Sept na Wzgórzu

18/07/7

Lothar przystąpił do wykonywania swojej poleconej misji od razu po powrocie do Andalos, zwłoka byłaby zupełnie niepotrzebna, zresztą choć miał pewnie mgliste plany to niewiele innych rzeczy miał do zrobienia. Wojaże same w sobie nie interesowały go, po burdelach i targach dla szlachetnych i bogatych snobów nie chodził. Być może po wizycie u Jego Świątobliwości uda się na małą pielgrzymkę do świętych miejsc Wiary? Czas pokaże, teraz czekała go misja, toteż przybył do siedziby Wielkiego Septona jak tylko mógł i nieco odpoczął po kilkudniowym rejsie, wysłał też wysłał też swojego osobistego sługę w drobnej obstawie w charakterze gońca, by w razie czego uprzedzić o swoim przybyciu i poprosić o audiencję. Reszta zależała już od tego jak Jego Świątobliwość zareaguje na jego przybycie, czy spotka się z nim od razu, czy może nie od razu ale udzieli mu samej gościny, czy może jednak Lothar sam będzie musiał postarać się o dach nad swoją głową. Tak czy inaczej, na miejsce przybył tak najwcześniej jak się da, albo na umówioną porę.

Kiedy już Jego Świątobliwość przyjął go, Lothar pierwsze co zrobił to oczywiście padł na kolana i ucałował sygnet przywódcy Wiary, okazując należytą cześć i szacunek. Reszta zależała od tego jak zareaguje sam zainteresowany, choć Waynwood nie miał tutaj żadnych powodów do obaw, tak jednak chciał dostosować swoje zachowanie do oczekiwań gospodarza.

Słowa Lothara trafiły na podatny grunt, widać było bowiem że Jego Świątobliwość wykazuje prawdziwie pasterską troskę o losy swoich wojowników na zachodzie, a także o podbój ich obiecanej ziemi. Gdy padła sama myśl utworzenia świętego zakonu w sercu Waynwooda zrazu pojawiło się bolesne ukłucie, choć bowiem byłby z pewnością jednym z największych entuzjastów tego pomysłu, przez wzgląd na jego kalectwo zostanie mu co najwyżej honorowe wspieranie jego działalności, a nie stanie w imię Siedmiu z mieczem w ręku. Z pokorą jednak przyjął swój los, niezbadane są wyroki bogów i plany, jakie mieli wobec niego. Septon Heribert kiedyś mówił mu, że nic nie dzieje się z zupełnego przypadku i być może utrata ręki miała być dla Lothara nie tylko lekcją pokory, ale też ukierunkowaniem jego życia? Któż by mógł to wiedzieć na pewno poza samym Ojcem w Górze...
- To wyśmienita myśl, Wasza Świątobliwość. Jeżeli decyzje zostaną podjęte i takie bractwo zostanie powołane, dom Waynwoodów udzieli temu przedsięwzięciu wszelkiego wsparcia - po tym jak to powiedział, Wielki Septon zapytał go wprost co go tutaj sprowadzało. Pan Ironoaks nie widział sensu by bełtać mu błękit w głowie i krążyć wokół tematu.

- Przybywam tu z upoważnienia Jej Wysokości Findis Arryn - odrzekł krótko, po czym jął rozwijać temat - Przynoszę te listy do was, święty ojcze - to mówiąc, wyciągnął zalakowane i pieczętowane koperty i położył na stole - Jeżeli Wasza Świątobliwość zechce od pochylić się nad ich treścią...

