Komnata Rady

Obecność Rickarda na miejscu w związku z jego talentami wojennymi była scenariuszem mieszczącym się w zakresie przewidywań Belaerysa. Biorąc pod uwagę z jakim zamiłowaniem Durrandon uczęszczał na areny i to jaki charakter miał król Miasta Żołnierzy, to ewentualność ta wydawała mu się od bardzo prawdopodobna. Trzy dni spływu do Sarys były zaś miłym zaskoczeniem. Wskazywało to na to, że nie musieli śpieszyć się aż tak jak myślał.

- Mam nadzieję, że książę Azai również cieszy się dobrym zdrowiem - wspomniał, kiedy wędrowali korytarzami królewskiego pałacu, sięgając myślami do swojego rówieśnika, który oprowadzał go po raz pierwszy po tym miejscu przed kilkoma laty. - Wciąż skory, aby współuczestniczyć w walkach z dziką zwierzyną?
Kiedy okazało się, że Rickard już znajduje się w sali narad, Aenarion uniósł lekko brew i zerknął na króla. Usadził go sobie tutaj jak zobaczył, że przyleciałem czy co? Heh... Co za dramaturg...
- Szczerze powiedziawszy, to sam się znalazł - odpowiedział monarsze i usiadł na jednym z wolnych krzeseł, po drodze pozdrawiając Jelenia. - Z pewnością było to wspaniałe widowisko, jednak nie tak wielkie jak to co odbywa się na naszych arenach - oznajmił, a sądził, że mogło to zainteresować władcę. - Zabił olbrzymiego bazyliszka z Sothoryos w walce jeden na jeden. Mimo sześciu łap bestii i paraliżującej trucizny jaka wypełnia jej paszczę - Valyrianin sięgnął do misy z owocami i urwał kilka winogron, wkładając jedno od razu do ust. - Kiedy raz spuściłem go z oka wyjechał do Meereen i tak zasmucił ich zabijając zwierzokształtnych czempionów ich areny w starciu jeden przeciw dwóm, że aż ogłosili go poszukiwanym przestępcą.
Udział w ślubie, udział w ślubie...
- Niestety, o ile bardzo chciałbym wznieść puchar za zdrowie waszej córki i jej małżonka, o tyle jestem zmuszony przez naglące sprawy zatrzymać się w Mardosh nie dłużej niż tydzień - odmówił grzecznie dłuższego pobytu, jednocześnie z horrorem myśląc o ewentualnej konieczności zakupu prezentu dla młodej pary. - Moi ludzie powinni być już w Sarys z wynajętym okrętem, który zabierze nas na Ib. Do Valyrii dotarły plotki o dzikim smoku terroryzującym Kudłatych Ludzi i mam zamiar zabrać go do domu.
Myślał przez chwilę, aby zaproponować królewskiemu synowi możliwość udania się z nimi i obejrzenia tych "łowów", ale wtedy Azai najpewniej nie zdążyłby na ślub siostry. Byłoby to niewątpliwie niepożądane, więc powstrzymał się ze swoją ofertą.
- Jeżeli nie byłoby to zbyt śmiałą prośbą, to chętnie skorzystałbym z pomocy paru waszych sług. Miałem zamiar w ciągu tego tygodnia obejrzeć wasze bogate rynki i przydałby mi się przewodnik oraz ktoś do pomocy w ogarnięciu ich ogromu - zagadnął. - Skoro jesteśmy też nieco w temacie wojaczki, to czy jesteś w stanie opowiedzieć mi coś, panie, o tych koczownikach żyjących na wschód od Sarnoru? Dothrakowie, tak?

Został wezwany - lub zaproszony, co w przypadku królów jedno i to samo oznacza - do komnat, w której obradowała królewska rada. Skoro tak się stało, przybył, nie wnikając w jakim celu jest potrzebny. Kiedy zaś pojawił się monarcha z jego panem u boku, wstał z miejsca i złożył im ukłon. Daleki od śliskiej uniżoności, ale zawierający w sobie szacunek do ich osób.

