Sala Główna

Hugor rozesłał heroldów po Andalos, aby ogłosili jego słowa rycerzom, wojownikom, poszukiwaczom przygód, rzemieślnikom i innym. Każdemu, kto chciał dołączyć do niego pod sztandarem Siedmiu i zawalczyć o lepszą, wspaniałą przyszłość. Nie był w tym jednak odosobniony, a do jego uszu dochodziło wiele informacji, które mogły okazać się cenne.

Przed około księżycem odbył się turniej w Old Anchor w Dolinie Arrynów. Tam też, po zakończeniu zmagań rycerskich, odbyła się z rzadka przywoływana Próba Siedmiu. Zgodę na nią wyraził rzekomo sam Wielki Septon, ponieważ dotyczyła ona oszczerstw, które jeden z duchownych Wiary kierował pod adresem królowej Doliny - Findis Arryn. Czempioni Jej Miłości zwyciężyli i oczyścili jej imię, a winny szerzenia kłamstw i niezgody septon został ukarany w Andalos przez Ojca Wiernych. Ponoć pozbawiono go fałszywego języka i jednego z niedostrzegających prawdy oczu, a resztę życia spędzić miał pokutując jako sługa w Sepcie na Wzgórzu. Co jednak było w tej historii szczególnie interesujące dla Hugora, to śmierć jednego z ludzi reprezentujących niegodziwego septona. Po stronie duchownego stał bowiem człek zwany Argosem Mocnym. Był to andalski watażka znany jako zdolny wojownik, który posiadał niemałe siły - znaczniejsze od Tir Manos - oraz przyzwoitej wielkości majątek. Bogowie poskąpili mu jednak synów. Wszystko co posiadał przeszło w ręce jego córek, a jak wiadomo było niewiasty bywały słabe i potrzebowały ochrony. Czyżby pustka wywołana nagłym zgonem Argosa mogła być wykorzystana? To już coś do rozważenia przez króla...
Druga sprawa jaka obiła się o uszy Hugora również dotyczyła Doliny Arrynów. Tego wielkiego, służącego za wzór dla innych poszukiwaczy przygód królestwa Andalów w Weteros. Otóż ludzie służący tamtejszym władcom - przede wszystkim królowej Findis oraz jej małżonkowi, lordowi Waymarowi Royce - aktywnie poszukiwali w Andalos osadników chcących osiedlić się w ich królestwie. Obecnie wysiłki te nieco zelżały, ale wiadomo było o niemałej fali ludności zmierzającej ku wybrzeżom i wypływającej w kierunku Doliny. Jakby tego było mało sam Wielki Septon polecał w podobnym czasie chętnym kolonistom osiedlenie się na włościach lorda Lothara Waynwooda, który to niedawno przybył z pielgrzymką do jego siedziby w Sepcie na Wzgórzu. Konkurencja w pozyskiwaniu chętnych do wypraw? Niewątpliwie. Ale może też szansa, jeżeli odpowiednio się do tego podejdzie.
Ostatnia z istotnych informacji dotyczyła ziem bliższych Tir Manos. Przed kilkoma dniami do Andalos powrócił Angron, zwany Ogarem Wojownika. Był to sławny wódz, który wykazywał się wielką sprawnością w bitwie i jeszcze większą dzikością oraz okrucieństwem. Powrócił on właśnie z wyprawy do Westeros. Podczas swego wypadu spopielił Szczypcową Wyspę, a później rozbił w polu hufiec Pierwszych Ludzi pod wodzą lorda Rosby. Ten ostatni zginął z ręki Ogara, a jego ziemie potraktowane zostały z typową dla wodza Andalów brutalnością. Teraz powrócił do ojczyzny, aby zebrać więcej wojów pod swoją komendą nim ponownie ruszy na zachód. Chociaż kto wie - może tym razem uderzy na Rhoynarów? Ich krew również zdarzało mu się przelewać.

To były wieści ze świata, jednak najbardziej interesująca dla Hugora była niewątpliwie reakcja na jego odezwę. Odpowiedź? Rewelacyjna. O wiele lepsza niż spodziewali się doradcy króla. Z jednej strony konkurencja była liczna, ale najwyraźniej pobudziła lud Andalos do myślenia o przyszłości, o ekspansji, pokazała im, że zwycięstwo jest możliwe, że Siedmiu rzeczywiście czuwa nad ich podbojem tej obiecanej na zachodzie ziemi. W końcu nawet jeżeli władcy Doliny zbierali osadników, to przypominali też, że wielkie sukcesy nie tylko są możliwe, ale już miały miejsce! Chociaż Ogar Wojownika zabierał mężów w sile wieku, to inspirował kolejnych do złapania za broń, niosąc wieści o nowych zwycięstwach. Chwalebny był to czas dla Andalów i dobrze trzeba było go wykorzystać! Pamiętać jednak musiał król Tir Manos, że w swojej odezwie nawiązywał - a przynajmniej łatwo można było to tak odebrać - do wyruszenia poza granice Andalos. Warto po przybyciu nowych kompanów rozeznać się w tym jak bardzo im śpieszno do wyruszenia. W końcu nie chciałby pewnie, aby niepokoje wybuchły pod jego murami, kiedy ten czy inny rycerz ze swoim orszakiem będzie niezadowolony z oczekiwania.