Boży Gaj

O ile na początku nie czuła się zbyt dobrze z opowiadaniem o dziejach swojej rodzinki, o tyle po chwili na jej twarzy pojawiła się dziwna ulga, ogarnęło ją także błogie uczucie. Może powinna opowiadać o tym innym? Wtedy czułaby się lepiej, nie traktowałąby tego jak temat, którego nie potrafi poruszyć bez uronienia jakiejś łzy, ewentualnie ponownego znienawidzenia ojca, który wolał walczyć niż zajmować się córką. Nawet jeśli to jego pieprzony obowiązek.
- Nie musisz przepraszać, Elessal. Wszystko w porząku, po prostu... - zastanowiła się chwilę, odgarniając niesforny kosmyk włosów. Niestety, jazda konno nie działała zbyt dobrze na jej fryzurę. - To nic ważnego. A jeśli chodzi o twoją historię, cóż, poznam ją z największą przyjemnością. Jak rozpocząłeś żywot podróżnika? Co na to twoja rodzina? - posłała mu lekki uśmiech.

Zajęła spokojnie miejsce na ławeczce, posłała mu krótki uśmiech i wysłuchała opowieści o życiu księcia. Czy chciałaby żyć tak jak on? Poniekąd tak, a poniekąd nie. Uwielbiała przesiadywać w dworze i plotkować na wiele tematów, ale czasem wszystko zaczynało jej się nudzić, czasem pragnęła odjechać w siną dal. A potem przypominała sobie, że przecież musi zajmować się swoją rezydencją, że żywot wiecznej podróżniczki nie będzie dla niej.
- Wiesz, Elessal, wydaje mi się, że świetnie się w tym odnajdujesz. Chyba nie chciałbyś być pierowordnym synem ojca, zmuszonym do przejęcia rodzinnych włości i zaniechania większych, dłuższych podróży? Odnajdujesz się w tym, co robisz? - spytała spokojnie. Dopiero po chwili zwróciła uwagę na kometę Elessala. Wysłuchała uważnie jego opowieści. Z każdym kolejnym słowem młodzieńca uśmiech na jej twarzy się rozszerzał - zapomniała już o groźbie powstających w przyszłości zmarszczek, zapomniała o tym, że musi wiecznie dbać o urodę. Jego słowa tak ją pochłonęły, że zapomniała już o wszystkim. I te delikatne gładzenie dłoni... Chyba właśnie tego potrzebowała. Swego rodzaju czułości.
- W życiu usłyszałam naprawdę wiele komplementów - zaczęła. - Żadne nie były tak wyszukane i starannie dobrane. Albo używasz ich przy każdej możliwej okazji albo - w co nie wątpię - rzeczywiście jesteś świetnym bardem.

Dobrze, że te sprawdzone komplementy mu wystarczały, przynajmniej w przypadku takich dziewcząt jak Celaena i Adelajda. Może i nie były głupie, może potrafiły sprawnie myśleć, ale jako młode, zafascynowane mężczyznami dziewczęta, niezmiernie łatwo ulegały ich wpływom. A Elessal miał do uwodzenia stworzony dar.
Kiedy temat zszedł na wybranka jej życia, przechyliła lekko głowę w bok i cicho westchnęła. No tak, już dawno powinna pomyśleć o znalezieniu odpowiedniej partii. Zaufani doradcy mówili, żeby szukała sobie kogoś z dużym majątkiem, komu odpowiada jej posag. Wielu starszych i brzydkich mężczyzn pojawiało się na jej dworze tylko po to, żeby rozpocząć starania o jej rękę. Ci młodsi i przystojniejsi - jak Elessal - po prostu nie byli tak nachalni jak oni. To jej zdecydowanie odpowiadało.
- Może to trochę nierozważne, ale nie, nie posiadam żadnego wybranka. Nie potrafię odnaleźć się w grze uczuć i intryg. Zresztą, dawno pojęłam, że w tym świecie uczucia tak naprawdę się nie liczą - wzruszyła ramionami, nieco obojętna i przygnębiona. Czy naprawdę musiało tak być? - Tak, przyjechałam tutaj w odwiedziny do Celaeny. Przyjaźnimy się od dziecka, nasze rody żyją w świetnych stosunkach od niepamiętnych czasów. Ale teraz moja koelj - posłała mu uśmiech. - Czy ty znalazłeś już kobietę u boku której spędzisz resztę życia?

Lady Waynwood. Brzmi tak dumnie, tak świetnie, każda dziewczyna mogłaby pozazdrościć jej tego tytułu... Ale ona wolałaby być zwykłą córką możnego mężczyzny, chciałaby żyć bez groźby przejęcia tronu. Pragnęła zwykłej wolności. Wolności, którą miała Celaena, a której nie miała ona. Zawsze tego przyjaciółce zazdrościła. Nawet jeśli miała do dyspozycji cały skarbiec, nawet jeśli mogła bawić się w najlepsze na przyjęciach - oddałaby to wszystko w zamian za odrobinę wolności. No dobra, może nie, była już trochę zbyt próżna i przyzwyczajona do pieniędzy, nie byłaby w stanie odstawić tego na boczny tor.
- Chciałabym, żeby twoje słowa okazały się prawdziwe, Elessal. Czasem tylko wydaje mi się, że sama sobie na to zasłużyłam - wzruszyła lekko ramionami. - Niemniej, nie interesuje mnie już opinia innych. Większość głupich plotek rozpuszczają na mój temat zazdrosne, brudne, brzydkie wieśniaczki - zachichotała. Następnie wysłuchała słów Elessala i roześmiała się perliście. - Czyli jesteś... niedostępny? Nawet to rozumiem, żona wymagałaby twojej stałej... opieki.


// możemy już powoli kończyć, a potem zaczniemy kolację / ewentualnie zrobimy przerwę, jak wolisz:)

Elessal był wciąż młody, miał przed sobą całe życie i nawet jeśli śluby brali młodsi od niego, on miał całkowite prawo podróżować, robić to co uwielbia. Zresztą, kto tak naprawdę chciałby zatrzymywać się przy jednej kobiecie? Dużo by stracił, o wiele za dużo. Niemniej, nie przyszło jej się długo nad tym zastanawiać.
- Och, można to rozumieć na wiele sposobów - zachichotała, gdy wspomniał o tej "opiece". No tak, mogła mieć wiele rzeczy na myśli, ale nie zamierzała już ich wyjawiać. Po prostu skorzystała z jego pomocy, by szybko zejść z ławki. - [b]Rzeczywiście, powinniśmy już iść. Celaena na pewno się martwi, a ja... jestem niesamowicie dzisiejszym dniem zmęczona.
I rzeczywiście - jakiś czas później opuścili Boży Gaj, kierując się prosto do zamku.
z/t x2