Wzgórza Doliny

Od podboju Doliny przez Andalów minęło siedem lat względnego pokoju i umacniania pozycji Arrynów i nowych rodów zza morza względem lokalnych mieszkańców. Wielu być może sądziło, że nadszedł czas długiego okresu pokoju po tym jak Pierwsi Ludzie wykrwawili się w walkach z najeźdźcą zza morza a ich duch walki został niemal doszczętnie złamany, zostawiając jedynie nieliczne i słabo uzbrojone grupki, które uparcie się nie poddawały i znalazły oparcie w Górach Księżycowych, gdzie nie mogli być ścigani i mogli dalej kultywować stare, pogańskie obyczaje.
Jak się jednak miało okazać pojęcie spokoju było tej krainie obce, bowiem gdy jeden pożar zdawał się dogasać, to co i rusz wybuchał kolejny, tym razem pod postacią niejakiego charyzmatycznego Septona Jona, który zyskiwał na popularności pośród andalskich osadników głosząc płomienne mowy o królowej Findis Arryn. A miał przy tym do powiedzenia dużo bo i dość powszechną wiedzą było to jak królowa się prowadziła, a jeśli do tej pory wiedzą powszechną to nie było, to właśnie się stawała.
- Upadła kobieta! Która nie tylko swym wyuzdaniem i chucią wprawia w zawstydzenie kurtyzany, ale i demony z Siedmiu Piekieł! Gzi się nie z jednym czy dwoma, a pięćdziesięcioma Ibbeńczykami! Całą, okrętową załogą! Parzy się po lasach pośród drzew ze swym "mężem", poganinem, który walczył z nami, dobrymi ludźmi z Andalos! Słucha jego podszeptów i oddaje hołd demonicznym bożkom tych pogan i tylko czekać aż zacznie prześladować swój własny lud! I kto to robi? Kto, dobrzy ludzie? Trzeba oczyścić Dolinę z takich jak ona! Którzy niszczą naszą wiarę! Nasze wartości! Którzy mieszają naszą szlachetną krew z pogańską!
Jakkolwiek fantastycznie nie brzmiały by opowieści Septona Jona, to nie dało się ukryć, że jego poparcie rosło z dnia na dzień i nie tylko szła za nim zwykła tłuszcza, ale i fanatyczni i dobrze uzbrojeni wojownicy z wyciętą na czole siedmioramienną gwiazdą, ewidentnie wierzących w swego "proroka". Poparcia udzielił mu też niejaki Argos Mocny, który aktywnie go wspierał czy to swoimi wpływami by Septon Jon mógł mówić o Findis jak najwięcej i w jak najszerszym kręgu czy ludźmi, którzy mieli go chronić i wspierać w jego "świętej misji".

Orszak królowej Findis i króla Waymara zmierzający do Ironoaks jechał tam zwyczajowym tempem, a zwyczajowe tempo oznaczało ni mniej ni więcej tempo ślimacze. Waymar, jak na mężczyznę czynu przystało, niespecjalnie się z tego cieszył, ot, prawda to była, że pogoda im dopisywała, a i towarzystwo było wspaniałe, ależ ile można było się tak wlec? Jako też więc, że nie zanosiło się na żadne szczególne nieszczęście, a więc niczego co by rzeczoną nudę przełamać, Waymar wraz z dwójką swych towarzyszy wysunął się do przodu, z daleka od głównego orszaku by pogonić nieco swego wierzchowca a i przy okazji siebie. Nie oddalili się jednak wcale daleko, a już monotonia dzisiejszego dnia została przerwana nagłym krzykiem, ewidentnie skierowanym w ich stronę.
- Hej! Wy tam! Stójcie! Jak Siedmiu kocham i panienkę Beccę, stójcie! - Drogę trójce mężczyzn zagrodził młody chłopak, który pewnie sikał na zielono, a zamiast wąsów rosła mu trawa na twarzy, ha! O ile by mu rosła! Chłopaczek ten ubrany w koszulę kolczą i kapalin, a w ręce dzierżył tarczę i teraz właśnie sięgał po topór u pasa. Ewidentnie był z czegoś rad. - Nareszcie! Jam jest sir Brynden znad Wartkiego Potoku! Przysiągłem, że dla mej panny siedemdziesiąt siedem pojedynków wygram! Macie szczęście i zaszczyt być pierwszymi! Zsiadajcie z konia i ustawcie się w kolejce, śpieszno mi, bowiem jeszcze przyjdzie mi stoczyć takich siedemdziesiąt cztery jak z wami skończę! - Cóż, z pewnością nie brakowało mu zapału, ale nie wyglądał wcale na groźnego wojownika. Szczególnie jeśli porównać go z samym Waymarem czy jego ludźmi.

