Wybrzeża Słodkiej Siostry

Po najeździe Dzikich, które miało miejsce przed miesiącem, życie pomału wracało na swoje stare tory na Słodkiej Siostrze. Ludzie, którzy uciekli znad brzegu przed drakkarami najeźdźców powrócili na wybrzeże i swoich domostw, naprawili co zostało zniszczone i wrócili do swego codziennego, zwyczajnego życia. Nie spodziewano się jednak, że spadnie na nich kolejne nieszczęście. Czy było to zwykłe zrządzenie losu, kara od bogów za popełnione przez nich grzechy, a może to Dzicy przywlekli z Północy lub zza Muru jakieś dziwne choróbsko, tego nie wiedziano. Wiedziano jednak, że zaraza uderzyła w tutejsze hodowle owiec i rozpoczął się pomór.
Z początku choroba dotknęła kilku, może kilkunastu owiec i pośród całych stad liczących setki osobników nie zauważono nic dziwnego. Potem jednak coraz więcej zwierząt zaczęło być osowiałych, by wreszcie paść w miejscu w którym stały i nie ruszać się do wyzionięcia ducha. Wkrótce potem pasterze chcąc zaradzić epidemii, zaczęli rozdzielać zdrowe owce od chorych, a ze zdrowych tworzyć mniejsze stadka. Nie mogąc zaś znaleźć skutecznego leku pośród lokalnej roślinności i zielarzy, zaczęli także zabijać zarażone zwierzęta i palić ich truchła. Trudno powiedzieć na ile spowodowało to zatrzymanie rozprzestrzeniania się choroby, ale faktycznie po miesiącu wydawało się, że najgorsze było już za nimi i wciąż zostało im sporo owiec, choć najbliższe postrzyżyny czy też ubój miał być znacznie mniejsze.
Niestety, co zaś tyczyło się uboju, to niektóre pastuchy, połakomione na pieniądze uznało, że wielką szkodą było palić całe, praktycznie że zdrowe owieczki, to też na boku zrobili sobie mały interes sprzedawania mięsa z zarażonych zwierząt. Co zarobili trochę grosza to ich, ale jak wkrótce miało się okazać, mięso to było niezdrowe dla ludzi. Choroba miała się okazać niemal równie zabójcza dla ludzi co i dla owiec, ale szczęśliwie ograniczyła się jedynie do tych co spożyli zakupione mięso.