Karczma "Ryczący Lew"

Karczma jak to karczma... Miała rzędy ław z paroma siedziskami, stół, za którym winni spotkać właściciela, kuchnię, skąd dochodził całkiem przyjemny zapach, a także pięterko, gdzie zapewne można było wynająć pokoik na przenocowanie. Jareth zdecydował podejść się do miejsca, gdzie zobaczyć mógł starszawą kobietę z siwymi paskami włosów wystającymi zza chusty.
-Bandzior, synku? - zaśmiała się karczmarka. -Nikt nas nie niepokoił w ostatnim czasie - odparła szybko, uznając najwyraźniej całą kompanię za kolejnych poszukiwaczy przygód, co to ich teraz po świecie nie brakowało. Za jej młodości to się na dupie w chałupie siedziało i rodzicom pomagała, a teraz to tej młodzieży z dobrobytu to coś w głowach się podziało. Kiedyś to były czasy, a teraz to nie było czasów...
Ser Jason, widząc, iż kobicina nie potraktowała jego przyjaciela zbyt poważnie, próbował nieco sytuację naprawić. Mimo swych starań niestety baba dalej obstawała przy swoim, iż o żadnym Płaskim Nochalu to ona nawet nie słyszała. Nie wiedziała też, kto mógłby im coś ciekawszego o miejscowych rzec. Obecnie w karczmie, mimo całkiem sporego obłożenia, kompanii nie udało wypatrzeć się nikogo wartego uwagi. Większość gości wyglądało jak zwykłe ochlejtusy i moczymordy. Z braku laku Jason i jego ludzie zasiedli przy jednej z wolnych ław. Wszyscy zamówili ale, a młodzieniec był tak miły, iż postawił ten napój również Jarethowi oraz jego przygłupiemu towarzyszowi.
-Słuchaj, Jareth... - zaczął niepewnie Jason. -Chyba należy się pogodzić z tym, iż ten cały Płaski Nos już nam uciekł. Nie możemy ganiać tak za nim bez żadnego tropu. Ja też wkrótce będę musiał wracać do ojca - powiedział, co wiedział, po czym wlepił swój wzrok w kufel ale. Jeśli zaś Jareth pragnął poszukać otuchy w kimś innym, to tylko Tom nie unikał jego spojrzenia.