Zaprzysiężeni obrońcy Waymara po pierwszym zaskoczeniu postawą młodzieńca i tym, że próbował wyzwać ich wszystkich na pojedynek również byli w dobrym humorze, podobnie co i ich pan. Swym fachowym wzrokiem ocenili młodzieniaszka na nie stanowiącego zagrożenia, zresztą nawet pan Runestone widział to gołym okiem. Dlatego też z pewnym zainteresowaniem obserwowali co też wyniknie z tej niespodziewanej konfrontacji. Zresztą, znając dobrze króla-małżonka wiedzieli, że z pewnością będzie chciał wykorzystać okazję by się nieco rozerwać.
- Ha! Ależ oczywiście, że jestem rycerzem! Septon wyświęcił mnie siedmioma świętymi olejami! - Powiedział pewnie i butnie po czym pokazał mu swój krzywo wymalowany herb na swej tarczy przedstawiający, a to ci niespodzianka, płynący potok. A przynajmniej po zmrużeniu wzroku i lekkim przekrzywieniu głowy ze strony Waymara za potok można było to uznać. Na bogów Starych i Nowych, na kogo on tu trafił? Narwańca bez siódmej i piątej klepki? Następne słowa Waymara jednak skonfundowały nieco młodzieńca. Brynden przyjrzał się jego tarczy myśląc intensywnie, a potem spojrzał się na niego, a potem raz jeszcze na jego tarczę i głęboko się zamyślił, przegryzając wargę i dłubiąc butem w ziemi. - Hmm. Wybacz panie, że was zaczepiam. To się nie godzi żeby taki podrzędny rycerz jak ja walczył z tak nadobnym panem co wy... Poza tym jestem pewny, że królowa Findis jest równie piękna co moja panna Becca. - Wyglądało na to, że młodzieniec został zestrofowany przez Waymara. Zaraz jednak odzyskał rezon. - Hej wy tam! A wy widzieliście królową czy nie? Jeśli nie, to powiedzcie, że moja panna Becca jest najpiękniejszą panną w Dolinie albo stawajcie do walki za skalanie jej honoru! - Towarzysze Waymara tylko popatrzyli się po sobie, a potem na niego, nie do końca pewni co mają zrobić.

