Komnaty gościnne III

Findis nie skąpiła sobie wina na uczcie. Nie chciała jednak przesadzić, tylko dodać sobie tym odwagi. Kiedy zabawa powoli dobiegała końca, a większość gości była już dawno w swoich łożach, starsza z królewskich cór przy pomocy Elii ubrała się w ubrania, które dostała od Roweny. Jej przyjaciółka nie omieszkała oczywiście wspomnieć o tym, iż Findis wyglądała w tym paskudnie. Księżniczka nie przejmowała się tym, o to wszak chodziło. Niestety nie zgodziła się na razie na przefarbowanie swych złocistych włosów, upięła je za to zręcznie pod czapką. Na koniec pożegnała się ze swą przyjaciółką, tłumacząc jej po raz setny, że nie może jej narażać na taką wyprawę. Choć zimna Elia nie pokazywała po sobie najmniejszych emocji, to Findis wiedziała, iż ta rozłąka dla nich obu jest czymś okropnym. Królewna ze łzami w oczach skierowała się do komnat, gdzie miała na nią czekać już jej siostra.
-Wiesz co, w tym szmatach czuję się jak jakaś sierota. I w ogóle nie widać, że jestem dziewczyną. Wyglądam jak chłopak - skomentowała swój ubiór Findis. Następnie zaczekała, aż Rowena pokaże jej, jak niby ma zejść po drzewie na dół. Przeczuwając, że jest to zły pomysł, zabrała ze sobą linę, której jeden koniec przywiązała do nogi łoża, a drugi owinęła wokół własnej talii. Następnie przy pomocy Roweny próbowała spuścić się po linie na dół. Na szczęście miała lekki bagaż, ponieważ zabrała ze sobą tylko najpotrzebniejsze rzeczy.

Findis generalnie nie czuła się pewnie, jeśli chodziło o jakieś rzeczy wymagające siły i zręczności. Niby nie była łamagą, ale nie była też swoją młodszą siostrą, co to żadne drzewo nie było jej straszne. W zasadzie Findis lubiła tylko jazdę konną, reszta ćwiczeń fizycznych dla niej zwyczajnie nie istniała.
Na szczęście zapewnienie Roweny o tym, że złapie swą siostrę, jakoś uspokoiły starszą z księżniczek. Dziewczyna już z mniejszym lękiem próbowała powtórzyć ruchy młodszej, aby zejść zwinnie niczym kot po drzewie. Niestety nie wszystko wyszło zgodnie z planem. W pewnym momencie noga Findis zachwiała się, przez co królewska córka straciła równowagę i... poleciała prawie niczym jej herbowy sokół. Tylko skrzydeł nie miała, co bardzo utrudniało sytuację. Nie wiadomo też z jakich przyczyn lina nie spełniła swego zadania, toteż nic już nie chroniło Arrynówny przed spotkaniem z ziemią.
Przez moment, który Findis zdawał się być wiecznością, widziała już siebie wstępującą do wiecznej krainy Siedmiu, a sam Nieznajomy wyciągał już po nią swe kościste ręce.
-O tak, weź mnie. Zabierz! - krzyknęła, będąc nieświadomą tego, co się do końca dzieje. Nie żeby pragnęła śmierci, ale spotkanie z ukochanym Stwórcą było pewnego rodzaju wybawieniem od ziemskich trosk.
Niestety marzenia Findis szybko zostały rozwiane przez bolesny upadek. Księżniczka wydała z siebie odgłos świadczący o dość sporym bólu. Przez chwilę nie mogła się także podnieść, toteż leżała twarzą do ziemi, rzeczywiście przypominając martwą. Wreszcie z wielkim trudem zaczęła się podnosić.
-Złapię cię, Findis, nic się nie bój - zaczęła przedrzeźniać swoją siostrę. Arrynówna była wyraźnie zła. Spojrzała się najpierw na swoje dłonie, które niemożebnie ją piekły. Potem przeniosła wzrok na lewy łokieć. Skóra na tych miejscach była mocno zdarta, leciała z nich krew. Na szczęście poza tymi niezbyt poważnymi urazami chyba była cała. Żadnej złamanej kończyny. Na pewno ucierpiało też jej ubranie, ale to akurat dodawało tylko wiarygodności jej charakteryzacji.
-Widzisz? Mówiłam ci, że łażenie po drzewach to idiotyczny pomysł. Na Nieznajomego, mogłam sobie przecież coś złamać. Od tej pory wykorzystujemy tylko moje pomysły. Czy to jasne? - zapytała, choć nie spodziewała się przyjąć innej odpowiedzi niż potwierdzenia. Zaczęła też zbierać rzeczy, które mogły jej wypaść podczas upadku, po czym ruszyła ze swą siostrą do portu, gdzie zamierzała też zająć się opatrzeniem swych ran.

