Zamkowy Dziedziniec

Kolorowa Jenny przybyła na krytym, pstrokatym wozie w towarzystwie trójki innych artystów, którzy stanowili jej trupę - grającej na bębenku Bethany, żonglującego Toma i początkującego barda Willema, którego głównym zadaniem było zapowiadanie występów i zbieranie datków od szczodrych widzów. Główna gwiazda tej ekscentrycznej kompanii była wysoką dziewczyną - wzrostem dorównywała prawie królowi Castamere - o urodziwej, owalnej twarzy, bystrych oczach błękitnych niczym głębiny Morza Zachodzącego Słońca i lśniących kasztanowych włosach, które splatała w długi warkocz opuszczany zza lewego ramienia. Sylwetkę miała zgrabną i przyciągającą wzrok - z szerokimi biodrami, przyjemnym wcięciem w talii oraz wyraźnie zarysowanymi, acz nie nazbyt dużymi piersiami. Kiedy William obserwował ją skrycie zdarzyło się jej czasem przeciągnąć czy schylić w sposób, który umożliwił mu lepsze podziwianie jej walorów. Przypadek czy zamierzone działanie? Nie wydawała się dostrzec jego ukradkowych spojrzeń, więc chyba to pierwsze.
- Wasza Miłość jest nazbyt uprzejmy - odpowiedziała bardka, dygając z gracją przed Williamem. Nie zdawała się w żaden sposób poruszona prędkim przejściem na "ty". - Kwatery jakie nam przydzielono są zadowalające, nie śmielibyśmy też wpraszać się w miejsca, które powinny przypaść szlachetnym gościom Waszej Miłości - rzekła i uśmiechnęła się uroczo. - To prawdziwy zaszczyt, że król osobiście zainteresował się naszym kwaterunkiem.

- W żadnym razie, to piękny zamek.
Jenny wydawała się całkowicie szczerze przekonana, że mały zamek Reyne'ów nie bladł w porównaniu z rozległym i pełnym gwarnych gospód miastem położonym w cieniu majestatycznej Skały. Nad okolicznościami jej zatrudnienia nie było co się rozwodzić - była w mieście, zaproponowano jej przyjemnie brzęczącą sakiewkę za występ na królewskim dworze, więc czemu nie?
- Nic nie zajmuje mojej uwagi w tej chwili, więc z chęcią pomogę Waszej Miłości oczyścić umysł - zareagowała na propozycję artystka. W końcu dobrze jest mieć zadowolonego pracodawcę, a nie takiego, którego dręczą migreny, prawda? - Z pewnością wasza wspaniała siedziba i zbliżająca się uczta będą źródłem wielu inspiracji - uśmiechnęła się. - Słyszałam, że na biesiadę mają zjechać dzielni wodzowie ze wzgórz. Czyżby byli przyjaciółmi Waszej Miłości?
Jaką trasą William chciał poprowadzić, taką mogli iść, w końcu to on był przewodnikiem.

- Czy doskonale? - Jenny uśmiechnęła się delikatnie. - Chcieliśmy wiedzieć dla kogo wystąpimy żeby dobrać najlepsze pieśni, a wielu waszych domowników ciężko pracuje nad przygotowaniami tę wiedze posiadając. Sam zresztą powiedziałeś, panie, że nie był to żaden sekret - dodała. - Takie pochwały brzmią jakbyśmy wykradli niemałą tajemnicę niczym zdolni szpiedzy, a nie prości artyści.
Dziewczyna nie czyniła tu jednak żadnych wyrzutów, ani też nie zrobiła się defensywna. Raczej bawiła się tematem.
- Obiło mi się coś o uszy - potwierdziła, kiedy gospodarz wspomniał o swojej dworskiej trubadurce, jednak większa jej uwagę przykuły słowa młodzieńca o "jej karierze". - Wasza Miłość jest nazbyt łaskawy...
Nie rozprawiali na ten temat więcej, ponieważ należało omówić historię zamku. Jenny była goszczona w Casterly Rock nie raz i nie dwa, więc na temat siedziby Lannisterów również trochę wiedziała i mogła po cichu porównywać leżę Złotego i Czerwonego Lwa. Nie próbowała jednak na głos mówić o tym, które wydawało się jej bardziej majestatyczne. Nawet gdyby jej słowa były pochlebne William mógłby uznać, że próbuje mu się zwyczajnie podlizać, a nie znała go przecież dobrze.
- W żadnym razie, Wasza Miłość - odpowiedziała wesoło. - Historia waszej siedziby jest niezwykle interesująca - stwierdziła, a na potwierdzenie swoich słów i dowód bycia uważnym słuchaczem zadała dwa pytania na temat rzeczy, które szczególnie przykuły jej uwagę. - Bogowie pobłogosławili mnie dobrym głosem - odpowiedziała, kiedy Reyne zaczął drążyć w jej przeszłości. - Tylko tyle i aż tyle - uśmiechnęła się. - Hmm... Może jestem zaginioną księżniczką z Reach - odpowiedziała szeptem. - A może nie - powiedziała już głośniej i wzruszyła ramionami. - Jeśli Wasza Miłość mógłby mi powiedzieć - jak to się stało, że otaczacie się tyloma uczonymi osobami? Wielu uznałoby to za nietypowe zainteresowania, skrzywienie podobne Hightowerom ze Starego Miasta.

