Wielka Sala

Wraz z tragarzami od gospodarza i tłumaczem z pałacu - zbędnym w swojej głównej roli, jako że Belaerys podjął wysiłki, aby nauczyć się mowy Sarnoru - udał się do królewskiej siedziby. W przeciwieństwie do Kasath nie zadawał sobie trudu, aby przebrać się w zdobniejsze szaty. Poznał już króla Mazora Alzani i wiedział, że monarcha jest taki jak jego miasto, bezpośredni i szorstki. Przybycie w stroju podróżnym i z mieczem u pasa szybko z pewnością bardziej będzie mu odpowiadać niż zwlekanie, aby się wypachnić i upiększyć. Po drodze zapytał jeszcze tłumacza o dwie rzcyz. Pierwszą była obecność Rickarda i jego ludzi, którzy powinni w mieście być. Może zyskali rozgłos na jakiejś arenie i byli nawet zaproszeni na królewski dwór? Jeżeli tak się stało, to prosił, aby po nich posłać, a jeżeli w pałacu nie przebywali, to doceniłby, gdyby rozejrzano się za nimi po mieście i sprowadzono do niego. Drugą rzeczą był czas jaki zajmowało spłynięcie z Mardosh do Sarys korzystając z lokalnych rzek. Podróż przebiegałaby z nurtem, więc liczył na szybkość takiego sposobu podróży.

Stając w końcu przed gospodarzem, Aenarion powitał go uprzejmie i wyraził radość z możliwości zawitania po raz kolejny do wspaniałego Miasta Żołnierzy. Złożył również monarsze gratulacje w imieniu swoim oraz Senatu z okazji zaślubin jego najmłodszego dziecka. Osobiście Belaerys nie kojarzył chyba, które to było z królewskiego potomstwa, ponieważ podczas swojej wizyty poznał bliżej jedynie Azaia, królewskiego syna, który był zbliżony mu wiekiem. Korzystając z okazji złożył na królewskiego ręce - czy też ręce pałacowych sług - przywiezione podarki.
- Moja wizyta nie jest oficjalna, jednak uznałem, że jest jedynie stosowne, aby złożyć dary na ręce tak oddanego przyjaciela Włości, kiedy nadarza się ku temu okazja - oznajmił, kiedy podarki zostały przekazane, aby ukrócić wszelkie domysły co do celu swojej wizyty. - Widzę też, że moje nadzieje okazały się prawdą i twemu domowi oraz królestwu powodzi się równie dobrze co moim rodakom - dodał z uśmiechem, odnosząc się oczywiście do nadchodzącej uczty oraz małżeństwa, które przecież były powodem do radości. Nie zasłyszał też w Kasath nic co mogłoby źle świadczyć o stanie Mardosh. - Z pewnością radość waszą osłodzi ten dzień dodatkowo informacja, że naszym starym wrogom nie wiedzie się najlepiej. W ostatnich tygodniach niewolnicy powstali w Astaporze - podzielił się wieściami z południa - całe miasto padło w przeciągu jednej nocy, Dobrzy Panowie zostali zdziesiątkowani, a bunt rozlewa się po wzgórzach wokół z pozoru nie napotykając oporu Ghiscarczyków.
Na razie nie wspominał o swoich podejrzeniach co do łakomstwa króla Kasath, który wydawał się poważnie rozważać atak na północne pogranicze ghiscarskiego terytorium, ponieważ takie spekulacje lepiej było podnosić w bardziej kameralnej atmosferze.
- Proponuję toast! - dodał, jeżeli uraczono go do tego czasu winem bądź innym trunkiem. - Za przyjaźń pomiędzy Włościami a Mardosh oraz zdrowie i powodzenie twego domu!
Jeżeli nie było też nadmierną zuchwałością, aby o to prosić, Aenarion pragnął ubiegać się o gościnę na najbliższy tydzień. Planował rozejrzeć się po kolorowych rynkach Mardosh i odpocząć nieco w czasie swojej podróży. Rozumiał jednak, że król był w środku przygotowań do wielkiego wydarzenia, więc jeżeli nie był w stanie zapewnić mu gościny, to w żadnym razie nie uznałby tego za afront. W końcu sam pojawił się niezapowiedzianie.