Wody Stopni

Okręty z Bazyliszkowych Wysp z każdą chwilą były co raz bliżej ich celu - Stopni. Eyron siedział przy stoliku na pokładzie Czarnej Kaczki, która płynęła na czele floty korsarzy. Spojrzał na płynące w tyle okręty, krzywiąc się przy tym. Kiedy był w Lys miał ich pod sobą znacznie więcej, ale cóż, historia musiała się potoczyć tak jak musiała. Przynajmniej był teraz królem. Westchnął tylko nad swoim losem i klasnął w dłonie, wzywając do siebie naathańskiego niewolnika, który postawił przed nim talerz z pieczoną mewą nadziewaną grzybami i czosnkiem. Zabrał się do jedzenia i popijając bursztunowe wino z czaszki starego Lazarro, doszedł do wniosku, że teraz ma znacznie lepsze życie.
Po skończonym posiłku dał znak zatrzymania się i wezwał do siebie kapitana z najbliższego okrętu. Kiedy w końcu ten się pojawił, Eyron usiadł wygodniej na swoim siedzisku i wyciągnał nogi na stół, przypominając sobie w międzyczasie imię mężczyzny, który właśnie składał przed nim pokłon.
- Kapitanie Benn, mam dla pana zadanie. - powiedział, odniechcenia bawiąc się koroną w dłoniach. - Weźmiesz pięć okrętów i popłyniesz do naszych pirackich przyjaciół ze Stopni z zaproszeniem na mój okręt. Mam dla nich propozycję. Każdy kapitan ma się o tym dowiedzieć, zrozumiano? - uniósł brwi, wpatrując się pytająco w mężczyznę obok siebie. Ten tylko zmiął rondo kapelusza i skinął nerwowo głową, po czym wrócił na swój okręt, zostawiając króla z jego szaleństwem.

W końcu nadszedł dzień sądu. Wcześniej z rokazu Eyrona na burtach Czarnej Kaczki ustawiono długie stoły upełnione jadłem i napitkiem, przede wszystkich bursztynowym winem, dzięki trybutowi z Naath. Kiedy wszyscy kapitanowie byli już na miejscu, Grimtongue wyszedł ze swojej kajuty koronie i długim, szkarłatnym płaszczu z rękawami i rozejrzał się po zebranych.
- Witajcie Was na mym skromnym okręcie, kamraci. - rzekł, kłaniając się im lekko i posłał im swój najsłodszy uśmiech. Wskazał ruchem dłoni na stoły, samemu podchodząc do swojego siedziska i nalał sobie bursztynowego wina do czaszki Lazarro. - Siadajcie, proszę, jedzcie, pijcie, a tymczasem ja opowiem wam czemu was tu zaprosiłem. - wzniósł w ich stronę czaszkę, a potem pozbył się jej zawartości jednym haustem. - Wielu z Was zapewnie słyszało o mnie i moich wyprawach. Plądrowałem ziemie od Ib po Arbor i Leng. Widziałem cuda o jakich mogliście nie śnić. I bogactwa, przede wszystkim je. Pałace wykonane ze złota i kości słoniowej, niezliczone skrzynie srebra i klejnotów, statki wypełnione belami jedwabiou i aksamitu, a także przyprawami za których kilka skrzyń moglibyście kupić niejedno królestwo, to widziałem. Dlatego przyłączcie się do mnie. Przyłączcie się do mnie, a będziecie mieć zastępy dziewczętą, które ogrzeją wasze łoża na jedną noc, a następnej nocy wymienicie je na nowe. Lub chłopców, zależy od gustu. Poprzysięgnijcie mi lojalność, a wszyscy zdobędziecie to o czym od zawsze marzyliści. Zjednoczeni staniemy się potęgą z którą każdy będzie musiał się liczyć. - skończył, niezauważając, kiedy zaczął wbijać palce w oparcie krzesła.

Król skierował swoje jedno oko na kapitana. Wysłuchał go w milczeniu, stukając palcami w podłokietnik. Doskonale..., pomyślał, kiedy mówca zasiadł ponownie przy stole.
- Dziękuję, kapitanie za odpowiedź. - skinął mu głową, po czym zwrócił się do pozostałych. - A teraz, kamraci, korzystajmy z nocy, póki młoda, a za dwa dni zbierzemy się tu i popłyniemy na żer. - wzniósł czaszkę króla ponownie tego wieczora. Kiedy kapitanowie w końcu opuścili Czarną Kaczkę zmęczony Eyron udał się do swojej kajuty. Rozebrał się do naga i położył się na łóżku, licząc, że sen wkrótce nadejdzie. Jednak jak zwykle nie przyszedł, a wszystko przez głos szepczący w tyle jego głowy.