Ostatnie wieści o wzmożonej aktywności Żelaznych zasiały w sercu Raymunda poważny niepokój. Jeśli faktycznie wyspiarze szykowali większą wyprawę nie znaczyło to dla nich nic dobrego, szczególnie że byli jednym z najbliższych celów, w dodatku dość zamożnym. A przecież tak jak mogliby odeprzeć mniejszą rejzę jakiegoś króla czy innych łajdaków, nie mieliby szans w starciu z całymi Żelaznymi Wyspami. Serce kazało mu zostać w domu, szczególnie że William mógł go potrzebować, ten jednak nie miał dla niego lepszych zadań niż pozostanie w Castamere by zadbać o jego ochronę. Faktycznie wątpił by jego niechęć wobec Żelaznych przydała się w rozmowach, nie był też wielkim wojownikiem by znacznie wspomóc bratanka w polu. Wciąż była też nadzieja, że nadchodząca nawałnica przejdzie bokiem. Raymund stwierdził, ze w obliczu swojej bezradności zajmie się tym co jak dotąd jakoś mu wychodziło, i postanowił zadbać o kapitał i kontakty, które mogłyby się im przydać w przyszłości, cokolwiek by się nie zdarzyło. Miał niemiłe przeczucie iż szykowały się dla nich kiepskie czasy. Uznał że wykorzysta okazję przedstawioną w liśćie od zaprzyjaźnionego kupca ze Starego Miasta, którego poznał przed laty podczas swoich wojaży. Uzgodnił wcześniej podróż z Williamem, który nieco go zaskoczył, reagując dość żywo na jego decyzję. Wyposażony przez niego w kruszec o którym wspominał w liście przyjaciel z południa i z garścią obstawy swoich własnych ludzi, Raymund wyruszył w powolną drogę do Starego Miasta. Miał nadzieję, że jego dom będzie tu wciąż gdy powróci z, na co liczył, zyskami z podróży. Dużo szybciej oczywiście byłoby wyruszyć drogą morską, starszy Rayne nie miał jednak najmniejszego zamiaru ryzykować ani życia ani utraty ładunku pchając się w ramiona morskich łupieżców z wysp. Tego jeszcze brakowało by pomógł im tym samym zacisnąć mocniej postronek na szyi jego rodu, wręczając dodatkowe środki wprost do ręki. Czekanie na to aż morze stanie się spokojniejsze także uznał za bezsensowne, w końcu kto mógł przewidzieć kiedy Żelaźni powrócą do swych gawr by przepuścić i przeżreć nagrabione zdobycze. Nie zwlekając więc zbyt długo orszak Raymunda wyruszył w długą drogę na południe, by powrócić jak najszybciej z owocami tego przedsięwzięcia. Po cichu liczył też że przebycie takiej drogi wzbogaci go o informacje o tym co dzieje się na południu, każdy szczegół mógł być... cóż, na wagę złota. 

Yuchu::

List, który Raymund dostał, był dlań czymś nowym i... nie do odczytania. Szczęśliwie posłaniec od kupca mógł mu go przeczytać i wieść przekazać, jak również spisać dyktowaną wiadomość zwrotną. Pierwsi Ludzie nie prowadzili wszak kronik i nie spisywali wiadomości, a runy, które posiadali, były bardzo proste i znaczyły jedynie symbolicznie kamienie czy zdobne elementy uzbrojenia. Podobny sposób komunikacji i bardziej zaawansowane pismo pochodziły ze wschodu - głównie od Andalów - i przywiezione zostały do Starego Miasta przez kupców oraz podróżników. Cytadela zainteresowała się tym i wykorzystywała to, a przy niedawnym pojawieniu się nowego lorda-chorążego Hightowerów, który właśnie wyznawcą Siedmiu był, zyskało to dodatkowej popularności.

