Plac Treningowy

Zbrojmistrz, co tu dużo mówić, szybko wybrał odpowiedniego przeciwnika. Mąż był to potężny i silny, choć dla Waymara nie powinien on być żadnym wyzwaniem, skoro przecież pół życia poświęcił na treningi. W każdym razie przeciwnik nosił imię nie byle jakie, bowiem zwano go Robertem, a wiadomym było, iż ludzie o tym imieniu zwykle nie poddają się tak łatwo.
Tak czy inaczej walka się rozpoczęła, a początek jej dość nudnym się zdawał. Ot, dwóch zakutych ziomków próbowało się sięgnąć i żadnemu jakoś się nie udawało. Mistrz oręża coś tam marudził sobie pod nosem, co w jakiś sposób musiało podziałać na lorda Royce'a, bowiem w końcu udało mu się przywalić przeciwnikowi, a jak już przywalił, to przydzwonił konkretnie. Robert zachwiał się przez chwilę, jednak nie po to ćwiczył mięśnie, aby badać od byle uderzenia. Szybko odegrał się na mężu królowej, posyłając go na ziemię. Waymar mógł poczuć, jak ostry ból przeszywa jego lewe udo, jednakowoż i z tego mógł się jeszcze podnieść. Dalej jeszcze obaj wojownicy wymienili między sobą kilka sprawnych ciosów, aż w końcu Robert przez drobny błąd stracił tarczę, co też Waymar szybko wykorzystał, rzucając się na pozbawionego pewnej osłony mężczyznę. Ten padł jak długi, a przed oczami mógł ujrzeć poruszające się gwiazdy.
Przyjaciele Waymara, którzy obserwowali całe zajście, roześmieli się w głos, widząc triumf swego pana. Yorbert zażartował coś tam nawet, że w lordzie Royce wciąż jeszcze płynie stara, silna krew Pierwszych Ludzi. A czy sam pan Runestone chciał podjąć większe wyzwanie i spróbować się z większą ilością przeciwników? Dobre pytanie, ale zbrojmistrz był gotów wystawić kolejnych chętnych, których nie brakowało.

Nie no, kto by lorda posądzał o zmienienie się w Andala? Niedorzeczne... Niby górale mogli tak mówić, ale dla nich każdy, kto próbował jakoś dopasować się do nowego ładu, mógł być podejrzany. Tymczasem sam Royce wydawał się być dla swych poddanych silnym mężczyzną, co zresztą pokazał, powalając jednego z mocniejszych przeciwników. Nawet zbrojmistrz był zadowolony, a gdy posłyszał tylko komplement, duma w nim urosła.
Waymar chciał więcej oponentów? Proszę bardzo! Oto na placu boju pojawiło się dwóch mężnych wojów, którzy bynajmniej nie ustępowali w niczym poprzedniemu. Jeden z nich miał brzydką bliznę biegnącą od lewego oka i dalej przez nos, drugi zaś był całkiem gładkolicy. Ten opis oczywiście nie ma żadnego znaczenia, chyba że mężczyźnie zachce się z którymś z nich pierdolić.
Royce zaatakował szybko, choć widać było, iż nie jest to jego pierwsza walka tego dnia. Upatrzył sobie wpierw tego ładniejszego i niestety chybił, jednakże wojowie również nie mogli sięgnąć swego pana. Impas został przerwany dopiero przez bliznowatego, który ciął Waymara mocno w ramię. Rozwścieczony lord opadł na swój poprzedni cel i serią sprawnje wyprowadzonych ciosów wkrótce zmusił go do uległości. Niestety zarówno ten przeciwnik, jak i jego kompan nie odpuszczali i mocno dawali się Royce'owi we znaki. I co prawda Waymar pięknisia powalił, jednakże sam został obalony przez tego z blizną. Oczywiście i zwycięzca nabawił się pewnie przy okazji tej walki trochę siniaków, ale chyba było warto, czyż nie?