Sypialnia lady Eiddwen

Jest to cały kompleks pomieszczeń na który poza tytułową sypialnią składa się również garderoba, prywatny gabinet i niewielka izdebka, w której sypia jej osobista służąca, odpowiedzialna za szaty i fryzury swej lady. Sypialnia jest urządzona stosunkowo skromnie, bez przepychu który cechuje większość oficjalnych pomieszczeń na zamku, jakkolwiek meble wykonane są starannie, a pewne symbole zamożności Yronwoodów takie jak oprawione białym złotem podręczne lusterko pojawiają się nawet tutaj.

Osobisty gabinet Eiddwen pełni rolę jej samotni i jest miejscem, w którym zajmuje się frapującymi jej umysł zagadnieniami administracyjnymi. Na całe umeblowanie składa się niewielkie biurko, którego i tak wystarcza by niemal całkowicie zasłonić zasiadającą za nim Eiddwen i kilkanaście krzeseł ustawionych w półokrąg naprzeciw stołu, przeznaczonych dla urzędników lub zaproszonych gości. Na półkach przy oknie piętrzą się zwoje zawierające zarówno raporty z podległych jej włości jak i kilka szczególnie interesujących dzieł maestrów.

- Łącznie wydatki związane z niezbędnym ceremoniami przekroczą do tej pory pory szacowaną kwotę o dalszą ćwierć . - głos seneszala był tak samo powolny i dokładny jak ruchy rozleniwionego upałem wiatru, który miast hulać za oknem i przynieść choć odrobinę ochłody, skupił cały wysiłek na powstrzymywaniu nawet najdrobniejszych podmuchów. Eiddwen oderwała wzrok od okna i ponownie skupiła się na rozmówcy.
- Doprawdy, karygodnie wysoka kwota. Mówimy tutaj o pogrzebie, a nie o osadzeniu mojego ojca w centrum szczerozłotej figury - w głosie kobiety, nie pojawiła się nawet ślad jakiejkolwiek emocji. Taki ton pasowałby bardziej do bezdusznego rachmistrza porównującego dwie sumy, niż do pogrążonej w żałobie córki, która dopiero co wczoraj utraciła ojca. - Całe to przedstawienie z chorągwiami, przemarszami i trybunami nie trafi nikomu do wyobraźni. Pragniesz panie wydać mały majątek na ceremonię, która mija się z celem.
- Jaki wtedy jest cel, moja lady? - mocno szpakowaty dowódca zbrojnych Yronwood ser Aderyn Barf pospieszył z pomocą zakłopotanemu seneszalowi.
- Nie jest naszym celem w tej sytuacji epatować bogactwem, to w złym guście. Chcę mocnego przekazu o przemijaniu, podkreślenia jakże dobrym i łaskawym człowiekiem był mój świętej pamięci ojciec. Nie chcę także pogrzebu tak otwartego, bo jeżeli pojawi się zbyt niewielu ludzi ryzykujemy ośmieszeniem. Doprawdy żałosnym widokiem byłby pusty sept. Zamiast tego zachowamy element procesji i postarajmy się wyglądać tak dostojnie jak to tylko możliwe, ludzie lubią odrobinę sacrum w swoim życiu. Dostojnie podkreślam, żadnych pstrokacizn tylko stonowana czerń. Plotka o jałmużnach wydawanych po pogrzebie pewnie wydatnie poprawi obecność. Mówimy tu oczywiście o drobnych kwotach, ale nikt nigdy nie odmówi łatwemu zarobkowi. Zostawimy ten element z łamaniem miecza przed trumną i złożenia pancerza nad grobem, to godne wojownika.
- dowódca zbrojnych z powagą pokiwał głową, sam życzyłby sobie podobnego traktowania. Następnie mowy wygłosimy ja i septon. W takiej dokładnie kolejności, wprawdzie wiele ostatnio mówi się o autorytecie Wiary, ale nie mogę być postacią drugoplanową na pogrzebie własnego rodzica.
Było kilka powodów dla których Eiddwen postanowiła sprzeciwić się planowi swojego seneszala, który zakładał zwyczajową, tradycyjną ceremonię. Najmniejszym były koszty o których wspomniała, wprawdzie rozrzutnością nie dojdzie się daleko, ale lady zdawała sobie sprawę, że na pewnych rzeczach zwyczajnie nie można oszczędzać. Potrzebowała natomiast jasno przekazać tym sędziwym już mężczyznom, że pewne rzeczy teraz ulegną zmianie i porządek, który oni kształtowali zniknął. Teraz to Eiddwen trzymała ster rządów w swoim ręku i musiała od samego początku jasno pokazać im, czyje decyzje teraz mają największe znaczenie. Dowódcy zbrojnych była w zasadzie pewna - ród Yronwoodów dał mu wszystko co osiągnął, a i mała Eiddwen była jego oczkiem w głowie. Ale seneszal przez ostatnie lata urósł zdecydowanie w zbyt dużym mniemaniu o sobie i Eiddwen będzie musiała sprowadzić go na ziemię, nawet jeżeli miałoby to oznaczać zrównanie jego struchlałego cielska z gruntem.
- Sprowadźcie proszę septona, mam z nim  do pomówienia.

