Ziemie Doliny

Na całe szczęście nie jechała sama i miała ze sobą swoje dzielne tarcze. Górale może i pozwalali sobie na atakowanie kupców, ale czy połasiliby się na tak... Niewielki cel, który ze względu na dosyć małą liczebność poruszał się dość szybko, wyjątkiem mogliby być górale, którzy akurat się zaczaili, ale czy pozwolili, by sobie na to? Mieliby tyle odwagi? Tahira nie chciała sprawdzać, więc na całe szczęście mogła się cieszyć, że ziemie są dość blisko. Dalsza podróż zacznie się później, gdy zdecyduje się wyruszyć do Gulltown. W tej chwili jednak oglądała pola i rozmyślała jakimi wieściami uraczy ją Tom gdy już do niego dotrze.

Co jak co ale stojące kłosy odrobinę ją zainteresowały. Czy nie powinny już zostać zebrane? Pora była już późna na zbiory i nawet ona to wiedziała. Tahira poinstruowała jednego rycerza by, pomógł jej zejść i dopiero wtedy mogła się zbliżyć do Tom'a. – Niech siedmiu czuwa nad nami wszystkimi Tomie. Nic się nie stało, nie musisz się obawiać. Przyjechałam doglądać waszej pracy i rozmówić się z tobą czy nie pojawiły się w okolicy jakieś problemy. Dobrze sobie radzicie? — Zrobiła drobny krok w bok, spoglądając w prawą stronę w kierunku pól. 

Farma może i prezentowała się dobrze, to ją cieszyło, musiała jednak przeprowadzić na miejscu drobny wywiad, począwszy od przepytania Toma a na obejrzeniu okolicy. – Możemy się przejść wspólnie po okolicy — Dodała, zerkając w stronę swoich rycerzy, którzy raczej byliby gotowi, do drobnej przebieżki a konie na pewno potrzebowały chwili odpoczynku. W końcu po coś się przebierała a przejście się po ładnych polach i doglądanie rosnącej inwestycji mogło być jedynie przyjemnością, prawda? – Niech ktoś się zajmie konikami gdy my będziemy oglądać — Zwróciła się do Toma, by polecił komuś zajęcie się zwierzętami.

– Chciałam jeszcze spytać Tomie... Czy aby pora zbiorów nam nie minęła? — Spytała spokojnie, nie wychodziła z żadnymi oskarżeniami w kierunku Toma. Nie miała w zwyczaju, oskarżać ludzi bezpodstawnie więc powodu do obaw nie było, bo jeśli rzeczywiście warunki pozwalały, można było zrobić to w niedługim czasie, tylko co do tego doprowadziło? Na pewno był jakiś powód a Tahira mogła go sobie odnotować. A jeśli się myliła? Cóż, po to Tom znał się na rzeczy.

 Nie miał się czego obawiać z urażeniem Tahiry. Co prawda nigdy nie lubiła mówić komuś, że jest w miejscu, w jakim jest, bo mu pozwala, to była domena lordów, ona wolała uważać, że pewni ludzie są na pewnych stanowiskach z powodu swoich umiejętności i szczerości oraz tego, że można na nich polegać. Na Tomie można było polegać, to też nie tak, że dla Tahiry liczyły się tylko korzyści, ceniła sobie jego rady. – Ależ Tomie, przybywam tutaj po to byście mogli mi powiedzieć jeśli są jakieś problemy. Wiem, że chcesz radzić sobie we wszystkim sam i bardzo sobie to cenię, są jednak rzeczy, na które poradzić będzie mógł choćby i nasz alchemik jeśli tutejsze sposoby zawiodą... Albo jeśli pojawi się jakiś inny problem... Przecież wiesz, że chciałabym o nim od ciebie usłyszeć. Prawda, że mogę dowiedzieć się o tym od kogoś, ale jak mam sprawować pieczę nad tymi przedsięwzięciami nawet nie widząc ich na oczy Tomie? — Nie sprawiała wrażenia, jakby ktoś zrobił coś złego albo komuś potknęła się noga, widać po niej było, że nie miała parszywego nastroju, a i przedtem nie zwykła do karania ludzi bez powodu. W końcu Tom znał się na rzeczy i powinien wiedzieć, że gdyby było coś, za co ktoś mógłby zostać tutaj ukarany, to on wiedziałby o tym wcześniej a póki co, nijak nie zapowiadało się, jakby jakaś tajemnica miałaby zostać przed nim ujawniona, ot żadnej nie było.