Podróż miała zająć królewskiemu stryjowi trzydzieści i trzy dni. Wydłużył ją nieco mały wypadek na pograniczu Zachodu i Reach, kiedy to jeden z ich wozów osiadł na ziemi za sprawą pękniętego koła. W najbliższej okolicy nie było żadnej wioski, więc naprawa zajęła im trochę czasu i opóźniła podróż.

Tu brygada od demolki!:

Do Castamere powrócił wiedziony przez Kevana i Denysa oddział zbrojnych wysłany za niesławnym Keldwellem Dudnibrzuchem. Jak powiodła się ich wyprawa? Wyśmienicie. Podżegacza znaleźli szybko i sprawnie, osaczyli go w jednej z wiosek i uderzyli z zaskoczenia na jego i jego ziomków. Wieśniacy byli zbyt zszokowani, aby podjąć decyzję o rzuceniu się czempionowi na pomoc, chociaż ostatecznie nie byli zbyt zadowoleni z jego pojmania. Mimo to walka była zaciekła, a towarzysze Dudnibrzucha, nawet zaskoczeni, walczyli z niesamowitą zaciekłością.

Koniec końców zbrojni Reyne'ów zwyciężyli i teraz sprowadzili wrogów w łańcuchach do Castamere. Żywcem udało im się pojmać nawet samego Keldwella, aby król mógł osobiście wymierzyć mu sprawiedliwość. Poza nim sprowadzili siedmiu jego towarzyszy, którzy przetrwali potyczkę, oraz starszego wioski, w której ich znaleźli.

Cichobrzuch:

Tak też kończyła się historia Keldwella Dudnibrzucha. Sąd inscenizowany, aby być jeno szopką i marnym przedstawieniem, z wyrokiem dawno już umyślanym niezależnie od tego co miało być nań powiedziane. Prości ludzie, którzy dla czempiona przybyli, pozostali, aby zobaczyć jego ostatnie chwile.
- Nie jesteś królem, jedynie rozpieszczonym, zielonym chłopaczkiem, którego władza skończy się szybciej niż mu się wydaje - zadudnił Dudnibrzuch i splunął. - Wkrótce spotkamy się ponownie.
Więcej nic do powiedzenia nie miał, a zbrojni obalili go na kolana i ułożyli jego głowę pod królewski miecz. William zamachnął się i ciął, pozbawiając czempiona życia, acz nie do końca głowy. Dudnibrzuch był kawałem chłopa i kark miał mocny, więc trzeba i było raz poprawić, aby na dobre mu łeb urąbać. Postawny kowal splunął jedynie na ten widok z pogardą i odwrócił się na pięcie, albowiem więcej tu do zrobienia nie miał. Inni ludzie również powoli zaczęli się rozchodzić.

Z siedmiu kompanów Dudnibrzucha każdy wybrał dołączenie do Nocnej Straży, trzeba więc było cieszyć się ich towarzystwem w lochach, aż do przybycia, nieokreślonego, kolejnej wędrownej wrony. Zbrojmistrz przyjął rozkazy i na dniach miał wyruszyć. Zastanawiał się jedynie jak bezkrwawa okaże się ta podróż po zaległe daniny. Ludzie opuszczający zamek po egzekucji dobrego słowa o tym co tu się wydarzyło z pewnością nie przekażą. Pytanie co weźmie górę - strach czy gniew.

Praktyka w walce może nie była tym, co władcy najbardziej jest przydatnym, ale z pewnością nie zaszkodziło potrafić się obronić. W końcu różne sytuacje w życiu się zdarzają, prawda? Pewnie, że prawda. I tutaj swoją pomocą mieli służyć dwaj obrońcy młodego Williama.

Jako pierwszy walczyć miał z nim Kevan. Tego zaś wyborem, było użyć w boju miecza. Dlaczego? Najpewniej, aby nie ryzykować życia władcy. Wszak miał być jego obrońcą a nie oprawcą. Chociaż może źle ocenił sytuację, albowiem jego król spisywał się nawet niezgorzej. Sprawnie osłaniał się tarczą i skutecznie operował obuszkiem, wiele razy zagrażając Kevanowi. Wynik walki, rzecz jasna, nie był zaskakujący i to Kevan tryumfował, jednak William spisał się naprawdę niezgorzej. Gdyby miał trochę więcej krzepy i lepiej się osłaniał, to zwycięstwo byłoby raczej po jego stronie.
Drugi pojedynek miał podobną długość i podobnie jak w pierwszym, monarcha spisał się niezgorzej. Denys był mniej od Kevana wymęczony, ale mimo wszystko nie można było odmówić Williamowi pewnej dozy skuteczności. Na pewno spisania się lepiej, niźli jego obrońcy mogli oczekiwać.