Doradcy chyba nie mogli powiedzieć nic więcej. Ich lady przemówiła i niezależnie od tego czy im się to podobało, jej wola była na tym zamku prawem. Zebrani wstali od stołu i pożegnali z szacunkiem swoją nową zwierzchniczkę, oddalając się do swoich obowiązków. Wkrótce po ich zniknięciu przybył na wezwanie miejscowy septon. Starszy mężczyzna o mocno opalonej skórze, który pochodził z bardziej pustynnej części Dorne.
- Lady Eiddwen - powitał kobietę, kłaniając się przy tym. - Najszczersze wyrazy współczucia, niech Ojciec na górze osądzi naszego lorda sprawiedliwie - dodał najbardziej oklepaną formułkę jaką mógł. - Wzywałaś mnie, pani, jakich usług potrzeba ci ze strony starca?
Mężczyzna wyprostował się i wbił w lady Yronwood oczekujące spojrzenie.

Końcówki ust Eiddwen drgnęły, jakby coś na chwilę ją rozbawiło, ale kiedy przemówiła jej głos cechowała wyłącznie powaga.
- Ze strony starca, nie potrzeba mi niczego - przechyliła głowę na bok i wbiła wzrok w oczy septona - Ale teraz potrzeba mi septona. Człowieka wiary, który poprowadzi duszę mojego ojca ku niebiosom.
Septon nie wyglądał na specjalnie bojowego czy upartego i Eiddwen liczyła, że przekonanie go do jej racji nie będzie specjalnie trudne. W ostateczności miała przecież też inne środki niż perswazja.
- Chciałabym - na chwilę zawahała się zbierając myśli - by ceremonia nie odbyła się w sepcie, a na dziedzińcu zamku. Miejsca, które najlepiej reprezentuje kim mój ojciec był. To była główna treść jej żądania, mała rzecz, ale jednak gwałtownie odbiegająca od panującego zwyczaju. Jednak Eiddwen od samego początku kierowała się planem. Należało na każdym kroku podkreślać znaczenie tego konkretnego miejsca, które reprezentowało jej władztwo, istotnego nie tylko jako czysto świeckie, ale nadanie mu tego mistycznego charakteru jaki cechował miejsce kultu. A jeżeli zamek zacznie kojarzyć się z świętością nawet w najodleglejszym kontekście, to ona zacznie być świętą. A to jak na ciebie patrzą jest równie istotne jak to kim jesteś na prawdę. Eiddwen planowała wiele projektów małych i dużych, ale by je spełnić potrzebowała pieniędzy i autorytetu, który wsparcie Wiary mogłoby wydatnie wzmocnić. Byłaby to mała cegiełka, ale z czasem przekształciłaby się w fundament pod coś znacznie większego.
- Ponadto, byłabym niezmiernie wdzięczna gdyby mowa jaką wygłosisz Ojcze, pokrywała się mniej więcej z moją - przesunęła przygotowany już wcześniej tekst mowy jaką planowała wygłosić nad grobem ojca tak aby septon mógł go bez większych trudów dosięgnąć.