– To wspaniały pomysł i właściwie główny powód mojej wizyty. Chciałam zacząć ustalać, czym obsiejemy nasze pola. Wybierając nasiona do obsiewu, powinniśmy pamiętać, że najlepiej sprawdzą się lokalne gatunki. Będę musiała zacząć o tym myśleć podczas wizyty w Gulltown. Kto wie, może uda nam się zdobyć lepiej plonującą albo nawet odporniejszą na warunki — Była ciekawa czy Tom ma już upatrzone nasiona z konkretnego miejsca. Nie chciała się niczemu sprzeciwiać, aczkolwiek mogła to załatwić. Na jego propozycje z ochotą się zgodziła. Lecz poprosiła, by również nie przesadzali z ugoszczeniem ich. Nie chciała zaburzać swoją wizytą wszystkiego bardziej, niż już to zrobiła. W trakcie, gdy wszystko było szykowane, również pozwoliła sobie zadać kolejne pytanie. – Zastanawiałeś się może nad jakimś konkretnym smakiem piwa, jakiego chcieliby ludzie? Prawda, że wszyscy piją je często i zwykle o smaku nie pamiętają, ale dlaczego mieliby nie pamiętać? — Zbierała informacje i opinię, może będzie to zalążek jakiegoś pomysłu, który poruszy dalej w gorzelni.

Trudno było się jej nie uśmiechać z taką dozą komplementów, choć i speszyła się troszkę, bo jednak Tom brzmiał, jakby jej wizyta rzeczywiście krzyżowała wszystkim plany, a i ba! Zupełnie jej nie przystoiła taka wizyta. Ale może tak właśnie było i Tahira po prostu wyłamywała się ze schematu. Trudno osądzić, kto miał więcej szczęścia, Tom czy jego brat w kwestii znajomości ze szlachetnie urodzonymi.

– Nie mam nic przeciwko, byś kogoś posłał. Jestem pewna, że pomoże dokonać odpowiedniego wyboru. — Pamiętała, że nie można było też zbyt bardzo wierzyć kupieckim obietnicom w kwestii tego co sprzedają, przynajmniej nie zawsze. W kwestii nasion musiała jednak pamiętać, że nawet jeśli coś rosło dobrze w innym regionie, wcale nie oznaczało, że będzie rosło dobrze w dolinie. Kwestia warunków. – Może, choć trudno mi sobie wyobrazić by znalazł coś bezpośredniego. Nie zaszkodzi z nim się rozmówić. — Wiedziała, że tym, co usłyszy od alchemika, będzie najprawdopodobniej sugestia, by zadbać o zboża w trakcie wzrostu i nie pozwolić by zaatakowały je owady, no i sama kwestia ziemi też była istotna. Nie zaszkodzi jednak zapytać. W końcu tylko alchemik wie, na jaki pomysł mógłby wpaść, o ile w ogóle znajdzie czas na zajmowanie się takimi sprawami. – Z drugiej strony to ryzyko. Nie mamy pewności, że jakaś dziwaczna mikstura nie wytruje nam plonów. — Musiała jednak wyrazić swoją obawę co do wykorzystywania nieznanych i nowych środków. – Musielibyśmy mieć sezon, by na jakimś małym poletku to sprawdzić. —

– Zapomnieć... — Cicho powtórzyła po Tomie. Czyli idąc tym tropem, ludzie chcieli jak najmocniejszych trunków. Warto było to zapamiętać, bo może dzięki temu jej produkty będą miały szanse stać się najmocniejszymi w dolinie. – Nie jest to zbyt wyszukany pomysł... Ale wydaje się warto spróbowania. Miałabym nawet drobny pomysł, lecz musiałabym rozmówić się z gorzelnikiem, by go wypytać. — Fermentować można było wiele rzeczy. Owoce jak najbardziej się do tego nadawały, ale jakby tak do piwa dodawać owocową nutkę? Choćby jagód? Nie było sensu od razu robić  ogromnej produkcji niesprawdzonych pomysłów, dlatego miała go z tyłu głowy, bo może warto zrobić próbkę kontrolną i sprawdzić, czy smakuje i jak się sprzedaje. Nie mogła przesadzić, wszak to wszystko zwiększa koszty i czas produkcji a ludzie też mają ograniczone sakiewki. Wypiła to co dostała.

