Wody Stopni

Będąc prawie w połowie drogi do swego celu, chyba, flota z Duskendale wpadła na znajome okręty - grupę lorda Estermonta. Pan Zielonego Kamienia również ich rozpoznał, więc dwie siły polujących na piractwo wasali Durrandonów wkrótce się spotkały i wymieniły informacjami. Darklyn mógł pochwalić się wielkim sukcesem, jednak Estermont niósł bardziej ponure wieści. On sam wpadł na porzucony przyczółek, więc po dokładniejszym zbadaniu miejsca ruszył w ślad za młodym Stormem z Kamiennego Hełmu, którego okręty zastał w przystani ufortyfikowanego pirackiego fortu. Z początku myślał, że Burzowcom udało się zdobyć wrogą sadybę, jednak bliższe rozpoznanie rozwiało lordowskie nadzieje. Piraci pobili Storma i zajęli jego statki, a teraz niewątpliwie szykowali się na kolejne starcia. Teraz przed dwójką lordów leżała trudna decyzja. Co robić? Ruszyć na przyczółek piratów i uderzyć na niego? Zrobić to po wcześniejszym połączeniu się z flotą Tartha? Czy może ruszyć polować na pojedyncze okręty, a podjąć próbę negocjacji o jeńców z tymi piratami, którzy władali fortem?

Lord Estermont nie był do końca pewien żadnego z tych wyliczeń Darklyna. Piraci równie dobrze mogli wziąć Storma z zaskoczenia i wyruchać go w dupę zanim ten podciągnął spodnie po sraniu. Żeby przeprowadzić taką operację na wszystkich okrętach musieliby mieć ich przynajmniej tyle co on, a wedle rozpoznania pana na Zielonym Kamieniu to mieli więcej. Do tego znali lepiej te wody i takimi zadaniami zajmowali się, można by rzec, zawodowo. Taki scenariusz zaś malował przed nimi prawie nienaruszony garnizon oraz nietknięte umocnienia. Do tego musieli pamiętać, że wróg był teraz najpewniej zaalarmowany i gotów do walki. Zdaniem Estermonta spokojne schodzenie na ląd, a tym bardziej wchodzenie do portu i zabieranie okrętów, można było włożyć między bajki. Niemniej jednak lord Ziem Burzy uważał, że śmiałość jest chwalebną cechą i piratów pobiją, chociaż z pewnością będzie to trudniejsze niż Asgar zdawał się optymistycznie zakładać. Toteż, o ile po uwagach Estermonta odwaga Darklyna nie opuściła, mogli ruszać na fort. W przeciwnym razie drugi lord zamierzał polować na piratów na wodach.


Jeżeli panowie ruszyli, to po niedługim w miarę czasie dotarli w pobliżę pirackiej sadyby. Tam wlot do zatoki, umieszczony pomiędzy klifami a skałami, blokowało im szesnaście galer. Okręty wroga były skryte już głębiej, zmuszając potencjalnego agresora do wpłynięcia w wąskie gardło. Ludzie Asgara donieśli mu również, że zdawało im się, że dostrzegli jakiś ruch pośród skał na szczycie klifów.

Piraci łódeczkę z posłami, ku zaskoczeniu niektórych, przyjęli i przekazali swoje warunki. Mieli w niewoli łącznie cztery setki i trzynastu chłopów, a także dwudziestu jeden rycerzy. Nie odróżniali dokładnie, którzy są od Darklyna, a którzy od Swanna, zwłaszcza w kwestii chłopów, aczkolwiek tych z Duskendale było niewątpliwie więcej. Jeżeli Asgar bardzo chciał, byli gotowi wypytać żeby dostał tylko swoich, ot, taka drobna uprzejmość wobec parszywego najeźdźcy. Sam lord z Burzy wiedział po otrzymaniu informacji zwrotnej, że on jeńców ma mniej na wymianę, jednak to nie było problemem. Piraci gotowi byli przyjąć złoto za wydanie swoich więźniów. Za rycerzy liczyli sobie oczywiście odpowiednio większy okup, zaś za dowódcę wyprawy, Cortnay'a Storma, jeszcze znaczniejszy. Kogo Asgar wykupi? Ach, jeszcze jedna sprawa. Piraci postawili sprawę jasno - oni są tutaj stroną najechaną i poszkodowaną, więc wypuszczą więźniów dopiero po otrzymaniu zapłaty i swoich, nie w drugą stronę. Dotrzymania układu najznaczniejszy z nich przysiągł jednak "na piracki honor".