Septon uśmiechnął się łagodnie i skinął głową.
- Po to tu jestem, pani - powiedział.
Prośba lady była dla septona lekkim zaskoczeniem, jednak nie wywarła na nim wielkiego wrażenia. Dorne było zawsze liberalnym miejscem i nawet tutejsi septoni przesiąkali wpływami Rhoynarów, zwłaszcza ci z wschodnich regionów, gdzie krew ludzi znad Matki Rhoyne płynęła gęściej. Właściwie to po Eidd, która wiele miała w sobie z dawnych Andalów, można było się spodziewać bardziej zasadniczej postawy wobec Wiary. Oczywiście pomijając fakt urzędu septona.
- Nie widzę w tym żadnego problemu, moja pani - odrzekł starzec, po czym z zainteresowaniem sięgnął po podsuniętą mowę i o ile nie zawierała żadnych bluźnierczych stwierdzeń, to nie widział problemu. Przecież on i tak będzie głównie zanosił modły prosząc bogów o szczęście w zaświatach dla lorda Yronwooda oraz o sprawiedliwy osąd ze strony Ojca. Zmarłego miał oczywiście również zamiar wspomnieć w kilku słowach, acz nie godziło się przecież na niego złorzeczyć. Zresztą nie było powodu.

//post z gatunku żyję ponownie

Lipiec, rok 336 po podboju Aegona

Eiddwen w tej konkretnej chwili wyglądała na postarzałą o dobre kilka lat. Mieszanka złych wieści, które kumulowały się przez ostatnie miesiące, brak jakichkolwiek dobrze rokujących komunikatów od jej osobistych kontaktów z Braavos i chaos w którym stopniowo zdarzało się pogrążać Dorne wywarły pewien odcisk na jej wyglądzie zewnętrznym. Nie przejawiał się on w jakichś wyraźnie widocznych zmianach, co raczej w zmianie zachowania i aury lady Yronwood. Minął jednak czas zmartwień i wątpliwość. Eiddwen poprzedniej nocy odwiedziła jedną osobę, której rada była absolutnie wiarygodna i kierowana jej interesem, wprawdzie jej ojciec nie żył już od jakiegoś czasu, ale wizyta na grobie tego starego zawziętego wojownika była wyborną okazją do refleksji nad swoim własnym postępowaniem i tym jak poprzedni pan na Yronwood poradziłby sobie z problemami, które teraz nękały jego córkę.

