Przystań

Wyprawa i zawierająca się w niej zabawa w piratów wyszły naprawdę dobrze. Pierwszy tydzień mieli okazję powalczyć i zagarnąć statek, skromne łupy oraz trochę niewolników. W drugim tygodniu dopadli jedną kogę i jeden drakkar. Na pierwszym stoczyli zacny bój z debilami od gwiazdek na czole i zgarnęli za to naprawdę przednią nagrodę. Druga jednostka z Ziem Burzy przypłynęła i też trochę zabawy oraz łupów dała - jednak zdecydowanie mniej niż koga wyznawców Siedmiu. No cóż...

Skoro tylko przybyli do domu, postanowił złożyć ofiarę Utopionemu. Pierwsi ludzie składali ofiary przy swych drzewach. Ci wyznawcy gwiazdek... Ich bogom - a może raczej kapłanom - to chyba bardziej była miła mamona czy plony niż podarunek z żywota, tedy i pewnie taki dar nieśli do najbliższej świątyni wierni. Ewentualnie gładkich chłopców. Bo słyszał, że te klechy od Siedmiu to bab nie mogą mieć i im przez to na rozum się rzuca a potem interesują się dupciami chłopaczków. Czy tam wąchają im stopy. Tak czy inaczej, on chciał złożyć ofiarę na swym wybrzeżu. Kazał zakopać jednego ze złapanych andalów tak, by życie odebrał mu przypływ a ucztę z ciała miały kraby. Patrząc na wrzeszczącego nieboraka, kazał sprowadzić sobie kapitanów wszystkich jednostek, które zdobyli. To nie byli byle jacy niewolnicy a pewno kształceni - może oprócz westerosyjczyka - ludzie, więc chyba szło ich wykorzystać lepiej niż do prostej roboty a przynajmniej można było wypytać.
- Wy dwaj... - Wskazał na tego z Ghis i tego od Andalów. Burzanina pominął, bo on niechybnie rozumiał wszystko. - Umiecie po naszemu? - Zapytał, odkrawając sobie kawał suszonej ryby sztyletem i kierując wzrok na próbującą się wygrzebać z piasku ofiarę.
- Zastanawiam się, jak mogę was spożytkować inaczej, niźli do wydobywania rudy w mych nowo powstałych kopalniach. - Rzekł, nie zaszczycając ich spojrzeniem. Było to oczywiście zaproszenie do dyskusji. Jeśli rozumieli słowa to i winni zrozumieć, że to szansa. Kopalnie... Kopalnie to były paskudne miejsca. Wąskie, ciemne i duszne szyby w których w pocie czoła wydobywało się rudy, walcząc ze skałami.

Zatem dwóch na trzech go rozumiało. Nie najgorzej... Względem zaś Ghiscarczyka, to nie miał zamiaru jeszcze go skreślać. Pojmali część jego załogi a Victarion zakładał, że tłumacza nie było wśród tych walczących. O ile w ogóle był obecny. Tako jednak zakładał, bo iść robić interesy bez możliwości porozumienia się inaczej niż na migi byłoby zachowaniem naprawdę lekkomyślnym. Także no, podejrzewał, że jest tam jakiś niewolnik, zapewne złapany kiedyś przez piratów i sprzedany w Imperium albo Zatoce Niewolniczej a teraz służący kupcowi. Kazał to sprawdzić i ewentualnie chłopa sprowadzić, żeby przetłumaczył co i jak. Tymczasem zaś...

I Andal i ten z Burzy się wypowiedzieli. Okup to faktycznie nie była głupia koncepcja - o ile uda się to jakoś zrealizować.
- No dobra... - Rzekł, spoglądając tym razem w ich kierunku. - Ale na słowo honoru was nie puszczę. Chłopaków za Stopnie też po byle co nie poślę. Więc... - Spojrzał pytająco. - Jak? Z Lordsportu poślecie do rodzin jakieś wieści? A jak tak, to o jakich sumach mówimy? Ile są warte dla was wasze żywoty i lekka praca w czasie niewoli u mnie? - Zapytał z uśmiechem na ustach.
- Kurde... Mam dziwne przeczucie, że gruby dołączy do tego kolegi. - Dodał ot tak, zaraz po zadaniu pytania i rzucając spojrzenie na zakopanego po szyję nieboraka, który czekał na przypływ.

