Komnaty Gościnne

- Panie zarządco, mogę prosić o tutaj? - Przywitał majordomusa uśmiechem i pociągnął go na bok, by porozmawiać. - Mam prośbę do pana. Mianowicie potrzebowałbym na dzisiejszy wieczór...bardzo dobrego wina. Nie chodzi mi o jakaś absurdalną ilość oczywiście, ot tak dla dwóch osób by starczyło. Dzbanuszek albo dwa takiego wina. Dałoby się przynieść do mojej komnaty? Mogę nawet ze swoich oddać za wino.
Jeśli zarządca nalegał, to Alran mógł dać trochę ze swojej sakiewki. Jeśli to było załatwione, to ruszył on poszukać jakiegoś pachołka, co nadzoruje wydawania świec.
- Dzień dobry, sługo. Potrzebowałbym parę świec. No nie patrzcie się tak, życzenie księżniczki. Zapewne chciałby pomodlić się we własnej komnacie bądź poczytać, nie nasza to sprawa w końcu. Dla mnie także trochę. Płomień w końcu musi czuwać przy figurce Wojownika.
Jak świece były załatwione, to natychmiast ruszył do kuchni, gdzie tam spróbował wyminąć Jenny i zagadać do tamtejszego kucharza. Rycerz się sporo jeszcze nachodzi przed tym przyjemnym wieczorem.
- Powitać panie Kucharzu. Ładnie pachnie, czyżby kiełbasa? Hmmmm, zjadłoby się, ale mniejsza, bo ja tutaj od naszej księżniczki Alysanne Targaryen. Widzicie panie kucharzu, nasza...nachylcie się. - Tutaj Darry zaczął szeptać. - Nasza księżniczka dość wybredna jest, jeśli chodzi o jedzenie i nakazano mi być podczaszym, wiecie panie, ot jedzenia muszę próbować, zanim je księżniczka skosztuje. To właśnie dzisiaj umiejętności jednej osoby z kuchni sprawdzić trza. Wiecie, może własnego kucharza wybierze stąd, a to sam zaszczyt osobiście gotować dla królewskiej pary. Nieprawdaż? Tylko wiecie, musi smakiem aż do Siedmiu Nieb prowadzić.
Posłał miły uśmiech w kierunku kucharza, a jak ten się zgodził, to Alran pożegnał go i ruszył skombinować od jakieś służki jakiś obrus. Być może nawet spróbował ją lekko poderwać, by to zrobić i się zabawić w schowku na szczotki. Tak czy siak, mógł po prostu powiedzieć, że najzwyczajniej nie jada on kolacji przy gołym stole. Gdy wszystko było już załatwione, ruszył szykować swą komnatę do kolacji z tajemnej kolacji z Jenny. Poprawił nawet łóżko na wszelki. Po rozpoczęciu rozmowy, zamknął na wszelki komnatę.

Nie spała dobrze tej nocy. Po rozmowie w Samotni przyszło jej spędzić dość dużo czasu ze swoim mężem, który konsekwentnie dążył do zbliżenia. Sama jednak nie miała na to najmniejszej ochoty i Quentyn musiał się zadowolić dość bierną postawą z jej strony, co nie przeszkodziło mu by samemu osiągnąć satysfakcję i zasnąć z zadowoleniem wypisanym na swojej twarzy. Jednak nawet po jego umizgach nie była w stanie zasnąć i jeszcze przez długi czas przewracała się z boku na bok. W końcu jednak i ją dopadło zmęczenie dzisiejszego dnia i mogła zapaść w objęcia ciemności.
Sen nie przyniósł jej jednak długo oczekiwanego ukojenia - Miała sny. Początkowo bezładne, których pełno jest w czasie nocnego odpoczynku, a o poranku ledwo się je pamięta, jednak wkrótce się to zmieniło. Sen, który na nią spłynął tej nocy zdawał się być inny. Bardziej prawdziwy, wręcz rzeczywisty. Maszerowała na wojnę, tak jak to zaplanowała, ale nie spieszyła się do bitwy. Zamiast tego zatrzymała się w... karczmie? Był to jednak sen i nie widziała w tym nic dziwnego, jak i nie zdziwiło ją, że przysiadła się do jakiegoś nieznajomego mężczyzny, od którego odchodziło wiele pajęczych sieci...
Otworzyła oczy i siadła do pionu. Okrywająca ją do tej pory cienka kołdra opadła na dół odsłaniając jej nagie ciało. Senne obrazy jej nie opuszczały. Wciąż miała przed oczami dziwnego mężczyznę, który siedział w karczmie i się do niej uśmiechał. Wydawało się jej to dziwne... Rzadko kiedy pamiętała swoje sny. Rzadko kiedy miała je tak rzeczywiste. Spojrzała się na Quentyna, który spał w najlepsze i położyła się obok niego, znów starając się zasnąć. Jednak znów miała problemy by zmrużyć oczy, toteż wkrótce wstała, założyła na siebie cienką koszulę nocną i na palcach podeszła do okna wychodzącego na przestronny dziedziniec Harrenhal. Było bardzo wcześnie. Niektórzy z żołnierzy już byli na nogach, zdecydowana większość jednak wciąż spała w najlepsze. Nic dziwnego, na zewnątrz wciąż było ciemno, ale niebo pomału się różowiło. Wciąż było jednak bardzo wcześnie.
Skierowała swe kroki do niewielkiego biureczka i dotknęła swojego diademu, który miał stać się jej koroną. Spojrzała też na napisane przez nią listy. Wszystko było na swoim miejscu... Czy powinna coś jeszcze zrobić? Czy była gotowa na to co się miało wydarzyć? Ukryła swą twarz w dłoniach. Nagle wszystko wydało się jej takie trudne i ciężkie - Miesiąc temu była księżniczką i wiodła beztroskie życie, z dala od zmartwień, a teraz? Westchnęła. Teraz musiała wziąć los we własne ręce... Nie spodziewała się, że wszystko się tak potoczy. Bogowie, jeżeli istnieli, musieli mieć z niej ubaw. Cóż mogła zrobić? Mogła tylko tańczyć tak jak jej zagrają... Lub wyrwać im instrumenty z dłoni i połamać je na kawałki. Pełna smutku i niespokojnych myśli wślizgnęła się ponownie do łoża by spróbować zażyć jeszcze odrobiny snu.