Wody Zatoki Niewolniczej

Po rozczarowaniu w pobliżu Wyspy Cedrów, Amanzu Zalrak oraz jego okręty udały się na wody Zatoki Niewolniczej, mając za cel poprzecinać trochę szlaki handlowe pomiędzy trzema wielkimi miastami - kolejno Astapor, Yunkai, Meereen. Tutaj obfitość łupu powinna być niemała a szanse na znalezienie czegoś zacniejszego zdecydowanie rosły. Chłopcy byli zadowoleni i szczerze mieli nadzieję, że trafi im się jakiś transport niewolników z Yunkai. Mmm... Oj tak, to byłaby duża szansa na słodkie dziewczyny i, jeśli ktoś gustuje, równie słodkich chłopców. Co jasne, najlepszy byłby transport wychodzący z miasta, bo to prawie gwarant, że niewolnicy będą szkoleni w sztuce miłości. Można by ich tak wydy... wyzwolić. O tak, ależ by się ich wyzwalało!
Niemniej, warto pamiętać, że w pobliżu miast mogą się kręcić patrole morskie.

Co zaś spotkało piratów, gdy poszukali łupu? Ano kapitan, znów przez swą lunetę, wypatrzył na horyzoncie płynącą w ich kierunku opasłą karakę. Była ledwie na granicy widoczności, ale wciąż się zbliżała. Czyżby tym razem los uśmiechnął się ładniej do kompanii morskich rabusiów? Niewykluczone...

Rozkazy zostały przekazane. Piracka brać ryknęła wesoło. Chwilę zaś później statki obrały wyznaczone kursy. Jednakże  kapitan na karace, którą chcieli dopaść, też pewnikiem w ciemię bity nie był. Obaczywszy takie manewry trzech kog, postanowił nie płynąć na czołowe spotkanie a miast tego uciekać. Trzy statki zachowały się podejrzanie a strzeżonego przecież bogowie strzegą.  

Karaka zmieniała kurs a kogi musiały się dostosować, chcąc ruszyć w pogoń. Jak na złość kostki zrobiły brrrr statek Amanzu postanowił stawiać opór. Trafiły się problemy z żaglami oraz olinowaniem, które kosztowały ich dużo wolniejszy ruch. Dla odmiany pozostałe dwa statki ruszyły wyjątkowo sprawnie i nie oglądająca się za siebie załoga poprowadziła je do pościgu. Tymczasem kapitan mógł zobaczyć przez dalekowidz, iż karaka takoż radzi sobie wyśmienicie. Z daleka szło ocenić, że złapali tam wiatr w żagle i sprawnie ruszyli do ucieczki. Nawet jeśli większy statek był załadowany - co było możliwe i oczywiście miałoby przełożenie na prędkość -, to trzy potężne żagle dawały mu pewną przewagę.
Po prawie godzinie pościgu ledwo już widział karakę a jego pozostałe dwa statki mocno ich wyprzedziły. Sytuacja, choć początkowo tak słodko wyglądała, zdawała się malować już w nieco ciemniejszych barwach dla piratów. Czyżby łup miał im przejść koło nosa?

Morza były bezlitosne a głupcy ginęli na nich prędko. Wracając jednak... Postąpili, jak zamierzał. Pogonili jeszcze trochę statek i odpuścili. Dwie przodujące mocno kogi, widząc, iż kapitan zostaje w tyle, także odpuściły. Niestety, przy przewadze jaką od początku miała karaka i jaką dodatkowo zdobyła, umiejętnie łapiąc wiatr w żagle pościg wymagałby o wiele dłuższego zaangażowania. Dzień, może więcej. Najpewniej więcej. Wtedy definitywnie by się okazało, czy mają szanse, czy nie nie.


Przez kolejne dwa dni los nie był łaskawy dla piratów. Nie trafili nic, co można by uznać za łup. Jednakże dnia trzeciego wreszcie uśmiechnął się do nich los. Zobaczywszy zaś jednostkę na horyzoncie, musieli się sami siebie zapytać, czy to był sprzyjający czy też zawistny uśmiech. Dlaczego tak? Ano dojrzał kapitan przez swój dalekowidz galerę pod astaporskimi żaglami. Obecność machin wojennych - katapulty oraz skorpionów - nie pozostawiała wątpliwości. Tam z pewnością nie czeka na nich cenny ładunek. Jednakże być może udałoby się zająć okręt wojenny a to już sama w sobie cenna zdobycz, która wzmocniłaby piracką flotę. Tylko czy warto ryzykować? Bój niechybnie byłby zażarty a poza tym istniało ryzyko bycia ostrzelanym oraz staranowanym.

