Wody Stopni II

- ALARM!!! - usłyszał nagle Rufus.
W poszukiwaniu lorda Edwyna - lub piratów - odwiedzili po oddaleniu się od Tyroshyjczyków jakąś kryjówkę tych bandytów, jednak ta okazała się być opuszczona. Żeglowali więc dalej. Teraz zaś zdawało się, że Reyne w końcu będzie miał szansę skosztować krwi siejących taki zamęt na wodach wilków morskich. Poza nim na drakkarze byli oczywiście poborowi z Szafirowej Wyspy pod dowództwem jednego z tamtejszych rycerzy. O ile kompan po fachu Czerwonego Lwa nie wyglądał na bardzo poruszonego, to na twarzach wielu z rekrutów malowała się niepewność lub nawet strasz. Walczyć mieli na morzu z piratami? Przecież to byli doświadczeni mordercy!
- Łucznicy! Szykować się do oddania strzału! - zakrzyknął rycerz z Tarthu. - Piechota tarcze w gotowości!
Koga była coraz bliżej. Jak Rufus szykował się do tej walki? Warto było pamiętać, iż okręt ich wroga posiadał wyższe burty, a także zdolny był pomieścić więcej ludzi. Piraci mogli okazać się posiadaczami przewagi liczebnej, co nie wróżyło dobrze załodze drakkara.

Pomiędzy pokładami poleciały strzały i bełty. Paru poborowych z Tarthu z jękiem padło na pokład, podobnie Rufus widział jak przynajmniej jeden pirat spada do wody. Sam Reyne osłonił się jednak skutecznie swoją tarczą, w którą wbiły się dwie strzały. Pozbycie się ich nie było problemem. W końcu też statki stanęły burta w burtę i piraci ruszyli do abordażu.
- O, kurwa! - usłyszał krzyk jakiegoś łobuza plądrującego morza, który zeskoczył kawałek dalej na deski ich łajby. - Po chuj im tyle koni na jebanym drakkarze!?
Przy Rufusie jednak nie zeskoczył nikt, a i na razie nie zeskakiwały wielkie liczby. Reyne zarzucił więc zgodnie ze swoim zamiarem hak na okręt i wspiął się sprawnie. Leo próbował powtórzyć wyczyn, jednak w połowie drogi zdarzyło mu się spaść. Szczęśliwie wylądował bezpiecznie na pokładzie drakkara i szybko się podniósł, od razu stając do walki z jednym z napastników. Co się działo na dole Rufus już nie widział, ponieważ z Czerwonym Deszczem w dłoni ruszył na pierwszego pirata. Uzbrojony w krótki miecz szczerbaty mężczyzna o rozbieganym spojrzeniu natarł na rycerza i szybko pożegnał się z ręką na wysokości łokcia, a zaraz po tym z głową. Kolejny pirat padł niedługo po nim.
Wróg musiał zorientować się wówczas, że jakiś wariat wlazł samotnie na ich pokład i kładzie mu kompanów, ponieważ aż pięciu chłopa ruszyło w stronę rycerza z Castamere. Czterech uzbrojonych było w jakieś mieczyki czy toporki, jeden miał morgenstern. Rach, ciach i jeden padł martwy. Strasznie szybko umierali ci piraci, Rufus nawet nie miał szansy zaoferować im możliwości kapitulacji, cholibka. O! Dwóch ciachnął tak, że jeszcze dychali i zaczęli odczołgiwać się, mamrotali coś błagalnie, więc chyba kapitulowali. Zaraz też mocnym ciosem położył czwartego pirata i jednocześnie ranił ostatniego, który padł na ziemię i trzymając się za krwawiącą pierś krzyknął.
- LITOŚCI!
Po tym jak Reyne sprawnie położył trzech nikt więcej nie nadbiegł pomóc dwóm pozostałym, a i jego towarzysze musieli w tym czasie trochę piratów wybić, ponieważ jakoś mniej ich było na pokładzie. Tak z dziesięciu z hakiem. Wszyscy patrzyli na niego. I rzucili broń. Chyba kapitulowali.

Kapitan drakkaru nie miał obiekcji co do życzenia Rufusa. Wszak to on wdrapał się na łajbę wroga jako jedyny i zabił najwięcej przeciwników, a w dodatku zrobił to tak skutecznie, że pozostali woleli rzucić broń. Piraci po wysłuchaniu jego propozycji natomiast... Bardzo ochoczo postanowili przystać na ofertę i zaciągnąć się pod sztandar Reyne'a w poszukiwaniu odkupienia. Brak kary za piractwo i do tego zarobek wcale nie były tutaj istotnym czynnikiem. Kapitan drakkara widząc to pobladł za to lekko, ponieważ Rufus nie tylko mógł najmocniej ze wszystkich powiedzieć, że kogę zajął, to jeszcze teraz miał więcej ludzi pod swoją komendą niż żeglujący z nim Burzowcy.


Koga i drakkar wiozące ludzi z Tarthu oraz ser Rufusa z jego przyjaciółmi i piracką załogą wpadły na morzu na trzy galery swoich sojuszników. Los chciał, że na jednej z nich znajdował się książę Durwald Durrandon! Członkowie obu załóg mogli wymienić się informacjami, zaś ludzie towarzyszący Reyne'owi oraz on sam poznać mogli nowe rozkazy od lorda Edwyna. Pośród załogi galer szybko rozniosła się też plotka o tym jak ser Rufus sam dokonał abordażu na wrogi okręt i zdobył go, po czym przejął komendę nad korsarzami.