Wzgórza Zatoki Niewolniczej

***

Najciemniejsza noc księżyca zapowiadała się jak każda poprzednia - spokojnie. Dziesięć patroli po tuzin ludzi wyruszyło o zmierzchu, by patrolować okolice miasta przez pierwszą część nocy. Większość z nich miała nie wrócić. Kiedy niewidoczny tej nocy księżyc miałby wskazać godzinę do północy, nocną ciszę w dziesiątkach miejsc przerwały szepty.
Niewolnicy pracujący na okolicznych farmach, plantacjach i we dworkach poczęli podnosić głowy, szepcząc do siebie. Kajdany i więzy zamykanych na noc w klatkach, stodołach i celach ludzi spadały, kiedy ich ręce rozmasowywały obolałe nadgarstki. Tu kupa łajna, tam bela siana, gdzie indziej jeszcze mały kopiec ziemi. Wszystkie te miejsca kryły przemyconą dni wcześniej broń - jak twierdzili przemytnicy, od dobroczyńców. Niewolni dotąd ludzie - po chwyceniu jeśli nie przygotowanej broni, to czegokolwiek co było pod ręką - spoglądali w stronę domów i dworków znienawidzonych oprawców wzrokiem pełnym nienawiści i pogardy i ruszali. Wkrótce noc w dziesiątkach miejsc wybuchała urywanymi okrzykami zaskoczenia, kiedy byli niewolnicy dopadali łóżka jakiegoś tresera, czy opiekuna. Po nich przychodziła kolej na właścicieli ziemskich, drobnych szlachciców i bogatszych rzemieślników, którym musieli usługiwać. Dla nikogo nie było litości za lata opresji i wyzysku.
Nie wszędzie astaporczycy dali się jednak tak łatwo zaskoczyć. W kilku dworkach osobista straż gospodarza zdołała w mniejszym, lub większym stopniu zorganizować się i stawić opór. Ten jednak tylko wzmagał szaleńczy gniew dziesiątek niewolników, którzy niejednokrotnie rozszarpywali swoje ofiary gołymi rękami.
Inaczej sprawa się miała z patrolami, które jeśli nie wpadały w pułapki buntowników, to ruszały na pomoc pobratymcom, by tylko dowiedzieć się, że część z nich była już przekupiona. W niejednym patrolu błysnęła stal, zatapiając się w boku strażnika, czy niewolnego żołnierza, który ze zdumieniem odkrywał, że dźgnął go towarzysz broni. Tam jednak, gdzie pojawiał się patrol, niewolnicy padali dziesiątkami, nim zdołali położyć wszystkich wrogów trupem. Koniec końców jednak każde ognisko buntu zapłonęło żywym ogniem i zaczęło rozprzestrzeniać się na okolicę. Zdobywszy nieco uzbrojenia na treserach, czy strażnikach domowych drobnych Panów, zbuntowani niewolnicy ruszyli wyzwalać innych. Na szczególną zaś wzmiankę zasługiwały dwie grupy znajdujące się dosłownie po dwóch przeciwnych stronach miasta.
Na południu, w kopalni węgla powstali niewolnicy pod wodzą ibbeńskiego rządcy, Bolga. Pozbywszy się strażników, zasypali wejście do kopalni i ruszyli na zachód ku wybrzeżu. Druga grupa, znacznie bardziej okrutna znajdowała się na północ od miasta, gdzie pośród bydlęcych pastwisk stała niewielka szkoła gladiatorów. Tam do zwycięstwa poprowadził niejaki Spart Ak'us - szkolony na gladiatora hyrkoończyk, który tylko czekał na taki moment. Pierw rozprawił się z treserami i strażnikami, na koniec zabijając własnoręcznie właściciela tak szkoły, jak i pobliski rancz. Następnie wciągnęli jeden z patroli w pułapkę, wyżynając wszystkich i ruszyli wyzwalać innych niewolników.
W ciągu zaledwie kilku godzin, na wzgórzach okalających Astapor, życie postradały setki astaporczyków, a to był dopiero początek krwawych wydarzeń, jakie zmienią oblicze tej ziemi...

Panie! Oni się buntują!:

Napędzani wiatrami wolności, Wyzwoleńcy ruszyli na inne astaporskie terytoria, by uwalniać niewolników, rozpędzając się aż poza granice Yunkai. Jak się jednak mieli przekonać, dalsza walka nie była już taka łatwa, jak do tej pory. Zaskoczeni w centrum swojej domeny świetnie przygotowanym buntem, astaporczycy nie zamierzali poddać się tak łatwo. Szczególnie, że nieliczni uchodźcy, którzy zdołali umknąć machinie śmierci Wyzwoleńców, ponieśli wieści o buncie dalej. Wolno, bo wolno, ale informacje zaczęły zataczać coraz to szersze kręgi. Choć więc czekało Wyzwoleńców zwycięstwo, zostało ono okupione potężnymi stratami. Miało też zaalarmować Yunkai o niepokojach, jak i wzmóc ogólną czujność, oraz rygor względem niewolników w całej Zatoce Niewolniczej...

