Ziemie wokół Fosy

Będąc od kilku tygodni w marszu razem z resztą armii Północy, Ronnel mógł tylko pluć sobie w brodę za każdy raz, kiedy przy panu ojcu narzekał na doskwierającą mu nudę. Młodszy Bolton nie miał bladego pojęcia co stało za decyzją lorda Dreadfort, wszak w przeciwieństwie do swojego starszego brata nie miał za dużo talentu do wojaczki. Może chciał się go w ten dogodny sposób pozbyć rękami południowców, aby jego starszy brat nie czuł się jak chodząca tarcza na zbłąkane strzały, albo po prostu dla własnego świętego spokoju? O wasze niedoczekanie...

Lekka dawka buty i oporu tkwiąca w Ronnelu podtrzymywała go na duchu, ale wcale nie pomagała w przyuczaniu się do wojskowego obycia. Chłopaczki jego wzrostu i postury byli regularnie tępieni przez starszych i bardziej muskularnych żołdaków, choć całe szczęście jego pochodzenie chroniło go przed prostaczkami i wasalami jego ojca. Nie dało się tego jednak powiedzieć o jego cholernym bracie. Ronnel miał ochotę puścić pawia, za każdym gdy widział jak ten matoł łazi dumny po obozie, pusząc się w swojej zbroi i puszczając oczka do podążających za wojskiem dziewek. Oczywiście nie omieszkał wtedy albo wyśmiać albo sprzedać okazyjnego kuksańca swojemu młodszemu bratu, niech go trafi szlag. Atmosfera była tak nieznośna, że Ronnel jak tylko mógł ulatniał się z obozu i urządzał przejażdżki po polach i wzgórzach Północy, co należało do nielicznych ciekawych doświadczeń.

Tak  też było i dziś, a choć większość tych przejażdżek odbywał samotnie i bez żadnych incydentów, tym razem bogowie uszykowali mu niespodziankę. Usłyszał w pewnym momencie kobiece krzyki, rychło też dostrzegając ich źródło. Trzech osiłków napastowało jakąś niewiastę, zdecydowanie nie mając wobec niej żadnych pozytywnych zamiarów. Ronnel stanął przed zasadnym dylematem czy podjechać bliżej, czy dyskretnie się ulotnić. No bo co? Nie był rycerzem, żeby mieć obowiązek ratować damy w potrzebie, zwłaszcza że miał być sam przeciwko trzem drabom. Ci byli jednak chyba byli pieszo, więc postanowił podjechać bliżej zorientować się w sytuacji. Przecież nie jestem takim tchórzem, pomyślał, choć mała gula w gardle zdawała się temu przeczyć. Jak jednak pomyślał, tak zrobił, starając się wyeksponować jak najbardziej mógł względne bogactwo swojego odzienia i rodowe znaki. Być może widok wizerunku oskórowanego człowieka i magia jego nazwiska ochroni przynajmniej jego. Podjechał na odległość około dwudziestu metrów, starając się dostrzec jakiekolwiek szczegóły: ewentualne znaki na drabach, czy byli uzbrojeni i jak się prezentowali. Gdy dostrzegł co mógł, chwycił lejce w pogotowiu i gotowości do zawrócenia konia i ewentualnej ucieczki, oraz krzyknął:

W miarę zbliżania się do rozgrywającej się niedaleko sceny, sprawy zaczęły przybierać zupełnie inny obrót. Okazało się, że z uroków natury korzystali zbrojni jego ojca, choć definitywnie prostego pochodzenia. Ronnel nie miał wiele wiary w lojalność kmiecych synów, niezależnie od koloru kubraka, którzy im dalej byli od oficerskiego batoga, tym bardziej wyrodni się stawali. Być może jednak nie ośmieliliby się tak bardzo, zwłaszcza że jest konno. Już miał dorzucić coś jeszcze, rzecz jasna same ciepłe słowa, gdy wtem jeden z tych zbirów wykrzywił się, charknął i wskazał coś palcem, a chwilę potem to coś dosłownie zwaliło mu się na głowę. Runął z konia na ziemię z takim impetem, że przeturlał się i przekoziołkował, co najmniej kilkukrotnie zderzając się z glebą. Całe szczęście miękką, bo już dość rozmokłą. W końcu wyhamował, choć po wszystkim był chyba bardziej obolały niż po łomocie od swojego brata. Akompaniament wrzasków, rżenia i kwiku który rozległ się po jego upadu z konia, gwałtownie ucichł. Wyglądało na to, że dzielni wojownicy jego ojca dali dyla. No tak, któż by się spodziewał?

