Komnaty Gościnne

Jessamyn - jak królowa słusznie zauważyła - rosła. Mimo bycia młodszą od Jej Miłości była już od niej nieco wyższa, a biorąc pod uwagę jej wiek oraz to jak OGROMNY był jej brat, to można było spodziewać się, że jeszcze trochę wzrostu jej przybędzie. Oby tylko nie za dużo, ponieważ dorównując lordowi Waymarowi z pewnością mogłaby spodziewać się licznych, nieprzyjemnych uwag wypowiadanych za swoimi plecami. W końcu kto widział damę mającą sześć i pół stopy wzrostu? Dziwadło jakieś. Sylwetka lady Royce była szczupła i atletyczna. Przy drobnej królowej wyglądała jakby ktoś postawił obok siebie sztabę stali i piórko. Fizycznie Findis konkurować z Jessamyn mogła jedynie pod względem obowiązków, które jak na razie nie były u młódki zbyt okazałe i trudno było powiedzieć czy stan ten kiedyś się zmieni.
- W sensie... W sensie że co?
Lady Royce przechyliła lekko głowę i spojrzała na Findis nie do końca rozumiejąc jej tajemniczy wywód. Rosnąć rosła, tutaj nie miała nic do dodania. Wspomnienie Lothara i "oddania jej" ewidentnie wywołało grymas niezadowolenia na jej twarzy. Łatwy do wychwycenia, ponieważ była raczej osobą pozytywnie podchodzącą do życia. Reszta jednak... Rozwój w tym do czego stworzyli ją bogowie? Dary? Obowiązki? O co tutaj chodziło. Brzmiało to jakby ktoś próbował zwerbować ją do sekty, a przynajmniej mogłaby tak pomyśleć, gdyby o istnieniu czegoś takiego jak sekty wiedziała.
Wyjaśnienie Jessamyn co kryło się za tymi tajemniczymi słowami - najlepiej bezpośrednie, ponieważ Findis kojarzyć mogła, że siostra Waymara nie należy do najbystrzejszych osób - spotkało się już z radością i entuzjazmem. Lady Royce nie bała się okazywać swoich emocji, jak również pokazać nieco ze swojej młodocianej arogancji, kiedy po pierwszym wybuchu szczęścia i wdzięczności zaczęła przechwalać się jak to pokona wszystkich wrogów królestwa i jak Findis nie ma czego się obawiać jeżeli to Jessamyn będzie jej akurat pilnować.


Nastroje chorążych niewiele się zmieniły do czasu wypłynięcia z Gulltown - wciąż byli chętnie do zdobycia chwały i przelanie krwi nieprzyjaciela. Bliskość wroga i nużące czekanie sprawiły nawet, że niektórzy stali się jeszcze bardziej entuzjastyczni niż byli wcześniej. Jeżeli szło o rady i plany, to przy ograniczonym poziomie wiedzy jaki mieli trudno było snuć wizje o bardzo skomplikowanych manewrach czy podstępach. Głównie zgadzano się z tym co Jej Miłość ustaliła ze swoimi szlachetnymi sojusznikami. Paru rycerzy zasugerowało jedynie, że septon Hugh w swoim marszu na północ mógłby celować głębiej - w Maidenpool. Było to cenne miejsce, miasteczko i siedziba jednego z większych, bogatszych rodów. W dodatku port nad Zatoką Krabów pozwoliłby im na szybszą żeglugę do Doliny, gdyby wojna miała się przeciągnąć.
Maester Hobbes był podekscytowany mogąc pracować z Jej Miłością nad czymś co potencjalnie mogło prowadzić do poszerzenia ludzkiej wiedzy. Prace rozpoczęte w czasie żeglugi zaowocowały powstaniem - z pomocą lokalnych kowali - pierwszej, prostej protezy, która mogła pomóc królewskiemu wujowi dzierżyć tarczę w okaleczonej kończynie. Pomyślnie przebiegające prace oraz burze mózgów dawały również dobre prognozy na przyszłość. Jeżeli królowa i maester kontynuowaliby skutecznie przez kolejne tygodnie, to możliwe, że udałoby im się stworzyć coś nawet bardziej imponującego. Może coś, co pomogłoby nawet ze strzelaniem z łuku przez ser Jona?
Ostatnią rzeczą były psy... Godna pochwały gotowość do działania ze strony Jej Miłości, ale był jeden problem. Jak to się robi? Jak zgłębia się tak nieczyste, pogańskie praktyki i za pomocą czarnej magii przejmuje władzę nad umysłem zwierzęcia? Polecenia, zabawy, spędzanie czasu czy intensywne patrzenie się na psa zdawały się nie przynosić skutków, aż w końcu nadszedł mały przełom. Jednej z nocy Findis miała sen. Tym razem nie śniła jednak dziwnych wizji, a patrzyła nocą na komnatę oczyma swojego pupila. Widziała to co on, słyszała to co on, czuła to co on... Wszystko to warto było zapamiętać, aby później spróbować otworzyć umysł na tę więź na jawie.