Bunt rozlewa się:

Oczywiście, że kompani byli zaintrygowani, czemu Rickard mówi do powietrza i tak dalej. Koniec końców jednak proste i szybkie w kilku zdaniach wyjaśnienie w zupełności im wystarczyło. Rickard tymczasem nie mógł jeszcze czas jakiś zasnąć, mając w głowie kłębiące się myśli. Siedział więc opatulony derką, chroniąc się przed sporadycznym, acz przeciągłym górzystym wiatrem, spoglądając w dół wzgórza. Obóz rozłożony był w dość dogodnym miejscu, bowiem za plecami mieli wysoką, solidną skałę, zaś przed sobą duży kamień, dzięki czemu mieli dwa "wyjścia" ze swojej kryjówki i dogodne miejsce na posterunek wartowniczy. Wykopując zaś niewielkie zagłębienie, mogli rozpalić niewielki ogień bez ryzyka zauważenia go z zewnątrz. Tak, czy inaczej, Rickard obserwując podejście i okoliczne wzgórza, mógł wrócić myślami do minionych niemal dwóch tygodni, podczas których zmierzali na północ z ważną misją...

Pierwsze niecałe cztery dni to była podróż przez ziemie Astaporu i nieznaczne przyspieszenie tego, co było nieuniknione - wyzwolenia ziem spod buta Ghiscarczyków. Pierwszy nieco ponad dzień minął spokojnie, bowiem wciąż poruszali się już wyzwolonymi terenami. Potem już nie było tak sielankowo, przynajmniej dla przeciwników Rickarda i jego towarzyszy. Podsumowując astaporską część podróży, Jeleń natrafił na kopalnię, kilka rezydencji, oraz różnego rodzaju farmy, czy plantacje. Wszędzie tam straż nie była żadnym problemem dla tak doświadczonych wojowników. Wyzwolona zaś ludność... Przyjmowała owo wyzwolenie na różne sposoby. Jedni postanawiali ruszyć w teren, oswobadzać kolejnych, inni pozostawali w miejscu, gdzie pracowali, jeszcze inni ruszali w stronę Astaporu.
Kolejne dni i kolejne kilometry zlewały się niemal w to samo. Podróż, zajazd do jakiejś rezydencji, farmy, czy plantacji, wymordowanie straży i wyzwolenie niewolników. Pracujący w tych miejscach strażnicy i treserzy nie stanowili absolutnie żadnego wyzwania. Słabo dozbrojeni, miernie przeszkoleni i na ogół w niewielkiej liczbie - w końcu czy ktoś lepszy potrzebny był do pilnowania kilku kundli..?
Jednym z nielicznych miejsc wartych uwagi była szkoła gladiatorów zbudowana na górskiej półce na terenach Yunkaii, gdzie strażnikami okazali się być w większości weterani bitew z dawnych lat. Nie byli to najlepsi wojownicy, jakich Rickard spotkał na swej drodze, lecz stanowili przyjemne odświeżenie po setkach miernoty, jaką stanowili strażnicy rezydencji i farm.  Koniec końców i weterani padli pod ostrzami Rickarda, oraz jego towarzyszy, chociaż tutaj trzeba było już solidnie namachać się mieczami. Nie pomogli też gladiatorzy zamknięci w swoich celach, dopóki ich nie uwolniono. Rickarda dodatkowo spotkało szczęście, bowiem w szkole znajdował się nastolatek, który tak zachwycił się Durrandonem, iż zapragnął mu służyć. Nie potrafili się dogadać, nie znając wspólnego języka, ale chłopakowi to nie przeszkadzało. Znał się na opiekowaniu sprzętem, potrafił go doglądać, a innych rzeczy się nauczy.
Niezależnie, czy Rick wziął chłopaka, czy nie, kolejne dni wypełniła monotonia, najpierw na ziemiach Yunkaii, a potem Meereen, aż do dnia dzisiejszego, kiedy to objawił się Aenarion. Wedle informacji, jakie zdołali zebrać, zostało im jeszcze około dwa dni drogi na północ, północny-wschód, kiedy to dotrą do rzeki i będą mogli ją przekroczyć w dogodnym miejscu...

