Przystań Cuy

Nawet nie minęły dwa tygodnie od czasu jak pokazał żelaznemu królowi co potrafi, a już przydzielono go do jakiegoś ataku. Etienne nie znał szczegółów i nawet nie próbował o nie pytać. Najważniejsze, że można się było w końcu trochę ponapierdalać! Zaczęło się niewinnie, to osiem okrętów poszło na dno, a szczęśliwym zupełnie trafem Lahire nie znajdował się na żadnym z nich. Potem ich machiny zmiękczyły trochę palisadę, tworząc jakieś osiem wyrw. Etienne znajdujący się na jednym z drakkarów wylądował na plaży razem z resztą i rzucił się do ataku, dając się ponieść żądzy krwi. Pierwszym przeciwnikiem okazał się jakiś chłystek, co to nigdy nie słyszał o takim wynalazku jak hełm. Na szczęście Lahire nie tylko słyszał, ale też wiedział co najczęściej się dzieje jak ktoś go nie ma. Toteż zostawiając trupa z rozrąbaną czaszką ruszył dalej i trafił na żołnierza w kolczudze i hełmie otwartym, który był niezwykle upierdliwym orzechem do zgryzienia. W końcu podołał również i temu, a wtedy miał czas, by rozejrzeć się po polu bitwy. Żelaźni wokół niego całkiem szybko biegli w stronę okrętów. To wyglądało dziwnie podejrzanie jak ucieczka...
- O kurwa, przypał - wyspała spod hełmu, kiedy zorientował się w sytuacji. - Chłopaki, jeszcze ja! - krzyczał w trakcie biegu ku drakkarom na plażach.

Słyszał, że Cuy zostało zaatakowane przez Żelaznych, ale jednak nie było tego widać po mieścinie. Nie było żadnych zniszczeń po najeździe, mieszkańcy spokojnie żyli swoim tempem, najwyraźniej odbudowa po tym ataku musiała nastąpić wręcz natychmiastowo i przebiegać bardzo sprawnie bo wszystko wydawało się jakby nienaruszone. Jedyne co zmieniło się po tym to kolejne opowieści... Opowieści ludzi o obronie portu.
Przechodząc po większości karczm okazało się, że nie było żadnego statku kierującego się do Lannisportu. Ostatni odpłynął dzień wcześnie. Czy bogowie z nim pogrywali? To już robiło się irytujące dla młodego szlachcica, drugi port i drugi raz nie ma okrętu zmierzającego do chyba największego miasta portowego w zachodniej część Westeros. Los naprawdę mu nie sprzyjał... Były statki do Arboru i Starego Miasta, do tego pierwszego nie miał po co płynąć zwłaszcza po tym jak zostało splądrowane przez Żelaznych Ludzi, ale drugie... Drugie było jakimś wyjściem z tej sytuacji. Stare Miasto posiada spory port ze sobą i tam już musiał być jakiś okręt, który by płynął na ziemie Lannisterów, nie było wręcz opcji, żeby tam nie znalazł transportu.
Malarik nieco rozczarowany tym, że nie znalazł tego co tutaj szukał postanowił działać dalej. Zaczął rozmawiać z kapitanami statków, które zmierzają do stolicy Królestwa Wysokiej Wieży. Zależało mu na wypłynięciu jak najszybciej, najlepiej jeszcze dzisiaj, ale jak nie było szans to poczekanie paru dni go nie zbawi, może wtedy przypłynął by jakiś okręt płynący do Lannisportu?. Szczególne ważne było też, że chciał, aby statek nie zabrał tylko ich i ich sprzętu, a także konie na których podróżowali, nie chciał zostawiać albo pozbywać się wierzchowców słynnych na całe Westeros. No i oczywiście zależało także pytał o cenę takiego transportu oraz jakie jest bezpieczeństwo tych jednostek, jaką mają obstawę. Dystans nie był daleki, ale wolał czuć się bezpiecznie na morzu. W razie gdyby musiał poczekać parę dni do wypłynięcia to wynajmuje w lepszej karczmie pokój dla siebie i towarzysza oraz miejsce w karczmie dla koni.

