Przedpola

5/10/10

Smutna kolumna pieszych i jeźdźców dotarła do zamku Hornvale dzięki rycerzom, którzy dłużyli u tutejszego lorda. Przez całą drogę Storm milczał tłumiąc w sobie wściekłość, żal i zwątpienie. W kogo? W siebie, w Siedmiu, we wszystko, co miało dla niego znaczenie. Czuł, że zawiódł wszystkich i nie jest godzien dalej dowodzić tą wyprawą.
Gdy mury potężnej twierdzy Zachodu wyłoniły się zza wzgórz, wszyscy byli już zmęczeni i raczej wyglądali mizernie. Młodzieńcza twarz Storma była pokryta rzadką, jasną brodą, a włosy zmierzwione straciły swój blask. Także zbroja, niegdyś błyszcząca na słońcu, teraz przez warstwę kurzu i brudu była matowa. Tęczowy płaszcz zaś choć nie wyglądał jeszcze jak szmata, lecz nie prezentował się najpiękniej.

Na spotkaniu z lordem Braxem Gregor był milczący i pełen pokory. W pełni poczuwał się do odpowiedzialności za klęskę. Nie chciał jeszcze bardziej zrazić do siebie gospodarza tych ziem. Od niego dowiedział się z resztą, że Żelaźni uprzedzili atak Lannistera i palą wybrzeża Zachodu. Doprawdy, Lelek był wysłannikiem bogów. Pamiętał, jak przed ponad miesiącem wieszczył do królowi. Nie omieszkał o tym napomknąć Braxowi. Zgodził się oczywiście zapłacić za zapasy, tyle ile było trzeba by dojechać do Lannisportu lub chociaż do najbliższego zamku w Reach. Jeżeli zaproponowano mu komnatę, to odmówił. Chciał pokazać swoim ludziom, że jest z nimi i ponosi taki sam los jak oni. W samotni Braxa oprócz niego był i lord Caswell i dowódcy rycerzy. To tutaj Caswell zażądał wyjaśnien klęski. Gregor spojrzał na niego z pokorą godną człowieka Siedmiu i skłonił głowę przed lordowskim majestatem, choć żywił głęboki uraz do wszystkich lordów.
- Lordzie Caswell, Lordzie Brax, wam obu należą się wyjaśnienia, jako że odpowiedzieliście na wezwanie Siedmiu i wysłaliście waszych poddanych na świętą wojnę. Zebrałem pod naszą komendą wiele tysięcy ludzi lecz w większości byli to prostaczkowie, Bracia Ubodzy, bez doświadczenia i uzbrojenia, które stopniowo starałem się kupować. Liczyłem, że Wyprawa powiedzie się dzięki równoczesnemu atakowi Jego Miłości Króla Lannistera na Riverrun i naszemu na Kamienny Sept. Mielibyśmy szanse, gdyby miasto było zaskoczone i nieprzygotowane na atak. Niestety okazało się, że zdradzieckie żelazne psy szykowały od dawna wojnę z Zachodem i Królestwem Burzy. W Reach też się panoszą. Przy granicach mieli więc doborowe, dobrze uzbrojone oddziały weteranów prosto z Żelaznych Wysp. Dodatkowo w samym Kamiennym Sepcie zbierała się jedna z armii uderzeniowych, która była potężna nawet pomimo zdrady Blackwooda i wyrżnięcia jego ludzi. Na naszą klęskę złożyło się więc kilka czynników, lecz wyprawa nie była skazana na porażkę od samego początku. Wojna, którą Żelaźni wypowiedzieli cywilizowanemu światu pokazuje jednak, że nasza misja dalej musi trwać. Do ostatniej krwi. Teraz Mur jest tutaj, a Żelaźni to realniejsze zagrożenie dla krainy Człowieka niż grumkiny i snarki.

Noc spędzona w obozie pod murami, gdy mogli odpocząć bez strachu przed pościgiem, bandytami czy dzikimi zwierzętami, dobrze wpłynęła na Storma i raczej większość jego ludzi. Nowy dzień nie przyniósł Stormowi jednak ukojenia. Wychodząc z namiotu widział oczy ludzi wpatrzonych w jego twarz z wyczekiwaniem i powątpiewaniem. Może i morale nie było na skraju wyczerpania, ale wyraźnie wyprawa potrzebowała nowego celu. I tchnięcia nowej wiary w dusze wiernych wojowników.

Po śniadaniu Storm przywdział zbroję i hełm wyczyszczoną przez giermka, czysty płaszcz, zaś do pasa przytroczył miecz jednoręczny zabrany wcześniej z pola bitwy od jednego ze zmarłych Synów Wojownika.  Wyszedł na środek obozu i postawił tam jedną ze skrzyń, w których przyniesiono im jedzenie z zamku. Stanął na niej i poczekał kilka sekund, aż zbierze uwagę Synów Wojownika, rycerzy i zbrojnych.
- Rycerze, moi bracia, pobożni i wierni ludzie, którzy od miesięcy związaliście swój los ze Świętą Wyprawą. Powiem głośno to, co wszyscy wiedzą i o czym ze sobą rozmawiacie. Tak, przegraliśmy bitwę o Kamienny Sept, tak, straciliśmy wielu ludzi, a nasza wyprawa mająca wyswobodzić Dorzecze obecnie jest na Zachodzie. Nie obiecywałem wam jednak łatwego życia. Jesteśmy mężczyznami, mamy być na wzór Wojownika, Kowala i Ojca. Waleczni, twardzi, pracowici i nieustępliwi. Gdyby to była łatwa wyprawa z pewną wygraną, czy udział w niej przyniósłby komuś chlubę i świadczył o jego wierze i waleczności? Nie! A jednak zebrało się wielu mężów, którzy postanowili zaryzykować i powierzyć swój los Siedmiu w ich Świętej Sprawie. Chwała wam za to! Jesteście więcej warci niż ci wszyscy, którzy mienią się wyznawcami Siedmiu, lecz na nasze wezwanie milczeli i wykręcali się od obowiązku oczyszczenia Westeros z pogan. Jesteście prawdziwymi ludźmi Siedmiu, ich prawdziwymi wojownikami! A czy wojownicy Siedmiu załamują się po jeden klęsce?. - poczekał na odpowiedź, czy to pomruk zgody czy może głośniejszą aprobatę. - Żelazne psy zaatakowały królestwo Zachodu i królestwo Burzy. Czy wobec tego możemy złożyć broń i się poddać? Nie! Musimy wspomóc wiernych Siedmiu, nawet jeśli nas zawiedli i nie odpowiedzieli na nasze wezwania. Siedmiu nakazuje wybaczać i bronić swoich. Oto nasz cel. Walczyć z żelaznym ścierwem gdzie tylko się da. Na Zachodzie, w Reach, w Dorzeczu, w Ziemiach Burzy, wszędzie! A gdy Lannisterowie i Durrandonowie z naszą pomocą wyrżną ostatniego żelaznego, Dorzecze będzie wolne, a nasza Święta Wyprawa spełniona. Czy jesteście gotów dalej służyć Siedmiu?!