Sept

Gdy tylko nastał świt, Jej Miłość postanowiła dać znać o swej niezwykłej pobożności, a jako że wielkimi krokami zbliżała się Próba Siedmiu, która miała zadecydować niejako o losie jej i jej najbliższych, chciała zwrócić się pokornie do Tych, z którymi dawno już tak szczerze nie rozmawiała. Czy wciąż wierzyła tak mocno w istnienie jakiejkolwiek Opatrzności? Dobre pytanie, albowiem sama królowa nie do końca wiedziała, w co już wierzyła, a w co też nie. Teraz jednak jej niewzruszone zazwyczaj serce znajdowało się w trwodze, toteż postanowiła się uciec do sposobu dobrze znanego z dziecięcych lat.
Wzięła zatem ze sobą towarzyszące jej damy, jak również sieroty, którym dała nowy dom. Po pierwsze potrzebowała świadków owego zdarzenia, a po drugie nie chciała chyba być teraz sama. Waymar mógł nie rozumieć takiej duchowości, poza tym Findis nie chciała, aby widział ją w takim stanie. Gdy Jej Wysokość wkroczyła do septu, szybko odnalazła wzrokiem statuę Ojca na Górze, pod którą też natychmiast się udała. Tam zapaliła święcę według starych obyczajów, a zaraz potem przyklęknęła przed pomnikiem.
-Zachowaj mnie, Ojcze, bo chronię się do Ciebie - rzekła po cichu, ale wystarczająco głośno, aby dziewczęta mogły ją słyszeć. -Mówię do Ojca: "Ty jesteś Panem moim". Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem, to On mój los zabezpiecza. Błogosławię Siedmiu, którzy dali mi rozsądek, bo serce napomina mnie nawet nocą. Zawsze stawiam sobie Ojca przed oczy. On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje - wyrecytowała z wielką powagą. -Do Ciebie się uciekam, Ojcze na Górze. Nie pamiętaj mych win i grzechów, a przez łaskę Matki zerknij na mnie miłosiernym okiem. Na prochy mego rodzica, twego pokornego sługi, Artysa Arryna, zaklinam Cię, Ojcze, wejrzyj na swą służebnicę i utul ją w utrapieniu. Daj poznać, proszę, ludowi Twemu prawdę, a przyjaciół mych zachowaj od śmierci i zguby - powiedziała ogólnie, ale w myślach dodała, iż szczególnej opiece poleca swego pana męża. -Wysłuchaj mych błagań, a przeto ja, Findis z rodu Arrynów, córa twego wiernego sługi, krew z krwi andalskich władców, przyrzekam miłość dla Siedmiu po wsze czasy. Wzniosę świątynie niepoddające się wiekom, a dziecię, które noszę teraz pod sercem, oddam na Waszą służbę. Rzucę na kolana niewiernych, a światło Wiary zaniosę do dzikich gajów, by okazać Wasze zwycięstwo wobec fałszywych bożków. Nie złożę ni miecza, ni topora, póki poprzez krew i pożogę nie przyniosę pokoju i jedności Dolinie. Tak mi dopomóż, Ty, mój Boże Jedyny w siedmiu obliczach - zakończyła swą przysięgę, powołując się na pamięć wielkiego Artysa Arryna, własną szlachecką krew oraz zapewniając o swej lojalności i wierności. Po wypowiedzeniu tych wszystkich słów pozostała na klęczkach jeszcze przez chwilę, w ciszy kontemplując zobowiązania, jakich przed chwilą się podjęła. Położyła też rękę na płaskim jeszcze brzuchu, myśląc o swym nienarodzonym dziecku. Tak oto Torgold lub też Alyssa zostali ofiarowani Siedmiu, nim jeszcze na dobre zdążyli się wykształcić w łonie matki.
W końcu Findis powstała z kolan i obróciła się do towarzyszących jej niewiast. Spojrzała się też na klęczące przy niej sieroty.
-Czy rozumiecie, co właśnie uczyniłam? - zapytała je. -Nawet królowie i królowe kłaniać się muszą przed Siedmioma, bo to od nich zależny jest los nas wszystkich. Jeśli taka będzie wola Siedmiu, okażą mi swe miłosierdzie, a wtedy ja będę musiała spełnić wszystkie te obietnice, które przed chwilą w waszej obecności im złożyłam - udzieliła maluchom tej krótkiej nauki, po czym zadecydowała, iż czas najwyższy wracać do przydzielonych im komnat gościnnych. Tam też chciała wykorzystać wolny czas, jaki pozostał do uczty, nad popracowaniem nad mocą swych przemówień.