Koniec końców znała już tutejszą sytuację, a i Tom uraczył ją kilkoma radami i pomysłami, warto było więc przemyśleć sobie to wszystko. – Nie chciałabym nikogo tutaj dłużej niepokoić, więc pozwolę sobie jechać dalej. — Zwróciła się do Toma. Rycerze wiedzieli, co mają robić, bo musieli powoli się zbierać. Oczywiście to wszystko dopiero gdy poczęstunek dobiegł końca.

Tahira chciała być gotowa, nim jeszcze będzie musiała być gotowa, dlatego propozycja zabrania ze sobą kogoś, kto miałby pomóc w wyborze nasion, na pewno spotkała się z jej pozytywnym odbiorem. Nie miała natomiast pewności czy jest to dobry pomysł, by stawiał się dzisiaj. – Nie ma potrzeby przygotowywać nikogo dzisiaj. Dopiero gdy będziemy jechać do Gulltown, droga na miejsce trwa dłużej niż tutaj, dlatego najwcześniej... Pojutrze? Nie chciałabym, by musiał się zrywać i przygotowywać już dzisiaj, możemy z większym spokojem, zająć się tym by był gotowy pojutrze, tak, tak będzie dobrze — Pojutrze jej odpowiadało. Dzisiaj czeka ją jeszcze przejazd do Gorzelni, a potem powrót do zamku. Nic nie działo się w okamgnieniu.  

Opowieść Toma o zielarce była w prawdzie znacznie mniej interesująca niż mogło się wydawać. Rośliny również lubiły pewne witaminy i minerały, nie lubiły być chore i zielarka mogła to zapewnić, na człowieka ich machinacje mogły działać podobnie. – Porozmawiam z nim, usłyszę co mi odpowie i będziemy mogli działać — Kto wie, pomoc alchemika na pewno jakoś znacząco nie zaszkodzi, zwłaszcza na małą skalę, do dużych testów i tak potrzeba więcej czasu więc jeśli nic niszczycielskiego na pola nie spadnie, to będzie w stanie to sprawdzić na przestrzeni czasu. Choć kto wie, może i należałoby poznać jakiegoś znachora, zielarza. Taki to na pewno potrafił wyciągać z roślin to, co innym się nie śniło. Najlepiej jeszcze, żeby mieszkał w lesie, wtedy ma najwięcej doświadczenia. Problem w tym, że takich nazywano wiedźmami i Tahira niezbyt wiedziała, czy chciałaby mieć do czynienia z istotami, które mogłyby tak po prostu rzucić na nią klątwę. Mimo to, na pewno byłoby to interesujące spotkanie.

Wracając natomiast do Toma i rozmowy – Na pewno się z nim rozmówię. — Historie o zasiewie na pewno mogły nieco bardziej rozszerzyć jej pojęcie na temat pracy, jaka się tutaj odbywała z dnia na dzień gdy przychodziło co do czego przy samych zasiewach. Na pewno znalazłaby chwilę, by posłuchać jednej czy dwóch historii w tej chwili. W końcu im więcej słyszała o pracy tutaj, mogła wyciągnąć więcej wniosków, a ekspertyza Toma w wielu sprawach była bezcenna, a w końcu w każdej historii znajdowały się też uwagi i przemyślenia, warto było. – Dziękuję za dzisiaj Tom, cieszę się, że to ty się tutaj wszystkim zajmujesz — Posłała mu uśmiech, krótki, ale szczery.

– Niech sprzyjają nam wszystkim Tom — I tym akcentem pożegnała się z zarządcą. – Jedźmy dalej na nasze ziemię, do Gorzelni — Poinformowała rycerzy i mogli ruszać dalej. Musieli załatwić tamtejsze sprawy jeszcze przed nadejściem wieczora a jeśli uda im się wrócić wcześniej, to tylko lepiej. Wszak wszyscy będą mieli dzięki temu więcej czasu dla siebie. Postarała się więc o odebranie koników i ruszenie w drogę.

W podróży towarzyszyli jej rycerze. Przywykła do ich towarzystwa, a i za obrońców zdolnych uchodzili. Na szczęście wszyscy z nich znali drogę do Gorzelni, więc nie miało to większego znaczenia kto prowadził a Tahira utrzymywała się pomiędzy swoimi rycerzami. Gdy w końcu spostrzegła budynek, to już wiedziała, że podróż nie zajmie im dużo czasu.