Oferta:

Piraci złoto przyjęli i powiedzieli, że czekają na resztę zapłaty. Zaznaczyli też, że preferowaliby odzyskać swoich kamratów zamiast dostać samo złoto. Wszak smutno tak pić za cudze samemu...

Targ:

Piraci złoto przyjęli i odesłali posłów z wiadomością, że zaraz poślą po statki z jeńcami. Wszak nie brali ich do utworzenia blokady, przeszkadzaliby jedynie. Asgar mógł zauważyć jak dwie pirackie galery odrywają się od po chwili blokady z tyłu i znikają za wzgórzami wyspy. Wkrótce zamiast nich nadpłynęło pięć kog, które płynąc jedna za drugą minęły blokadę - gardło było wszak trochę wąskie - i ustawiły się tuż przed pierwszą linią pirackich galer czekając na okręty Darklyna. Na wrogich pokładach widać było z oddali usadzonych na środku jeńców, wokół których stały uzbrojone sylwetki strażników.
Galery z Duskendale zbliżyły się do wroga, jednostki połączono by wymienić jeńców i... Piraci poderwali się do abordażu, w tym również ich "jeńcy", którzy byli niczym więcej jak przebranymi kompanami wilków morskich. W tym samym czasie machiny na pirackich galerach wypuściły wszystkie pociski jakie mogły by zatopić ile tylko dadzą radę statków Asgara. Jakby tego było mało zdawało się, że kilka kamieni spadło z klifu wznoszącego się ponad nimi... Właściwie wcześniej meldowano o jakimś ruchu w tamtym rejonie. No trudno, przecież łowcy piratów byli na to gotowi. Odpowiedzieli posyłając w powietrze własne pociski, dmąc w rogi, waląc w bębny i ruszając.
Pierwsza wymiana salw nie była zbyt bolesna dla żadnej ze stron - dwie galery z Duskendale zaczęły tonąć, jedna zdawała się lekko oberwać, piraci również mieli okręt idący na dno. Kolejne pociski wystrzelone przez obie strony były jednak o wiele celniejsze. Trzy pirackie okręty zaczęły nabierać wody, inne wyglądały na uszkodzone. W kwestii Burzowców zaś... Wszystkie osiem galer Asgara niezwiązanych walką - dwie w końcu szły już na dno, zaś pięć posłano z jeńcami i toczyła się na nich walka - zostało roztrzaskanych przez celny ostrzał wroga. Pozostały kogi oraz drakkary, które ruszyły między wraki by ratować swojego lorda. Lorda, który jedynie dzięki szybkiej interwencji swego zaprzysiężonego strażnika nie skończył jako dryfujący w wodzie lub nawet martwy.
Niestety celność piratów jedynie rosła, zaś kogi i drakkary były bardziej podatne na pociski niż wojenne galery. Lord Darklyn został dostrzeżony na fragmencie swego tonącego okrętu, ale żadna jednostka nie zdołała zbliżyć się do niego przed tym jak uderzyły w nią pociski nadlatujące z pozostałych okrętów blokady lub ze szczytu klifu.

Piraci zdawali się zwyciężyć w swoim małym starciu i zająć abordażem galery z jeńcami. Wkrótce pewnie wypłyną pomiędzy wraki by wyłapywać lub dobijać rozbitków z floty Darklyna. Co robić? Dać się pojmać jako lord? Udawać zwykłego rycerza lub zbrojnego? A może zrzucić wszystko co cenniejsze do wody i zgrywać zwykłego marynarza? Jedno było pewne, "piracki honor" rzeczywiście był gówno wart.