Młodzieniec zapytany o konia czy kopię spuścił wzrok, poczerwieniał na twarzy i znowu zaczął kopać swoim butem w ziemi, wyraźnie zawstydzony poruszonym tematem i wydukał coś pod nosem co Waymar nie był wstanie usłyszeć. Zapytany o powtórzenie mógł usłyszeć, że nie ma go bo... zwyczajnie go nie stać. Cóż, nie było się co oszukiwać, że porządny koń swoje kosztował, podobnie jak i jego utrzymanie. Zresztą, nawet jakby chłopak cały swój ekwipunek spieniężył, to i tak nie starczyłoby mu na konia, no, może poza jakąś podrzędną szkapą. Czy chłopak kłamał? Waymarowi wydawało się, że raczej nie. Chyba był rycerzem, po prostu cholernie biednym i nieco narwanym czy też bujającym w obłokach.
- Oh... No to faktycznie, skoro i twoi towarzysze jadą z dworu i potwierdzają urodę twej wybranki serca, to się nie godzi walczyć. - Powiedział widocznie niepocieszony i toporek, który wcześniej chwycił by walczyć ponownie wcisnął za pas, odłożył tarczę na bok i westchnął, przysiadając na dużym kamieniu i podpierając swoją głowę na rękach. Wyglądał teraz niczym mały psiak, który nie dostał kąska ze stołu lub zasmucone dziecko. Cóż... Chyba se jeszcze trochę poczeka na stoczenie i wygranie siedemdziesięciu siedmiu pojedynków.
Gdy jednak Waymar przedstawił mu propozycję dołączenia do królewskiego dworu długo się nie zastanawiał. Co prawda była w nim chwila zawahania, mała i drobna. W końcu przysięgał, że stoczy te pojedynki prawda? Ale przecież na królewskim dworze będzie mnóstwo rycerzy, a więc pewnie je stoczy. A poza tym turniej! Mógłby ogłosić swoją ukochaną królową miłości i piękna! Dlatego też, bardzo entuzjastycznie zgodził się na jego propozycję. Ba! Powiedzieć, że się zgodził to mało. Tak jak przed chwilą przypominał smutnego psa, tak teraz jakby miał ogon, to by nim machał tak, że chyba wzniósłby się kilka centymetrów nad ziemię, taki był szczęśliwy!

Horrmund obrócił się na pięcie w kierunku głosu który zaszedł go od pleców. Głosu który oczywiście rozpoznał. Odpowiedział królowej uśmiechem i przekręcił miecz ostrzem do dołu. Jego spojrzenie ześlizgnęło się na chwilę po towarzyszących przyjaciółce mężczyznach, kiwnął obu na powitanie. 
- Waszej wysokości bardzo do twarzy z warkoczem. I w takim stroju. Powinnaś częściej się tak nosić pani. - Skłonił się kurtuazyjnie przed królową i odłożył swój miecz do pochwy, opierając go o leżący obok głaz. Wziął z bukłaka porządny łyk wina, przetarł czoło i sięgnął po treningowe, dwuręczne ostrze, przyjmując pozycję. - Już myślałem, że zechcecie mnie spłazować we trójkę, bez świadków. - Zażartował ze śmiechem, choć Findis i Waymar mogli zapewne zrozumieć ten żart lepiej niż sir Ronnel. - Waymara już pokonałaś, a on rozłożył mnie, więc nie spodziewam się lekkiej walki. Rozumiem że mam się nie oszczędzać. - Dodał marszcząc brwi, lecz nie pozbawiając twarzy uśmiechu, zatoczył przy tym mieczem prowokującego młyńca. Nie chciał skrzywdzić przyjaciółki, ba - choć nie świadczyłoby o nim to najlepiej liczył wręcz że królowa faktycznie zdoła mu wpierdolić, by lepiej wyżyć się za jego winy wobec jej wysokości i by łatwiej mogli wrócić do ich dawnej relacji. Wiedział jednak że jeśli da Findis fory, tylko ją obrazi lub zagniewa. Doceniał ją też, wiedząc że kobieta jest bardzo zwinna i potrafi być bardzo szybka i zwodnicza. Jakiekolwiek fory wcale nie musiałyby tu w ogóle być potrzebne. 

Ano wpierdol!:

