Wybrzeża Paluchów

Leman z Russ miał tym razem szczęście i nie musiał kłopotać się nadmiernie problemami z Siostrzanami, którzy swoje dzieci oddali zgodnie z obietnicami prawdzie, a list zwrotny z Białego Portu tylko to potwierdził. Mimo tego nastroje na "uczcie" jaką Leman zorganizował na koniec wszystkim nie były jednym słowem najlepsze. Żołnierze być może czuli co się święci, natomiast sami lordowie nie próbowali nawet robić dobrej miny do złej gry. To znaczy prawie wszyscy, bo Torrent zdawał się bawić jako jedyny, a Sunderland odmówił udziału w uczcie. Nic jednak nie kombinował - gdyby ludzie Lemana chcieli go śledzić - a jedynie źle znosił całą sytuację.
W końcu ten egzotyczny i nie do końca dobrowolny sojusz mógł jednak ruszyć przeciwko flocie z Doliny, która po pierwszych problemach w końcu ruszyła na zachód, na spotkanie z przeznaczeniem. Pięknie prezentującą się flotę Doliny napotkali po południu, na wodach gdzieś pomiędzy zamkami Eleshamów i Pryorów. Okrętów Doliny Leman mógł naliczyć łącznie prawie czterdziestu - w tym sporo ponad dwadzieścia kog i kilkanaście galer. Lord Sunderland wypłynął zgodnie z planem, po czym wrócił i zapewnił o powodzeniu misji.
Tak więc flota Doliny poczęła zbliżać się do floty Lemana... Napięcie rosło z minuty na minutę, a okręty powoli zbliżały się do celu, aż w końcu... Nastąpił atak. Drakkary zerwały się do szarży, a katapulty dromonów rozpoczęły ostrzał. Galery przeciwnika wyglądały na przygotowane i odpowiedziały tym samym, niedługo jednak większość z nich stała się niezdolna do dalszej batalii na dystans - związana została bowiem w walce. Wzajemny ogień nastąpił więc jeszcze kilka razy tylko ze strony Wilków, które w ostatecznym rozrachunku straciły 3 dromony, zatopiły natomiast solidne kilkanaście okrętów wroga - w tym zaś większość niezwiązanych jeszcze w walce galer.
Pędzącym galerom do dziwnej sytuacji doszło na pokładzie okrętu Lemana. Lord Torrent podszedł do burty i próbował wyskoczyć za burtę. W porę złapał go strażnik i przytargał przed oblicze wojownika z Russ, jeszcze przed rozpoczęciem bitwy.
Pierwsze walki Siostrzan również nie przebiegały pomyślnie. Leman ze swojej pozycji nie widział dokładnie ich walk, prawdą jednak było, że pierwszy atak Siostrzan załamał się. Choć drakkary faktycznie przybiły do burt okrętów Doliny, to ci sprawnie blokowali ich ataki, zrzucali do morza, straszyli przeszywającymi strzałami (podczas gdy i ostrzał Siostrzan nie wyglądał szczególnie skutecznie) i wybijali dzielnych wyspiarzy do nogi. W końcu wybuchło tam, jak się zdawało, jeszcze zamieszanie, gdy niektórzy wystraszeni Siostrzanie zaczęli się poddawać, inni walczyć ze swoimi, inni jeszcze zaś wciąż próbowali atakować.
Niewiele było jednak czasu przyjrzeć się w szczegółach temu, co się dzieje. Leman bowiem miał własną robotę do zrobienia, gdy jego okręty zbliżyły się na tyle, by mogła począć się walka. Sam przeskoczył na wrogi okręt, w sam środek zamieszania, i ciął wrogów raz za razem. Pośród walki czuł się jak ryba w wodzie, swoim wielkim i potężnym mieczem powalając jednego przeciwnika za drugim. Wątłe uzbrojenie nie ułatwiało szczególnie ochrony przed przeciwnikiem, sam więc dostawał raz za razem kolejne rany, ale nie przejmował się nimi zanadto w szale bitewnym. Wrogów było jeno bardzo wielu, a jego ludzie zostali daleko w tyle. Russ walczył więc, póki w końcu nie padł pierwszy z okrętów, na którym walczył. Wówczas, zali ciężko ranny, musiał odpuścić dalszą walkę, aby nie stało mu się wiele krzywdy. I być może skończyłoby się to wiele gorzej, gdyby nie pomoc jego towarzyszy, Varalda z Casselów i Jorina Umbera, którzy razem z nim pomagali mu walczyć i zdobyć nieszczęsny statek.





Walka jednak się nie skończyła. Ludzie z Doliny wreszcie zdawali się uporać z Siostrzanami, którym zabrakło wigoru i ludzi do walki. Ostatki ich się poddawały w niewolę wroga. Pozostali więc tylko dzielni wojownicy z Russ, którzy nieustępliwie następowali na okręty wroga. Choć na początku walka nie przebiegała po ich myśli i Doliniarze zaciekle się bronili, to z czasem poczęli mięknąć i załamywać się. Kolejne okręty padały pod naporem wojowników z Północy i z czasem coraz więcej pod ich orężem padało żołnierzy z Doliny. W końcu zaś, gdy walka zaczęła przeradzać się w masakrę, ostatki sił Doliny skapitulowały.
Atak ten jednak Leman przypłacił życiem wielu swoich wojów, a równie wielu było rannych. Po bitwie do wieczora wyławiali ludzi i zbierali rannych na okręty - których teraz akurat mieli całkiem sporo - i podliczali straty oraz jeńców. Przyszedł też czas by zastanowić się co zrobić z lordem Torrentem, który próbował uciec - a i jego ludzie, jak donieśli potem Siostrzanie, walczyli po wrogiej stronie.

Dwie godziny przed świtem to nie było aż taka dobra pora, jakby Kjolv mógł sądzić, no ale nie był przecież nigdy chłopem, ani rybakiem więc mógł nie wiedzieć że porządni ludzie wstawali jeszcze przed brzaskiem i zaczynali swoją pracę, tyczyło się to też rybaków, którzy wypływali o wczesnych porach bo wtedy najlepiej brały ryby. Niemniej miał szczęście, wszystkie wioski widziane z bocianich gniazd nie miały żywego ducha i można było w jednej z nich wylądować, żeby założyć obóz. Praca Osvlada i jego ludzi szła bardzo dobrze, wsparli oni swoje umocnienia o ściany domostw i wyglądało na to, że ich mała forteca mogła nieco wytrzymać.
W końcu z obozu wyjechały też grupy, mające przynieść zagładę dla okolicznych mieszkańców... i cóż, udało się to w jednej czwartej. Bowiem jedyna grupa (i to nie ta w której był Kjolv) znalazła jedyną wioskę, zaszytą gdzieś na wzgórzach. Nie zaskoczyli oni chłopów, ale ich skuteczność na polu walki była względem wroga większa. Chłopi starali się bronić, ale ostatecznie skończyło się to dla nich bardzo marnie. Wkrótce na znalezione wozy i do juk, naładowano wszystkie zdobycze jakie udało się tam znaleźć i wrócono do obozu. W następnym dniu jednak żadnej więcej wioski nie odnaleziono.