Jeżeli uzyskał akceptację hierachy, wskazał mu pierwszy list, zdecydowawszy się zacząć od sprawy mniej przyjemnej.
- Ostatnimi czasy po ziemiach Doliny zaczął krążyć pewien septon, który w bardzo niewybrednych słowach rozgłasza niestworzone historie, wręcz kalumnie, wprost uderzające w królewski majestat i godność. Jest w nich ziarno prawdy, jako że królowa przez swoją młodzieńczą niefrasobliwość wyrwała się spod pieczy swego ojca i wplątała w pewne kłopoty, bogom dzięki przeżyła i odnalazła się cała i zdrowa w przeciwieństwie do swojego brata, jednak po dziś dzień krążą o tych wydarzeniach różne niecne plotki jakoby miała... oddawać się załodze ibbeńskich rębajłów. Jest to oczywista nieprawda i królowa zdecydowana jest raz na zawsze zaświadczyć o fałszywości tych zarzutów przed obliczem samych bogów, dlatego składa do Waszej Świątobliwości prośbę o udzielenie błogosławieństwa i zgodę na Próbę Siedmiu - wyjaśnił Lothar tak sprawnie i delikatnie jak się tylko dało, uzupełniając treść listu, którego sam nie czytał - Królowa sprzyja Wierze całym sercem i mocno boleje nad koniecznością uciekania się do takiego rozwiązania, jest jednak zdania że któż sprawiedliwiej rozsądzi te sprawę, aniżeli sami bogowie? Ciężko zrozumieć, święty ojcze, dlaczego namaszczony olejami służebnik boży mógłby uwierzyć w tak oszczercze plotki na tyle, by samemu je rozgłaszać. Królowa nie chce jego głowy, ani jego krwi, a jedynie sprawiedliwości bożej. Ufam, że w swojej mądrości i inspiracji Siedmiu zdecydujecie o tym co słuszne w tej sprawie, Wasza Świątobliwość. Natomiast ja osobiście mogę poręczyć, że Findis Arryn jest władczynią pobożną i przestrzegającą wszelkich przykazań naszej Wiary, sprawiedliwą i pokorną wobec bogów.

Waynwood z wielkim zadowoleniem i entuzjazmem wysłuchał wstępnej, ale jednak poważnej propozycji Jego Świątobliwości.
- Będę zaszycony mogąc gościć pobożnych rycerzy i wesprzeć ich w tej świętej misji, jaka zostanie im powierzona - powiedział poważnie Lothar powstając na chwilę ze swojego miejsca i przyklękając przed Wielkim Septonem, z szacunkiem i w pokorze schylając swoją głowę i całując skraj jego szaty - Dziękuję, ojcze święty, za wasze zaufanie i zapewniam, że nie uchybię swoim powinnościom, kiedy nadejdzie dzień ich realizacji.

Lothar mówił zupełnie szczerze. Wiara była sednem i sensem jego życia. Zwykł zresztą czasem mawiać dowcipnie wśród zaufanych sobie, że w tym doczesnym życiu to albo gorzałka, albo bogowie, nie było trzeciej drogi, która pomagałaby równie skutecznie pogodzić się człowiekowi z niejednokrotnie trudnymi kolejami losu, a że akurat jemu bogowie poskąpili mocnej głowy... Cóż innego mu więc zostało, aniżeli żarliwe modlitwy? Ta konstatacja była może nietypowo dowcipna, jak na sprawę tak ważką, niemniej jednak była po części prawdziwa, bowiem to właśnie wiara pozwoliła mu uniknąć rozpaczy i podniosła na duchu po strasznej bitwie, w której postradał tak wiele. Możliwość ugoszczenia i wsparcia świętych wojowników walczących w imię tej Wiary była tedy jednym z największych zaszczytów, jakie mógł sobie wyobrazić. Gdy Lothar wrócił na swoje miejsce, nie kontynuowali jednak dalej rozmowy na ten temat, płynnie przechodząc do sprawy sądu bożego.
- Wsparcie Najpobożniejszego Gilberta będzie z pewnością niezwykle cenne w tak delikatnej sprawie. Jestem pewien, że Jej Wysokość będzie niezwykle rada jego obecności - potwierdził w całej rozciągłości słuszność decyzji wysłania do Westeros jednego z najbardziej znamienitych przedstawicieli Wiary po samym Wielkim Septonie - Zgadza się, septon Jon podróżuje po królestwie w towarzystwie swoich popleczników, królowa prawdopodobnie nie chciała zaogniać sytuacji i budzić dalszych pogłosek poprzez otwarte konfrontacje z nim na innym gruncie, aniżeli sąd boży. Niech więc ten sąd dokona się i wskaże sprawiedliwego. Jak do tej pory Jej Miłość Findis Arryn nie dała mi żadnego powodu, bym choć przez chwilę wątpił w czystość jej sumienia, jeżeli jednak słowa septona Jona okazałby się prawdą... Ciężko mi nawet wyobrażać sobie konsekwencje takiego występku. Nawet największy grzesznik ma szansę na pokutę, ale jak świadczyłoby to o powadze Korony, jakie światło rzuciłoby na te wszystkie dobre dzieła dotychczas czynione pod jej sztandarami! Zgroza - załamał ręce teatralnie, jednak po chwili dodał już nieco spokojniej - Na razie jednak mam powody by wierzyć w szczerość królowej. Mam nadzieję, że nie zawiodła zaufania swoich chorążych i poddanych, ani pamięci swojego walecznego ojca.