W gabinecie poza Eiddwen znajdowała się cała jej najbliższa rada, zebrana jak co tydzień na podsumowaniu spraw bieżących i szczególnie interesujących.
- Zbiory w Nisznie zapowiadają się dobrze - senszal odczytywał kolejne pozycje z krótkiej listy - Nie wydaje się, żeby mieliby mieć jakiekolwiek kłopoty z opłaceniem pełnej kwoty podatku. Jednakże...
- Jednakże włodarz Niszny jak praktycznie każdy z sołtysów wiosek w okolicy obawia się reakcji bandytów na łup godzien szczególnej uwagi, prawda? - Eiddwen weszła w słowo siwiejącemu już mężczyźnie, seneszal z upływem lat mówił coraz wolniej i niestety wcale nie mądrzej - Czy wiemy czy płaci za spokój na swoim terenie?
- Nic nam o tym nie wiadomo, jednak Niszna leży na terenie stosunkowo spokojnym. - kasztelan zakasłał sucho w pięść - Nie wiemy o żadnych atakach w tamtym regionie.
- Należałoby to rozszerzyć na cały region, nieprawdaż? - Eiddwen spojrzała ostro po zgromadzonych, pewnie wywarłoby to większe wrażenie, gdyby było jej widać nieco więcej, ale i tak zdawało jej się, że osiągnęła zamierzony cel. - Z dzisiejszym dniem, kończymy z bylejakością jaka charakteryzowała nasze działania do tej pory. Koniec z doraźnym gaszeniem pożarów, które wybuchają w okolichach Yronwood. Musimy pokazać chłopstwu, że okolica jest bezpieczna i stabilna. Jest to wydatek, ale traktuję to jako inwestycję. Spokojny bezpieczny chłop jest lepszym podatnikiem i poddanym niż zastraszony ograbiony żebrak. - Eiddwen mówiła tak spokojnym tonem, że nawet bojowe hasła jakie teraz wygłosiła brzmiały sucho i obojętnie - Nie powiem złego słowa o naszych patrolach, ale na widok zbrojnych grabieżcy zwyczajnie przekraczają granicę z włościami rodu Jordayne, gdzie nasi ludzie się nie zapuszczają. Jednak jeżeli porozumiemy się z lordami Wyl i Tor i zadziałamy wspólnie wybitnie utrudnimy im tą grę w kotka i myszkę. Reszty łatwo można się spodziewać, nagrody za głowy liderów zwiększymy o połowę, a i przeznaczymy więcej zbrojnych do działań patrolowych. Myślę tylko nad czymś bardziej niekonwencjonalnym... tylko co będzie lepsze - prowokacja czy amnestia?

Bandyci stali się ostatnio sporym problemem w Dorne, zwłaszcza na ziemiach wokół Zielonej Krwi. Ich lekceważenie ze strony tamtejszych lordów sprawiło, że dzisiaj urośli w siłę i nie sposób było już sobie z nimi łatwo poradzić. Jeszcze niedawno nie było to aż tak tragiczne - chociaż negatywnie wpływało na handel - jednak w ostatnim czasie rozbójnicy zaczęli zapuszczać się dalej na zachód, w tym na tereny podległe Yronwoodom.
- Czy mam więc wysłać kruki do Wylów i Jordayne'ów, pani? - zapytał cicho maester, który ostatnio przeszedł chorobę i miał jeszcze pewne problemy z gardłem. - Hmm... Moglibyśmy zaproponować ułaskawienia dla bandytów, ale tylko w zamian za informacje lub gdyby stawili się z głową swego herszta by odebrać nagrodę.
- Poza zwiększoną liczbą patroli proponowałbym wysłanie grup z psami tropiącymi do przeczesania terenów, po których banici się kręcili - zaproponował dowódca zbrojnych, który był wyraźnie zadowolony z wzięcia się za ten problem. - Jeżeli uda nam się znaleźć kilka ich obozów lub skrytek i ograniczyć ich pole do manewru mogą poczuć się tu zagrożeni i niechętnie wchodzić na tereny Yronwood. Może też uda nam się przy okazji odzyskać część tego co zrabowali.
- A prowokacja? Moglibyśmy spróbować wywabić ich plotkami o większym transporcie złota i wciągnąć w zasadzkę - zauważył zarządca, najwyraźniej zaintrygowany tym pomysłem lady Eiddwen.
- Nie warto - sprzeciwił się dowódca zbrojnych. - Z tego co wiadomo o tych łachudrach, to są dobrzy, a do takiej akcji ruszyłoby ich wielu. Przy podobnej walce nasze straty mogłyby być spore, a i część z nich mogłaby dać rade uciec.

