Boży Gaj

Ludzie powiadali, że Boży Gaj w Winterfell mógł mieć nawet dziesięć tysięcy lat, co dla człeka żyjącego zwykle kilka dekad musiało się wydawać czymś niezwykłym i tajemniczym. W istocie dla drzew czas zdawał się płynąć innym, nieco wolniejszym tempem. Zgodnie z legendą ów Boży Gaj powinien pamiętać samego Brandona Budowniczego, na wpół mitycznego założyciela dynastii Starków, który wzniósł swój zamek wokół zagajnika, a modlił się w starożytnym gaju, który był ogrzewany gorącymi źródłami. Takie umiejscowienie budowli w sumie tłumaczyłoby, dlaczego Starkowie jeszcze nie zdążyli zamarznąć na tym swoim odludziu.
Miejsce to naprawdę mogło robić wrażenie, zwłaszcza na księciu, który z Północą dotychczas nie miał za wiele do czynienia. Owszem, i na Południu można było spotkać boże gaje, jednakowoż były one zdecydowanie bardziej słonecznymi i przyjaznymi, dającymi wytchnienie i odpoczynek ogrodami. Winterfell było ze wszech miar inne i dowodził tego również ten Boży Gaj. Wiekowe drzewa tworzyły tutaj gęsty i mroczny baldachim nad ubitą ziemią, która pokryta była mchem. Spotkać tu można było jesiony, kasztany, wiązy, głogi, a także bardziej popularne dęby i sosny. Jeżeli Halleck miał ochotę trochę pospacerować po tym miejscu, to w końcu dotarł do jego centrum. Mógł tam ujrzeć owo sławne już czzardrzewo, drzewo-serce z wyrzeźbioną twarzą, która zdawała się cały czas obserwować wszystko dookoła.
Z bardziej niecodziennych rzeczy, o ile w ogóle można tak to nazwać, to Żelazny Człowiek mógł dostrzec także przedwiecznego i tajemniczego mnicha starszawego mężczyznę pochylającego się gdzieś w okolicach tafli czarnej wody, która rozlana była pod czardrzewem. Człek ten strój miał taki, jaki nosili maesterowie, a na jego szyi pobrzdękiwały też ogniwa łańcucha. Nie zauważył on jednak księcia, zajęty najwyraźniej swoją pracą. Mimo to był na tyle blisko, że Halleck, jeśli oczywiście tego pragnął, to mógł się do niego odezwać.

Maester służący rodowi Starków nie powinien być aż tak dziwnym widokiem w Bożym Gaju, który leżał w Winterfell. Mężczyzna zajmował się jakimiś swoimi sprawami, zapewne zbierał zioła czy coś podobnego, zresztą Hallecka chyba niespecjalnie obchodziły obowiązki tutejszego uczonego. Kiedy książę dotknął tafli czarnej wody, z zaskoczeniem mógł spostrzec, iż wcale go nie parzy, a w zasadzie to jest dosyć chłodna.
-Nie mąć jej - nakazał nagle starszy jegomość. Czy wiedział, do kogo mówi? Ciężko orzec, aczkolwiek gdy obrócił się do Hoare'a, nie wydawał się być specjalnie zdziwiony. Otrzepał ręce z ziemi i badawczo przyjrzał się Żelaznemu.
-No nie? - odparł entuzjastycznie na obserwacje księcia. Hoare nie był synem jego pana, toteż nie musiał być w stosunku do niego jakoś specjalnie potulny, ale sprawiał wrażenie całkiem miłego. -Sam Brandon Budowniczy miał go zbudować, co by tłumaczyło jego potęgę. Według podań miał wznieść swój zamek, Winterfell, wokół zagajnika, a modlił się przy tym w starożytnym bożym gaju, który był ogrzewany przez gorące źródła. Leżą one o tam, książę - wskazał miejsce leżące po drugieh stronie od drzewa-serca. Maester widocznie uznał, iż Halleck jest ciekawy historii tutejszego miejsca, toteż nie mógł sobie darować, gdy wreszcie znalazł kogoś chętnego na wysłuchanie jego wykładu. -Widzi, książę, tamtą ścianę? Jest cała porośnięta mchem, pod nią mamy trzy parujące baseny zasilane właśnie przez gorące źródła. Tutaj oczywiście nasze słynne czardrzewo, drzewo-serce. Jest piękne, ale mamy tu też wiele innych pięknych drzew, jak chociażby jesion, kasztan, wiąz, głóg, dąb i sosna - wymieniał po kolei, pokazując co ciekawsze okazy, jeśli akurat dojrzał je wzrokiem.
-Gaj ten otoczony jest murami, a wejść można do niego nie tylko poprzez główną, żelazną bramę, ale także i poprzez wykorzystanie tych mniejszych, drewnianych - ciągnął dalej mężczyzna. -Mamy tu też sporo leczniczej roślinności, jeśli dobrze by się przyjrzeć... - zaczął mruczeć coś pod nosem, przygotowując się do kolejnego wykładu, tym razem jednak na temat lecznictwa i drogocennych właściwości ziół, które można było znaleźć w Bożym Gaju. Maester uznał, że skoro Halleck wytrzymał z nim tu tak długo, to najwyraźniej zaciekawiły go jego opowiadania.