Zatem... Wybierali walkę! Niektórym z pirackiej załogi musiało się zrobić trochę gorąco. Wszakże galera to niebezpieczny przeciwnik. Nie posiadała może kasztelu uskuteczniającego ostrzał, tak jak pirackie kogi Amanzu, ale za to posiadała katapultę oraz taran. Poza tym na morskim polu walki była szybsza i zwrotniejsza niż koga. Oczywiście, kogi pokonują szybciej długie dystanse, bo galernicy przy wiosłach by się zmachali, próbując utrzymać przyzwoite tempo dzień po dniu, ale w bitwie sytuacja wyglądała trochę inaczej. Cóż, zatem musieli upatrywać swej przewagi w liczebności - trzy do jednego.

Ruszyli na galerę a ta na nich. Piraci z bronią strzelecką oraz miotaną ładowali się na kasztele, by skuteczniej prowadzić ostrzał.  
Kiedy zamiary były jasne, doszło do starcia. Wróg w ataku miał pierwszeństwo. W pewnym momencie galera przystanęła i rozpoczęła ostrzał z katapulty. Do tego czasu zależne od wiatru oraz żagli kogi pokonały połowę drogi, którą pokonała galera. Drugi ze szturmujących okrętów oberwał pociskami, jednakże nie został podniszczony w sposób, który zmusiłby go do zaniechania natarcia. Statek flagowy Amanzu tymczasem zbliżył się na chwilę dostatecznie blisko galery, aby procarze mogli przeprowadzić ostrzał. Dystans był niekorzystny, ale mieli dobrą pozycję. Jak im poszło? Słabo. Jeśli kapitan patrzył przez swój dalekowidz, to ujrzeć mógł, iż nikogo nie powalili.
Galera po użyciu machiny i otrzymaniu ostrzału ruszyła po skosie  na lewo, próbując wykorzystać własne przewagi na polu walki i flankowała. Ciągle pozostając w dystansie procarzy rozpoczęła ostrzał z machiny. Kolejny raz, na pewno celując z premedytacją, trafili kogę towarzyszącą okrętowi flagowemu na pierwej linii natarcia. Tym razem uszkodzenia były poważne. Zemsta zaś... Procarze ściągnęli jednego woja i jednego strzelca z wrogiej galery.

Sytuacja nie wyglądała ciekawie dla piratów. Ostrzał prawie zniszczył jeden z ich statków a wroga galera najwyraźniej nie zamierzała od razu przejść do taranowania. Miała przewagę wioseł - przewagę mobilności niezależną od wiatru i to wykorzystywała. Jeśli kapitan miał jakiś genialny plan, to był najwyższy czas by go przeprowadzić. Bo uciec raczej nie uciekną.

 

Co tutaj dużo mówić? Wybrali sobie trudny cel. Niezwykle trudny. W bitwie galera była szybsza i zwrotniejsza dzięki wiosłom. Mogła poruszać się wokoło próbujących gonić ją kog i prowadzić ostrzał, niczym konny łucznik zabawiający się z grupką pozbawionych broni dystansowej piechurów. To znaczy oni mieli proce i łuki, ale ich zasięg nie mógł równać się z zasięgiem katapulty.

Amanzu chciał ratować sytuację. Dzięki biegłości w sztuce żeglarskiej nagiął okręt do swej woli i ten ostrzej skręcił, ograniczając w ten sposób trasę po łuku, jaką koga potrzebowała by zmieniać kierunek. Niestety szybsza galera wiele sobie z tego nie robiła, po prostu mocniej odbiegając w bok. Pozostałe pirackie statki dostały w tym czasie rozkazy. Między pokładami trzeba je było przekazać krzykiem w prostej formie, więc na skomplikowane plany nie było szans. Ostatnia koga rozpoczęła nawrót do natarcia, a ta uszkodzona płynęła dalej.
W zasięgu katapulty wroga tym sposobem pozostawała więc tylko koga, która do tej pory asekurowała. Galera perfidnie odbijała na bok i z dystansu prowadziła ostrzał. Wkrótce najmniej obładowany piratami okręt począł tonąć a Astaporczycy ścigali ten, który pokiereszowali uprzednio, z goniącego ich Amanzu niewiele sobie robiąc. I tak koniec spotkał drugi piracki okręt. Wróg potem umknął kawałek i znów obrócił się na kogę flagową. Ostrzelana, poniosła dość znaczne obrażenia.
Co teraz? Ano galera chyba chciała ruszyć do taranowania. Wtem... Powiał lepszy wiatr. Być może to była ich szansa, by uciec. Albo mogli też spróbować uniknąć taranowania w burtę i zaryzykować abordażem. Trzeba było jednak pamiętać, że galera wojenna ma sporą załogę, niewątpliwie liczniejszą od nich.