- I do Wylów i do Jordaynów, tak - Eiddwen pokiwała w zadumie głową i przez chwilę milczała układając w myślach odpowiednie frazy - ale obie wiadomości muszą być sformułowane zupełnie inaczej. Wylowie są twardzi i mniej więcej równie litościwi co głodny sęp, wiadomość do ich seniora musi kłaść nacisk raz na aspekt zdrowego rozsądku, czyli że dla jego domeny lepiej będzie jeżeli bandytyzm zostanie zatrzymany poza jego granicami...
- Wybacz Pani, ale dlaczego tak bardzo nalegasz na obecność lorda Wyl, jeżeli jesteś świadoma, że jego sytuacja nie jest aż tak poważna, żeby szczególnie zależało mu na wspomożeniu naszej sprawy? - Eiddwen niespecjalnie lubiła jak jej się przerywa, ale sędziwy kasztelan mógł sobie pozwolić na nieco więcej swobody w jej obecności. Stary sentyment przetrwał już tak długo, że Eiddwen nie miałaby serca, żeby teraz próbować zmieniać staruszka. Zwłaszcza, że realnym byłoby, że takie starania zakończyłyby się tylko podwyższeniem ciśnienia obu zainteresowanym stronom.
- Ponieważ Wylowie gdy zsumujemy ich wady i zalety są ludźmi, którzy osiągają rezultaty. Ich wojsko byłoby wydatnym wsparciem dla naszych patroli, a lord Wyl jest idealnym postrachem dla wszystkich bandytów zbyt opornych, by zrozumieć, że złote czasy ich profesji właśnie dobiegają końca. Jego metody nie są może najetczniejsze, ale przykładem grozy jest idealnym. I to właśnie należy umieścić w liście, oczywiście niedosłownie. Maestrze potrzebny będzie konspekt listu, punkty które muszą się pojawić, to przykład jaki lord Wyl da jako obrońca Dorne i wiary, jakim biczem na bandytów się stanie, a słowo kara musi się w nim pojawić przynajmniej trzykrotnie, najlepiej więcej. Sam sobie dopowie co to znaczy. Tylko bez ozdobnych kwiecistych wypowiedzi, to człowiek konkretny do przesady, dobrze byłoby wspomnieć coś o poniesieniu kosztów, ale tutaj akurat wolałabym negocjować osobiście.
- A Jordaynowie? - Maester pospiesznie notował na kawałku papieru informacje, które wyrzucała z siebie Eiddwen
- Do Jordayne'ów, inaczej bo i sytuacja jest zupełnie inna. Tutaj chcę pojawić się jako ta życzliwa. Tor jest stosunkowo niedaleko Krwi, sytuacja tam jest znacznie poważniejsza niż u nas na wzgórzach. Koordynowanie wysiłków jest jeszcze bardziej w ich interesie niż naszym i pewnie zdają sobie z tego sprawę. Poczekamy na odpowiedź, ale jeżeli Wyl będzie preferował wygodę własnej twierdzy nad udzieleniem nam wsparcia, to ser Llywelyn będzie odpowiadał za nasze wspólne działania. - Eiddwen ruchem głowy wskazała na swoją zaprzysiężoną tarczę.

- Może użyłam złego słowa, nie amnestię, a abolicję. Wszyscy którzy zdecydowaliby się porzucić swoje złe ścieżki, uzyskaliby wybaczenie ich win, ba nawet nie byłoby czego wybaczać. Co było, a nie jest nie pisze się w rejestr i tak dalej. Nie potrzeba żadnych zdrad, żadnego wydawania, zrobimy z tego zwyczajny rachunek zysków i strat dla naszych rozbójników. - Eiddwen lekko podniosła głos, żeby nikt nawet nie próbowałby jej wejść w słowo. - Ale z takim działaniem musimy poczekać na pierwszy realny sukces. Niewielu opuści statek, na którym wciąż dobrze się zarabia.

Maester skrzętnie notował wszystko co mówiła lady Yronwood machając piórem jakby coś go opętało. Wkrótce pergamin wypełniły wskazówki od Eiddwen, a uczony miał już w głowie klarowną wizję tego jak wyglądać będą wiadomości wysłane do Wyl'ów i Jorgayne'ów. Jego pani nie musiała się martwić, z pewnością spełnią jej oczekiwania.