Na rekolekcjach:

Za dnia Jej Miłość nadzorowała pracę swych ludzi, w nocy zaś modliła się gorliwie do Wojownika. Czy była to zasługa modłów czy też dobrej organizacji, wszystko zdawało się iść podle założeń. Rzecz jasna mowa tutaj jest głównie o Dzikim Ogniu, z którym praca nie zawsze kończyła się dobrze. Istniało realne ryzyko, że na którymś etapie planu coś pójdzie nie tak i Dziki Ogień się rozszaleje, nim jest mu to przeznaczone. Pół biedy, gdyby buchnęło przy rowach i zabiło najwyżej kilkunastu ludzi. Gorszą opcją był wypadek w obozie lub jeszcze w mieście. Na całe szczęście alchemicy się spisali.

Dnia dwudziestego dziewiątego szóstego księżyca przybyły wreszcie pod miasto liczne zastępy wroga. Przybyły i... poczęły rozkładać obóz. Czy znaczyło to, iż nie zaatakują? Jak zapewne sama wiedziała, to nie. Rozłożenie obozu i zorganizowanie się było normalną praktyką. Oczywiście atak z miejsca, najlepiej tuż po długim marszu byłby dla nich wielce korzystny, ale oczekiwanie podobnego zachowania nie świadczyłoby dobrze o niej.
Oczekiwanie miało przynieść rezultat wcześniej, niźli większość przypuszczała. Jednakże królowa raczej nie będzie rada temu, co się wydarzyło.
Przed komnatą dało się słyszeć pośpieszną rozmowę, która zakłóciła nocne modły. Po chwili rycerz pilnujący komnat zastukał do drzwi i poprosił o możliwość wejścia. Cóż to mogło się stać?! Nocny atak? Demony podeszły do obozowiska? Otóż nie.
- Wasza Miłość. - zaczął rycerz. - Eldon Flagellant wymaszerował z obozu i ruszył na wroga. - dodał. Kto to był Eldon Flagellant? Jeden z ochotników przybyły tutaj z pomocą. Bardzo, bardzo wierzący człowiek. Do tego skłonny do przemocy i... No, setpon powiedziałby, że pobłogosławiony przez Siedmiu a maester, że chory na głowę. Tak czy siak, on i jego fanatycy ruszyli. Byli też z nimi inni ludzie, dość sporo. Wydaje się, że wielu z tych, których Eleonida namówił do pomocy. Co zaś z ludźmi z Doliny? Raczej ich tam nie było, ale to sytuacja na tyle zaskakująca, że nic pewnego nie można orzec.
Coś jeszcze? Cóż, Elonida i ser Gerold też byli poinformowani i ruszali na przedpola, żeby... no chyba oszacować szkody.