Obolały i wciąż ogłuszony, nie mógł ruszać się zbyt żywiołowo i gdy cokolwiek mógł zrobić, przed jego twarzą wykwitnął niedbale ociosany, ale niechybnie ostry kształt. Zamrugał oczami i przekonał się, że jest to grot kamiennej włóczni. Gula w jego gardle, jak znikła na widok symbolu Boltonów, tak teraz wyrosła do dwakroć większych rozmiarów niż wcześniej. Z początku wydawało mu się, że zaatakował go jakiś zwierzoczłek, dopiero po dalszej chwili dochodzenia do siebie okazało się, że stojący nad nim mężczyzna jest co prawda wielce owłosiony, jednakże reszta jego sierści to było po prostu ciepłe futro. Pachniał nie bardziej zachęcająco, z otaczającej go symfonii zapachowej dało się wyłapać nuty kwaśnego potu, psujących się zębów i za przeproszeniem, gówna. Co to za przeklęte kuriozum? Dziki? Tak daleko od Muru? Czy może Wyspiarz, choć ci nosili się raczej w skórach, aniżeli futrach? Może był to po prostu jakiś lokalny obdartus, któremu zamarzyło się zbójectwa? Bolton starał się ocenić po wzroście i ewentualnych dodatkowych akcentach na jakże stylowej odzieży. Powiódł oczyma na lewo i prawo, nie ruszając głową, by zorientować się czy są z obdartusem sami, czy może gdzieś czają się jego kamraci. Wtem brzydal się odezwał.

Ronnel stanął przed dylematem, mianowicie w którą stronę być szczerym. Czy był dużo wart zależało wszak od tego kogo zapytać. Dla ojca może był trochę wart, jednak prestiż lorda ucierpiałby gdyby sprzedawał swego syna zbyt danio. Dla matki mógł być wart trochę więcej, ale ona nie miała wiele do gadania. Dla brata był nic nie warty. A dla siebie samego był najcenniejszą rzeczą na świecie. Bolton postanowił więc odpowiedzieć dyplomatycznie. Jeśli powie, że jest gówno wart to wątpił by zbir go ot tak puścił. Prędzej wyżyje się na nim za niepowodzenie swojego genialnego planu gwałtownego wzbogacenia się i poderżnie mu gardło lub wrazi włócznie między oczy. Dlatego nienachalnie, acz bardzo sugestywnie, Ronnel odpowiedział:

- Lepiej nie pytaj o to mojego brata - nawet w tej chwili nie mógł powstrzymać niechęci do niego, choć zdecydowanie wolałby być teraz w jego skórze - Dla wszystkich poza nim, myślę że na tyle dużo, by starczyło na bardzo dużo piwa, bardzo dużo mięsa i sznur dziewek oczekujących w kolejce na wychędożenie - wypowiedział się w raczej prostych kategoriach, w końcu czego innego może chcieć taki obdartus?

Zanim jego umysł odpłynął w tymczasowy niebyt, zdążył jeszcze na własne oczy popodziwiać uzębienie mężczyzny, które jego węch trafnie ocenił jako do cna zepsute. Z każdym słowem i oddechem, zbir wydzielał z siebie fetor zgnilizny od którego zbierało się na mdłości. Ronnel zemdlał.


