Główna Sala

Wejście do pałacu, a co dopiero do wielkiej jego sali, w towarzystwie zwierzoludzi okazało się być niemałym wyzwaniem. W przeciwieństwie do zwykłych strażników kręcących się po mieście, straż księcia miała głęboko w rzyci autorytet Jalabhara. Nimi rządził jego ojciec i jego bezpieczeństwo było ich najwyższym priorytetem. Zaraz się okaże, że młodzieńcowi ktoś sprzedał czy podłożył trefne bestie, które jedynie zgrywały miłe i potulne do czasu. Takie rzeczy nie były naturalne. Nikt nie może być pewien co takim wynaturzeniom we łbie siedzi. Koniec końców stwory wpuścili, ale świta Jalabhara zwiększyła się o kilku otaczających je włóczników, a i na samej sali można było dostrzec paru łuczników wyposażonych w słynne letniackie łuki, których wedle pamięci młodego księcia zazwyczaj tam nie było.
Ojciec Jalabhara, książę Malthar Qhoqua, okazał się mężczyzną szczupłym i żylastym, o krótkiej czarnej brodzie i sięgających ramion włosach. Przyodziany był w bogate szaty odkrywające tors oraz wspaniały płaszcz z wielobarwnych piór. Nosił również koronę ciosaną w drewnie drzewa złotego serca, którą zdobiły kamienie szlachetne oraz trzy szkarłatne pióra. Zasiadał na eleganckim i wygodnym krześle z hebanu, które najpewniej służyło mu za odpowiednik mniej przyjemnych siedzisk w postaci westeroskich tronów.
- Mój syn powraca! - zakrzyknął, rozkładając ręce w geście powitania, kiedy tylko dostrzegł Jalabhara.
Poza księciem i strażnikami na sali znajdowała się również zgraja dworaków równie barwnych co ich władca. Wszyscy z zaciekawieniem przyglądali się nietypowej świcie jaką sprowadził młody Qhoqua. Westerosyjczycy czy Valyrianie, ludzie o jasnej cerze, byli na Wyspach Letnich równie dużą rzadkością co Letniacy w Westeros. W dodatku jeszcze te potworne bestie!

Ojciec Jalabhara z początku słuchał go z uśmiechem, jednak ten zniknął dość prędko. Sekundę czy dwie po ogłoszeniu zamiaru poślubienia Celii władca Ostatniego Lamentu zmarszczył brwi, jakby przetwarzając zasłyszane właśnie słowa i próbując upewnić się, że nie wyobraża sobie tego co się dzieje. Kiedy zaś w pełni zaakceptował, że powiedziane zostało to co zostało powiedziane, jego twarz przybrała wyraz mieszaniny szoku i wściekłości. W tym stanie tymczasowo zapomniał nawet, że trzeba odpowiedzieć na powitanie innych gości. Cóż jednak czynić? Był księciem tej wyspy, jej panem i władcą, taki przywilej potężnych...
- CHCESZ ŻEBYM ZROBIŁ CO!? - krzyknął, nie kryjąc emocji. - Ledwo przyjeżdżasz i coś takiego!? Kto to... Co... - wydawało się, że książę próbuje znaleźć słowa, a jego gniewny wzrok spoczął w tym czasie na dworzanach. - Wynocha! Wszyscy wynocha! I zabierzcie stąd te cudaki! - rozkazał, wskazując na zwierzoludzi. - Wy dwoje, wy zostajecie.
Ostatnie słowa Malthara padły w stronę Jalabhara i Celii. Dworzanie zaczęli sprawnie ewakuować się z sali, strażnicy tymczasem ruszyli naprzód w celu odeskortowania pozostałych gości - lady Velaryon, innych towarzyszy podróży oraz zwierzoludzi. Szarik nie był z tego powodu zbyt zadowolony, a nagłe krzyki chyba go zestresowały, ponieważ sierść zjeżyła mu się na grzbiecie, nachylił się lekko i zawarczał w stronę letniackich włóczników. Człowiek hiena tymczasem odchylił łeb do tyłu i zaśmiał się bardzo głośno, po czym wywalił na wierzch język i sapał zadowolony.

Szarik zdawał się nie zauważać Celii, przejęty tym co działo się wokół. Jakieś krzyki, jakieś uzbrojone typy - zupełnie jak na arenie. Tylko teraz sala była prostokątna zamiast okrągłej. Instynkt podpowiadał mu, że należy bronić siebie i swoich towarzyszy. Prawie też oderwał Laenie dłoń swoimi mocarnymi szczękami, jednak w porę zorientował się, że jest jakoś mało czarna, a bardziej taka srebrzysto-biała. Zupełnie jak ta kobieta, z którą ostatnio często chodziła ruda pani. A, no tak... To była ona. Ochłonąwszy lekko wilkoczłek rzucił spojrzenie na Celię i przygarbił się lekko, zmniejszając wizualnie zagrożenie jakie stanowił. Odszedł po dobroci, chociaż na twarzach wielu Letniaków widać było niemałe zdenerwowanie.

