Wybrzeża Małej Siostry

Skagir, Król za Murem, sięgał coraz dalej. Nienasycony surowymi polami Północy i rozgniewany oporem tamtejszych ludzi, słał teraz swoje drakkary dalej na południe. Ich pierwszym celem miały być Trzy Siostry. Dzikim szczęście dopisywało i nie. Z jednej strony nie napotkali żadnych innych łajb i wydawało się, że nikt nie nadpłynie na Małą Siostrę niosąc wieści o ich nadejściu. Z drugiej strony niebo było czyste i bezchmurne, utrudniając jakiekolwiek uderzenie pod osłoną nocy i zastanie wroga we śnie.
Tak też się stało, że najeźdźcy nie zaskoczyli obrońców Małej Siostry, ale też ci nie zdołali się bez wcześniejszego alarmu w pełni przygotować do walki. Tej zaś nie było dużo. Widząc nadpływające w sile okręty mieszkańcy większości osad łapali co mogli i uciekali ku osadom położonym dalej od brzegu. Tam też tworzyły się główne punkty oporu. Dzikich jednak nie obchodziło grabienie i palenie całej wyspy. Przynajmniej nie teraz. Opłynęli ją jedynie wokół, rozdzielając swoje siły na dwoje, zatrzymując się w każdej nadmorskiej wiosce, zgarniając wszelkie użyteczne zapasy i podpalając je. Przede wszystkim jednak zabierali tutejsze łajby.

Po kilkunastu mniejszych starciach Dzicy pozostawili Małą Siostrę samą sobie. Jej mieszkańcy, gotowi do boju, byli po tym incydencie niezwykle rozeźleni...

Gnani przez burczące brzuchy swoich pobratymców łupieżcy zza Muru wyprawili się ponownie na morze. Przepłynęli obok Szarych Klifów i ujść Ostatniej Rzeki oraz Płaczącej Wody, z niezadowoleniem stwierdzając, iż wybrzeża Północy wciąż są opustoszałe. Musieli więc płynąć dalej na południe, tam, gdzie na ponurych wysepkach udało im się już zaznać krwi i łupów.

W ten sposób dopłynęli do Małej Siostry. Ostatnim razem wyspa została łagodnie potraktowana przez wojowników z dalekiej północy, którzy szukali łatwych zdobyczy i wycofali się po napotkaniu zdecydowanego oporu miejscowych. Tym razem jednak byli nieco bardziej zdesperowani. Nie zważając na brak elementu zaskoczenia oraz opór miejscowych wojownicy wiedzeni przez Gollma Szpikożera opadli na wyspę. Opór Siostrzan był zdecydowany, ale niewystarczający, aby pokonać zaprawionych w boju i porównywalnie wyposażonych dzięki łupom najeźdźców. Najpierw padły nadmorskie osady i sale możnych, później zguba nadeszła nad zameczek Torrentów.

Kiedy obrońcy zostali pokonani i złamani, nadszedł czas prawdziwego terroru. Dzicy łupili ile mogli - żywność, futra, skóry, broń, narzędzia, niewolnicy - brali co nie było trwale przytwierdzone do ziemi. Poza tym oddawali się też różnym innym uciechom w postaci gwałtów, tortur czy rytualnych ofiar. Splugawili mały, drewniany sept wzniesiony przy zamku Torrentów po hołdzie wobec Księżycowych Wrót, jak również wszystkie miejsca kultu poświęcone lokalnym bożkom Trzech Sióstr na jakie się natknęli.

Kiedy ich niszczycielskie dzieło się dokonało, Dzicy załadowali się ponownie na swoje okręty i odpłynęli. Ich ładownie były prawie pełne, więc nie widzieli sensu w kontynuowaniu wyprawy. Przynajmniej nie w tej chwili.