Wysłuchał Andala i Burzowca. Już chciał coś odrzec, ale wtenczas odezwała się ofiara dla Utopionego i Victarion zamarł w pół słowa, po czym odwrócił spojrzenie w kierunku pożeranego przez kraba nieszczęśnika. Westchnął ciężko.
- Weźże ktoś mu wepchnij do mordy jaką szmatę czy onucę. Rozmawiamy przecie. - przykazał ogółowi obecnych przy rozmowie strażników. Nie licząc tego, który poszedł szukać "tłumacza" ze trzech ich tutaj powinno być, bo w końcu był lordem a poza tym to ktoś musiał przyprowadzić pojmanych. O pilnowanie się tak już nie bał, albowiem byli na wyspie i ci nie mieliby jak uciec.
- Wiecie co... - wrócił spojrzeniem na Andala, Burzowca i Ghiscarczyka. - W sumie to nie mam pojęcia, czy znajdą się takie statki. Rzuciliście propozycją okupu a ja usiłowałem znaleźć rozwiązanie. - odpowiedział z uśmiechem i wzruszył ramionami. - To i tak całkiem sporo. Zwykle moi rodacy nie kłopoczą się dawaniem szans, jeśli jeniec nie jest szczególnie cenny. W sensie mam na myśli władców czy ich rodziny. No a i wtedy może się zdarzyć, że będą woleli wziąć córkę lorda na morską żonę albo jemu samemu ściąć łeb, bo to miłe naszemu bogu. - powiedział. Zapadła chwila milczenia. Chyba mieli mały impas, bo on na pewno po trzydzieści pięć niepewnych złotych monet nie miał zamiaru wysyłać drakkaru do Andalos. Panie... To szmat drogi w czasie której mógłby stracić łódź oraz ludzi wartych więcej. Za małe przebicie, za dużo czekania.
- Cienko to widzę. - Mruknął. - Cien... Chociaż! Jest taka Yara Wi... No, jakaś Yara. Ona handluje a nie łupi. Kobieta, wiadomo. - Rzucił im uśmiech. - Wątpię, by chciało jej się bawić w przekazywanie wiadomości, ale może by cię, Andalu ty mój, kupiła. Jeśli jej drogi będą prowadziły na Wąskie Morze akurat, to kiedy sprzedam jej ciebie za dwadzieścia monet - co dla mnie i tak znaczy, bez urazy, więcej niż ty sam -, ona będzie za okup miała piętnaście zysku. Chyba warte rozważenia, nie? - Spojrzał pytająco. Ale krótko. Kobieta mogła nie chcieć ryzykować z niepewnym zyskiem, albo byłoby jej akurat nie po drodze. Wiedział to. Przerzucił spojrzenie na Burzowca.
- Tylko co z tobą, ty nieszczęsne trzy złote monety?... - Zapytał i westchnął.

Powinien był pamiętać. Powinien... Jeśli więc sobie o tym przypomni lub ktoś raczy mu ów fakt wypomnieć, to być może raz jeszcze przemyśli sprawę. Mógł wszakże tę rozmowę puścić w niepamięć, bowiem niewolnik nijak nie miał prawa egzekwować odeń pozwolenia na wykupienie się. Ba, w ogóle nie ma takowy prawa domagać się rozmowy z nim. Także nic straconego. Tymczasem jednak plan pozostawał niezmienny. Co nie znaczy, że zamierzał go realizować natychmiast. Były bardziej ważkie sprawy.
- Cóż... - Wzruszył ramionami. - Pożyjemy i zobaczymy. Tymczasem idź Andalu. Dostaniesz pracę we młynie. Zakładam, że liczysz dość dobrze i znasz się na zarządzaniu ludźmi. Pomożesz więc temu co tam zarządza. - Machnął ręką, by odprawić niewolnika. Ktoś powinien go odprowadzić i rzucić do odpowiedniego przydziału. Następnie spojrzał na Burzowca.
- Do domu raczej nie wrócisz, ale jeśli masz dostatecznie lotny umysł, to dostaniesz podobną robotę we młynie. Albo w kopalni. - Rzucił. Potarł brodę. - A tak teoretycznie... Jak bardzo by Ci przeszkadzał to, że dla twojej wolności musiałoby zginąć od kilku do kilkunastu osób? - Zapytał jeszcze, nim kazał niewolnika odprowadzić. Taki tam pomysł się pod czaszką pojawił. W sumie nic pewnego, surowa koncepcja wymagająca przemyślenia.

