Przedpola

Stannis, czyli człowiek, który znalazł się w niezbyt komfortowej sytuacji. Otrzymawszy list z Wieży Cieni, nakazał okopywać ziemie wokoło Czarnego Zamku, budowli pozbawionej murów ze wschodu, zachodu i południa. Wiedząc, iż dzika armia wroga nadciąga, począł przygotowania do nadchodzącej bitwy. Podwoił liczbę wartowników, na Murze i na ziemi. Wyciskał ze swych ludzi wszystkie poty, choć również zapewniał im odpowiedni odpoczynek i regenerację. Pociągnął za wszystkie sznurki, na które pozwoliła mu wiedza, by stanowczo podejść do teraźniejszej, nieprzyjemnej sytuacji. Acz to człowiek był z żelaza, nie bał się śmierci i nie obawiał wroga.
Gdy prowadzeni przez Thralla ludzie minęli horyzont, jeden z braci Nocnej Straży błyskawicznie przekazał wiadomość lordowi dowódcy. Ten zaś w obliczu nadchodzącej, prawdopodobnie, zguby, zmobilizował resztki swego serca i wlał we wszystkie zgromadzone w Czarnym Zamku dusze... motywację. Mówcą nie był najlepszym, lecz ze starego, zmęczonego ciała kipiała pewność siebie, która sprawiła, iż żaden ze zgromadzonych wokoło mężczyzn nie zdezerterował. Ani jedna noga nie postanowiła uciekać. A przynajmniej do czasu samej, krwawej bitwy.
Nadeszła ona wieczorem, gdy król za Murem wydał rozkaz bezpośredniego i nagłego natarcia. Krzycząc coś o śmierdzących wronach, posłał w stronę niby zamku blisko dwadzieścia tysięcy jednostek. Wojsko na tyle duże, by okrążyć pilnujących Muru braci. A oni, choć nieobsrani i okopani, będąc w lepszym położeniu, czuli na swych szyjach bliski pocałunek śmierci. Wiało chłodem całkiem dwuznacznie, na zewnątrz, jak i wewnątrz.
Dzicy natarli jednocześnie, biegnąc w stronę przeszkód, rzucając się na wroga niczym wygłodniały lew. Ich uzbrojone ciała wpadały na wstające pale, a zgromadzeni za przeszkodami bracia wystawiali miecze i przepychali wrogie pomioty. Choć było ich znacznie mniej, dowodzący Stannis pokrzepiał ich zaparcie. Jego głos przebijał nawet krzyki konających ludzi. Twarde słowa, które wypuszczał z dymem sprawiały, iż mięśnie walczących wron były silniejsze. Pierwsze natarcie sprawiło, iż wiele ciał odgrodziło dwie strony konfliktu. Zginęło dwa razy więcej atakujących niż przygotowanych i zatrwożonych broniących zamku. Żaden nie uciekł.
Wówczas Thrall stanął bliżej, unosząc posępne spojrzenie na swych ludzi. Dookoła widział krew i leżące na ziemi trupy. Dzicy cofnęli się o kilka metrów w tył, łapczywie zerkając na zgromadzone przy wieżach wrony. Na moment nikt nie walczył, zapadła jakby cisza, przerywana nieregularnie jękami konających jeszcze ludzi. Wtem król za Murem wydał rozkaz ponownego natarcia celem przełamania szyku wroga. A ten, w nieco mniejszej liczebności, stanowił identyczny opór i niezłomność. Kolejni dzicy wbiegali i upadali, choć co drugi ciął i ranił strażników.
Wtem ruszyły olbrzymy. Jeden z nich, porośnięty dziwnym futrem, cisnął ogromnym konarem w stronę zachodnich okopów. Ziemia podskoczyła, a pęknięte zabezpieczenia odleciały na boki. Jedna strona umocnień Nocnej Straży została przełamana, a widzący to Stannis przeprowadził pięćdziesięciu ludzi, by załatać tę ranę w prowizorycznej fortyfikacji. Po trzydziestu minutach doskakiwania i odskakiwania od okopów, lord dowódca cofnął swych ludzi o jeden wał bliżej, zacieśniając tym samym krąg broniący zamku. Bracia ponownie przylegli do siebie, stawiając opór swym wrogom. W tym momencie, gdy jęki dzwoniły w ich uszach, niektórzy utracili ducha walki.
Minęło kilka godzin, a walczący Thrall, gdzieś od strony południowej, odczuł, jak wolno leci czas. Towarzyszący mu wojownicy byli zmęczeni, to rzecz jasna, lecz również zirytowani taktyką obronną Stannisa. Umierało ich więcej niż nocnych braci, toteż drugie podejście zakończyło się podobnie do pierwszego. Na moment zaprzestano walki, a moment ten został wykorzystany przez lorda dowódcę, do bieżącego ogarnięcia spraw. Braci było już zaledwie stu. Nie minęła chwila, ułamek, jak wrogowie podeszli trzeci raz do ataku i w mgnieniu oka przeprawili się przez okopy ze wschodu i południa. Widzący to, zgromadzeni bracia opuścili swe miejsca i zbiegli do środka, by w szyku stawić czoła natarciu. Niestety puszczony wówczas impuls pchnął ponad siedemdziesięciu mężczyzn do ucieczki na Mur. Jedynie garstka została na swych miejscach, by wkrótce stracić marny żywot. Stannis Baratheon walczył do końca, lecz wkrótce poległ ze swymi braćmi.
Dezerterzy, którzy pogwałcili swe stopy, by biegiem dotrzeć maszyną na Mur, uciekli na wschód i na zachód, by przy najbliższych ruinach szukać bezpieczeństwa i dalszej drogi. Zdrajcy, których żywot zapewne nie przetrwa najbliższych dni w panujących od niedawna, niedobrych warunkach mrozu i zamieci. Armia dzikich opanowała dziedziniec i wkrótce także cały zamek.