Gdy obudził się był w ciemności, choć po otaczających go szmerach i podrygiwaniach czarnych kształtów mógł ocenić, że nie jest sam. Gdy tak zastanawiał się co tu się do jasnej cholery dzieje, nagle snop światła osnuł mu twarz i po krótkiej chwili oślepienia, jego źrenice przystosowały się do zmiany. Bolton ujrzał nie skażone nadmiarem rozumu oblicza, które przelotnie zdążył już ujrzeć. A nawet w przelocie. Z początku przestraszył się, że są to jego oprawcy, gdy jednak został nazwany panem przez jednego z drabów, gwałtownie skojarzył trzy prostackie twarze z trzema niedoszłymi gwałcicielami. I faktycznie, jeden z nich miał rozpoznany już wcześniej znak Boltonów, prezentujący się dumnie na masywnej chłopskiej piersi. Ten to właśnie, najwyraźniej formalny lub nieformalny przywódca szajki, przemawiał do Ronnela obrazowo opisując mu w jaki sposób wyleciał z siodła i jak różne, a zarazem podobne było to zdarzenie do śmierci jego żony. Nie skomentował, tylko rozejrzał się wciąż półprzytomnie po miejscu w którym przyszło mu wylądować. Wyglądało na to, że była to jakaś podziemna piwnica lub po prostu nora, zabarykadowana pionowymi balami.
- Nie wiem jak się czuła twoja stara, ale jeśli jeszcze gorzej niż ja to z całego serca współczuję - zawiązał rozmowę pół-żartem, pół-serio. Nie czuł się już tak tragicznie, ale jednak mięśnie dawały o sobie znać - Gdzie my jesteśmy? Co tu się w ogóle dzieje? - zapytał tego najbardziej wygadanego z całej trójki, jednocześnie rozglądając się po wnętrzu jamy. Miał nadzieję, że na ziemi nie odnajdzie jakichś tajemniczych kości, bowiem nie rokowałoby to najlepiej na przyszłość. Jednocześnie rękami błądził po swoim ciele, by sprawdzić czy zabrali mu wszystko. Zazwyczaj nosił przy sobie trzy ostrza - długi sztylet, szeroki myśliwski puginał i balisong krążący między jego kieszeniami oraz innymi zakamarkami ubioru.

Słysząc błyskotliwe stwierdzenie żołnierza i dokładne analizy obliczeniowe oparte na jakże rozsądnych założeniach, westchnął w duchu gdzie też kwitło uczucie lekkiej bezradności. Z drugiej jednak strony, był w lepszej sytuacji niż myślał wcześniej. Dzikusy co prawda miały udomowioną bestię, psa lub wilka i było ich co najmniej trzech, ale również Ronnel miał drużynę do dyspozycji. Trzech osiłków, którzy najwyraźniej wierzyli w jego geniusz i którymi mógł się wysłużyć w swoich planach. Lub zasłonić ich ciałem, wszak właśnie w takim celu wysoko urodzeni grupują prostaczków w szeregi i czworoboki na polach bitew. W wielu rzeczach młody Bolton był dobry, w kilku innych gorszy, ale w wysługiwaniu się innymi był wprost najlepszy.
- Mianuję cię swoim zastępcą i oficerem oraz potrajam żołd - powiedział udając powagę i z demonstracyjnym namaszczeniem kładąc rękę na ramieniu najbardziej wygadanego z prostaczków, mając nadzieję że zaskarbi tym sobie jego względną wierność. Na zbyt wiele i tak nie liczył, ale do pewnego momentu na pewno będzie dało się zaprząc jego prostolinijność, która być może zachwyci się tak zaszczytnym awansem.

- Tobie również potrajam żołd, Benku. Za odwagę i męstwo na polu walki - zakomenderował pewnie, choć nie miał tu za wiele do gadania. Trzeba jednak podnieść trochę morale wojska, czyż nie? Na trzeciego żołdaka spojrzał z lekką zadumą. Temu to tylko się srać zachciało z tego wszystkiego...
- Tobie, żołnierzu, póki co tylko podwajam za... dobre chęci i wzorowe sprawowanie się - wątek gwałtu na kobiecie Ronnel pominął w swojej ocenie jego sprawunku. Nie było to teraz istotne, zresztą kogo obchodziła jakaś tam dziewka - Służ wiernie i godnie, a dostaniesz kolejną podwyżkę.

Bolton czuł się jak rasowy polityk z Wolnych Miast, kupczący obietnicami aby zyskać posłuch i uwagę wyborców. Cóż mu jednak szkodziło? Nawet jeśli wszyscy przeżyją i wrócą do obozu, to ile taki żołdak może zarabiać do cholery, parę miedziaków dziennie? Albo nawet i miesięcznie. Za uratowanie jego cennej skóry Ronnel skłonny byłby dać znacznie więcej. Poza tym i tak płacił będzie jego pan ojciec, a jeśli odmówi, to już na niego spadnie ciężar winy. Przecież jego syn chciał dobrze!