- To już powinien być ich obowiązek żeby się przyzwyczaić. - Zaśmiał się. - Szybciej by im to przyszło gdyby częściej cię tak widzieli. Poza tym, z króla-wojownika byliby dumni, z królowej też powinni. - Dodał już całkiem poważnie. Wiedział że i przed i po przybyciu Andalów sytuacja kobiet była raczej na ogół nie do pozazdroszczenia, lecz wierzył że może kiedyś się to zmieni, szczególnie jeśli kobiety zyskają takie przykłady do naśladowania. Królestwo mogłoby jego zdaniem tylko dzięki temu zyskać. 
- Tak jest! - Zawołał, mimo wszystko zadowolony że przyjdzie mu się rozruszać, choć słabo mu szło z szybszymi przeciwnikami. Zapowiadało się ciekawie. Zamierzał jednak uważać by nie uderzyć królowej po hełmie - co miałoby być jedynym ustępstwem w jej stronę. Raczej nie doceniłaby siniaków na twarzy czy bólu głowy podczas wciąż jeszcze długiej podróży. Zanim jednak miał szansę w ogóle pomyśleć, co zrobić i jaką przyjąć taktykę rozległy się dziecięce krzyki i śmiechy, a chwilę później obległa ich mała gromadka niedorostków. Horrmund nieco zbity z tropu opuścił miecz. Zaśmiał się, słysząc zachwycone słowa chłopczyka. 
- Ha, skądże. Jestem zwykłym wojownikiem. Ale ci panowie - Wskazał z nutą złośliwości Waymara i Ronnela. - są najprawdziwszymi, namaszczonymi rycerzami chłopcze. - Powiedział wyciągając w stronę chłopca urękawiczoną dłoń by zmierzwić mu czuprynę, po czym usiadł na kamieniu obok swego miecza, opuszczając jednocześnie treningową klingę. Podobnie jak Findis nie chciał by dzieciaki przestraszyły się lub zrobiły sobie krzywdę bawiąc się jego prawdziwą bronią gdyby stracił je z oka. - Skąd się tu wzięliście, urwisy? - Dodał od siebie, starając się zabrzmieć w ciepły i miły sposób. Nie spodziewał się tu dzieciaków, czyżby gdzieś tu była wioska? I to nawrócona, lub andalska, patrząc po wisiorku dziewczynki. Ich pojedynek musiał widocznie poczekać.

Horrmund uważnie zlustrował przybyłą starowinkę. Haczykowaty nos, brodawki... no wiedźma jak wypisz wymaluj. Przynajmniej zgodnie z uznanymi kanonami piękna wioskowych czarownic, Horrmund znał już jedną wiedźmę i w niczym nie przypominała ona takiego opisu, a wręcz przeciwnie. Zaczynał mieć przeświadczenie, że czarownica może być albo bardzo brzydka, albo bardzo piękna. Cóż, ale poza wioskowymi klechdami nie miał wobec staruszki żadnych podejrzeń o czary, pożeranie dzieci czy posiadanie nieruchomości o podejrzanych fundamentach. Z drugiej strony, miał inne podejrzenia, na przykład reakcja dziewczynki na pytanie o rodziców, oraz pośpieszna chęć zabrania dzieci przez staruszkę. Oczywiście, dzieci mogły być sierotami i najprawdopodobniej tak było, a kobieta mogła po prostu rozpoznać że ma do czynienia z możnym orszakiem i chciała czym uchronić dzieci przed zebraniem lania za upierdliwe pytania lub zachowanie - w końcu i możni zdarzali się różni, jak i ludzie, a tu mieli też na widoku broń. Warto było chyba wybadać sprawę, szczególnie że królowa objawiła swą słabość wobec dzieci i chęć zabrania ich do Księżycowych Wrót. Zasadniczo Horrmund miał zadać nawet podobne pytanie, w końcu planował wraz z narzeczoną postawić w swoich włościach sierociniec dla właśnie takich młodych ofiar złego losu. 
Nie chciał bronić babce i dzieciom drogi wyjścia, ale wstał gotów to zrobić jeśli staruszka pragnęła zmyć się cichcem, nie odpowiadając wcześniej na królewskie pytania. Nie przybierał jednak jeszcze żadnych groźnych min i gestów, starając się wyglądać przyjaźnie. Wyjął nawet z leżącej obok głazu torby świeże jabłko i podał je dzieciom, trzymał je dla konia, ale chciał zrobić malcom przyjemność.
- Jest tu gdzieś nieopodal wioska, babciu? - Dodał własne pytanie dość poufałym tonem. Dzieci przez zaistniałą sytuację miały chyba nie zaspokoić ich ciekawości. - Skąd jesteście? 