- Głównym powodem mojej wizyty jest jednak treść i istota drugiej wiadomości - zaczął po chwili milczenia, przechodząc do drugiego tematu bez dalszych komentarzy - Odnośnie dobrych dzieł o jakich wspominałem wcześniej, z dumą i nieukrywaną radością chciałbym przekazać wam, ojcze święty, że królowa zdecydowała się położyć w mieście Gulltown fundamenty pod wspaniałą świątynię, Sept Siedmiu Gwiazd, aby ukoronować triumf Wiary na ziemiach Doliny. Najznamienitsi z wiernych jej chorążych, Corbray, Grafton, ja sam, a nawet król-małżonek, niedawno nawrócony Waymar Royce, przyłączyliśmy się do tego organizowanego przez nią szczytnego przedsięwzięcia. Jej Miłość chciałaby abyście osobiście mogli dokonać poświęcenia tego przybytku, a także zapragnęła ofiarować go wam jako waszą siedzibę w Westeros. Nie skrywam, że modliłem się żarliwie przez całą drogę do Andalos, abyście przyjęli tę propozycję, Wasza Świątobliwość. Siedmioramienna gwiazda z czasem zaświecić musi nad całym zachodnim kontynentem, a cóż bardziej zachęciłoby wiernych do podążenia za jej światłem, aniżeli obecność Ojca Wiernych na ziemi obiecanej? Nie muszę chyba nawet dodawać, jak wielką osobistą radość dla mnie stanowiłaby bliskość waszego świętego majestatu...

A więc jego misja ostatecznie powiodła się i przynieść miała wymierne owoce! Lothar nie wiedział na ile była to zasługa jego zdolności retorycznych, a na ile własna chęć zaangażowanie się przywódcy Wiary w przebieg spraw na zachodnim kontynencie, niemniej jednak mógł cieszyć się z przebiegu i skutków tego spotkania.
- Chwała i dzięki niech będą Siedmiu - powiedział z wyraźną radością w głosie i sam uśmiechnął się szeroko - Królowa z pewnością przyjmie z radością i zaszczytem bezpośrednie wsparcie Wiary, a także taki wspaniały podarunek. Posąg walecznego Artysa przez następne lata będzie testamentem osiągnięć jej dynastii i znakiem danego przez bogów władztwa nad Doliną. Miałem w planach udać się na pielgrzymi trakt po wzgórzach Andalos, ale ze względu na okoliczności jak najrychlej udam się na zachód, aby zawieźć królowej te wspaniałe wieści i eskortować septonów oraz Najpobożniejszego Gilberta.

Na sam koniec konkretnych spraw Lothar zostawił dwie kwestie stanowiące jego osobisty zamysł.

- Jeżeli mogę poruszyć jeszcze dwie kwestie, ojcze święty... Po naszych krwawych bojach z niewiernymi Dolina wciąż jest wyludniona, wiele dobrych pól leży odłogiem. Domena w Ironoaks z pewnością znacznie skorzystałaby, jakby zawitali do niej sprawni rzemieślnicy, albo przynajmniej pracowici prostaczkowie, którzy wydobyliby z tej ziemi wszystko to czego nie potrafili wykorzystać tubylcy. Jeżeli jacyś pobożni ludzie będą kiedyś szukać u Waszego majestatu błogosławieństwa przed wędrówką na zachód, to niech wiedzą iż Dolina przyjmie ich z otwartymi ramionami. Westeros to prawdziwie bogata ziemia, która zrodzi dobry plon każdemu kto będzie w stanie o nią zadbać.

- Ponadto, myślałem długo o tym jak nieść światło Wiary w Dolinie. Jeszcze wiele czasu musi upłynąć zanim wszyscy jej rdzenni mieszkańcy przyjmą słowo Siedmiu, nie chciałbym jednak by musieli czynić to tylko i wyłącznie rzuceni na kolana mocą oręża. Wielu z nich to ludzie zagubieni w ciemnocie i zabobonie, ale według mnie bardziej przez to nieszczęśni i pokrzywdzeni, aniżeli godni pogardy i nienawiści. Trzeba wydobyć ich z demonicznych kleszczy, by mogli przejrzeć na trzeźwe oczy i dostrzec chwałę Siedmiu. Poleciłem budowę septów, ale nie ukrywam że przydałaby mi się pomoc zdolnych i pobożnych misjonarzy. Jeżeli Wasza Świątobliwość raczyłby udzielić mi wsparcia zdolnych kaznodziejów, Ironoaks mogłoby stać się szczególnie przykładnym centrum Wiary, wzorem dla reszty Doliny. Oczywiście jako lord udzieliłbym tym świętym mężom wszelakiego wsparcia i zapewniłbym środki do ich świętej misji, niechby tylko mogli szerzyć dobre słowo dla gminu...

