Główna Brama

[Z/T]

Po całym dniu ciężkiej pracy, podczas której Hagritt tak naprawdę nie zrobił praktycznie nic, spakował swe rzeczy i ruszył do domu. Będąc przy głównej bramie, przez którą musiał przejść, by dotrzeć do swej niedużej wsi pod Gulltown, zauważył zamkowego zarządcę. Wtem w małej, włochatej główce rozbrzmiało kilka dzwoneczków. Przypomniał sobie bowiem słowa lorda, które padły około dwóch księżyców temu. Wtem, widząc, że zarządca jest zagadywany, powrócił do swego warsztatu i pochwycił wszystkie narzędzia, jakie przydzielono mu do robótek wiele lat temu. Ponownie powędrował pod bramę i zgodnie z zaleceniem włośnika, przedstawił rupiecie celem uzyskania odpowiednich funduszy na zakup nowych. Głuptas zapomniał i do tej pory pracował wciąż na tych samych zużytych nożycach, prowizorycznym młocie i tym podobnym.
Ponieważ wypłacenie monet było poleceniem lorda, zarządca nie ukazał żadnego problemu. Toteż pozostało jedynie udać się do zamkowego kowala, którego również wskazał rudy pan. Niestety był już dość późny wieczór, w brzuszku gajowego burczało, a sam odczuwał potworne zmęczenie. Postanowił zatem udać się do wyrobnika dnia jutrzejszego.

Wszystko zaczęło się od przybycia Jaskra - barda, znajomego siostrzyczki Findis. Zawiadomił ją o jej niecodziennym planie wyjazdu z Gulltown na własną rękę. Jaskier wyłożył mu (mniej więcej) plan ucieczki, choć Finrod ostatecznie niewiele z niego zrozumiał. Urzekły go jednak obietnice tego, co może go po drodze spotkać. Najpierw czekała ich podróż statkiem - a młody Arryn wiedział, jak takie podróże się kończą. W paszczy krakena albo przy syrenim śpiewie. Jeśli ma się szczęście i nie wyląduje się w mieście merlingów.
O Dorzeczu słyszał równie wiele. Słyszał o Oku Boga i mieszkających tam magicznych krukach i Dzieciach Lasu. To także tam właśnie, w tamtejszych lasach i górach, schroniło się najwięcej snarków i grumkinów. Ponoć i król Żelaznych był brodatym grumkinem i z pomocą ohydnych czarów podbił Dorzecze. A zresztą sami Żelaźni to też potwory nie z tego świata.
Do tego wszystkiego był zawiedziony tym całym Gulltown. Grumkin w szafie okazał się być tylko lordem Graftonem, do turnieju go nie dopuścili, a lady Melody nie pokazała żadnych ze swoich mrocznych sztuczek. I może byłoby tylko tej ostatniej mu szkoda, bo nawet ją polubił jako człowieka (i do tego była bardzo ładna), ale i tak ponoć mieli zaraz wyjeżdżać, więc koniec końców to żadna strata.
Przytakiwał więc tylko Jaskrowi, dość podekscytowany całą wyprawą i mężnie gotowy do obrony swoich sióstr, i gdy tylko przyszła odpowiednia pora - ruszył na miejsce spotkania. Miał nadzieję wyjść przez bramę niepokojony przez strażników, ale w razie co był gotów pokazać swoje królewskie oblicze i głosem nieznoszącym sprzeciwu zażądać wypuszczenia go. A potem udać się do portu i spotkać z siostrami.

Finrod liczył, że uda mu się przekraść bez zwracania uwagi strażników. Zagryzł więc zęby i nie oglądał się na nich, pewnie krocząc przed siebie.
- Nie ma potrzeby, poradzę sobie - odpowiedział krótko i oschle, przechodząc koło strażników.
Sama propozycja trochę go rozjuszyła, był bowiem już dorosłym, mężnym rycerzem i nie potrzebował niczyjej opieki. Jak miałby walczyć z grumkinami, gdyby nie mógł bezpiecznie wyjść z zamku?
W istocie jednak był trochę zdenerwowany. Liczył, że nie będą robili mu większych kłopotów i pozwolą spokojnie wyjść z zamku bez dodatkowej eskorty. Ta bowiem zniweczyłaby jego plany - nie wiedział do końca dlaczego, ale ze słów Jaskra zrozumiał, że powinien trzymać całe przedsięwzięcie w sekrecie. Gdyby jednak próbowali go zatrzymać, chciał zaproponować właśnie barda (i zarazem przyjaciela Findis) jako dorosłą osobę, która mogłaby mu towarzyszyć.
Jeśli zaś to wszystko by nie podziałało, zamierzał zrobić strażnikom awanturę. Spytać za kogo się uważają, jak śmieją zatrzymywać królewskiego syna i tak dalej. W końcu należał mu się jakiś szacunek od byle pachołków Graftona (który zresztą ostatnio dodatkowo przeskrobał).

Jak powiedziała Findis, tak też zrobiła. Razem z siostrą udała się w stronę głównego wyjścia z zamku Graftonów. Tutaj niestety czekała na nich kolejna przeszkoda. Strażnicy. Findis musiała przyznać, iż to całe planowanie ucieczki, choć bardzo nieodpowiedzialne i niebezpieczne, to było też potwornie ekscytujące.
Jeszcze zanim dziewczynki podeszły do bramy i strażników, starsza z nich poinstruowała tą drugą, jak ma się zachowywać.
-Pamiętaj, nie patrz się im w oczy, idź pewnie i pod żadnym pozorem nic nie mów - mówiła przyciszonym głosem. -Jakby się o coś nas zapytali, ja będę mówić, a ty potakiwać. Coś wymyślę. Tylko czasem nie wspominaj, że jesteśmy córkami króla, bo wtedy wszystko na marne...
Findis nie martwiła się raczej samą Roweną, bo ta, kiedy chciała, to potrafiła być mądrą dziewczynką. Raczej obawiała się własnej reakcji, co próbowała ukryć pod pozorami martwienia się właśnie o swoją siostrę. W każdym razie nie było już na co czekać, toteż księżniczka ruszyła raźno w kierunku strażników. Miała nadzieję, iż wyglądała w tamtym momencie wiarygodnie. No i oczywiście że Rowena ruszy za nią.