Wkrótce piraci rozpoczęli łowy ocalałych. Ludzi było wielu, było również trochę trupów, nie wszystkich chciało im się również zabierać. Czasami po prostu widzieli rannych i woleli ich zostawić by zdechli, czasami po prostu kogoś nie zauważyli. Tak też się też stało z lordem Darklynem i jego zaprzysiężoną tarczą, którzy dryfowali razem na większym kawałku drewnianego pokładu. Wydawało się, że zostali przeoczeni.
- Panie, możemy spróbować dotrzeć do brzegu i może znaleźć jakąś wioskę - zasugerował rycerz. - Albo może uda nam się wyczekać przybycia okrętów innej części floty. Piraci pewnie nie czają się na całej wyspie.
Po klifach się nie wdrapią, ale wybierając drogę przez skały dotarliby do mniej stromych brzegów i mieli szansę zejść na ląd. Na Stopniach zaś może rzeczywiście znaleźliby kogoś innego niż piraci. W końcu skądś musieli brać żywność do swoich kryjówek. No i wymieniać z kimś jakieś podstawowe dobra czy usługi, raczej nie trzymali w forcie armii niewolników odpowiedzialnych za spełnienie każdej z ich potrzeb. Zwłaszcza jeżeli były to potrzeby pokroju usług rzemieślniczych.

Pięć drakkarów pod banderą Hoare'ów przecinało wody Stopni, kierowały się tam, gdzie kazał im się kierować Twardoręki. W końcu kiedy król Wysp i Rzek mówi "skacz", to skaczesz, a w locie pytasz jak wysoko. Czemu tak? Proste - żeby jednocześnie spełnić odpowiednio jego oczekiwania i nie zmuszać go żeby czekał. Na pokładzie jednego z tych okrętów znajdowali się Harras i Harlon, synowie króla. Młodszy z Czarnej Krwi siedział na skrzyni i ostrzył sztylet, wesoło rozprawiając z dwoma łupieżcami. Na jego ramieniu siedział jeden z tresowanych lemurów kupionych w Myr, którym książę szybko przypadł do gustu. Może to dlatego, że był taki sympatyczny?
Niezależni jednak od tego wesoły dzień został przerwany przez krzyk wypatrującego zagrożeń Rudego Ralfa Jąkały
- P-p-p-piraci! - krzyknął i wskazał w dal. - O-o-o-o, ta-a-am!
Wszyscy, którzy podążyli wzrokiem za jego palcem, który w przeciwieństwie do głosu wskazywał niezwykle pewnie, dostrzec mogli w oddali galerę wojenną oraz kogę pod piracką banderą. Okręty kierowały się w ich stronę. Czyżby chcieli walczyć z Żelaznymi? Możliwe. Trzeba było szybko podjąć decyzję co robić. Ruszyć na nich? Uciekać? Zastosować jakiś fortel? W okolicy był dwie wyspy - jedna większa i płaska niczym Findis z domu Arrynów, pokryta rzadkim lasem, druga mniejsza i bardziej górzysta, wokół niej było wiele zwiastujących niebezpieczeństwo dla żeglarzy skał.

Piraci chcieli walczyć? Żelaźni Ludzie nie mogli być bardziej zadowoleni, te morskie szczury właśnie urozmaiciły ich nudny wcześniej dzień. Kiedy Harras kazał ruszać na wroga wojownicy wznieśli ku niebu radosne okrzyki i zadęli w rogi. Lokalni łupieżcy - szczęśliwie dla Żelaznych - nie skorzystali z machin umieszczonych na galerze, a jedynie próbowali staranować najbliższy drakkar. Zapewne sądzili, że z czterema sobie poradzą i mieli zamiar wyeliminować tylko pojedynczą jednostkę. Niestety żeglarze Twardorękiego byli sprawniejsi i sprawnie uniknęli pirackiego manewru. Pomiędzy pokładami wrogich flot poszybowały strzały i wkrótce doszło do abordażu...
Paru piratów przeskoczyło na drakkary, jednak szybko okazało się, że to głównie Żelaźni Ludzie będą nacierać. Na samym początku łupieżcy ze Stopni stawiali zaciekły opór i powalili nawet niemałą liczbę ludzi Twardorękiego. Wkrótce jednak siły zaczęły ich opuszczać, a ich pokłady coraz bardziej wypełniały się odzianymi w stal wojownikami. Tyle opancerzenia na morzu! Kto tak robił? Jedynie jacyś wariaci! Harras walcząc napotkał jednego z piratów - uzbrojonego w krótki miecz oraz napierśnik z utwardzonej skóry - z którym stoczył długi pojedynek. Ubił oponenta, acz został dość dotkliwie ranny. Dwaj kompani starszego na wyprawie Hoare'a oraz jego brat spisali się o wiele lepiej. Wszyscy trzej ledwo byli draśnięci, Loren Codd ubił trzech, Haike Wynch dwóch, a Harlon jednego, ale szybciej od brata i z mniejszymi stratami we własnej krwi.
Wkrótce było już po wszystkim... Okręty należały do Żelaznych Ludzi. Pozostawało sprawdzić kto żyje, kto umarł i kogo udało się pojmać.