Czas między Pierwszym a Piątym dniem Piątego Księżyca roku Ósmego Po Podboju

Cały kolejny dzień zajęło Rickardowi i jego towarzyszom szukanie przeprawy przez rzekę, która z każdą milą bliżej Meereen poszerzała się. W tym czasie nie znaleźli żadnych ghiscarskich osad, czy innych zabudowań, ale też nie znaleźli żadnej przeprawy. Pozostało więc na razie zająć się dalszym planem, a na drugą stronę rzeki prędzej czy później się przedostaną. Kolejne ponad półtorej dnia było dość owocne w poszukiwaniach. Natrafili na dwie, niewielkie osady rybackie nad brzegiem Skahazadhan, oraz całkiem sporą odkrywkę gliny w pobliżu jednej z malutkich odgałęzień rzeki. Nie było jednak nic trudnego w wybiciu kilku chłopskich strażników, czy innych weteranów pilnujących porządku w odkrywce. Uwolnionych zostało w sumie niemal pięć dziesiątek niewolników. Kilku z mężczyzn uzbroiło się w zdobyczną broń i ruszyło do znajomej sobie kopalni miedzi w górach niedaleko. Rickard tym razem musiał odpuścić sobie wycieczkę, gdyż poniosłoby go to w przeciwnym kierunku do obranego. Zresztą miał sporo do roboty, zamierzając zgromadzić zwłoki zabitych i spuścić je w dół rzeki w stronę miasta. Wyzwoleńcy nie pozwolili zabić zwierząt, które zamierzali przejąć, więc o ile Jeleń nie zamierzał wymordować i byłych niewolników, o tyle musiał obejść się bez zwierzęcych trucheł. Wkrótce więc na rzekę zostało spuszczonych kilka tratew z leżącymi nań truchłami.

Następnego dnia, ostatniego jaki kompania miała spędzić w tej okolicy, nadarzyła się idealna okazja. Oto bowiem, na odległym czubku wzgórza, przez które przebiegał trakt łączący Meereen z Hesh po drugiej stronie gór pojawiła się niewielka karawana. Dwa wozy, sześciu konnych strażników i około dziesiątki krów na postronkach powoli toczyło się w dół łagodnego zbocza, zmierzając na wschód. Szybko została podjęta decyzja o zasadzeniu się za jednym ze wzgórz, którego łagodny stok załamywał się gwałtownie za lekko porośniętym niską roślinnością szczytem. Idealne miejsce, by wypaść zza wzniesienia i pognać w dół ku drodze i idącej nią karawanie. Jak pomyślano, tak zrobiono.
Obserwując zaś nadchodzących, dostrzec mogli coraz więcej szczegółów. Wszyscy jeźdźcy uzbrojeni byli w tarcze, włócznie i krótkie miecze. Czterech z nich nosiło gambesony, jeden brygantynę, jeden zaś przywdział utwardzaną skórę. Poza nimi było jeszcze po jednym woźnicy i kuszniku z ciężką kuszą na wozach. A co wieźli? Poza prowadzonym stadkiem bydła, na jednym z wozów umieszczono klatkę, zaś w niej piątkę ludzi - trzech mężczyzn i dwie kobiety. Drugi z wozów zakryty był płótnem.
Zasadzka udała się i w pierwszych kilku chwilach, nim doszło do zwarcia, już padło kilka trupów. Poleciały w powietrze oszczepy, włócznie, strzały i bełty. Rickard wypuścił trzy strzały, tym samym błyskawicznie zabijając jednego z kuszników. Jego towarzysze tymczasem rzucili oszczepami, zmiatając z siodeł dwóch strażników. Zaatakowani odpowiedzieli rzutem włóczniami w nadjeżdżających, lecz wszystkie chybiły. Niefortunnie drugi z kuszników obrał za cel szyjącego z łuku Jelenia i z powodzeniem wpakował mu w udo bełt. Niezbyt głęboko, większość siły uderzenia przyjął pancerz, ale młody Durrandon mógł poczuć ciepłą krew spływającą po nodze. Kolejne kilka chwil i było po wszystkim. Kusznik nim przeładował swoją broń, otrzymał dwie strzały. Pierwsza uderzyła go w obojczyk, odrzucając na oparcie siedzenia, druga zaś - jakimś magicznym cudem podpalona - utkwiła głęboko w jego oczodole, momentalnie kończąc życie nieszczęśnika. W zwarciu tymczasem miecze poszły w ruch i wkrótce wszyscy strażnicy leżeli martwi. Nikt inny - poza Rickardem - nie został ranny, choć i ten ledwie draśnięty. Zaraz jednak zajął się nią wynajęty medyk i po tygodniu nie miało być po niej najmniejszego śladu. Pozostało więc zrobić co trzeba, zgarnąć łupy i ruszać dalej,..