Gdy skończył mówić, jego ręka natrafiła na twardy i zimny stalowy kształt. Czyżby...? Okazało się, że tak. Porywacze nie przeszukali go dokładnie i oto w jego dłoni pojawił się solidny i ostry jak brzytwa nóż myśliwski. A więc byli już choć trochę uzbrojeni i wyposażeni. To już coś.
- Zaraz wam go przedstawię, tylko się rozejrzę. Wstrzymaj się ze sraniem żołnierzu - powiedział z wyraźną ulgą i przeszedł po jamie, próbując dostrzec wszystko co warto. Nóż schował z powrotem w razie jakby jakikolwiek z porywaczy miał zamiar zajrzeć do środka. Szukał jakichkolwiek pozostałości po poprzednich lokatorach więzienia, może innych materiałów na choć prowizoryczną broń typu kamień lub kij oraz przede wszystkim, dokładnie obejrzał drzwi. Sposób ich zamontowania, kierunek otwierania się, połączenia palików, stan drewna z jakiego były zrobione, czy były pomiędzy nimi jakieś szczeliny przez które można by wyjrzeć na zewnątrz.

Gdy Ronnel przepchał się w końcu do drzwi, jego nozdrza zaatakował potężny smród. Całe szczęście był to tylko atak morowych wiatrów, a nie pełnowymiarowe i świeże gówno w hajdawerach, więc istniała nadzieja że zapach opadnie na dno jamy. O tym jednak Bolton się nie zdążył przekonać. Gdy zaczął składać sobie różnorakie plany działania, między innymi z wykorzystaniem maćkowego gówna do rozsmarowania jednemu z dzikich na twarzy w celu obezwładnienia go przejmującym smrodem lub po prostu własnym obrzydzeniem, drzwi które oglądał nagle się otworzyły a jego samego ktoś wyciągnął na zewnątrz. Obolałe kości i mięśnie odezwały się po raz kolejny, aż Ronnel syknął i jęknął. Rzucili go na ziemię jak wór z pszenicą. Gdy z bolesnym westchnieniem wstawał, poczuł nagle ciepłe i wilgotne powietrze tuż przy twarzy. Oto miał przed sobą bestię, o której mówili żołdacy. Sądząc po rozmiarach był to najprawdziwszy wilkor. Na chwilę znieruchomiał po czym odwrócił wzrok od jego oczu. W przeciwieństwie do udomowionych i pozbawionych dumy psów, wilki nie znosiły gdy ktoś patrzył się im w oczy i traktowały to jako wyzwanie. Odruchowo wystawił rękę, powoli i bardziej do góry niźli w stronę zwierzęcia, by dać mu nienachalną możliwość obwąchania jej. Póki będzie zaciekawiony, może nie odgryzie mu mordy... Poza tym był szczerze zafascynowany. Uwielbiał zwierzęta i musiał głośno to przyznać.

- Wspaniałe stworzenie - w jego głosie zawdzięczał podziw gdy przemawiał do mężczyzny, który właśnie skończył mówić. Był to dość ciekawie prezentujący się człowiek. Mimo poprawnie formułowanych zdań i dość przyjemnego dla ucha głosu, z wyglądu nie różnił się za wiele od swoich kamratów, a jednak było w nim też coś innego. W tym oczy o kolorze głębi lasów. Nie był też zbyt wysoki, a za to barczysty - Jako bezapelacyjnie człowiek, muszę być co najmniej cenny - powiedział niemal sentencjonalnie, nawiązując do wypowiedzi przywódcy bandy. Aby jednak nie drażnić go wymijającymi odpowiedziami, szybko dodał - Jestem synem lorda Boltona. Mój brat faktycznie mnie nienawidzi, ale myślę że ojciec jednak pokusiłby się o rzucenie trochę grosza, panie. Mniemam bowiem, że o złoto chodzi - postanowił nie zgrywać cwaniaka i skorzystać ze swojej legendarnej uprzejmości. Nie odczuł wstydu dla dumy nazywając obdartusa panem. Sprawiał inne wrażenie niż dwa towarzyszące mu smrody i budził pewien autorytet, którego nie musiał wymuszać włócznią tuż przy twarzy Ronnela. Choć de facto to robił rękami swoich towarzyszy. Mimo to jemu patrzył prosto w oczy, nie wyzywająco ale z fascynacją. Ten głęboko zielony kolor i wielki wilk u jego boku... Ronnel wierzył w magię i oddawał szczerą cześć Starym Bogom. Przez chwilę poważnie pomyślał, że może mieć do czynienia z zielonookim. I tak też wypalił nie na temat, ale póki rozmawiali to czuł się w miarę pewnie. W gadaniu był raczej dobry.