Kiedy lady skończyła mówić i spojrzała na zebranych miny mieli raczej nietęgie. Pierwszy przemówił dowódca zbrojnych, który skrytykował takie podejście i umożliwienie bandytom ucieczki od sprawiedliwości. Podobne działania mogłyby zachęcić innych by podjęli się bandytyzmu - nawet jeśli szajkom zada się najpierw pewne straty, wszak nowi bandyci mogą liczyć na to, że inna grupa oberwie, a oni złapią ułaskawienie - a ofiary zbójów z pewnością pragną by spotkała ich zasłużona kara. Całkowite odpuszczenie win dla bandytów tylko za to by przestali ich nękać było zdaniem doradców czymś nie do pomyślenia, niektórzy nawet sugerowali, iż ktoś mógłby to wziąć za oznakę słabości.

Eiddwen wysłuchiwała krytyki jaką uraczyli ją członkowie jej rady z kamienną twarzą. Mogła reagować gniewem, mogła zwyczajnie narzucić im swoje zdanie, ale w tej konkretnej sytuacji była zdecydowana zagrać z nimi w otwarte karty i spróbować przekonać ich do swoich racji. Czy gdyby mieli dobre kontrargumenty zmieniłaby zdanie? Siedmiu tylko wie, Yronwoodówna potrafiła być nierozsądnie uparta.
- My, jako ludzie czy my jako dornijczycy mamy pewną skłonność do przesady. Lubimy używać wielkich słów, które nie zawsze znajdują oparcie w rzeczywistości- zaczęła swoją przemowę - lubimy mówić, że wymierzamy sprawiedliwość, kiedy w rzeczywistości jedyne co robimy to dokonujemy krwawej pomsty. Nie chcę popełniać podobnego błędu - wzięła krótki wdech - Uczy nas przykład przyszłości i księgi maestrów, że kara nie odstrasza jeżeli jest surowa, odstrasza jeżeli jest nieunikniona. W tej konkretnej  sytuacji rozwiązanie zbrojne zawodzi. Karzemy surowo, ale zbyt nieskutecznie, zbyt rzadko by realnie zatrzymać ten proceder. Zamiast więc realnie prowadzić do osiągnięcia naszego celu dokonujemy pozornych ruchów, dzięki którymi możemy uśpić nasze sumienia. Jeżeli ta amnestia doprowadzi do tego, że jedna banda zamiast być rozbita orężnie czy to wysiłkiem naszych zbrojnych czy przez oddolne działanie chłopstwa porzuci swoje dotychczasowe ścieżki i wróci do życia w społeczności, to o tyle właśnie zmniejszamy wysiłek, straty ludzkie i koszty, które miałyby doprowadzić do doprowadzenie do stanu stabilności. Tego bowiem ostatecznie pragniemy, nie sprawiedliwości, ale spokojnego bezpiecznego poczucia, że jutro nie będzie gorsze niż dzisiaj. - Eiddwen przez chwilę milczała ze spokojną determinacją mierząc wzrokiem zgromadzonych - a kiedy już poznamy ich twarze, kiedy wydobędziemy ich drobne sekrety, metody i kryjówki, jeżeli nas zdradzą, jeżeli ponownie wstąpią na ścieżkę występku, wzruszę ramionami, umyję ręce i wyślę kilka kruków do lorda Wyla i lady Jordayne. I dam ponury przykład tym, którzy odrzucają szansę daną przez Yronwood.

Wszyscy zebrani zamilkli, z uwagą słuchając słów swojej lady. A było czego słuchać. Z każdym kolejnym słowem Eiddwen widziała jak miny jej niezadowolonych przed chwilą doradców zmieniają się, a kiedy skończyła swoją przemowę kolejno zgodzili się oni, że jej plan może jednak wcale nie jest zły i prosili by wybaczyła im tę nieprzemyślaną krytykę.
Jeżeli ich pani nie miała dla nich więcej zadań, wszyscy rozeszli się by zająć się swoimi obowiązkami. Maester miał do skreślenia i wysłania dwa listy, zaś dowódca zbrojnych powinien zająć się odpowiednim przygotowaniem ludzi oraz ich organizacją, aby banici wkrótce zobaczyli, że przyjęcie mającej nadejść propozycji ułaskawienia będzie dla nich bardzo opłacalne.