-Ej - Findis zmierzyła młodszą siostrę wzrokiem. Na szczęście złość już jej powoli przechodziła. -Ale argumentu o cyckach to ty nie używaj. Zobaczysz, zobaczysz, jeszcze mi urosną.
Królewna nie wzięła gróźb Roweny na poważnie, ponieważ zbyt dobrze ją znała. Zresztą to ściągnęłoby też kłopoty na młodszą Arrynównę, może i mniejsze, ale jednak kłopoty.
-Mhm. No to proszę bardzo. Wołaj, zobaczymy, komu papa uwierzy - zażartowała. -Ty już mi nie mów, kogo z Siedmiu mam wzywać... Boli mnie dosłownie wszystko, no przysięgam, że już więcej nie wejdę na żadne drzewo - krzywiąc się, masowała obolałe części ciała. Powinna też w końcu jakoś opatrzyć te ręce, ale teraz nie miała na to czasu. Finrod i Jaskier pewnie już czekali na nich w porcie, o ile udało im się w ogóle wyjść z zamku. To znaczy Jaskrowi na pewno, był bardzo sprytnym bardem. Gorzej mogło być z ich bratem, który... no właśnie, już nie był ani sprytny, ani bardem.
-W porządku. Zatem... Do głównej bramy! - zarządziła, po czym upewniwszy się, iż pozbierała wszystkie swoje rzeczy, ruszyła wraz z Rowenę przez ogrody w ustalonym przez siebie kierunku.

Findis zbudziła się, nie wiedząc tak naprawdę, gdzie się znajduje i w ogóle jaki dziś jest dzień. Po prawdzie to musiała się chwilę zastanowić nawet przed tym, niż potwierdziła sobie w myślach, kim właściwie jest, ale ostatecznie powoli wszystko zaczęła sobie przypominać. To znaczy... pamiętała, jak razem z bratem piła wino, rozmawiając chyba o jakichś drobnostkach, a potem... ciemność. Potem nie było już nic, a coś było dopiero teraz. Och, to nie był ból głowy, ni żadne zmęczenie, ale najzwyklejsza w świecie senność. Królewna uznała, że najchętniej to udałaby się jeszcze na spoczynek.
Dopiero po chwili zorientowała się, że naprzeciwko niej śpi jej starszy brat. Śpi? Tak to wyglądało i Findis już miała odetchnąć z ulgą, gdy coś ją nagle tknęło, by zbliżyć się do Feanora. Niestety jej obawy się potwierdziły i Jego Wysokość najprawdopodobniej nie oddychał.
-Przykro mi, drogi bracie - powiedziała do niego w myślach, a w jej oczach pojawiły się nawet łzy. Tak musiało się stać, jednak żal jej się zrobiło tego dzieciaka, który czasem opiekował się nią, gdy była jeszcze małą dziewczynką. Teraz wszakże winna być twarda, chociaż nie... łzy akurat tutaj były bardzo wskazane. Przetarła zaspane powieki i klęknęła przy ciele brata. Nagle w komnacie rozległ się delikatny krzyk, po czym księżniczka jęła szybko wzywać strażników królewskich. Kiedy mężczyźni wkroczyli do środka, mogli zastać ją próbującą ocucić brata.
-Błagam... Ratujcie króla. On chyba... nie... oddycha - głos jej się delikatnie załamywał, a powieki były coraz cięższe. Czuła się poniekąd jakby ponownie miała odpłynąć i obudzić się za jakiś czas, nie wiedząc znowu, ile czasu upłynęło.

Wszystko potem potoczyło się bardzo szybko. Strażnicy królewscy i maester Gulltown pojawiali się i zadawali jej pytania, ale na początku ledwo co do niej docierał sens wypowiedzianych słów. Nie było to spowodowane szokiem, jaki teoretycznie powinna przed chwilą przeżyć z racji śmierci brata, a raczej tym, że wciąż czuła się bardzo senna. Mimo wszystko wyglądała jakby rzeczywiście była wstrząśnięta tą całą sytuacją, co dodatkowo podkreślały tylko załzawione oczy.
W końcu jednak zdobyła się na to, by poinformować uczonego o tym, co wczorajszego wieczora zaszło w tej komnacie. Księżniczka opowiedziała zatem o tym, jak to posłała służbę po jedno z win znajdujących się w zapasach byłego już lorda Graftona, by móc wspólnie z bratem omówić wydarzenia ostatnich dni. Feanor wydawał się być okazem zdrowia, ale w zasadzie za wiele to Findis nie pamiętała, gdyż wkrótce poczuła się bardzo zmęczona i chyba odpłynęła. Tak, zasnęła, a obudziła się dopiero niedawno. Z początku była przekonana, iż jej brat również śpi, jednak gdy tylko zorientowała się, że coś jest nie tak, natychmiast wezwała straże.
-Na Siedmiu... Zupełnie tego nie rozumiem... - zarzekała się, klęcząc wciąż przy martwym ciele króla. Jej brat, w zasadzie teraz już jedyny, gdyż Finroda uznali chyba za zaginionego, nie sprawiał wrażenia zimnych zwłok. Wyglądał jakby po prostu zasnął i autentycznie księżniczce Findis Arryn zrobiło się minimalnie przykro.