Wcale nie była zaskoczona początkowymi pustkami, jakie widziała i na zewnątrz i tak właściwie wewnątrz. Nie obawiała się z rycerzami wkroczyć do środka, wszak były to ich ziemie. Pierwsze kroki, jakie postawiła w budynku, nie przyprawiły jej o zaniepokojenie. Spodziewała się, że może nie zastać ludzi, nie było wszak najwcześniej, a też nie zapowiadała swojej wizyty. Zwróciła uwagę na mężczyzn przy kadziach gdy już była w środku. Nie wołała ich, pozwoliła im sama się dostrzec a możliwe, że i jej rycerze narobili hałasu. Nie przejmowała się tym zbyt mocno. Skinęła w kierunku gorzelnika gdy tylko się z nią przywitał. – Witaj. Nic się nie stało. Nie zapowiadałam się. — Poprawiła mężczyznę, wyjaśniając, dlaczego mogli się jej nie spodziewać. – Doglądam, jak radzą sobie włości. Oczywiście nie musisz się straszliwie tym aferować. Wystarczy, że porozmawiamy o tym jak sobie radzicie. Wierzę, że nie gnębią nas tutaj żadne problemy, a nawet jeśli, to jestem tutaj po to, by tego wysłuchać. — Uśmiechnęła się do gorzelnika. Młodzikiem za bardzo się w tej chwili nie przejmowała. Zaczęła się jednak rozglądać za jakimś miejscem, w którym nie musieliby stać, a mogliby zwyczajnie przysiąść. – Nie chcę też przeszkadzać w ważnych sprawach więc jeśli musisz dokończyć, to nie krępuj się. Zaczekam. — Nie miała na dzisiaj zaplanowanych innych wizyt. Z tego powodu doskonale wiedziała, że kilkanaście minut w tę czy drugą stronę niezbyt jej plany pokrzyżują, najważniejsze dla niej było, jak sobie budynek radzi, a potem napomknąć o kilku drobnych pomysłach.

– Oh, nie będzie to nic specjalnego. Zaczniemy powoli. Jagody, zacznijmy od jagód. Jabłkowe też możemy sprawdzić. Nie potrzebujemy robić ogromnej partii, by sprawdzić, czy się przyjmie ani, czy proporcje mamy odpowiednie — Nic nie stało na przeszkodzie, by wypróbować oba dodatki. W końcu im więcej prób tym więcej szans, że wyjdzie z tego coś dobrego. Pozostawała kwestia źródeł, z których owoce zostaną zdobyte. – Zacznijmy lokalnie. Jeśli czegoś nie będziemy mogli dostać, to wtedy zwrócimy się w stronę Gulltown. Myślę jednak, że na obecnym etapie nie jest to konieczne. — Partia próbna, to dobre słowo, partia, odrobinę mogła przesadzać, sądząc, że może to być więcej niż beczka, tutaj raczej zdałaby się na gorzelnika, jeśli chodzi o porcjowanie. Wszak, potrzebowali niewiele miejsca do "testów" swojego produktu, mały rynek Ironoaks i okolic powinien wystarczyć jako transza testowa, by później myśleć o podbijaniu Gulltown. – Myślałam, by pierwsze testy zrobić u nas. W okolicach Ironoaks i w samym zamku. Jeśli się przyjmie, ruszymy z na rynek w Gulltown i jeżeli potwierdzi się, że towar rzeczywiście wpada w smaki... To dopiero rozpoczniemy poważniejsze działania. Najpierw te dwa dodatki. Jeśli to się uda, to będziemy mogli zacząć myśleć nad kolejnymi — Jej propozycja była niezwykle prosta. Mówiąc to, powoli chodziła, z rączkami splecionymi przed sobą. Oczekiwała rezultatów, jakie by one nie były. – Czy jest coś, co mogłoby stanąć nam na drodze przed takimi próbami? — Wtedy zawiesiła wzrok na Gorzelniku. Jeśli coś miałoby pójść nie tak z przygotowaniem partii, to na pewno wiedziałby o czymś takim.

Może i był zaskoczony, ale bez próbowania nowych opcji, nikt nigdy nie osiągnąłby sukcesu na rynku w swojej dziedzinie. – Trochę długo, mimo to, myślę, że nie ma co poganiać, aczkolwiek możemy sprawdzać partie w całym tym czasie i zdecydujemy jaki czas daje najbardziej satysfakcjonujące dla nas rezultaty — Nie chciała wchodzić mu w paradę zbyt mocno. Prawie dwa księżyce to naprawdę dużo czasu, lecz jeśli mogli w ten sposób osiągnąć najlepszy produkt to, czemu nie? Wszak mierzyć chciała wysoko.

