Ziemie wokół Fosy

W związku z brakiem jakiejkolwiek reakcji Boltona nie stało się nic. Czwórka mężczyzn dalej siedziała w krzakach cicho jak myszy pod miotłą, żeby tylko nie zostać zauważonym. No, tylko jedna rzecz się stała. Kiedy tamta dwójka znikała już w chaszczach po drugiej stronie otwartej przestrzeni, w krzakach obok Ronnela dało się słyszeć ciche pierdnięcie. Chwilę później wszyscy odetchnęli z ulgą.
- Gurwa, myśloł żech, że mi rzyć urwie. Dejcie chwila pany, za momencik wracam.
I rzeczywiście poszedł. Niecałe dwa metry za kolejny krzak, ale poszedł. Cóż, prawdopodobnie problemy kiszkowe Maćka już nie będą im więcej przeszkadzać. Teraz pozostawało pytanie co dalej zrobić. Jak Bolton mógł sobie przypomnieć oddalił się od kolumny maszerujących żołnierzy Północy na wschód, więc dzicy musieli powlec go w tym samym kierunku. Tak więc jedynym logicznym kierunkiem marszu był zachód lub południowy zachód, jeśli chciało się wziąć pod uwagę tempo zmierzającej na południe masy zbrojnej. Obecnie było popołudnie, a jedyną broń będącą w posiadaniu tejże czwórki ludzi stanowił nóż myśliwski, który przetrwał trudny czas będąc ukrytym w bucie Ronnela. Nie mieli żadnej żywności, a to stanowiło największy problem.

- Dajest, syr! - zakrzyknął Franek i w nieudolnej próbie salutowania prawie wybił sobie oko. Natychmiast popędził wraz Benkiem szukać jedzenia.
- O, tutej - rzekł Maćko, prowadząc Ronnela kilka metrów i pokazując mu... Ciężko znaleźć w słowniku jakiekolwiek słowa opisujące znalezisko. Wytwór kiszek chłopa nie przypominał w żadnym stopniu czegoś, czego należałoby się spodziewać po człowieku. W jednym miejscu nawet wystawała kość wielkości środkowego palca. Cóż, przynajmniej smród jaki to wydzielało skutecznie uniemożliwiał przypadkowe wdepnięcie, tak więc Maćko i Bolton również zajęli się poszukiwaniem jedzenia. Akurat młodszemu synowi lorda Damona się poszczęściło. Początkowo znalazł ze dwa mlecze i jakiś korzeń, a potem natknął się na jagody, dużo jagód. Jakby to powiedział Franek było ich "od ciula", czyli znacznie więcej niż potrzebowało czterech dorosłych mężczyzn do wypełnienia brzuchów. Najlogiczniejszym rozwiązaniem w tej sytuacji było zjadanie ich na bieżąco, a dopiero potem zbierać na później. Gdyby Ronnel był niepewny zjadliwości jagód zawsze mógł wezwać któregoś ze swoich podwładnych i zobaczyć, że nic im się nie dzieje. Tak im mijał czas do czasu aż Bolton zauważył zająca. Konkretniej martwego zająca, który spadł na jagody tuż przed nim. Zwierzę miało okrwawione i potargane futro z ewidentnymi śladami zębów. Czyżby Benek upolował go właśnie w ten sposób? Nic bardziej mylnego, przed Ronnelem znajdował się ten przerośnięty wilk, którym wcześniej straszył go dziki. Pysk ociekał mu krwią, a i na innych częściach ciała znajdowały się krwawe plamy, ale w żadnym wypadku nie wyglądało to na jego własną krew. Przynajmniej nie wyglądał też jakby miał mu się rzucić do gardła, co Bolton mógł w miarę szybko pojąć. Wręcz przeciwnie, przysiadł na ziemi i wpatrywał się z wysokości w jego oczy. W tle rozległ się pojedynczy pierd, zapewne Maćka.

Ronnel spojrzał w oczy wilka, które przezierały go na wskroś. Tak jak się można było spodziewać nie ujrzał w nich śladu wrogości, tylko coś w rodzaju... pytania? Przecież gdyby miał go zagryźć zrobiłby to już dawno. Ronnel i jego ludzie byli niezwykle łatwą zwierzyną, gdy tak klęczeli w krzakach pełnych jagód i zbierali owoce. Ale tego nie zrobił. Dlaczego? Tego można się było tylko domyślać. Nie było też widać sensu upolowania zająca. Gdyby był głodny to w lesie z pewnością leżało dostatecznie dużo ciał, żeby tak wielkiemu drapieżnikowi starczyło na tydzień. A i by nie uciekało w przeciwieństwie do upolowanego królika. W każdym razie Bolton zaczął się schylać w stronę "prezentu" i wtedy na zającu pojawiła się łapa, a wilk wydał z siebie niski, gardłowy warkot. Zjeżył sierść na karku i pokazał kły, a potem sam chwycił zdobycz w zęby, odszedł kilka metrów, przystanął i znowu wypuścił zająca przed sobą. Usiadł na ziemi tak samo jak wcześniej zupełnie jakby nic przed chwilą się nie stało i ponownie spojrzał na Ronnela tym swoim wzrokiem. Czy to na pewno pytanie?