Plac Treningowy

We łbie mu dźwięczało, a bok pulsował narastającym dreszczem chyba bólu, ale jeszcze nie do końca chciał to w pełni przytaknąć. Z pewnością Wojownik sprzyjał bardziej kalekiemu, bo to biedniejsza forma człowieka ot co!
W żadnym stopniu jasnowłosy nie uznawał się za wielkiego wojownika z problemami do lepszych od siebie. Jedynak tutaj miał do czynienia z korzennym mieszkańcem ziem zachodu. Niemożliwością było, aby postać o tak nikczemnym pochodzeniu, mogła tak sprawnie posługiwać się zdolnościami godnymi Andalskich rycerzy. Niepewność co do swoich założeń powstrzymywała go przed wypowiedzeniem niektórych słów, choć w rzeczywistości było to zmęczenie. Łapiąc oddech, próbował odnaleźć jakąś lukę w ruchach nieznajomego i leżał tak dobrą chwilę. Przewrócił się na brzuch, żeby łatwiej się podnieść w pełnej zbroi. Podniósł tarczę, która wypadła mu gdzieś w trakcie upadku i poprawił ją w rękawicy. Zmierzył raz jeszcze swojego przeciwnika, uspokoił nieco oddech i poprawił hełm. - Nie godzi się walczyć z losem naznaczonym przez bogów, a jednak warto sprawdzić, czy to aby na pewno przychylność Wojownika. - odparł w końcu, kilkukrotnie wypuszczając powietrze nieco zbyt szybko, aby brzmiało to normalnie. Poruszył ręką z bronią, powoli zataczając kręgiem nieznajomego. Tym razem poczeka na ataki tamtego. Rozpoczęcie od pozycji defensywnej nie powinno zbyt zaszkodzić. Krew gotowała mu się w żyłach, jednak był gotów do ostatecznego starcia.

Wstyd wstydem poganiał i nie dość, że łupało go już niemalże wszędzie, to na dodatek dotknięta duma wręcz dudniła w rytm rozburzonej krwi. Dopiero kiedy rzeczywiste dźwięki otoczenia zaczęły docierać do uszu jasnowłosego, był w stanie otrząsnąć się z niemałego szoku. Po raz kolejny przegrał i to z byle pierwszą przybłędą, która chciała się z nim zmierzyć.
Ten skrawek lądu był niesprawiedliwy dla nich - Andalskich podróżników, którzy musieli uczyć się głównie na bólu i trwodze. Droga przed nimi wcale nie była usłana samymi różami, choć z pewnością byłby w stanie powstrzymywać się od bitki i za pomocą błogosławieństwa Ojca jak Król Hugor. Niestety jasnowłosy miał świadomość swoich braków, a te szczególnie widoczne były przy wszelkim rozumowaniu. Kto mądry poszedłby na bitkę po raz trzeci, kiedy już za drugą przegraną honor jest dość splamiony?

Podniósł się do siadu i jedynie ściągnął hełm. Musiał na własne oczy spojrzeć na tego wymodlonego Wojownika, od którego należało się uczyć. Pokora przychodziła mu z trudem, jednak uczucie porażki mocno uziemiało człowieka pełnego wielkich nadziei i wiary. Po prostu nie jemu pisana była wielka chwała, nie dziś. Głęboko odetchnął i wstał pokonany, gotów stawić czoła prawdziwemu wyzwaniu, czyli poddania się. Podniósł się i uchylił czoła przed nieznajomym przeciwnikiem.
- Chylę czoła wybrańcowi Wojownika. - stwierdził bez zająknięcia. Z pewnością nic nie zdarzyło się bez powodu, a nauczka, jaką winien wynieść miała w sobie ziarno boskiej prawdy, którą musiał rozgryźć. Może to kwestia tamtego finezyjnego uderzenia, które sprezentował mu kilkanaście minut temu? Najciężej przychodziło mu przyjęcie porażki, a jednak etos rycerza wymagał również tego. - Wybacz Waść, że śmiałem w to wątpić. Śmiem stwierdzić, żeś Waść proponowany czempion turniejowy. Z pewnością wystrzegać się będę tak zdolnego przeciwnika. - zebrał się w końcu na odpowiednie do sytuacji słowa. Nawet nie żartował z tym trzymaniem się z daleka od ciemnowłosego jegomościa w trakcie walk. Kto chciałby zostać posłany tak niegodziwie na ziemię publicznie? Z drugiej strony jasnowłosy wciąż wierzył, że ten dzień nie był po prostu przeznaczony jemu. Wojownik miał wielu innych wiernych, którym winien być równo przychylnym. Larros miał nadzieję, że w trakcie turnieju uda mu się stanąć w blasku przychylności bogów. Poprawił swoją zbroję i przeczesał włosy, był gotów odejść z miejsca swojej porażki.