- Czy jesteś wargiem, panie? Zielonookim? - zapytał wprost, nie mogąc znieść naporu ciekawości. Młody Bolton zawsze marzył o zielonych snach, o słuchaniu szeptu czardrzew, przyjmowaniu postaci wilków oraz niedźwiedzi. Niestety nie obdarzono go tym błogosławieństwem, wierzył jednak że gdzieś muszą być jeszcze ludzie którzy znali pradawne sztuki. Powiadają, że wśród Wyspiarzy dalej można takich uświadczyć, a byli wszak właśnie niedaleko Przesmyku...

- Stal, a nie złoto? Racja, rozumiem. Jedno napędza drugie - odburknął posępnie. Zasadniczo były dwa sposoby na życie. Stary i nowy, dokładnie tak jak przedstawiali to Żelaźni Ludzie. W jednym płaciłeś złotem za czyjeś żelazo i by nadstawiał za ciebie karku, w drugim sam dzierżyłeś w ręce własne żelazo i zabierałeś cudze złoto. Gdy dzikus zaprzeczył temu, że jest wargiem, Ronnel poczuł się zażenowany swoją własną naiwnością. Najwyraźniej jego fascynacja bajkami i legendami nieco go poniosła. Tymczasem upominała się o niego proza życia wraz z realną groźbą jego utraty. Przed sobą miał najzwyczajniejszego w świecie brudnego biedaka.

Ronnel spojrzał na wilka jeszcze raz, jak na swoją ostatnią ostoję. No Stark, broń swojego wasala, pomyślał nawiązując do herbu ich seniorów i swojej sytuacji. Rzecz jasna był to raczej sytuacyjny żarcik, bowiem to owy wilk był sprawcą jego nieszczęścia. Bez niego nie byłoby tak łatwo zrzucić go z konia, czyż nie? Bolton poczuł w duszy wielką rezygnację. Miał nadzieję, że dzikusom nie przyjdzie też ochota na żarty sytuacyjne i nie zrobią z niego dosłownej maskotki rodu Boltonów.
- Widzę cały plan został wymyślony dość spontanicznie - powiedział z grobowym uśmiechem, słysząc iż porywacze nawet nie mają koncepcji jak go "spieniężyć". O swoich niespodziewanych towarzyszach niedoli powiedział niemal pieszczotliwie - To krzepkie i dobre chłopaki, ale co do ich intelektu, niestety muszę się zgodzić. No ale cóż, żaden starosta z własnej woli nie wyśle najlepszych ludzi do lordowskiego wojska, za to wykorzysta okazję by pozbyć się wioskowych głupków. Choć z drugiej strony... Niewiele trzeba mieć w głowie by powtórzyć wyuczone słowa i przekazać jakiś dowód rzeczowy. Ot na przykład tę spinkę - to mówiąc odpiął od swojego ubrania srebrny wizerunek oskórowanego człowieka Boltonów - Pozwól mi jeszcze pomyśleć, ale w ostateczności może jednak rozważymy wysłanie jednego z tamtych. Dałem im podwyżkę, z pewnością będą wielce uradowani by mi pomóc.

- Jesteś więc zza Muru? Czy może z bagien Przesmyku? - zagaił, chcąc przedłużyć czas dyskusji, w którym być może mógł coś jeszcze ugrać. Przy okazji rozglądał się, niemalże niewinnie, próbując zorientować się gdzie znajduje się teraz i ile ludzi jest wokół niego.

