Brama główna

W końcu się obudził. Nie podejrzewał nawet, że będzie na tyle zmęczony po podróży, by przespać cały dzień od przybycia do Duskendale. Usiadł na skraju łóżka i zaczął się rozciągać aż strzeliło mu w kościach, po czym obudził śpiącego na łóżku obok Krasusa, wysyłając go po ciepłą wodę na kąpiel. Musiał być czysty na spotkanie. Po kąpieli i przebraniu się opuścił "Siedem Mieczy" razem z krukiem, zostawiając Krasusa i psa w gospodzie, i ruszył wąskimi ulicami miasta w kierunku położonego na wzgórzu Dun Fortu. Po ponad kwadransie dotarł na wzgórze, lekko zdyszany po wędrówce, więc podszedł bliżej bramy, po czym przyłożył dłonie do ust i zawołał:
- Halo!- kiedy odpowiedziała mu cisza ponownie zawołał. - Halo! - w końcu pojawił się strażnik, więc Gerold mógł zacząć się przedstawiać. - Jam jest ser Gerold Vyrwel, rycerz z Darkdell. Powiedz swojemu panu, że proszę, by pożywił mnie oraz mojego giermka i przenocował nas. Powiedz mu także, że chciałbym prosić o audiencję. -

Czekając aż strażnicy powiadomią odpowiednie służby i te służby zgodzą się porozmawiać z nim, Gerold odwrócił się plecami do bramy, przyglądając się miastu poniżej. I tak się jakoś żyło... Gdy usłyszał otwieranie się bramy obrócił się w tamtą stronę i położył dłonie na pasie, przyglądając się bacznie idącemu w jego stronę mężczyźnie. Miał ładną brodę. Uniósł jednak wysoko brwi, zaskoczony nagłym wybuchem energii ze strony, jak się okazało, zarządcy Rykkera.
- Och... - odezwał się wreszcie. - szkoda, że lord Rykker wyjechał. Bardzo szkoda. Nie wiem czy leży to jeszcze w twojej mocy, panie, ale niezwłocznie potrzebuję kupić gałąź czardrzewa. Mniej więcej mojej wysokości. - wyjaśnił zarządcy, zatrzymując dłoń w okolicy swojego podbródka. Zarządca... Tyrell... No nic tylko go uderzyć, ale pewnie byłby to skandal na skalę Westeros.

Tak jak się spodziewał, zarządca nie mógł mu pomóc. Cóż, będzie trzeba poczekać na powrót lorda. Vyrwel podążył za zarządcą na dziedziniec, rozglądając się przez chwilę po nim. Dostrzegł dziecko goniące kota i śledził je przez chwilę wzrokiem, aż znikło mu z pola widzenia. No cóż, tak już musi być. Odwrócił się z powrotem twarzą do zarządcy, by go wysłuchać.
- To wszystko, panie, dziękuję. - skłonił się lekko przed zarządcą i odesłał Krasusa, by odnalazł przydzielone im komnaty, a sam miał zamiar rozejrzeć się trochę po zamku. Wszedł na mury Dun Fortu i oparł się dłońmi o blanki, patrząc na blokujące port okręty Czarnej Zatoki. Cóż, najwyraźniej, w najbliższym czasie, nie opuści miasta statkiem jak planował, ale to nawet dobrze, będzie miał powód, by dłużej poczekać na lorda Rykker'a. Zacisnął dłoń na naszyjniku pod koszulą, po czym westchnął i zszedł z murów, by poszukać przydzielonej mu komnaty.

Najemnik po opuszczeniu karczmy od razu zaczął iść w stronę, którą wskazał mu karczmarz. Co prawda sam pewnie też trafiłby do zamku, jednak mogłoby mu to zająć więcej czasu, a do tego chciał mieć jakiś większy pożytek z swojego informatora skoro już mu sporo zapłacił. Mógł mieć jedynie nadzieję że karczmarz przy następnej wizycie będzie pamiętał o zostawionym mu napiwku i będzie skłonny do pomocy w dokładnie takim samym stopniu co przy opuszczaniu jego przybytku przez Sorina. Tymczasem białowłosego czekał krótki spacer ulicami Duskendale by dotrzeć do zamku znajdującego się na wzgórzu. Jak praktycznie w każdym miejscu po ulicach kręcili się ludzie załatwiający swoje codzienne sprawy, niektórzy byli nieco głośniejsi wykłócając się o ceny towarów u kupców a inny przemykali po prostu chcąc jak najszybciej wszystko zrobić. Sorin zaczął się zastanawiać czy tak wyglądałoby jego życie gdyby nigdy nie nauczył się walki i nie opuścił Królewskiej Przystani. Bardzo szybko doszedł do wniosku że pewnie tak, dalej pracowałby jako pomocnik kupca z dnia na dzień wykonując dokładnie te same czynności. Co prawda dałoby mu to dużo większą pewność jego przyszłości, ale na dłuższą metę zanudziłoby go to. Życie najemnika było o wiele ciekawsze, jednak Sorin zdawał sobie sprawę z tego, że każde zlecenie mogłoby zakończyć się jego śmiercią a sama nagroda nie zawsze była warta świeczki. Mimo wszystko nie żałował on swojego wyboru, a zanim zdołał wymyślić inne argumenty na to jak złe jest życie najemnego ostrza dotarł on do bramy zamku. Białowłosy musiał przyznać, że robi on wrażenie pomimo tego ile majestatycznych budowli widział w swoim życiu to sam Dunfort również potrafił zachwycić. Jak można się było spodziewać bramy były zamknięte, Sorin domyślał się jednak że na murach na pewno musi być chociaż jeden strażnik, który usłyszy krzyk skierowany w stronę zamku.
-Hej! Chciałbym rozmawiać z zarządcą tego miejsca, chciałbym się z nim rozmówić odnośnie problemu który tutaj macie, być może byłbym w stanie go rozwiązać.- krzyknął Sorin licząc, że któryś ze strażników go usłyszał, po zrobieniu tego mógł jedynie czekać na odpowiedź lub otwarcie bram. Musiał także wierzyć w to, że zadanie wciąż jest aktualne lub w to że w ogóle faktycznie jest tutaj problem z psami.