01/08/07 PP, Południe

Horrmund poprosił Jej Wysokość oraz swego kuzyna na rozmowę, ale wybrał zaiste niespodziewane miejsce na ową pogawędkę, albowiem miejscem tym był sept. Czyżby obecność septona Hugh i Najpobożniejszego Gilberta miała tak wpłynąć głęboko na serce lorda Huntera, iż teraz stał się on gorliwym wyznawcą Siedmiu? Ha, dobre sobie! Mimo wszystko Findis postanowiła przystać na prośbę przyjaciela i wraz z Waymarem stawiła się w umówionym miejscu. Kobieta najpierw oddała cześć bogom, choć nie uczyniła tego z własnej pobożności, a jeno z ostrożności i dbania o swój dobry wizerunek wśród poddanych i członków Wiary.
-O co chodzi, Horrmundzie? Chciałeś ponoć z nami mówić – zagaiła Jej Wysokość, która bynajmniej nie planowała zaczynać rozmowy od oskarżeń. W zasadzie to póki co wolała w ogóle nie mówić z mężczyzną o krążących po jej zamku plotkach, gdyż zwyczajnie bała się być podsłuchaną. Old Anchor należało jednak do lorda, który nie był przychylny jej panowaniu. Z kolei na temat pasowania na rycerza wolała się nie wypowiadać i sama nie zaczynać tematu. Być może Horrmund nie chciał tego uczynić, zatem ona nie musiałaby mu tłumaczyć, iż na razie jest to zbyt niebezpieczne? A może sam Waymar pragnął coś w tej kwestii napomknięć?

-Witaj i ty, kuzynie. - odparł serdecznie, choć wieści miał do przekazania nieciekawe. Słuchał uważnie Horrmunda, w którego słowach sporo było racji, jednakże nie dysponował on wiedzą taką, jak para królewska. -Horrmundzie, jeszcze raz chcę Ci podziękować za twą chęć udziału w Próbie i w normalnych warunkach nie czekałbym ani chwili z pasowaniem. Wydaje się jednak, że sprawy trochę nam się skomplikowały. Jedna kwestia jest taka, że nasi zajadli oskarżyciele mogliby i tak podnieść raban, że pasuję cię wyłącznie z powodu Próby i twych wysokich umiejętności. - ściszył głos i kontynuował. -Co gorsza, dotarły do nas informacje, że po Księżycowych Wrotach krążą ostatnio pewne plotki. Och, z pewnością odpowiednio się nimi zajmiemy po powrocie, jednakże, no cóż, stają nam na przeszkodzie. Mnie i Findis wydaje się, że najlepsze dla ciebie i dla Próby byłoby, gdybyś powstrzymał się od pasowania i udziału w niej. Nie odbierz nas źle, to nie nasz kaprys. Sam wolałbym, byś wystąpił, a jednak chyba nie może do tego dojść. Mimo tego, mam do ciebie ważną prośbę. Gdyby cokolwiek poszło nie po naszej myśli - chroń moją żonę, będzie tego potrzebować. - rzekł. Nie sądził, by cokolwiek mogło pójść nie tak, ale wolał zobowiązać Hormmunda już teraz i ruszać do walki ze świadomością, że po stronie jego żony stanie oddany obrońca.

Wielka to była szkoda, iż Waymar i Findis musieli odmawiać nie tylko swemu kuzynowi i przyjacielowi, ale też jednemu z najwierniejszych ludzi. Człekowi, który bez wahania położyłby swoją głowę za nich. A jednak taka decyzja wydawała się być w tym momencie najrozsądniejsza, także ze względu na bezpieczeństwo Roweny i lorda Huntera. Na razie lepiej było nie pokazywać ich na świeczniku, przynajmniej póki plotki nie ucichną lub ta dwójka nie zostanie złączona wreszcie węzłem małżeńskim.
-Ja ci już wybaczyłam - odezwała się i mówiła to całkiem szczerze. Wszelka złość związana z tamtą sytuacją odeszła teraz gdzieś na trzeci plan. -To ty nam wybacz, iż musimy ci odmówić. Nawet nie wiesz, jak spokojniejsze byłoby moje serce, gdybyś walczył u boku mego pana męża - próbowała jakoś pocieszyć mężczyznę. -Waymar ma jednak rację. Musimy unikać wszelkich podejrzeń, również ze względu na ciebie i mą siostrę. Sami wiecie, ile może zdziałać jedna głupia plotka - nawiązywała tutaj oczywiście do siebie i krążących nieustannie plotkach o Ibbeńczykach.
Słuchała w milczeniu, jak Waymar oddawał ją pod opiekę kuzyna i ponownie zrodziła się w niej niepewność. Gdyby Royce był tak pewny swej wygranej, to po cóż miałby się tak zabezpieczać? A może Findis przesadzała? Być może, ale tylko być może owy strach był spowodowany jej obecnym stanem, w którym zdarzało się być przecież nieco bardziej nerwowym i rozdrażnionym. Jej Miłość spojrzała się jeszcze tylko z wdzięcznością na Horrmunda, po czym zdecydowała, iż dłużej tu nie wytrzyma, bo się jeszcze rozklei.
-Lordzie Royce, lordzie Hunter, musicie mi wybaczyć - zdołała tylko tyle wypowiedzieć i po chwili podniosła się z ławy, aby skierować się ku wyjściu. Wolała chyba być teraz sama, albo przynajmniej nie musieć nic mówić. Zwłaszcza że z wieczora czekało ją jeszcze całkiem sporo rozmów...