- Mówiąc wprost, szukasz więc dla siebie nowego domu?-Nie czuł do tego człowieka pogardy. Był ofiarą swego miejsca i swoich czasów. Jak każdy. A Ronnel, nawet jako lordziątko, doskonale wiedział jak to jest być ofiarą - Prawdę mówiąc zawsze zastanawiałem się dlaczego nie wpuścili was za Mur, w czasach gdy jeszcze nie dzieliło nas tak wiele- przyznał skądinąd szczerze.

Lubisz chwalić się wszechwiedzą panie, ale śmiem twierdzić że nie znasz mnie ani trochę - powiedział gorzko, już nie mając siły na polemikę z tym dzikusem. Całe życie ktoś go pouczał, całe życie każdy miał go za nic, a teraz nawet Dziki zza muru przychodzi i robi mu lekturki na temat moralności - Czemu powiedziałem co powiedziałem? Nie wiem, może dlatego że ja byłem sam nieuzbrojony, a ich trzech rosłych drabów, których pochodzenia jeszcze nie znałem, bo symbole na piersiach zobaczyłem dopiero tuż przed tym gdy wasz wilk zrzucił mnie z siodła. I nie, nikt nigdy przede mną nie klękał. Brat napierdalał mnie po głowie, ojciec traktował jak wiecznego gówniarza i nawet rówieśnicy naśmiewali się ze mnie, że jestem konus. Chłopi? Myślisz, że tak bardzo napawam się ich uwielbieniem na pokaz? Większość zadusiłaby mnie dla paru miedziaków więcej, jeśli tylko wiedzieliby że ujdzie im to na sucho. Ale po co ja ci to mówię? I tak mnie nie słuchasz, każde słowo które wypowiem odbija ci się ode łba prosto w piach.

-Wmawiasz mi arogancję, podłość - wycedził po chwili milczenia. Było mu już naprawdę wszystko jedno. Niech go nawet zabiją, ale nie będzie całe życie kłaniał się na widok cudzej pięści - Ale czy sam jesteś taki wiele lepszy? Porywasz słabszego od siebie z zaskoczenia, grozisz mu śmiercią, bo potrzeba ci stali. Myślisz, że nie wiem po co ci stal? Że niby na narzędzia do postawienia domu, zaorania gleby i posadzenia zboża? Ha, gdzie tam! Do rzezania gardeł i mieszków, do życia jak zbir! I to ja jestem ten wielki zły? Myślałem przez chwilę, żeby zaoferować tobie i twoim towarzyszom kawałek ziemi pod uprawę, normalne życie bez strachu o to, że jutro napadnie cię silniejszy sąsiad i weźmie wszystko w lodowe diabły. Mogłem to powtórzyć przed obliczem naszych wspólnych bogów. Ale po co? Przecież i tak mi nie uwierzysz, bo wmówiłeś sobie że znasz mnie na wylot, a poza tym widać sam wolisz życie z cudzej krzywdy. Bierz tę cholerną spinkę, wysyłaj swojego towarzysza i dobijmy tego targu - zdarł z siebie swoją rodową biżuteryjkę i rzucił mu ją pod nogi.

Miał już wszystkiego dość. Niech to wszystko się skończy, w ten czy inny sposób. Poczuł szczyptę lęku, czy faktycznie nie poderżną mu gardła za możliwe wkurwienie. To co powiedział nie było obelgą, ale na pewno nie byłó też szczególnie życzliwe. Jednocześnie jednak czuł gorycz i gniew na tyle wielkie, że wolał choć raz zachować się jak prawdziwy mężczyzna i nie dać sobą pomiatać jak osranym liściem po polu.
- Stark to chuj - dodał od siebie na koniec potwierdzająco, choć bardziej gniewnie niż z uśmiechem, po czym w końcu zamilknął i dumnie zadarł głowę do góry. Zapewne musiało wyglądać to nieco komicznie, biorąc pod uwagę jego położenie.

