Brama główna

W związku z tym, że wojna pukała do Riverrun, a port w Seagardzie i Lannisporcie zdawał się być odcięty dla książęcej pary, zgodnie z planami wyruszyli oni w podróż do Harrenhal, która rozpoczęła się o poranku 21 kwietnia, a trwała dobre dziewięć dni z powodu ich opieszałości. W czasie podróży nie doszło do żadnego znaczącego incydentu na trasie ich przemarszu, nic w tym dziwnego, stanowili w końcu za dużą siłę żeby jakiekolwiek zbrojne bandy miałyby się ochotę na nich połasić i jeżeli jakaś nierozważna grupa się na nich natykała, to co sił pierzchała przed nimi jak najdalej. Mimo to podróż była dość męcząca. Poprzecinane większymi rzekami i mniejszymi rzeczułkami Dorzecze nie było najwygodniejszym miejscem podróżowania, a największym utrapieniem dla wszystkich były wszędobylskie komary, które nierzadko spędzały sen z powiek nie tylko płci pięknej, ale i żołnierzom.
Tak więc gdy dotarli już do Harrenhal, to wszyscy odetchnęli z ulgą. Pośród murów tego potężnego zamczyska było dość miejsca i wygód by pomieścić ich orszak, który choć duży, był mizerny w porównaniu do liczby komnat w twierdzy. Naturalnie niegrzecznie było, nawet córce króla tych ziem, przybywać do lordów, zwłaszcza tak ważnych jak lord Whent, bez zapowiedzi. Toteż został on wcześniej powiadomiony przez wiadomość wysłaną krukami z Riverrun. Wydawało się jednak, że wiadomość albo nie dotarła lub na czas wojny z Baratheonami czujność tutejszych żołnierzy, a także ich pana, znacznie się wyostrzyła, bowiem nawet widząc królewską chorągiew zostali zatrzymani przed potężną bramą zamku. A może lorda Whenta nie było i stąd ta nadmierna ostrożność? Nie byłoby w tym nic dziwnego, w końcu mógł pociągnąć na południe ze swymi żołnierzami by dołączyć do jej brata.
Nie było co się jednak zastanawiać nad takowymi rzeczami, wkrótce przyjdzie im się wszystkiego dowiedzieć od kasztelana zamku lub od samego lorda, a może od któregoś z członków jego rodziny, którzy mogli zostać na miejscu miast ciągnąć na wojnę. Najpierw jednak trzeba było przekroczyć bramy zamku i z tego powodu księżniczka wysłała przodem ser Alrana z dwoma innymi paniątkami by powiadomił prostaków na murach, którzy zdawali się nie poznawać chorągwi, kto właśnie zaszczycił ich swą obecnością.

Uciekali oni od wojny, rozsądnie. Mimo to Alrana ciekawiło, kto taki konflikt by wygrał. Dorzecze może i miało znaczne dysproporcje w jednostkach bojowych do armii wroga, ale miała ona po swojej stronie każdy walor taktyczny związany z teren, a każdy dobry wojak wie, że liczy się taktyka, a nie liczebność armii. Czytał on raz spiski jednego z dowódców Doliny, gdzie podczas blokady kotliny, szańcami obronnymi pięciuset ludzi potrafiło odeprzeć ponad sześć tysięcy jazdy wroga. Sami obrońcy jednak padli najzwyczajniej ze zmęczenia, a nie skuteczności szturmów, więc liczebność w takich sytuacjach nic nie daje. Natomiast Dorzecze miałoby idealne blokady na brodach oraz lasy do partyzantki. Może i by nie wygrali w otwartym polu, to na najzwyczajniej braki żywności u wroga. Stwierdził Darry trzymając w zębach źdźbło trawy.
Gdy byli już bliżej Harrenhall, rycerz uśmiechnął się z dobrze znajomego sobie powodu. Wiedział, że jak pozostaną tam na dłużej, to na pewno będzie miał co robić wieczorami. W tym samym czasie usłyszał zaczepki Żelaznych do rycerzy na tyle. Gwardzista był dość zaczepnym człowiekiem, jeśli chodzi o walkę, więc spowolnił on nieco swego rumaka, by to złapać odpowiednią odległość w razie czego do rozwiązania konfliktu, ale szybko dyskusja zamilkła, na co rycerz ciężko westchnął i wrócił do kolumny, gdzie była księżniczka.
Na sam widok ogromnej twierdzy, która podobno niegdyś była nie do zdobycia, teatralnie uniósł brwi w zaciekawieniu. Zaraz to Alysanne rzekła do niego, by ich zapowiedzieć, czy coś w tym stylu. Skinął on głową, obrócił konia w tył i wybrał dwóch panów rycerzy.- Sir Morcie i Kanelu, za mną proszę! - Odebrał on przy okazji bez bawienia się w etykiety chorągiew rodu smoka od jednego z pachołów, po czym spiął on boki konia, by ruszyć naprzód. Okazyjnie wyrzucił źdźbło, które miał w zębach.
Przed bramą spowolnił wierzchowca i wysoko uniósł chorągiew. Zmierzył wzrokiem ludzi na murach, jak i przed bramą.
- Powiadomcie swego pana zamku, że właśnie przybyła do Harrenhall księżniczka Alysanne z rodu Targaryan wraz ze swym małżonkiem...Quentyn'em z rodu Harlaw! - Zapowiedział donośnym głosem gwardzista, czekając przy tym, co mu takiego strażnicy odpowiedzą.

