Przedpola

Dzicy ruszyli do ataku. Goliath z bandą wojów wpadł do wioski, gdzie mordowanie wieśniaków nie sprawiało mu większych problemów. Mieszkańcy wyspy bronili się jednak zaciekle, walczyli zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Rzucając się po kilku na wielkiego gladiatora ukłuli go parę razy, a i nie wszyscy wojownicy zza Muru mieli wyjść żywcem z tego spotkania. Na wałach było podobnie - zbrojni Mormonta stawili zaciekły opór skutecznie osłaniając się przed wrogimi strzelcami i zabijając paru ze wspinających się wrogów. Niestety na samym początku straży na szczycie było niewiele, co pozwoliło Dzikim w paru miejscach wdrapać się na szczyt i związać obrońców walką w zwarciu. Skagir po dostaniu się na górę ubił dwóch zbrojnych, po czym został osaczony przez kolejnych trzech. Nadbiegali nowi wrogowie, a jego ludzie jak na razie padali jak muchy.
Wybraniec bogów nie mógł jednak okazać lęku przed paroma strażnikami z Północy, skoczył więc naprzód i zaatakował. Ranili go wielokrotnie, jednak żaden z zadanych ciosów nie był szczególnie groźny. Thenn tymczasem ciął, dźgał i walił każdego z kolei, aż w końcu, kiedy ludzie Mormonta ledwo trzymali się na nogach, ustawił się dobrze i ściął łby wszystkim trzem za jednym zamachem. Wojownicy Dzikich zaczęli w końcu powoli przeważać, przenosząc walkę na dziedziniec. Tam Skagir spotkał starego lorda Mormonta. Przynajmniej myślał, że jest to on, ponieważ mężczyzna wyróżniał się płytowym pancerzem, tarczą z herbem rodowym i dziwnym, ciemnym ostrzem jakiego Skagir nigdy wcześniej nie widział.
Wódz Dzikich zaatakował, jak to miał w zwyczaju, tego przeciwnika, który zdawał się stanowić największe wyzwania i zwarł się z Niedźwiedziem. Mormont ranił oponenta kilkukrotnie, acz nie był wystarczająco sprawny by liczyć na pokonanie Skagira i w końcu musiał ustąpić. Zakrwawiony i ranny lord Wyspy Niedźwiedziej padł na ziemię pozbawiony przytomności. Wokół bitwa też miała się już ku końcowi, kultyści i Dzicy kończyli właśnie z ostatnimi wrogami. Thenn tymczasem mógł zauważyć liczne wyszczerbienia na swoim wielkim mieczu, których z pewnością nie było na nim w momencie lądowania.

Wkrótce okazało się, że Goliath stoczył pojedynek z synem Mormonta, który próbował wyprowadzić domowników rodu z oblężonej siedziby z innej strony. Na szczęście łucznicy Dzikich dostrzegli uciekinierów i zostali oni wszyscy pochwyceni. Wojowie mogli spokojnie oddać się teraz grabieży. Druga grupa drakkarów miała powrócić wkrótce po świcie z łupami zdobytymi w innych regionach wyspy.

Dzicy oddali się rytualnym mordom i wyeksponowaniu ofiar dla swoich bogów, wzbudzając tym przerażenie w wielu mieszkańcach Niedźwiedziej Wyspy. Znali oni okrucieństwo mieszkańców dalszej północy i nie było im obce ich barbarzyństwo, ale to zachowanie przerastało to do czego przywykli podczas długich lat potyczek. Najeźdźcy z lodowych pustkowi zapakowali na okręty wszystkie łupy, przegrupowali się i opatrzyli rannych. Byli gotowi wracać do domu.

Podróż, ze względu na wiele szczęścia, miała przebiegać bez problemów.