Ciężko było przełknąć gorycz, jednak wraz z kilkoma słowami tłumaczącymi tę sytuację jasnowłosy był sobie w stanie poradzić. Jednak jedna zagwozdka została zastąpiona drugą wymagającą o wiele więcej pomyślunku. Royce... być może nawet blisko brzmiące co Łojs... czy przypadkiem nie spotkał już takiego ciemnowłosego jegomościa? Wydawało się niemożliwym, żeby jakiś wieśniak z karczmy w Dolinie był powiązany z... mężem królowej! A może tak każdy wieśniak nazywał się w tej Pierwszo Ludzkiej tradycji? Nazwisko pana przekazywane było dla tych objętych protektoratem z większymi lub mniejszymi zmiennymi. Dziwne tylko, że dotychczas był to pierwszy taki przypadek, ale dla tej głowy wolnej od ciężkich myśli nie musiało to mieć specjalnego połączenia. Po tylu obrażeniach w głowę naprawdę nie próbował nawet zbyt wiele myśleć. Marzył mu się jakiś wygodny siennik i ciepła woda na nogi. Pomilczał chwilę, myśląc nad tym, co powiedział mu ciemnowłosy i zaraz się zreflektował. - Wybacz Panie, żem nie rozpoznał. Chwała królowej i królowi-małżonkowi. - klęknął, tak jak nakazywało dobre wychowanie w zgodzie z tradycjami mieszczańskimi. Nawet jeśli nie jest swój i do tego przyznaje się do przelewania krwi swoich wrogów, a jasnowłosego rodaków. Z pewnością, gdyby nie porządne turbulencje umysłowe reakcja być może byłaby nieco bardziej wyrazista. Po powstaniu kontynuował swoją płomienistą mowę komplementów. - Wielką nauką i zaszczytem było skrzyżowanie miecza z tak zacnym weteranem. - dopiero po chwili zorientował się, że tak naprawdę nie odpowiedział na zadane pytanie, dlatego klęknął raz jeszcze ze słowami przepełnionymi dumą - Larros Lefford, Zaprzysiężona Tarcza Króla Hugora Eleonida, Pana Tir Manos na wybrzeżu Andalos, gotów do służby. - Dopiero po chwili zorientował się, że chyba zbyt mocno czapkuje jakiemuś pierwszoludziowi, dlatego powstał po tych słowach i zaczął poprawiać mankiety zbroi w zakłopotaniu. Ewidentnie te obrażenia nie były takie lekkie, jak by się wydawało albo po prostu jasnowłosy miał zdolność do pakowania się w sytuacje, gdzie jego sztywny kij w dupie ani trochę nie pomagał. - Ciężko odmówić racji, jeśli chodzi o zdolnych rycerzy skorych do walki. Z pewnością w niektórych krew, aż wrze, żeby tylko upuścić nieco szkarłatu... na chwałę bogów oczywiście. - dodał po chwili dla klaryfikacji swoich słów. Nie miał na myśli niczego złego, choć trzeba przyznać, że faktycznie dziwnie było ucztować i walczyć ramię w ramię z Pierwszo Ludźmi, którzy mówili dziwacznym językiem i mieli bardzo wygórowane mniemanie o sobie. Dziwne, szczególnie gdy popatrzy się, jacy z nich dzikusy. Z pewnością to właśnie znajomość otoczenia sprawiła, że królewicz Royce wygrał trzy pojedynki, a niech licho i Nieznajomy ich wszystkich zabierze. Lefford zdecydowanie potrzebował się przespać. W głowie chyba wciąż coś mu huczało od tego hełmu. - Wasza Królewska Mość wybaczy, jednak głowa chyba potrzebuje boskiego dziękczynienia i spoczynku. Niechaj błogosławieństwo sprzyja również i na turnieju. - wymigał się grzecznie, początkowo wskazując na głowę, a potem grzecznościowo kłaniając się przed przeciwnikiem od sparingu. Naturalnie odczekał, aż tamten pozwoli mu odejść i kiwnięciem głowy pożegnał towarzyszy króla, żeby zaraz odejść na krótki spoczynek. Kto wie, może uda mu się jeszcze raz spróbować szczęścia w trakcie turnieju!

/ode mnie zt.