Odpowiedzi Burzowca nie zamierzał komentować inaczej niż uśmiechem lub wzruszeniem ramion, zależnie od jej treści. Czekali więc na tłumacza.

Więc zależało to od tego, jacy to byliby ludzie. Ha! Póki co! Póki co... Tak sobie myślał, że jednak większość ludzi zgodzi się na ofiary z niewinnych, jeśli tylko to pomoże im odzyskać wolność i wrócić do domu. Podejrzewał, iż nie byłoby nawet trzeba tego Burzowca regularnie obijać i rzucać do najgorszej roboty. Wystarczy, że zatęskni do wolności i, zapewne, do rodziny. Mieszkańcy kontynentu byli mięciutcy. No ale, ta myśl przyszła i przeminęła a on nie miał zamiaru bawić się w jakiś doświadczenia odnośnie psychiki człowieka.

Na ofiarę nawet już specjalnie nie spoglądał. Nadchodził czas, kiedy Utopiony weźmie co jego. Resztę wezmą kraby.
- Hmm.. Zjadłbym zupy z krabów. - Mruknął pod nosem, kiedy te przyszły mu na myśl.
Wreszcie zjawił się niewolnik, który miałby mu tłumaczyć słowa Ghiscarczyka. Tenże zaś zaczął machać łapami i coś wykrzykiwać. Nie miał zamiaru interweniować. Niech sobie pogada. Kiedy zaś już kupiec skończył, Victarion spojrzał na tego, co to miał tłumaczyć.
- Skoro już jesteś, to tłumacz, co miał do powiedzenia. - Rzekł, zawieszając spojrzenie na niewolniku. - Swoją drogą... Ile znasz języków? - Zapytał.

Słuchając tłumaczącego niewolnika, wzrok skierowany miał na Ghiscarczyka. Na usta mimowolnie cisnął się uśmiech, czego nawet nie próbował powstrzymywać. Uśmiech ów jednak nie wyrażał satysfakcji a naturę miał szyderczą, kpiąc sobie niemo z tych obietnic wykupienia się. Dobre sobie... Na statku było mało towaru i do tego nie był on zbyt cenny. Ochrona też była marniutka. I co niby? Miał uwierzyć, że ten człowiek da im tyle srebra, ile sam waży? Poza tym... Była jeszcze ta nieładna sugestia o sprzedawaniu mu własnych pobratymców w niewolę. Spojrzał na swoich strażników i z lekkim rozbawieniem pokiwał głową.
Następnie skierował spojrzenie na tłumacza.
- Teraz będziesz rozmawiał ze mną. - Oświadczył. Odczekał chwilę. - Powiedz mi, bo zdrożna ciekawość mnie trapi, czy Pan Ghazdor faktycznie jest wypłacalny? Za wiele to on na statku nie miał. Ochrona też marna. A ta waga w srebrze to całkiem sporo. - Zapytał, przy ostatnich słowach uśmiechając się i robią dłońmi kolisty znak, by podkreślić, jak gruby jest ich handlarz. - Pamiętaj, że teraz to ja jestem twoim właścicielem. Nieładnie byłoby mnie okłamywać. - Dodał. Nie żeby faktycznie miał zamiar odsyłać gdzieś Ghiscarczyka. Za daleko ta Zatoka Niewolnicza. Był w Valyrii, w Gogossos i na Wyspach Letnich a to już szmat drogi do każdego z tego miejsc. Zatoka jest zaś jeszcze dalej na wschód. Niemniej, chciał wiedzieć. Ot tak, przez zdrożną ciekawość.