15 Czerwca 336

Addam wjechał wraz ze swoimi wojskami do siedziby swojego wuja w Harrenhal. Oni oczywiście pozostawali na zewnątrz, rozbijając dla siebie obóz. Piechota miała jeszcze kilka dni na dotarcie do niego, zwłaszcza, że według obliczeń i kalkulacji - byli oni parę dni za nimi. Maester był tutaj bardzo pomocnym narzędziem. Jednak najbardziej młodemu lordowi zależało na tym, aby dowiedzieć się faktów o tym co dzieje się na froncie. Zsiadł ze swojego konia, dając stajennemu delikatny uśmiech. Gest... respektu? Może wdzięczności? Chciał być jedynie w porządku wobec ludzi. Piper ruszył się dalej, przechodząc do zastępcy.
- Czy kruk już doleciał, a goniec został wysłany do mojego wuja? Addam Piper, Lord Pinkmaiden. Muszę dowiedzieć się o sytuacji na froncie, jeśli mam wam pomóc. Wszelkie plotki lub ważne informacje. Pieklę się, aby pomóc swojej rodzinie. Moje wojska jeszcze dochodzą, więc chcę mieć czas na kolejne rozkazy, ser.  Wybaczcie mi za pośpiech.

Okres od 15.06. do 17.06 roku 336

Addam wysłuchał wszystkiego co mieli mu do powiedzenia zastępca. Shireen Baratheon, niby prawowita królowa Siedmiu Królestw, została zabita. To był już dobry znak do tego, że wojna była jak domek z kości, które jednym pchnięciem rozwalały się na boki tworząc zamęt. Ale zawsze ktoś inny mógł je ułożyć i tym była córka Targaryena. Niestety wynikła bitwa, która osłabiła wystarczająco ich wojska. Piper postanowił, że nie będzie zatem wychylał się. Poprosił dla siebie o jedną z wolnych komnat w upiornym zamczysku, a swoim ludziom rozkazał być stale czujnymi, gdyż nie wiadome było jak zmienią się rozkazy.
Następnego dnia przybył do niego goniec od króla Blackwooda nakazujący powrót do włości Dorzecza ze względu na niewywieranie nacisku na kolejną wojnę. Wychodziło na to, że rudowłosy musiał tego dnia ulec pokusie powrotu. Nakazał wysłać list do swojego domu krukiem, aby wszelkie kolejne listy czekały na niego w jego komnatach, gdyż nie chciał, aby dotarły one niepotrzebnie do Harrenhal. Następnym rozkazem było powiedzenie posłańcowi, aby w drodze powrotnej spotkał się z jego wojskami i przekazał dowódcy te same słowa nakazujące nawrót do Pinkmaiden. Drugiego dnia wszyscy mieli być gotowi do powrotu. Według obliczeń maestera, mieli wrócić na około... trzydziestego czerwca. Zbyt dużo czasu zmarnowanego. Ale cóż, uczył się. Na szczęście już wracali.