Widząc że jest raczej zbędny w tej całej sytuacji i że starsza pani odpowiada jednak na pytania, choć nie na te wyprowadzane z jego strony, Horrmund bez słowa oparł się z powrotem o swój kamień i pociągnął łyk z bukłaka, kładąc treningowe ostrze na swoich kolanach. Słuchał cierpliwie rozmowy której był świadkiem i czekał na jej koniec. Nie było co wracać do ćwiczeń, wyglądałoby to conajmniej dziwnie a mógłby też kogoś niechcący zahaczyć, odejście też pewnie nie byłoby mile widziane, czuł że królowa jeszcze z nim nie skończyła i gdy nacieszy się już dziećmi wróci do tematu walki, a jeśli nie - cóż, będzie mógł wrócić do swoich zajęć. Kiedy staruszka przystopowała już z okazywaniem Findis miłości i wdzięczności i pożegnała się z dziećmi, lub też zabrała je by mogły wziąć z domu swoje rzeczy - w końcu i sieroty mogły mieć pamiątkę lub ulubioną zabawkę, Horrmund wstał i spojrzał z uwagą na przyjaciółkę.
- Planowaliśmy z twą siostrą zbudować godziwy przytułek dla takich pechowych dzieciaków. - Powiedział, skoro już byli w temacie osieroconych dzieci. Choć można było powiedzieć że ta trójka znalazła szczęście w nieszczęściu. - Ta trójka miała przynajmniej tę staruszkę, ale kto wie ile nie ma i takiego szczęścia.  - Westchnął, po chwili jednak, jeśli królowej nie zaprzątały już chwilowo inne myśli, wyciągnął prowokująco treningowe ostrze w jej stronę. - Więc? Czy jej wysokość wciąż chce się próbować? - Zapytał zawadiacko uśmiechając się półgębkiem. Powstrzymał się jednak jeszcze tym razem od żartobliwych, zgryźliwych komentarzy.

Horrmund nie mógł nie wyczuć lekkiego napięcia które niezamierzenie wywołał. Miał wrażenie że królowa zionęła przez chwilę chłodem, ciekawie biorąc pod uwagę wcześniejsze zachowanie wobec dzieciaków, choć może nie powinno go to tak dziwić. 
- Spokojnie pani, Longbow Hall poradzi sobie z tym samodzielnie, jak tylko poradzimy sobie z portami, septami i innymi stoczniami. - Uśmiechnął się, próbując zapewnić że nie chce swoim wtrąceniem łudzić od niej pieniędzy i robotników i może rozładować trochę lekkie napięcie. Na szczęście królowej szybko wrócił zapał do walki. Wiedział że dziewczyna jest diabelnie szybka, szczególnie jak na jego dość ospałe ruchy, zbliżone raczej do niedźwiedzia niż do szybkich ataków i odskoków Findis, która teraz utrzymując zwierzęce metafory przypominała mu jej rodowego sokoła. Cieszył się, że nie jest to walka w której Findis chciałaby wzorem swego heraldycznego patrona wydrapać mu oczy szponami, choć kto wie jak bardzo królowa chciała się na nim wyładować po jego ostatnim wybryku...
Starał się mimo wszystko nie ustępować przyjaciółce w starciu i nie dawać jej forów. W końcu uderzał tak, że spodziewał się już że uniknie jego miecza, próbując zwiększyć siłę i zasięg ciosów by utrudnić jej parowanie i uniki. Poczuł nawet zaskoczenie, gdy w końcu jego atak natrafił na królową i posłał ją na plecy. Trochę przestraszył się z początku że mógł przesadzić, jednak w końcu brał Findis na poważnie i z resztą wcale się nie przeliczył, nie była to wcale łatwa walka. Przypadł do niej by upewnić się że nie wyrządził jej krzywdy i podał ramię by pomóc jej wstać, choć liczył się z tym że może go nie przyjąć. 
- Wszystko w porządku Fin? Cholera, dobra walka. Tańczyłaś wokół mnie jak fryga a kąsałaś jak wilk. - Uśmiechnął się, zdejmując hełm.