Po dwóch dniach wędrówki dotarł do Septu na Wzgórzu. Serce biło Hugorowi szybciej niż zwykle i nie miało to wyłącznie związku z podróżą. Znalazł się w miejscu świętym, siedzibie Wielkiego Septona, głowy Wiary. Nie bez znaczenia było również to, że jego rodzina wywodzi się od samego Hugora ze Wzgórza, a wpajana mu od dzieciństwa duma z własnego pochodzenia przez lata zdążyła nie tylko zakiełkować, a wzrosnąć i rozkwitnąć. Ta podróż to nie tylko audiencja u Jego Świątobliwości, ale Pan Tir Manos czuł, że spotyka się teraz z dziedzictwem wszystkich Andalów i swoim. Dwa dni przed wyruszeniem wysłał posłańca z informacją o zamiarze przybycia i prośbą o spotkanie.

Gdy znalazł się przed kamienną bramą usłyszał głos strażnika – Któż Ty?
- Hugor z rodu Eleonidów, Pan Tir Manos i wierny wyznawca Siedmiu. – zawołał. – Przybyłem, aby spotkać się z Jego Świątobliwością.
Zbrojny otworzył bramę i przybysz mógł wkroczyć na teren kompleksu świątynnego. Dołączył do niego jeden ze strażników. – Wielki Septon powinien zostać powiadomiono o pojawieniu się gościa. Słyszałeś może, Panie o zbieraniu chętnych wiernych wojowników w jeden zakon naszej świętej wiary? - dodał i zaczął mówić co ostatnio działo się w okolicy.

Nieśpiesznie przeszli ulicą do budynku, w którym Hugor został poinformowany o możliwości pozostawienia konia i swoich rzeczy. Podobnie jak wiele innych zabudowań i to nosiło ślady swojego wieku. Stajenny wyglądający na może piętnaście lat chwycił wodze i zaprowadził wierzchowca do koryta z wodą, drugi z młodych służących zaprowadził gościa do pomieszczenia pełniącego rolę schowka na rzeczy zanim ich właściciele zostaną zakwaterowani we właściwych izbach. Hugor nie wiedział kiedy Jego Świątobliwość go wezwie, więc na wszelki wypadek wziął jeden z pakunków i opuściwszy budynek ruszył w stronę septu.

Zamierzał pomodlić się przed rozmową z Ojcem Wiernych i poprosić Staruchę o mądrość w każdym kolejnym działaniu. Minął wielkie drzwi i powoli kroczył aleją mijając rzędy ław. Gdzieniegdzie widział siedzących lub klęczących wiernych. Nie była to jednak pora głównych modłów, dlatego ich liczba nie była w tym momencie duża. Zapach kadzidła i świec wypełniał nozdrza Hugora. W milczeniu skłonił się przechodzącej obok sepcie i dotarł do centralnego punktu świątyni. Zastygł przed statuą wybranego aspektu i w ciszy posyłał modlitwy ku bóstwu.