Przynajmniej teraz los się do niego uśmiechnął i udało mu się znaleźć kupca, który za niedługo miał wypływać ku Staremu Miastu. Handlarz z Volantis, który kupczył jedwabiem i aksamitem, całkiem ciekawy towar, bardziej luksusowy, musiał być wart całkiem sporo monet, ale to nie to było ważne. Mógł zabrać na statek konie, co było istotne w szukaniu odpowiedniego transportu.
Byli w dokach koło statku Volantyjczyka. Siedzieli nad małym stolikiem, skryci pod baldachimem - Malarik i Charres po jednej stronie, zaś po drugiej stronie handlarz. Rozmowa już nieco trwała, wszak dowiedział się już nieco o tym czym miał podróżować. Piraci grasowali na tych wodach, a przynajmniej tak on twierdził. Fowler tylko spojrzał się na Charresa, gdy usłyszał o tym, że zmniejszy im cenę za wspomożenie strażników w razie ataku korsarzy i tak by to zrobili, prędzej czy później zbóje przyszli by i do nich. Plunder tylko kiwnął głową zgadzając się co do takiej oferty.
- Wspomożemy twoją ochronę, jeżeli bogowie chrońcie przed tym korsarze zaatakują, za tą obniżkę. - rzekł do niego zobowiązując się do rzeczy, która była dla niego oczywista, nie mogli być bierni, jeżeli zależało im na życiu lub wolności gdyby piraci dokonali abordażu.
- Rozumiem, najlepiej aby trzymać konie z dala od towaru jak to będzie możliwe. Postaram się także ich doglądać, aby nie zrobiły nic głupiego. - powiedział podsumowując nieco temat ich wierzchowców. - Podsumujmy czterdzieści srebrnych jeleni za każdy dzień podróży oraz trzydzieści srebrników za transport koni na całą podróż. W zamian za spuszczenie z ceny my zobowiązujemy się pomóc w razie ataku piratów. - streścił całe negocjacje i chcąc przyklepać ich umowę. Skoro sam zaproponował takie warunki to raczej się zgadza na to. Niemalże od razu wraz z Charresem po swoje konie, aby zaprowadzić je na statek kupca. Tam podprowadził je we wskazane przez załogantów miejsce, miał raczej nadzieję, że jest to jednak przestrzeń gdzie nie ma towarów handlarza, oczywiście tam się nimi zajęli - zdjęli sprzęt z nich, aby mogły spokojnie odpocząć od ciężaru, odpowiednio zabezpieczyli je i nakarmili przed wyruszeniem. W czasie podróży chciał dosyć często do nich zaglądać, aby je uspokajać na morzu, zajmować się nimi. Obecność kogoś znajomego na pewno lepiej będzie działać na ich spokój. Sami udali się we wskazane im miejsce, tam gdzie mieli spać, odpoczywać podczas rejsu. Zostawiając tam swój ekwipunek. Oczekiwali teraz tylko wypłynięcia Cuy i skierowania się do portów Starego Miasta. W czasie podróży chciał typowo dla siebie wczytywać się w jedną z zabranych książek, jak miał miejsce i czas to ćwiczyć szermierkę z Charresem no i zajmować się końmi. Kolejny etap jego drogi...

W około południe statek pod banderą Hightowerów wpłynął do przystani lorda Cuy. Na pokładzie znajdowała się królowa Wysokiej Wieży wraz z niewielką obstawą. Gdy statek dobił do przystani, a grupa wysłanników królewskich zeszła na ląd, Laura natychmiast zwróciła się do strażników pilnujących przystani:
- Królowa Laura Hightower do lorda Cuy'a - rzekła do nich, a następnie ruszyła wraz z nimi w stronę zamku, w którym zapewne znajdował się ich pan. Tam strażnicy odszukali swojego pana i oznajmili mu, że królowa prosi o widzenie z nim.