Wszyscy piraci postanowili przeżyć i dołączyć do Żelaznych Ludzi. Niektórzy członkowie z załogi Harrasa stwierdzili natomiast, że na statkach powinien dowodzić Żelazny kapitan, a nie jakaś piracka kurwa ze Stopni i chyba go popierdoliło, że oferuje im takie rzeczy. Lżej rannych napastników najlepiej było rzucić na drakkar do wiosłowania. Harlon tymczasem postanowił, że zajmuje kogę i da ją w prezencie swojej nowej narzeczonej jako własnoręcznie zajęty okręt.

Szybkie przeszukanie okrętów udowodniło, że pokonani piraci do bogatych nie należeli. Żelaźni znaleźli jedynie niewielki kuferek z monetami, w połowie pusty, skromne zapasy żywności, które miały starczyć piratom na kilka najbliższych dni, oraz trochę towarów. Kilka beczek zielonego wina z Myr, dwie skrzynie pełne sztab stali i klatkę z czterema niewolnikami. Ludzie w klatce - po przepytaniu piratów - okazali się zwykłymi żeglarzami porwanymi w trakcie ostatniego napadu. Nie był to nikt znaczący czy szczególnie cenny, ale wciąż dało się ich sprzedać z zyskiem. W końcu coś co wzięło się za darmo zawsze sprzedajesz z zyskiem.
Wkrótce wszyscy zostali opatrzeni. Haike i Loren czuli się świetnie, natomiast Harras oraz Harlon trochę gorzej, chociaż młodszy Hoare zdecydowanie był w lepszej formie niż starszy.

Płaska i rzadko zalesiona wyspa wybrana przez Harrasa nie była duża. Łatwo dało się wyciągnąć drakkary na brzeg i rozbić obóz, a drewna na opał było pod dostatkiem na krótki pobyt. Szybko też Żelaźni Ludzie zdołali przetrząsnąć ją całą i nie donieśli o niczym co byłoby szczególnie interesujące - drzewa, skały, krzaki, jakieś ptaki. Wysepki nie kojarzył żaden z nich, a wielu w tych okolicach kiedyś żeglowało łupić lub handlować. Ot, jedna z wielu malutkich i nienazwanych wysp zalegających na wodach obok większych i bardziej znaczących mas lądu.
W ciągu dnia jaki minął siepacze Twardorękiego przygotowali obóz, ustrzelili kilka ptaków żeby uzupełnić zapasy, opatrzyli dokładniej rany i wyczyścili się, na ile mogli, z krwi oraz brudu po walce. W końcu Jego Miłość był bardzo stanowczy w tym, że mają się dobrze zaprezentować na miejscu. Potyczka z piratami z pewnością byłaby dobrym wytłumaczeniem nie najlepszego stanu, ale woleli nie ryzykować. Przy okazji postoju wzięli też w obroty nowych rekrutów zwerbowanych na pirackich łajbach - wypytywali ich skąd się wzięli, co umieją i stawali ich naprzeciw swoich w walce. Jednego namówili nawet żeby spróbował się w tańcu palców i dwa palce mu rzeczywiście zatańczyły. Wszyscy śmiali się i dokazywali, czekając na rozkaz do wypłynięcia...