18 stycznia 336AC

Flota piratów i korsarzy zebrała się około godziny żeglugi od brzegów Szarej Szubienicy. Eyron stał na dziobie Czarnej Kaczki, z dalekowidzem w dłoni i wypatrywał wracających drakkarów. W końcu nadszedł dzień wcielenia planu w życie. Na początek postanowił działać pokojowo, wysłając dwa drakkary do placówek Żelaznych Ludzi z wiadomością, by opuścili Stopnie i wrócili do domów. Jeśli odmówią to cóż..... Eyron będzie miał kolację na tydzień.
Grimtongue westchnął i podał dalekowidz jednemu z członków załogi, po czym podszedł do stolika stojącego na pokładzie. Zaraz potem podbiegło do niego dwóch niewolników, którzy pomogli pozbyć się mu pancerza i postawili tacę z cytrynowymi ciasteczkami na stoliku. Król usiadł na jednym z sześciu krzeseł, przy czym dwa z nich były zajęte przez przywiązane do nich kraby i makrele, i zajął się pałaszowaniem łakoci.

Kiedy Eyron kończył jeść ostatnie ciasteczko, z bocianiego gniazda jeden z marynarzy ogłosił, że widzi wracające drakkary. Zerwał się z krzesła i szybko dotarł na dziób, by upewnić się, że to prawda. Oby drakkary przyniosły mu dobre wieści...
Po wysłuchaniu drugiego z kapitanów, Grimtongue odesłał ich z Czarnej Kaczki i stanął na dziobie, wypatrując drakkarów Żelaznych. Mogli wracać do domu i poskarżyć się swojemu królowi. W razie czego mieli do przepłynięcia jeszcze piękne statki Redwyne'ów i Hightowerów. Uśmiechnął się półgębkiem na tę myśl i udał się do kajuty.
- Zabij ich. - odezwał się nagle głos w jego głowie. Eyron znieruchomiał, zaskoczony tak nagłą aktywnością ze strony głosu, po czym westchnął zmęczony. Pan każe, sługa musi... Wezwał szybko do siebie kapitanów pięciu galer i dziesięciu drakkarów, i wyjaśnił im swój bardzo prosty plan. Drakkary miały dogonić Żelaznych i zająć ich walką, podczas gdy galery miały posłać ich taranami na dno, co było ich niewątpliwym atutem nad drakkarami.

Eyron przyglądał się potyczce z Żelaznymi przez dalekowidz w swoich dłoniach. Doskonale, pierwsze małe zwycięstwo. Kiedy okręty wróciły, Grimtongue osobiście pogratulował kapotanom, a potem kazał skierować prawie cała flotę na wyspy, by zajęli je i napadali oraz zajmowali wszystkie przepływające tamtędy okręty, a także by rozpoczęli budowę dziesięciu dromonów.
Kiedy kapitanowie opuścili pokład jego statku, Eyron wyciągnął dalekowidz i spojrzał na zachód, w stronę Westeros zamieszkanego przez tych dzikusów. Złapał kraba, który dreptał sobie po deskach pokładu, i zaczął wyrywać mu szczypce i odnóża, by wpaść na pomysł co zrobić. Kiedy przybił jego pozbawioną kończyn skorupę sztyletem do relingu coś przyszło mu do głowy. Wezwał więc na Czarną Kaczkę Etain i kapitanów trzynastu galer.

Dzień po przyłączeniu się do armady Eyrona, dane było jej ujrzeć kunszt jego zmysłu dowódczego. Na całą sytuację, patrzyła przez dalekowidz, z pokładu swojego okrętu. Siedziała wtedy na tronie i zajadała się różnymi pysznościami - ale z umiarem, żeby nie stracić linii. Walka z żelaznymi poszła niezwykle szybko, nie było po nich nawet czego zbierać, ale straty wśród pirackiego pomiotu, też nie były małe. Po wezwaniu Trafalgara, na statek swego narzeczonego, Etain czym szybciej wydała rozkaz zrównania obu okrętów, a gdy to nastąpiła, ponownie, jak poprzedniego dnia, jej tron został zaniesiony przed obliczę Grimtongue'a. W ciszy siedziała i obserwowała, jak przychodzą kolejni kapitanowie, niektórych znała z widzenia, innych ze słyszenia, a oni wszyscy na pewno znali ją i jej wzrok, którym tym razem patrzyła na nich. Był to wzrok arogancki, zakładający swoją wyższość nad nimi, ale spokojny i poniekąd życzliwy.
- Tak? Czego potrzeba? - powiedziała, gdy już wszyscy się zebrali i uśmiechnęła się lubieżnie. Nie mogła się doczekać, jakie zadanie ma dla niej, jej narzeczony.

