Wieża Lorda Dowódcy

Guillaume obudził się w ciepłym łóżeczku dzień po tryumfie, jakim było zabicie tego śmierdziela, co ubił Deonte. Wciąż jedno nie dawało mu spokoju. Czemu ta zołza się potem na niego rzuciła? Oczywiście nie sposób było nie wspominać przy okazji jak to zdziabał ją mieczem na wylot. Bardzo satysfakcjonujące. Tak jak Koło-Za-Murem był obiadem, tak ta baba była przystawką. Cóż, poprzedniego dnia poczuł się tak w chuj słabo, że aż postanowił zostać na miejscu i odleżeć swoje. Prawdopodobnie praprababka Hildegarda splunęłaby na niego z pogardą, gdyby ujrzała go w tak żałosnej sytuacji. Dlatego jak się wyleczy będzie musiał zabić wszystkich, żeby nikt jej nie powiedział. Tymczasem korzystał z usług swoich towarzyszy, tj. Maekara i kilkunastu innych, których imion nawet nie chciał słyszeć. Jednego nazwał Benito i to im powinno wystarczyć.
- Hehe, Benito, Benito - powiedział sam do siebie. - Benito! - krzyknął na ile siły mu pozwalały i poczekał aż wspomniany typ wejdzie, bo po chuj ruszać się z ciepłego łóżeczka jak można w nim leżeć.
- Weź no swoich ziomków i skocz do kuchni po coś do żarcia. Jak nie znajdziesz to szukaj do sutku, hehe, skutku, albowiem cymbały głośno grały, hehe - powiedział, kiedy dziki wszedł do środka. - I niech mi któryś jeszcze przyniesie moje zapasowe głowy. Są w tej wieży co się prawie rozpierdoliła, stęskniłem się za nimi, hehe.
I tak właściwie zamierzał spędzać czas w ten sposób aż do cudownego ozdrowienia. Jeszcze przy okazji namawiał Maekara do znalezienia jakiegoś żelastwa, rozgrzania go w ogniu i przypalenia ran. Praprababka Hildegarda leczyła tym sposobem i był dobry. Choć kuzyn Pierre zrobił się coś małomówny po wyleczeniu bólu gardła, pewnie powąchał brukselkę, zdrajca jebany.

Po dwóch tygodniach wylegiwania się w łóżku trzeba było powiedzieć dość. Wstał, ubrał się w ciepłe ubranka i przełożył pas z pochwą na nowy miecz przez tors, żeby go wygodnie nosić przy swoim wzroście. Potem kazał się wszystkim zgromadzić na dziedzińcu.
- Czas sypkim piaskiem jest w taczce kostuchy i szkoda go marnować, albowiem góry niegdyś... Eee, wypierdalamy stąd. Idziemy na południe do praprababki Hildegardy - ogłosił wszystkim. Potem kazał trójce z jego sługusów spakować całą resztę jego uzbrojenia, a sam założył jeszcze hełm i udali się na południe królewskim traktem. Po odniesieniu tylu ran czuł się nieco innym człowiekiem. Jakby to co kiedyś robił nie było zbyt mądre. W trakcie marszu będzie miał jeszcze wiele czasu na przemyślenia, ale już widać było ich efekty podczas przemowy. W głowie miał taki mętlik. Towarzyszyły mu również problemy z pamięcią. Nie mógł dokładnie określić czy konkretne wspomnienia były prawdą, czy fikcją. Na pewno nazywał jakiegoś człowieka Przystojnym Panem, ale oprócz tego widział też zdezorientowaną twarz tego gościa, więc to nie mogło być jego prawdziwe miano. Nie pozostawało mu nic innego jak skonsultować swoje przemyślenia z jednym znanym mu z imienia człowiekiem, czyli Maekarem.
Idąc na południe podczas napotkania wrogo nastawionych ludzi, czyli takich bliskich tym podążającym za Guillem, zamierzał pierw strzelać do nich ze swego długiego łuku, a potem przechodzić do starcia z mieczem w ręku. Oczywiście przedtem wciągając uszkodzoną kolczugę na siebie. Po tygodniu zacznie nosić pancerz cały czas, bo już na tyle wydobrzeje.