Dziki w żaden sposób nie skwitował jego pierwszej części wypowiedzi, co było dość niepokojące. Dopiero gdy Bolton na sam koniec pogardliwie wyraził się o swoim własnym suwerenie, roześmiał się gromko i nawet niemal przyjaźnie poklepał Ronnela po ramieniu, który lekko przechylił się pod naciskiem ogromnej dłoni mężczyzny. Nawet po raz pierwszy od ich spotkania, całkiem pochlebnie wyraził się o samym Ronnelu, to jednak bynajmniej nie zmieniło jego nastawienia do niego.
- Do wszystkich diabłów, przecież umiem chodzić - warknął, gdy mocne ręce towarzyszy dzikusa porwały go za sobą do jego więzienia. Tym razem całe szczęście Bolton został tam tylko zawleczony i całkiem zwyczajnie pozostawiony, a nie rzucony bezwładnie jak worek pszenicy. Skończyło się tylko na pozostawieniu śladu tyłka na wilgotnej ziemi i śladu ziemi na obolałym tyłku.

Gdy tylko znalazł się z powrotem w celi, w jego nozdrza uderzył gówniany zapach, a po oczach znowu biła wątpliwa uroda żołdaków. Cóż, ci to przynajmniej jednak traktowali go z szacunkiem. Młody Bolton nie łudził się, że to ze szczególnego uwielbienia, nie ufał im za bardzo. Traktowali go jak panicza, to prawda, ale podejrzewał że dlatego że jest ich jedyną szansą na przeżycie... Mimo to ucieszył się nieco widząc ich mordy, oni przynajmniej nie nazywali go pogardliwie "chłopcem" i nie wmawiali jaki to nie jest.
- Wspaniałe wieści, sierżancie. Z taką inicjatywą i pomyślunkiem, wróżę ci rychło ponowny awans - powiedział, starając się sprawić wrażenie wielce zadowolonego - Maćke, co prawda mówiłem żebyś wstrzymał się ze sraniem, niemniej jednak wspaniałomyślnie wybaczam ci tę niesubordynację. Czasem każdego przyszpili, a do takich spraw to nawet królowie chodzą piechotą - stwierdził niemal sentencjonalnie, po czym uznał że czas rozeznać się w postępach frankowego planu. Żołnierze mieli wielkie chłopskie łapy, no ale mimo wszystko człowiek nie był przystosowany do rycia w glebie, więc Ronnel nie spodziewał się szczególnie wyrafinowanego podkopu. Zwłaszcza, że przez gówno Maćka czas kopania należało zapewne podzielić na dwa. Niemniej jednak popatrzył na dzieło swoich dzielnych wojów.

Efekt kopania przerósł najśmielsze oczekiwania Boltona, bowiem tunel liczył sobie co najmniej trzy jardy. Ronnel był drobnej postury, więc mimo ciasnoty i tak miał większą swobodę poruszania się w tunelu niż kopiący go żołdacy. Miał tylko nadzieję, że jakiś dzikus nie będzie szedł się odlać akurat gdy on będzie w środku, bo całość nie wyglądała na wielce wytrzymałą. Tunel kończył się po około dziesięciu stopach i dalej nic nie ukazał. Zawiedziony Bolton westchnął i odepchnął się lekko dłonią, by spróbować odwrócić i wygrzebać z tunelu, gdy wtem jego ręka poruszyła ściany i przebiła się do jasności. Odruchowo syknął cicho i gwałtownie cofnął dłoń. A więc jednak była szansa na odzyskanie wolności! Był jednak zbyt inteligentny by jak ostatni idiota rzucić się do rozgrzebywania resztek ziemi i ucieczki. Tamtych było kilku i mieli cholernego wilka, szybko by go wytropili nawet jeśli udałoby mu się niepostrzeżenie wypełznąć. To zaś w świetle dnia było praktycznie, że niemożliwe. Póki na zewnątrz było jasno, raczej nic nie wskóra... Mimo to przyłożył oko do dziury, w razie czego bardzo delikatnie poszerzając ją palcem (co od razu nasunęło mu ciekawe skojarzenia) by spróbować czy jest w stanie ujrzeć jej otoczenie. Nasłuchiwał też rozmów Dzikich. Serce tłukło mu się w piersi jak oszalałe, ale miał nadzieję że nie na tyle głośno by nie mógł ich usłyszeć i ocenić swoich szans.