– Byłoby dobrze, gdyby się to nam udało, nawet jeśli w niewielkiej ilości. Jestem pewna, że te podniebienia na pewno będą zainteresowane skosztowaniem tego. Nie zapominajmy też o zwykłych ludziach, oni przecież będą zamawiać tańsze odpowiedniki codziennie — Chciała trafić z tym trunkiem na salony Findis i może nawet innych królów w przyszłości, to prawda, ale nie traciła z oczu tego, że również chciała zdominować rynek zwyczajnych piw.

Była pewna, że ludzie z doświadczeniem bez problemu sobie poradzą a kilka porad od alchemika czy to w formie pisanej, czy obrazkowej dla tych, co czytać nie potrafią, raczej wystarczy. Zresztą, zawsze można było wysłać posłańca, co to miał powtórzyć wszystko słowo w słowo, o ile inteligentny. Jeśli jednak Alchemik był ciekawy albo miał chęć wziąć w tym udział to Tahira by go nie powstrzymała, a i również wybrała się w tę drogę.

Co do kolejnych rzeczy, na pewno miała zamiar postępować wedle tego, co już udało się jej ustalić z zarządcą w kwestiach zakupowych na przestrzeni kilku kolejnych dni. A co potem? A no wraz z wizytą w mieście i zakupami miała też zamiar sprawdzić, jak się miewa jej lokal na miejscu w Gulltown, tak przy okazji obchodu i zakupów. W końcu to miało być jedno z miejsc, w którym zaczęłaby sprzedawać swoje nowe trunki, a prowadzący w jej imieniu karczmarz raczej wiedział, jak ludzie płacą i zazwyczaj w jakim obrębie cenowym tamtejsze lokale operują, no i rzecz jasna, jaką mają konkurencję, z którą będą musieli walczyć lub ją kupić.

Mały Ruczaj… Przynajmniej nie jakieś Kozojady albo inne Stare Pupy, czy jak tak prostaczkowie lubili nazywać miejsca swego zamieszkania… Jej Miłość tymczasem doszła do wniosku, że nigdy nie odnalazłaby się na takim wypizdowie. Może to jednak i dobrze, iż pan ojciec powstrzymał ją od wstąpienia do Domu Matki i szukania swego przeznaczania jako septa. A gdyby musiała na co dzień spotykać się z takimi widokami? Iście odrażające.
Oczywiście po twarzy królowej jak zwykle nie można poznać było nic. Podobnie jak Findis nie zwykła okazywać radości, podobnie też miała w przypadku odrazy czy niezadowolenia. Ta umiejętność w tym przypadku okazywała się być zatem błogosławieństwem. Z drugiej strony królowa nie zamierzała bez słowa czekać, aż ktoś ze starszyzny raczy z nią porozmawiać. Przyjechała tu w bardzo konkretnych celach i zamierzała je sprawnie zrealizować.
-Niech Siedmiu udzieli wam, dobrzy ludzie, swych błogosławieństw. Niech Ojciec i Matka na Górze strzegą was od wszelkich niebezpieczeństw, a Kowal obdarza swymi darami – odezwała się spokojnym, acz donośnym głosem, kiedy już zgramoliła się ze swego wierzchowca, a rycerz zdążył ją już przedstawić. Wyraźnym gestem dłoni też zezwoliła, aby lud wstał. –Moja droga siostra, księżniczka Rowena… – w tym momencie wskazała na rudowłosą. -…od dawna jest bliska z wami czy to sercem, czy myślą. Od jakiegoś czasu też próbuje zwrócić moją uwagę na los najuboższych. Opierałam się dość długo temu, tłumacząc się brakiem czasu z powodu pracy na rzecz królestwa, jednakże mając na względzie niedawne ataki Górskich Klanów oraz związane z tym niepokoje, chciałam na własne oczy zobaczyć, jak lud Doliny przeciwstawia się niedogodnościom. Jesteście bowiem skałą, na której zbudowane jest to królestwo. Opoką, na której Siedmiu pozwoliło nam postawić nasze zamki i domostwa – mówiła dalej, wzrokiem spoczywając głównie na najmłodszych. –Na co dzień jednakże wasz głos jest mało słyszalny, dlatego dzisiaj jestem tu z wami osobiście, aby wysłuchać, co wam leży na sercach i dowiedzieć się, co z bożą pomocą mogę uczynić dla mego ludu – przemówiła do kobiet, dzieci i starców, a jej wzrok utknął na niemowlęciu trzymanym przez matkę. Chyba pierwszy raz od dawna Findis Arryn zdołała uśmiechnąć się szczerze i bardzo naturalnie. Teraz pozostawało czekać na reakcje prostaczków, albo... na jakiś ruch ze strony własnej siostry.

