Posiadłość Vaelarosów

Pobyt z rodziną udał się znakomicie, ciotka ucieszyła się na wizytę Aenariona. I jak to ciotki mają w zwyczaju, przyjęła ciepło swego bratanka, czy tam siostrzeńca, kto by się trudził spamiętać. Tak, czy inaczej nie mogło obyć się bez odwiecznych pytań ciotek. Masz już narzeczoną Aenarionku..? Kiedy ślub..? A dzieci..?
Jeśli chodzi o najświeższe ploteczki z miasta, to doprawdy nie było nic warte uwagi w ostatnim czasie. Ot choćby niecały tydzień temu zawalił się dach jednego ze skrzydeł pałacu Vaelorysów, bogatej i szanowanej rodziny. Albo w przeciągu ostatniego księżyca spłonęły aż trzy piekarnie w mieście. Ot błahe, lokalne problemy.
Że kuzynka skakała z radości na wieść o wycieczce, to jak nie powiedzieć nic. Że była zachwycona to też mało. Gdyby zobrazować to w zabawny sposób, to młody Belaerys zyskał właśnie całkiem duży rzep przy nodze, które za nic w świecie nie oderwie. Inaczej miało się z wujostwem. O ile wuj był dość neutralny i gotów puścić córę w świat, o tyle dobrotliwa i kochająca ciotka przerażona była perspektywą stracenia córki z oczu na tak długi i czas. I to jeszcze puszczając ją daleko na zachód do prymitywnych krain. Jednak logiczne argumenty Aenariona w końcu zdołały ją przekonać i dała temu swe błogosławieństwo...

Przy zapowiadaniu wizyty, nikt ze służby czy straży domowej raczej nie spodziewał się spadającego z nieba gada, toteż lądowanie na dziedzińcu wywołało mały popłoch i panikę wśród ludzi. O ile Aenarion nie zapomniał o tym wspomnieć wcześniej, to najwyraźniej odbiorca albo uznał to za mało ważny szczegół, albo go przeoczył. Tak, czy inaczej, szybko wszystko wróciło do normy. A ponieważ nie było na miejscu nikogo, kto umiałby opiekować się latającymi gadami, najlepiej do tej roli nadawało się dwóch stajennych, którzy jakieś obycie ze zwierzętami mieli. Radzi byli ze wskazówek, panicz mógł więc spokojnie udać się na spotkanie z rodziną.