Delikatny szelest oznajmił, że za Hugorem ktoś przystanął. Nieznajomy czekał przez chwilę, aż młody monarcha skończy się modlić. Rycerz wstał odwrócił się i zauważył septona. Przywitał się z nim, a ten oznajmił o możliwości audiencji.
- Jego Świątobliwość pragnie przyjąć Waszą Miłość. Zapraszam za mną.
Ruszył za septonem i mijając świątynne korytarze trafili przed dębowe drzwi za którymi znajdowały się prywatne komnaty Ojca Wiernych. Przekroczył je i po chwili trafił przed oblicze Wielkiego Septona. Niewielka postura starca nie miała żadnego znaczenia dla powagi tej chwili. Hugor stał przed głową Wiary i skłonił się okazując jej szacunek.
- Wasza Świątobliwości – zaczał – przybywam z Tir Manos z prośbą jednak najpierw pragnę przekazać dar dla Was. Ponadto po zakończeniu żniw do septu ruszą wozy z zaopatrzeniem.
Wielki Septon wskazał na krzesło. Rycerz usiadł na nim i zapytany o powód wizyty kontynuował wypowiedź.
- Wasza Świątobliwości – Hugor skłonił głowę – pragnę prosić o błogosławieństwo i wsparcie w krzewieniu Wiary na zachodzie. Interesujące informacje docierają do nas z Królestwa Doliny. Arrynowie walczą z tubylczymi ludami, potrzebują wsparcia w swoich działaniach i poszukują kolonistów. Podobnie jak wielki Artys Arryn chcę wyprawić się do Westeros i utworzyć domenę, która będzie wierna Siedmiu. Moje serce raduje się na samą myśl o tym, a droga do urzeczywistnienia planów wydaje się stawać coraz krótsza. Sporo jednak zostało jeszcze do zrobienia i chciałbym prosić o wsparcie mnie w moich staraniach. – mówił, cały czas patrząc na starca. - Otóż mój silnej wiary przyjaciel przez lata pływał po Wąskim Morzu w sprawach handlowych i odwiedził wiele zachodnich osad oraz miast. Dobrze poznał westeroskie wybrzeże i przedstawił możliwości zajęcia kolejnych ziem. Żywię głęboki szacunek do działań Arrynów i wiem, że cieszą się twoją przychylnością jednak wyprawa w nowe miejsce przyśpieszyłaby wzrost Wiary. W drodze dowiedziałem się też, że w  imieniu Waszej Świątobliwości dołączyć do zakonu. To ważne przedsięwzięcie, które pomoże ochraniać naszych braci w wierze.
Mój plan wygląda trochę inaczej niż dotychczasowe próby Andalów zaprowadzenia swojej władzy na zachodzie. Chciałbym pójść drogą Dziewicy i wyciągnąć do tubylców pomocną dłoń. Szczerze wierzę, że mieszkańcy Westeros, mimo dotychczasowego oddawania czci dzikim bożkom, są dziećmi Siedmiu, tylko jeszcze o tym nie wiedzą. Pragnę obudzić w nich wiarę poprzez okazanie miłosierdzia płynącego od Dziewicy i łaski Matki. Ponadto ujrzą też jak dzięki Kowalowi bardzo przewyższamy ich w rozwoju rzemiosła i roli, a kwestia materialna ludzi jest zawsze ważna. To powinno przekonać ich o prawdziwości Siedmiu i z czasem przyjąć prawdziwą wiarę. – zrobił pauzę i począł kontynuować już bardziej stanowczym głosem. – Jeżeli zaś odmówią nam gościnności i współpracy, to moim obowiązkiem będzie skłonić się wobec Wojownika i siłą zadbać o bezpieczeństwo swojego ludu. – westchnął – Wracając jednak do pierwotnego planu. Szanse na sukces mojego przedsięwzięcia wzrosną jeżeli wyprawiłaby się ze mną grupa septonów, którzy mogliby nauczać prawdy z Siedmioramiennej Gwiazdy i to jest moja prośba. Udziel i mi, o Ojcze Wiernych, wsparcia w postaci wysłania z pomocą kilku uczonych i obwieść poparcie dla mojej wyprawy. Pobłogosław mi, a będę mógł starać się o powiększenie twojego stada.
Zakończył mówić z nadzieją na pozytywną odpowiedź Jego Świątobliwości.