Milczenie Roweny było o tyle niepokojące, że oznaczało, iż siostra ponownie może zatapiać się w swych pesymistycznych rozważaniach. Niestety Findis nie za bardzo wiedziała, co właściwie powinna jej powiedzieć, aby zagaić rozmowę. W zasadzie to królowa lubiła ciszę i taki stan rzeczy mógłby jej nawet odpowiadać, gdyby właśnie nie niepokój o samopoczucie siostry.
Tymczasem biedota zareagowała na słowa swej pani, którą już niespecjalnie obchodziły powody takich reakcji. Ważne, że odpowiadali głównie z radością, a tylko ogólne wrażenie się przecież liczyło. Findis nigdy w życiu nie chciałaby zabiegać o prawdziwą miłość swych poddanych, jako że sama miała niewielkie pojęcie o miłości jako takiej. Wystarczyłoby nawet, że kochają ją tylko na pokaz, a jeśli to dobrze okazywali, to Jej Miłość nawet nie kłopotała się myśleniem nad tym, czy owe uczucia są prawdziwe.
Wizyty władców zawsze były dla prostego ludu krępujące, a Findis dobrze o tym wiedziała, nawet jeśli rzadko rozmawiała z kimś z tej warstwy społecznej. Na szczęście ludność, nawet ta uboższa i mniej szlachetna, była skłonna wybierać sobie przywódców wśród siebie, także taki lokalny wódz mógł teraz przemówić. Mówił bardzo rzeczowo, czym od razu zyskał sobie szacunek u swej królowej, choć nie mógł przecież tego odczytać z jej myśli.
-Matce zatem niech będą dzięki, że broni wasz Mały Ruczaj od głodu i niebezpieczeństw – rzekła Arrynówna, z przyzwyczajenia już wciskając wszędzie Siedmiu. Chociaż w zasadzie była to jej dobrze wyuczona strategia, aby wydawać się rozmówcom niezwykle pobożną i bogobojną osobą. Jej Miłość zmarszczyła jednak nieco gniewnie brwi, słysząc o postępowaniu septona z Dużego Ruczaju. Cóż, zawsze niby mogło być gorzej, ale postawa tego duchownego nie była w oczach Findis idealna. –W takim razie widzę, że trzeba porozmawiać sobie z owym septonem i delikatnie przypomnieć mu, czym jest łaska Matki. Dziękuję ci, dobry człowieku, za te wskazówki. Udamy się w takim razie do Dużego Ruczaju, aby zadbać o tamtych biedaków. Powiedzcie mi jeszcze, jak was zwą? – zwróciła się bezpośrednio do starszego wioski. Zaraz też nakazała jednej ze swych kuzynek rzucić nieco srebra wśród lud. Skoro już prostaczkowie zadali sobie trud, aby zleźć się tutaj i wysłuchać swej władczyni, niech coś z tego mają.
W międzyczasie Rowena zgarnęła dwie sierotki, które przyprowadziła bliżej swej siostry. Ta szybko zwróciła swą uwagę na dzieci, które teraz wlepiały swe ślepka w oblicze Jej Miłości. Findis uśmiechnęła się czule do Yary i Shae, spojrzała się jeszcze raz na księżniczkę Rowenę, po czym przeniosła wzrok na starszego wioski.
-Prawdą jest to, że te małe nie mają rodziny, która mogłaby się nimi zająć? – zagadnęła mężczyznę. Uwielbiała dzieci, ale nie chciała popełnić błędu i zabrać je jakimś krewniakom wbrew ich woli. Zaraz też Findis wskazała na Fern, Essie i Barta, których specjalnie zabrała ze sobą na tę podróż. –To są sieroty, które napotkałam w drodze do Gulltown i wzięłam je pod osobistą opiekę. Dziewczęta przebywają na moim dworze, a chłopak został giermkiem mego rycerza. Jeśli te dwie dziewczynki również nie mają opiekunów, z radością zabiorę je ze sobą i przekażę pod pieczę mej siostry – orzekła, po czym ostrożnie przykucnęła przed Yarą i Shae. –Yaro, Shae… musicie mówić teraz prawdę, bowiem królowej nie wolno jest kłamać. Czy chcecie iść z księżniczką Roweną? – zapytała, wlepiając swe bladoniebieskie oczy w dwa małe stworzonka.