- Ech... - westchnął książę, rozmasowując sobie skronie. Poza nim i wskazaną dwójką na sali zostało jeszcze dwóch osobistych gwardzistów władcy, którzy przez cały czas stali nieruchomo za jego tronem. - O czym ty do mnie, chłopcze, mówisz? - skierował w końcu pytanie do Jalabhara. - Ja rozumiem, że mogłeś sobie znaleźć kochankę, albo i tuzin, nie broniłem ci tego i bronić nie będę - powiedział. - Ale przyjeżdżasz po jakim czasie? Ponad roku? I pokazujesz mi jakąś dziewczynę, miła czy niemiła, ładna czy nieładna, nie ma pojęcia kto to w ogóle jest, skąd jest i co ze sobą niesie. Ty natomiast wyskakujesz mi, że mam ci udzielić błogosławieństwa żebyś ją poślubił? Czy ty pamiętasz kim w ogóle jesteś?  - ojciec spojrzał na Jalabhara krytycznie. - Jesteś księciem! Masz obowiązki!
Malthar przeniósł wzrok na Celię, przyglądając się jej krytycznie.
- Ty, dziewczyno, co masz do powiedzenia? - zapytał jej. - Kim jesteś, dokładnie, i skąd cię przywiało? Myślisz sobie, że słusznie jest żeby książę w taki sposób znajdował sobie żonę, porzucając obowiązki i lekceważąc władze swego ojca?

- Tak? - zapytał książę Malthar. - Chętnie więc wysłucham później czego nauczyłeś się podczas swoich podróży, a co może dopomóc naszym ludziom. Równie ochoczo wysłucham też, gdzie tak dobrze reprezentowałeś nasz ród - zapewnił, jednak wciąż trzeba było rozstrzygnąć najpierw kwestię tego nieszczęsnego małżeństwa. - Żona, która umie wesprzeć męża i mu doradzić. Większego ogólnika, synu, nie mogłeś wymyślić? - wytknął starszy Letniak. - Zapewniam cię, że pełno jest na Walano takich kobiet, a na całych Wyspach Letnich jeszcze jest ich więcej.
Wydawało się, że przemowa Jalabhara nie przekonała władcy Ostatniego Lamentu. Mimo to książę wysłuchał również Celii, nie przerywając jej i chłonąć każde słowo. Oczywiste raczej było, że nie miał nic przeciwko temu, aby była blisko z jego synem i grzała mu łoże, a nawet go "kochała", ale w świecie wielkiej polityki takie sentymenty nie zawsze mogły decydować o podejmowanych decyzjach. Właściwie, to rzadko kiedy mogły...
- Mój syn podróżował, a chociaż nie pokazał się z tej strony po powrocie, to wiem, że nie jest głupi. Uwierzę więc na słowo zapewnieniom o twoim rodowodzie - rzekł Malthar, kiedy Śledźma skończyła mówić. - Daleka krewna lorda jakiegoś zamku, gdzieś daleko w Westeros. Syn kuzyna rządzi, tak? Pokrewieństwa z Hightowerami, którzy rzeczywiście coś znaczą, nie sprecyzowałaś, więc przypuszczam, że jest jeszcze dalsze - powiedział spokojnie, a w jego głosie znać było nutę zarówno rozczarowania, jak i ulgi. Może Celia wydawała się politycznie nie znaczyć wiele, ale przynajmniej nie była wieśniaczką zgarniętą z pierwszej lepszej wsi lub obrotną kurtyzaną wypatrzoną pośród pierzyn zamtuza. Książę ponownie skierował spojrzenie na Jalabhara. - Twój dziadek zjednoczył tę wyspę. Myślisz, że za rządów drugiego władcy wszystko wygląda stabilnie i nie ma żadnych zgrzytów? Sądzisz, że wszyscy wygnańcy nie czają się żeby wrócić i odebrać to, co kiedyś było ich? Może uważasz, że nie mają wciąż przyjaciół w Mieście Wysokich Drzew i Porcie Lotosów? - dociekał, a nietrudno było się domyślić, że pytania te były retoryczne. - W tej chwili ważne jest ciągłe budowanie jedności na Walano, umacnianie naszej pozycji. Sądzisz, że nikt nie wykorzysta twojego małżeństwa z nieznaną dziewczyną znikąd, obcą, jako narzędzia przeciwko nam? Sama przyznała, że nie zna naszych zwyczajów, a jakkolwiek wielką wiedzę może posiadać o ziołach, wywarach czy zwierzętach, to nie wydaje się przygotowana do kompetentnej rady w kwestiach, którymi władca zajmować się musi przede wszystkim.
Książę westchnął ciężko, ponieważ nie lubił odmawiać swoim dzieciom, a dał temu wyraz już na początku rozmowy wspominając o tolerowaniu nawet tuzinów kochanek jakie mógłby przywieźć syn. Małżeństwo było jednak polityczną deklaracją i w tej kwestii postanowił, że musi tupnąć nogą.
- Jeżeli chcesz, aby tu została, to zostanie przyjęta z otwartymi ramionami i nie będzie jej niczego brakować. Tak jak i nie będzie niczego brakować dziecku, które urodzi - oznajmił. - W końcu nic to dziwnego, aby książę posiadał konkubinę, albo i kilka... Nie mogę się jednak zgodzić na małżeństwo. Musisz poślubić dobrą dziewczynę, najlepiej z Walano, aby wasz związek służył za gwarant stabilności dla naszego ludu.