Komnata Skrybów

Jeżeli Raymund był ciekaw czy to Rowana, czy też Valyrian, to jego przyjaciel mógł opowiedzieć mu nieco więcej szczegółów w drodze do Cytadeli, kiedy akurat nie mijali nic ciekawego z miejskiej zabudowy metropolii Hightowerów. Jeśli szło o Rowana, to ponoć Andalowie podbili Duskendale, tak więc graniczyli z królestwem Goldengrove. Co mógł więc zyskać? Najprościej mówiąc, to czego pragnął każdy król - ziemie. Do tego dochodziły te opowieści, o których kupiec wspominał wcześniej. Te o bestialstwie Andalów na wschodzie. Tutaj był Cuy, który zdawał się być człowiekiem prawym i porządnym. Tam jednak, jeżeli wierzyć pogłoskom, był Ogar Wojownika i inni mu podobni. Ten konkretny miał rzekomo bezlitośnie mordować całe wsie oraz zamki, nie oszczędzając ni kobiet, ni dzieci, ni prostaczków, ni szlachetnie urodzonych. Jeśli chociaż połowa plotek jakie dotarły do Starego Miasta była prawdziwa, to kupiec nie dziwił się, że król Rickard Rowan, znany raczej jako monarcha rozsądny i nieobcy wojaczce, wolał odrąbać głowę węża przy pierwszej dogodnej okazji, a nie czekać, aż ten ukąsi go w piętę. Do tego król nie walczył sam, albowiem stary Mogwyn skrzyknął wielu ochotników z Reach, którzy do pana Goldengrove dołączyli. Ponoć wziął nawet zaprzyjaźnionego olbrzyma, który zamieszkiwał wzgórza nieopodal Uplands, i zachęcił Dzieci Lasu do ruszenia. Brzmiało to nieco jak bajki, jednak kupiec zapewniał, że znał kilak osób, które zarzekały się, że przynajmniej olbrzyma z Uplands naprawdę widziały. Podobno tamtejsi wieśniacy zrobili mu tarczę i dawali jadło w zamian za odstraszanie bestii z Gór Czerwonych.
W kwestii Valyrian tymczasem - przyjaciel na pewno zaczął od wyjaśnienia ludziom Raymunda, gdzie znaleźć siedzibę ich kupców, aby ci mogli dostarczyć tam beczki. Doradził też przy okazji, aby może doprecyzować jakąś wiadomość, jaka miałaby być dostarczona z tym prezentem. Podarek miły, acz nieco dziwny tak bez słowa. Co więcej - skoro mieli jeszcze nieco czasu po drodze, kiedy omówili już Andalów - kupiec mógł dalej przyznać, że zaprawdę cudowne musiały być te dalekie krainy na wschodzie. W tym oczywiście Valyria. O ich wspaniałych zbrojnych wspominał, że każdy z nich miał pancerz iście królewski, ale więcej ciężko było mu mówić, ponieważ na wojaczce się nie znał. Poza własnymi mieli również tego wielce zdolnego Durrandona - tu Burzowcy po raz kolejny dowodzili swej bitności - który zawstydzić umiał najlepszych łuczników Reach. Co więcej? Mieli podobno coś co przypominało fretkę, ale o srebrzystym futrze i z fiołkowymi oczyma, tak jak oni sami. Do tego cudaczne małpy - kupiec słyszał o nich od żeglarzy z Wysp Letniach, ale pierwszy raz dane mu było je ujrzeć, kiedy podejrzał przejeżdżający orszak - a także rzecz Reyne'owi znaną, czyli lwa. Ten jednak, w przeciwieństwie do tych z zachodnich wzgórz, miał futro białe niby śnieg! Była też z nimi niezwykłej urody panienka, za której wdzięki pewnie niejeden król gotów byłby walczyć. Kuzynka przywódcy orszaku, jak zasłyszał od swoich znajomych z dworu. Jeśli takich mieli tam więcej, może i młody bratanek Raymunda powinien tam zerkać? A, to co mogło mu się jeszcze z pewnością przydać, skoro o dokładniejszych informacjach rozprawiali, to ród z jakim mieli tutaj konkretnie do czynienia - Belaerysowie.


W końcu jednak mężczyźni dotarli do Cytadeli, gdzie Raymund i jego przyjaciel przekazali jednemu z akolitów z czym przybywają. Ich zamiary spotkały się z wielkim zainteresowaniem i sprawie nadano priorytet. Priorytet oznaczał, że akolita poprosił ich o udanie się z nim do środka i poczekanie chwili. Po około dwóch kwadransach powrócił do nich zdyszany z informacją, że seneszal gotów jest ich przyjąć. W bieżącym roku rolę seneszala pełnił arcymaester Brynden, który nosił pierścień, maskę oraz różdżkę z czarnego żelaza. Symbolizowało to - jak wyjaśnił kupiec - jego ekspercką biegłość w sztuce kruczarstwa. Po kilku minutach wędrówki korytarzami Cytadeli, Reyne i jego kompan zostali wprowadzeni przed oblicze arcymaestera. Był to człowiek starszy i chudy. Miał wyjątkowo długie palce, które zręcznie dzierżyły pióro, oraz życzliwe oblicze. Włosy jego były czarne, jak kruki, których doglądał. Wskazał gościom dwa krzesła naprzeciw siebie i zaproponował wina, gotów wysłuchać z czym dokładnie przybyli.