Wybrzeża Zatoki Niewolniczej

Aenarion dotarł w końcu do płaskowyżu na wybrzeżu Zatoki Niewolniczej, gdzie obozowali jego żołnierze. Od czasu wyboru tego miejsca na brzegu zdążyła powstać już większa, funkcjonalna przystań wspomagająca transport surowców do budowy kopalni oraz wiosek, jak również duża wieża obronna na planie koła służąca wzmocnieniu pozycji stacjonujących tu ludzi. Teraz znalazło się tu także tymczasowe obozowisko olbrzymów. Belaerys zatoczył kilka kręgów nad terenem, dając ludziom w dole zauważyć się i przygotować na jego lądowanie. Oczekiwał, że Gerongar i jego przyboczni szybko do niego dołączą.

Kiedy już znalazł się na ziemi, przywitał ze swoimi ludźmi i odebrał krótkie raporty od Gerongara oraz dowódcy lokalnych oddziałów, mógł udać się w stronę olbrzymów. Wybrał odpowiedni punkt żeby w miarę komfortowo do nich przemówić - najpewniej siodło wiwerny, aby być odpowiednio wysoko -  i zwołał ich do siebie.
Zaczął od powitania wielkich przybyszów z użyciem Starej Mowy, szczególnie wymieniając pośród nich tych, których sam zdołał pozyskać dla sprawy będąc w Westeros. Później przedstawił im jakie ziemie dla nich przygotowali. Były to dwie rozległe doliny na północy, a także otaczające je góry. Zgodnie z obietnicą ludzie nie będą na tych terenach wznosić żadnych wiosek ani miast. Żeby wiedzieli, na jakie tereny nie wkraczać - a olbrzymy wiedziały, gdzie mogą napotkać człowieka - wzdłuż granicy nadanych im ziem wzniesiony zostanie pas kamieni granicznych znaczonych runami Starej Mowy oraz valyriańskimi glifami. Jedynym wyjątkiem od tej reguły były ewentualne drogi i kopalnie pozyskujące surowce znalezione na tych terenach. Były to jednak pojedyncze punkty, które nie będą wydobywać się ponad wydobycie, a połączone będą z resztą ziem Valyrian jak najprostszymi drogami. Zresztą i tak potrzebowali jakichś dróg, aby w razie potrzeby dostarczyć olbrzymom żywność lub inne towary.
Kwestie zobowiązań z drugiej strony przedstawił osobiście części olbrzymów, którą spotkał wcześniej. Pozostałe powinny wiedzieć o nich od swoich pobratymców bądź Dzieci Lasu. Dla uniknięcia nieporozumień postanowił jednak omówić je ponownie. Kilka z olbrzymów - sugerował cztery - miało służyć u boku Valyrian jako honorowa straż, wielcy i szanowani wojownicy. Sugerował cztery olbrzymy na czas roku, po którym mogłyby kontynuować służbę wedle swojej woli, albo też zakończyć ją i zamienić się miejscem z innym olbrzymem. Wybór kandydatów lub kandydatek należał do samych olbrzymów. Jedyna dwa inne zobowiązania olbrzymów, okazyjne, to pomoc w czasie większych projektów budowlanych oraz w czasie wojny. Oczywiście olbrzymy współpracujące w czasie wykonywania tych zobowiązań u boku Valyrian mogły liczyć na pełne brzuchu i inne, stosowne wynagrodzenie jeżeli byłoby im czegoś trzeba.
Jak będą się ze sobą kontaktować? Ufał, że olbrzymy we własnym gronie będą umiały się znaleźć i zebrać, aby omówić swoje potrzeby. Jeżeli chodzi o kontakt z ludźmi, to miał zamiar wybudować na pograniczu ich ziem krąg wyposażony w dwa wielkie rogi. Jeden zwrócony ku północy i ziemiom olbrzymów, a drugi zwrócony na południe i ziemiom Valyrian. Gdyby jedna z grup potrzebowała kontaktu z drugą, jej przedstawiciel przybyłby i zadął w róg, którego dźwięk poniósłby się do najbliższej osady bądź jamy. Stamtąd zaś zaalarmowani mieszkańcy ponieśliby wieść dalej.

Z innych spraw Aenarion chciał pozostawić do dyspozycji olbrzymów tłumacza, który towarzyszył im już od dłuższego czasu, aby ten mógł zacząć powoli uczyć je valyriańskiego. Mieli wiele czasu na naukę, a zmiana języka z pewnością bardzo ułatwi im wszystkim w przyszłości życie.
Poza tym sugerował olbrzymom pozostanie na wybrzeżu jeszcze trochę, aby zapewnić im zapasy żywności na czas podróży oraz budowy swoich pierwszych siedzib, jak również zaopatrzenia ich w przewodników, którzy wskażą im dokładnie odpowiednie miejsce, jak również miejsce, w którym staną rogi. Oczywiście dobrze byłoby, aby przynajmniej jeden olbrzym czy grupa olbrzymów zamieszkało w ich pobliżu. Poza tym zapytał czy olbrzymy będą potrzebować pomocy w budowie swoich domostw. W końcu sugerował im w Westeros, że Valyrianie mogliby im pomóc w budowie bardziej solidnych sadyb.