Ronnel w ciszy i skupieniu kontemplował obraz całej sytuacji oraz ważył swoje szanse na ucieczkę, a w przypadku złapania go przez Dzikich w razie niepowodzenia także na przeżycie. Wtedy właśnie coś się zaczęło dziać. Dosłownie tuż obok przemknął popielaty kształt. Serce podskoczyło mu do gardła, z początku myślał bowiem że został wywęszony, okazało się jednak że popędził on dalej, a za nim cała nawała ludu. Cholera jasna, dobrze że Ronnel nie cwaniakował, skoro tyle ich tu było. Choć w sumie nie, żeby miał szanse choćby z jednym.

Wtem odezwał się do niego jeden z chłopskich towarzyszy niedoli. Bolton nie próbował się odwracać, bojąc się że zawali tunel, a wszak zawsze było raźniej wędrować we czwórkę, zwłaszcza że zawsze mogli się rozdzielić i zmylić pościg.

- Spierdalamy - syknął do nich, po czym upewniając się jeszcze kilka sekund, że wszyscy Dzicy zapadli w las, spróbował wygrzebać się z nory i jeśli tylko mu się udało oraz ustał na nogach, to wyszarpnął swój nóż w razie jakby od razu przyszło mu się bronić, rozejrzał ponownie i pobiegł w kierunku który wydawał mu się odpowiedni, czyli był dostatecznie zalesiony lub zakrzaczony i nie nazbyt blisko toczącej się walki.

Miał skrytą nadzieję, że był to patrol wojsk Północy, ale wolał nie stawiać na nią swojej skóry. Jeszcze okazałoby się, że to konkurencyjna banda dzikich, która uzna że za swoje krzywdy za Murem fajnie zemścić się na mikrym szlachetce, na przykład torturując go do śmierci. Poza tym co jeśli faktycznie byli to wojskowi Północy, ale spod sztandaru Karhold? Ostatnie co chciał Ronnel to trafić do Karstarków, przynajmniej po tym jak jego brat-debil zgładził jednego z nich. Zerknął szybko za sobą, żeby sprawdzić czy podążają za nim jego kompani. Jeśli okazało się, że nora się zawaliła to zaklął, ale ocenił swoje szanse na otwarcie tej cholernej jamy od zewnątrz o ile widział jej wyjście. Serce mu waliło jak młotem, ale nie chciał sam włóczyć się po obcych lasach.

Okazało się, że okazja do ucieczki przydała nadzwyczajnej lotności chłopskim nogom i umysłom, tak że jego dzielni wojowie bardzo sprawnie wygrzebali się ze swojego więzienia, a nawet udało im się nie zawalić tunelu dopóki nie wyleźli wszyscy. No co jak co, ale Ronnel musiał przyznać że był wręcz dumny. Po chwili wszyscy dopadli do miejsca, w którym mogli się zaszyć i czekać na rozwój wydarzeń. Dźwięki z różnym natężeniem trwały przez jakiś czas, choć malało ich zróżnicowanie co pozwalało twierdzić, że liczba walczących powoli się zmniejsza. Nim zaczęli zastanawiać się kto wygrywa, z lasu wybiegł dzikus, a za nim mężczyzna w kolczudze. Już po chwili na nogach stał tylko ten drugi. Bolton wytężył swój wzrok próbując dostrzec barwy żołnierzy, którzy ewidentnie musieli być regularną grupą.

Ich tuniki były rudawe, a na sobie miały wyszyte wizerunki łosi. Początkowo kamień spadł z serca Ronnela i miał uradowany wyskoczyć z kryjówki. Wszak jego siostra była żoną Hornwooda, więc ich rody były można rzec sprzymierzone.  Wrodzony cynizm kazał mu jednak wstrzymać się z tak pochopnym założeniem, że niebezpieczeństwo minęło. A co jeśli to byli dezerterzy, którzy tylko przypadkiem starli się z Dzikimi? Przecież tacy wcale nie byliby chętni by odstawić go bezpiecznego do obozu. Po prostu zmieniłby swoich porywaczy. Lepiej było poczekać... Przynajmniej chwilę.

- Stać w miejscu i nic nie mówić - szepnął rozkaz do swoich wojackich kamratów. Miał zamiar obserwować rozwój dalszych wydarzeń.