Wielki Septon przemawiał przepełnionym ekscytacją głosem. Jego słowa chwalące królową z Doliny pozwoliły Hugorowi sądzić, że pójście w ślady Arrynów może zaowocować uzyskaniem wielkiego wsparcia ze strony Ojca Wiernych.  Szczególnie ożywił się gdy młody król wspomniał o potrzebie zajęcia kolejny ziem, utworzeniu nowych, potężnych królestw.
- Wasza Świątobliwości, naszym celem jest rozszerzanie prawdziwej Wiary na cały świat. Pozyskiwanie wiernych kłóciłoby się z oddawaniem ich na rzecz innych, demonicznych bożków. Dlatego zamierzam podjąć działania zmierzające do nawrócenia ludzi zachodu, w pierwszej kolejności z miłości. Co dalej… to wpierw wymaga odpowiedzi na następne pytanie.
W podróży nie pił zbyt dużo, a i po przybyciu do septu nie wykorzystał na to ani chwili, spędzając czas na modłach i rozmawiając z Wielkim Septonem. Przypomniał sobie o tym mówiąc, gdy suche gardło zaczęło sprawiać pewien dyskomfort, jednak nie było na tyle uprzykrzające życie, żeby przerwać dialog. Nie zdecydował się jednak na chwycenie pucharu dopóki nie uczyni tego gospodarz.
- Ojcze – kontynuował –  królestwo Bar Emmona od północy okalają wody Zatoki Czarnego Nurtu. W jej północno wschodniej części znajdują się dwie wyspy. Zajęcie przynajmniej jednej z nich oznaczałoby zyskanie doskonałego przyczółku do wypadów na ziemię Darklynów, Rosbych i ujścia Czarnego Nurtu. Będąc tak blisko tubylczych królestw znacznie łatwiej będzie wchłonąć je i rozszerzyć swoją domenę. Każdego dnia do Tir Manos przybywają nowi koloniści. Niedługo będę w stanie wyprawić się na zachód a po odniesieniu zwycięstwa na wyspach zaludnię je i przy uzyskaniu wsparcia uderzę na ludy z kontynent. Wierzę, że naruszeni dotychczasowymi atakami, pobici przez wspomnianego przez Waszą Świątobliwość Ogara Wojownika będą bardziej skorzy do ugięcia się przed Andalami. – upił łyk wina. - Na wyspach nie ma miast, więc gdy postawimy swoje domy i septy, czarowne gaje przestaną być atrakcyjne. Podobnie w zamkach i miastach nabrzeża Zatoki. Kamienne septy oferujące ciepło w zimię, chłód w lecie, w których zawsze znajdować się będzie chętny do pomocy septon lub septa zatryumfują. A jeżeli by się tak nie stało, pozostanie stal. Boli mnie jednak myśl o tym, bo wojna kosztować nas będzie krew wiernych, a ona zawsze jest mi droga. Jednak blask Siedmiu musi się rozlewać. – zamilkł na chwilę. – Na razie zbieramy siły. Planuję również spotkać się z obecnymi wodzami byłej watahy Argosa Mocnego i zaproponować im wstąpienie pod moje sztandary. Uważam, że pomagając w poszerzeniu Wiary mogliby odpłacić służbę u tego niegodziwca. Jak to się uda, to żywię nadzieję, że już niedługo będę dysponował wystarczająco dużą grupą zbrojnych i kolonistów oraz odpowiednią liczbą statków by wcielić w życie owo przedsięwzięcie.  Wierzę też w to, że jest to zadanie postawione przede mną przez Siedmiu i pozwoli mi okazać się godnym synem Hugora ze Wzgórza.

Wielki Septon ewidentnie chciał szybkich sukcesów. Hugor miał ten sam cel ale trochę inny plan, jednak nie był uczonym w piśmie, więc nie zamierzał dłużej ciągnąć tego tematu. Nie chciał bezsensownie rozlewać krwi, ale jeżeli będzie to potrzebne, nie zawaha się.
- Blask Siedmiu obejmie ziemie wokół Zatoki Czarnego Nurtu, Pasterzu Wiernych, na wyspach i na stałym lądzie. O to będę walczyć.
Komentarz rycerza oceniający Argosa był być może niepotrzebny. Jego Świątobliwość widocznie nie było zbytnio chętna do dalszego komentowania tego tematu.
- Wybacz, Ojcze, jeżeli zabrzmiałem zbyt pochopnie. Doceniam osiągnięcia Argosa i pomimo jego błędu uznaję go za wielkiego wojownika Wiary. Mam nadzieję, że pojednał się z Siedmioma, a jego dusza została przez nich przygarnięta. – poczuł, że audiencja się kończy. Starzec wyglądał na takiego, który z ojcowską czułością i powagą mógłby porozmawiać na inne tematy, a Hugor miał w głowie wiele pytań, jednak czuł, że nie powinien nadużywać gościnności Wielkiego Septona. - Dziękuję za wsparcie, Ojcze. Udam się do septu. Niech Siedmiu ześle Waszej Świątobliwości spokojną noc.
Hugor wstał, skłonił się i opuścił samotnię Ojca Wiernych. Postanowił odświeżyć się przed nocnymi modłami. Gdy wyszedł z łaźni, skierował się wraz ze swoją świtą i modlił się przed statuami Siedmiu. Wczesnym rankiem ponownie obmył się i udał  się przed oblicze Wielkiego Septona, który namaściwszy go błogosławił mu i jego wyprawie. Pokrzepiony okazaną łaską opuścił Sept na Wzgórzu i ruszył dalej, chcąc postawić jeszcze jeden krok w realizacji postawionego przed nim przedsięwzięcia.