Czy niewolnik miał powód by kłamać? Cholera go wie... On tam nie miał pojęcia, jak w Ghis szkolą niewolników, poza tym, że szkolą ich skutecznie. Zakładał jednak, iż faktycznie rozmówca go nie okłamuje. Tylko co z tego? Pytał, jako rzekł, dla zaspokojenia swojej ciekawości. Zatoka Niewolnicza była w cholerę daleko na wschodzie i był pewien, że wysyłanie tam swoich ludzi z Ghiscarczykiem to gra nie warta świeczki. Cholera wie, czy obietnice nie są tylko obietnicami a i cholera też wie, czy na miejscu nie zrobiono by ich w wała, obracając całą załogę w niewolników. Mentalności ludzi z Imperium nie znał i z tego tytułu preferował ostrożność.
- No cóż... - Rzucił, rozkładając ręce w geście bezradności. - Ciekawość zaspokoiłem. Zatoka  jest jednak zbyt daleko, bym słał tam ludzi dla okupu za byle kupca. - Wstał i swe kroki skierował ku dwójce niewolników. Bacznie ich zlustrował. Takie tam, tanie budowanie napięcia.
- O lepsze walczy ze mną zachowanie go w ramach ciekawostki ze wrzuceniem go do morza za bezczelne proponowanie mi handlowania własnymi rodakami. - Oświadczył. - Jest w ogóle ciekawy? - Zapytał, patrząc z bardzo bliska na Ghiscarczyka. - A Ty... - Przerzucił spojrzenie na tłumacza. - Jesteś ciekawy? Znasz dwa języki. Potrafisz coś jeszcze? Pisać, rachować? Albo chociaż usługiwać jak należy? Masz łeb na karku? Znasz ich kulturę? - Dopytał, wskazując przy ostatnim na grubasa. Po prawdzie to szkoda, żeby niewolnik znający drugi język się marnował w kopalni. A nuż deseczka kiedyś daleko na wschód się będzie wyprawiał i wtedy taki na coś posłuży.

Cięty język i dobre poczucie humoru brzmiało średnio obiecująco, albowiem coś tak czuł, że mowa tutaj o standardach panujących na dworach dalekiego wschodu. Na Żelaznych Wyspach ludzie byli prości i wprost preferowali mówić, a jak się już kogoś obraziło to lepiej, aby też było się w stanie poprzeć swe słowa siłą ramienia. Miał przeczucie, że Pan Ghazdor straciłby klika zębów przed nadejściem refleksji. Tak... No ale przynajmniej jegomość to i owo wiedział o dalekich krainach wschodu a to akurat już Victariona zainteresowało. Póki co celował w Wyspy Letnie, ale nie wykluczał, iż ciekawość może zagnać go dalej. No dobrze, był dalej, w Valyrii. Myślał jednak o jeszcze dalszych krainach. Oczywiście nie o rabowaniu ich. Już planowana wyprawa miała być kłopotliwa pod względem logistyki. Niemniej, chciałby zobaczyć te dalekie lądy.
- Powiedz Panu Ghazdorowi, żeby nigdy nie proponował Żelaznemu Człowiekowi walki ze swymi rodakami, ni też handlu nimi. To bardzo zły pomysł. Ja rozumiem różnice kulturowe, ale mogą się trafić tacy, którzy szybko sięgną po topór. - Oznajmił z uśmiechem. - Następnie powiedz mu, że jeszcze nie wiem, co z nim pocznę, ale zaciekawiła mnie jego osoba. Póki co jednak zostanie moim gościem. Pomówię z nim wieczorem. - Dodał.
- Co zaś się ciebie tyczy... - Wskazał na tłumacza. - Dostaniesz robotę na zamku. Może mojemu zarządcy przyda się ktoś z głową na karku. Poza tym pomożesz mi się z nim dogadać. - Orzekł. Następnie przykazał, by dwójkę odprowadzono na zamek. Ghiscarczyka do komnaty gościnnej. Tłumacza do zarządcy. Bez bicia i takich tam. Obaj mieli zostać nakarmieni i ogarnięci. On sam natomiast jeszcze popatrzy, jak Utopiony odbiera swą ofiarę. Wieczorem zaś... Pomówi z Ghiscarczykiem o rzeczach, o których żaden strażnik wiedzieć nie musi.