Inteligentne czy nie, liczył jednak na to, że jakiś instynkt olbrzymy miały. W końcu przetrwały przez stulecia w dziczy. Poza tym były też, bądź co bądź, rasą rozumną, a nie zwykłymi zwierzętami. Zakładał więc, że bystrością powinny przewyższać przeciętną małpę lub przynajmniej jej dorównywać. Chociaż z drugiej strony i ludziom zdarzało się czynić głupstwa, o które nawet małpy by nie posądzał...
Jak na razie wydawało się jednak, że wszystko przebiega sprawnie. Olbrzymy miały zaczekać jeszcze na miejscu na przewodników i ludzi, którzy zajmą się postawieniem kamieni granicznych. Wstępnie też opisał olbrzymom ich wygląd, aby wiedziały kiedy się na nie natkną. Jeżeli chodziło o kwestię budowy, to dla Mora miała zostać poczyniona solidna, kamienna sala. Może inne olbrzymy również się zdecydują, kiedy zobaczą jak mu się w niej żyje. W końcu jaskinie i groty również można obrobić i przekuć w coś wygodniejszego. Właściwie później dopytałby wielkiego olbrzyma co byłoby mu potrzebne w takim domostwie. Wielkie łoże na legowisko? Palenisko? Zagroda dla zwierząt?

Wszystko zdawało się być załatwione. Nie zamierzał odlatywać od razu, a dopiero jutro wczesnym popołudniem. Noc mógł spędzić na statku. Został więc i resztę dnia spożytkował oglądając płaskowyż, sprawdzając stan swoich sił rozlokowanych na miejscu i doglądając olbrzymów.

Na miejsce przybył późnym wieczorem dwudziestego ósmego. Pozdrowił swoich ludzi, zjadł coś na szybko i poszedł spać.

Następnego dnia dokonał niezwykle ważnej misji w postaci zasadzenia drzewa i upewnienia się, że zostanie otoczone należytą opieką. Resztę dnia spożytkować mógł na przyjrzenie się pracom konstrukcyjnym nad murami miasta i na obserwowaniu horyzontu ze szczytu płaskowyżu. Dzięki temu mógł zobaczyć zbliżające się galery szybciej niż ludzie na dole. Gdy skończą już budować mury i wieże, będą w stanie zobaczyć nadpływające okręty z jeszcze większej odległości.

Ostatniego dnia miesiąca oddalił się na spotkanie z olbrzymami w pobliżu płaskowyżu. Zabrał ze sobą bliźniaków oraz dziesięciu innych gwardzistów na wszelki wypadek. Jako że Rickard był już na miejscu, to również mógł pojechać jeżeli chciał. Miał mały prezent dla pierwszych ze stworów, które zgłosiły się do służby. Jeżeli wszystko poszło zgodnie z planem, to wkrótce mogły zaprezentować się ludziom pracującym przy murach oraz wojskom w pełnej swojej glorii i chwale.

Pozostałe dni... Najpewniej wypadało dokonać ostatecznego sprawdzenia wszystkich sił przed wyruszeniem w drogę, przy okazji można było zaznajomić się lepiej z okolicą i doprecyzować plan zagospodarowania przestrzeni. Poza tym - odpoczynek, najwyraźniej.

Po małej wycieczce na łowienie ryb i ćwiczenia na otwartym morzu okręty Belaerysów powróciły do portu w Belos. Udało im się nawet złowić kilka nowych jednostek. Niesamowite co człowiek czasami znajduje dryfujące po prostu na wodach Zatoki Niewolniczej, prawda? Rejs powrotny Aenarion spędził głównie w swoich kwaterach, rozrysowując plany i spisując listy zadań dla inżynierów pracujących w Malowanych Górach. Miał przy tym nieco pomocy, a przynajmniej liczył na to, że ktoś dotrzyma mu towarzystwa.

Po dotarciu na miejsce wszyscy mogli odpocząć zanim część wyprawy - głównie te mająca ważne zadania we Włościach - została odesłana na okrętach ku Valyrii. On sam pozostał jeszcze na parę dni, aby na miejscu rozmówić się z inżynierami i budowniczymi, wyjaśnić dokładnie o co mu chodzi stojąc bezpośrednio na placu budowy, porównać wyliczenia i tak dalej, i tak dalej...