Pirat nie zdecydował się na ucieczkę. Cóż... Może był to dla niego wyrok śmierci, może zaś droga do spektakularnego zwycięstwa w z pozoru skazanej na porażkę bitwie. Zobaczymy. Galera nacierała, wiosła młóciły morską toń a taran pruł wodę. Piraci chcieli uniknąć trafienia w burtę, lecz nawet pomimo zdolności kapitana nie udało się tego osiągnąć. Nim dwa okręty się spotkały, nastąpił ostrzał. Po stronie piratów nie zginął nikt - tyle wiedział Amanzu.
Nastąpiło uderzenie. Taran wbił się w ich burtę i przechylił na bok kogę, która ledwo wytrzymała. Potem mieli zamiar się cofać, by ponowić manewr. Pytanie: czy piraci chcieli coś z tym uczynić? Być może zaraz po taranowaniu, kiedy odzyskają równowagą a nim jeszcze przeciwnik całkiem ucieknie, udałoby się dokonać desperackiego częściowego abordażu na dziób wrogiego okrętu. Siła tam było Astaporczyków i zwycięstwa raczej trudno dopatrywać, ale... Można próbować. To chyba lepsze, niż tkwić na tonącej kodze.

Rozkazał czynić abordaż, więc abordaż czynili. Co prawda warunki nie były specjalne sprzyjające i za kapitanem oraz jego najwierniejszymi kompanami wskoczyć zdołał ledwie tuzin piratów, nim galera się wycofała. Reszta nie zdążyła, a część wpadła do wody, próbując.
Astaporczycy wyposażeni byli w broń i pancerze z brązu, ale siła ich była. Piraci byli lepiej wyszkoleni, ale ponad trzykrotnie mniej liczni niż wojowie z galery, nie licząc już nawet strzelców. Nastąpiło starcie... Piracka brać Amanzu wbiła się w szeregi nieprzyjaciela na wąskim pokładzie statku. Szło im dobrze, ale w końcu padali jeden po drugim, przytłoczeni przewagą liczebną oponenta. Niemniej, prawie trzykrotnie tyle wroga ubili, co samych ich było.
Na polu walki został tylko on i jego wierni druhowie. Bili i krwawili, obskakiwani przez wrogów ze wszystkich stron. Bój z przeważającą siłą był ciężki, zaczęli do niego w końcu w wkraczać uzbrojeni w sztylety łucznicy. Amanzu powalił nawet dowodzącego jednostką szlachciura. Jednakże kiedy położył potem towarzyszącego mu wojaka, reszta gotowych łuczników, mając czyste pole, puściła strzały w obrót. Resztą sił przeturlał się na bok, unikając większości ostrzału. Podniósł się na kolano, ledwo żył... I wtedy trafiła go strzała. Potem kolejna. Padł nieprzytomny. Co działo się potem, nie wiedział. Zobaczył ino, nim oczy zaszły mu czernią, że jeden z jego kompanów, ostatni na polu boju, kończy tak samo.


Obudził się... Żył... I wszystko go bolało. Leżał na jakimś sienniku. Czuł kołysanie. Było ciemno.
- Patrzcie... Obudził się. - Rzucił głos z boku. Siedział tam człek w koszulce kolczej wykonanej z brązowych oczek. W dłoni miał sztylet. W pobliżu stało dwóch mu podobnych, takoż jak on okrytych. Po przyjrzeniu mógł stwierdzić, że to Ghiscarczycy.
- Kupa złota z niego będzie. Idealny na arenę. O ile wyżyje... - Dodał ten sam.

Jego wrzask i nagła próba podniesienia się zakończona fiaskiem przykuły uwagę obecnych na miejscu zbrojnych mężczyzn, którzy przez chwilę spoglądali w jego kierunku z konsternacją. Raczej nie był to strach a zadziwienie, że pomimo tylu ran a będąc jedną nogą w tamtym świecie, ten człowie... niewolnik nadal ma w sobie tyle zajadłości. Powinien był już być martwym.

Podszedł ten, który siedział nieopodal, zapewne myśląc, iż coś jest nie tak z ich "pacjentem". Szkoda by było, gdyby teraz się wykrwawił, skoro już go odratowali.
- Co? - Zapytał nieuprzejmie. W tej chwili pirat wyciągnął ku niemu swe ręce a przynajmniej próbował tak uczynić. Bez przesady, ledwo co umknął śmierci i odzyskał tyle sił, by się obudzić. Nie zmieniało to jednak faktu, iż nadal był pozbawiony sił. Gwałtowne ruchy tylko wzmogły ból od połamanych kości i licznych ran ciętych, które mu zadano.
- Cholera... - Rzucił mężczyzna, odgarniając ręce pirata. - Chodźcie, trzeba go przywiązać. - Zakrzyknął do swych kompanów, którzy zorganizowawszy linę, ruszyli mu w sukurs. Szybko pirata spętano i zawezwano medyka, bo te zabawy otworzyły zamknięte rany.
Zmuszono go do wypicia czegoś gęstego i słodkawego - jeśli nie chciał, to uczynili to siłą. Chwilę później, choćby walczył niczym lew, jego oczy zaczął zakrywać mrok. Osuwał się weń, przestając czuć ból. Nie umarł, po prostu zasnął. Obudzić miał się jednak już gdzie indziej.