Na trzeciego do rozmowy pchać się nie zamierzał nieproszony, gdyż nie wypadało. Zakładał, że ewentualnie wtrąci coś, jeżeli będzie taka potrzeba. Wszak rozmowa i o temat jego osoby zahaczała.
Okazja pojawiła się przy mówieniu o Meereen. Nie zamierzał jednak wspominać o zamachu, jaki pewien nieprzyjemny osobnik urządził na niego, po tym jak wygrał na arenie z owego człeka pupilkami. Wypowiedź Aenariona chyba miała być żartem, więc tematu nie tłumaczył. Jeżeli król się zainteresuje, to wtedy z chęcią wyjaśni, jak było i jak się jeden z zamachowców zanieczyścił ze strachu. Póki co jednak rzucił tylko...
- Meereeńczyków trapi kompleks mniejszej areny. Odkąd w Valyrii stanął wielki amfiteatr, największa pozostała im jedynie żałość.  - rzucił. I tyle, przynajmniej na ten moment. Później już tylko słuchał. Słuchał z zaciekawieniem. Myślami powędrował ku Ib. No, nie do końca. Nigdy tam nie był. Chodziło o to, że pomyślał o tej krainie. Jeżeli mają tam więcej takich zdolnych wojaków, to wizyta może nie ograniczać się tylko do oglądania ujarzmiania smoka.
Kiedy tak o tym myślał, padł temat rynków. On akurat na rynku znalazł coś ciekawego. Nim by jednak o tym coś rzekł, musiał pomyśleć, czy rzeczy przezeń odnalezione są warte uwagi jego pana.

Aenarion z delikatnym uśmiechem wypił za zdrowie młodej pary i wysłuchał uważnie opowieści króla o Dothrakach. Wydawało mu się, że to co wiedział sam w połączeniu z tymi informacjami w pełni wystarczy mu do wprowadzenia w życie planu, który chodził mu po głowie. Obecność rynku oraz staruch w Vaes Dothrak mogła mu jedynie w tym pomóc.
- Te informacje będą dla mnie bardzo użyteczne. Dziękuję za podzielenie się waszą mądrością - odpowiedział, uśmiechając się tajemniczo i sięgnął po kilka winogron. - Może kiedy znajdziecie moment na udanie się do Valyrii, będę mógł ugościć was już w moim mieście - rzekł, a następnie powiedział kilka słów o Belos, którego centralna, położona na płaskowyżu część wznosiła się już wyniośle nad otaczającymi ją delikatnymi wzgórzami i polami. - Wasi kupcy będą tam zresztą bardzo mile widziani, ponieważ port jest już funkcjonalny. Znalezienie tam okrętu bardzo przyśpiesza podróż z północy do Nysarii oraz samej Valyrii.
Było to nawet niekoloryzowaną prawdą, ponieważ taka przesiadka pozwalała zamienić kilkaset mil wędrówki lądem w tyle samo podróży morskiej. To zaś oznaczało w perspektywie dwóch stron całe tygodnie zaoszczędzonego czasu.

Tyle było z rozmów jakie chodziły mu po głowie. Reszta wizyty nie wykraczała poza bycie uśmiechniętym gościem i nie poruszała żadnych istotnych tematów.



(z/t)

Król najwyraźniej nie miał dla niego zbyt wielu słów, toteż Rickard pozostawał słuchaczem odzywającym się wtedy, kiedy tego od niego wymagano. Czy sytuacja go uraziła? Nie, w żadnym razie. Jego pan chciał omówić pewne sprawy z tutejszym władcą i to należało mu rozumieć. Nie pojmował ino, z jakiej racji na posiedzenie go zaproszono, skoro jego rola ograniczała się do bycia. Niemniej, nikogo nie chciał urazić i był, skoro monarcha tego najwyraźniej odeń oczekiwał. Sam z siebie się nie wtrącał, ale jeżeli była taka potrzeba, to zapewnił, że valyriańskie areny są wspaniałe i chętnie wystąpi dla króla, jeżeli ten postanowi odwiedzić jego pana. Czy tak się stanie? Cholera wie, ale zapewnienie takie byłoby stosownym.

Co poza tym? Skoro podali napitki, to popijał. Rzecz jasna bez szaleństw, w końcu byli na takim jakby spotkaniu a nie na uczcie. Wzniósł też toast. Jak najbardziej szczery, bo przecież nie było powodu, aby źle życzył młodym.
Reszta pobytu? Miał zamiar zajmować się swoimi sprawami. Jeżeli król chciał go z jakiegoś powodu widzieć, to oczywiście się stawiał. W sumie to nawet bez narzekania pod nosem. Tutejszy władca był porządnym wojakiem i jego towarzystwo było mu miłe.

(zt)