W końcu dostrzeżono wracające okręty z Lys i Myr. I to w dwa razy większej liczbie niż przedtem. Kiedy okręty zrównały się z Czarną Kaczką Eyron pogratulował kapitanom i ich załogom, a potem zaczął rozdzielać łupy. Pijany tymi małymi zwycięstwamj Grimtongue postanowił wykonać kolejny ruch, jednak tym razem bardziej dyplomatyczny. Wyciągnął pergamin i inkaust, po czym zaczął kreślić wiadomość do magistrów, w której rozkazywał im, by poddali miasto, rozbroili straż miejską i klękli przed Eyronem albo Grimtongue przypłynie ze swoją flotą, zablokuje miasto i poczeka aż mieszkańcy zaczną zjadać ciała swoich umarłych. Potem przekazał wiadomość jednemu z kapitanów i wysłał go do Lys. Pozostawało czekać aż magistrzy oddadzą miasto bez przelewu krwi. Przynajmniej dopóki Eyron nie postawi tam stopy...

Łupy:

Po przybyciu posła na okręt Imperatora Piratów, przypadkowo Etain też już tam była. Siedziała na swoim tronie i zajadała się owocami, jednak bez przesady. Chciała zachować linię. Po wejściu posła na okręt, zwróciła całą uwagę na niego. Wsłuchiwała się w każde jego słowo i od czasu do czasu, lekko się podśmiewała. Teraz Lys było bardzo łatwym celem, oczywiście o ile Tyrosh nie podpisze rozejmu z Drugą Córą. Po skończeniu wypowiedzi posłańca, Trafalgar się roześmiała i zwróciła do narzeczonego.
- Płyńmy na Lys, a potem zatańczmy na wrakach ich okrętów. - powiedziała, nie widziała innego wyjścia, jak zwycięstwo. Była wręcz go pewna. - Haha! To będzie piękny spektakl! - powiedziała klaszcząc w dłonie i się uśmiechając.

W końcu, po kolejnych trzech dniach oczekiwania, powrócił kapitan z Lys. Tak jak można było się spodziewać, magistrzy odmówili. Przeklęci, pierdolący małych chłopców, tłuściochy, któych jedynym celem w życiu jest to, by napchać sobie sakiewki. W całym tym ptowarzystkie tylko Saan'owie byli coś warci, a i oni mu odmówili. Jak można było odmówić tak miłemu człowiekowi jak Eyron, który chce tylko zaprowadzić pokój i miłość na świecie?... Dobra, dość ściemniania. Grimtongue zmrużył oczy i zerknął na Etain, któa z jakiegoś powodu postanowiła przybyć na Czarną Kaczkę, po czym ruchem dłoni odesłał posła-kapitana i wstał ze swojego siedziska. Magistrzy za to zapłacą, całe Lys zapłaci. Zaczął zaciskać splątane palce dłoni, co raz mocniej, gdy w jego głowie zadźwięczało znajome "Zabij ich". Jednak jakimś cudem usłyszał słowa Etain, które przebiły się do jego głowy i na ich dźwięk nagle oprzytomniał. Odetchnął kilka razy, po czym usiadł z powrotem i założył koronę.
- Chciałem załatwić wszystko po dobroci, ale najwyraźniej się nie da. - powiedział w końcu. - Tak, Lyseńczycy zobaczą, że z nami się nie zadziera. Do jutra wszystkie okręty mają się tu zebrać i dwa dni później popłyniemy na miasto.
Zaczął wydawać rozkazy do wezwania kapitanów, ale też kilka innych, między innymi, aby sześć drakkarów miało zostać na Stopniach i dopilnować budowy dromonów oraz pilnować czy aby Tyrosh i Myr czegoś nie kombinują, a także wysłał pięć innych drakkarów na południe Dorne, by patrolowali czy ktoś pod banderą Krakena, Winogrona lub Wieży nie płynie na Stopnie.

Rzeczy które zdobyła połączona armada piracka, były niewyobrażalnych rozmiarów. Był to prawdziwe skarby, które ledwo co mieściły się na pokładach okrętów. Król Eyron w swej świetności, postanowił porozdzielać wszystkim kapitanom po równo. Nie za bardzo przypadło to Etain do gustu, w końcu była księżniczką, ale nie chciała się na razie spierać. Poza tym, dostała też nie aż tak mały udział. Po przeniesieniu kozy na jej pokład, od razu kazała ją zabić i wystawiła biesiadę swoim załogantom, ale owca miała zostać zaprowadzona do jej kajuty. Był to teraz jej pupilek. Po wezwaniu kapitanów na pokład Eyrona, oczywiście wszyscy się tam zjawili, w tym oczywiście Etain - kolejny raz na swoim tronie. Wysłuchała planu Eyrona i przypadł jej do gustu.
- Co prawda, chciałabym już teraz zatańczyć na wrakach floty Lys. - powiedziała z lekkim zawodem. - Ale ten pomysł nie wydaje się być taki zły, odbudowa Gogossos jest według mnie świetnym pomysłem. Poza tym, łupienie tamtych terenów? Marzenie. Tutaj jak na razie złupiliśmy co się dało. - odezwała się jako pierwsza, a potem czekała na opinie innych kapitanów.