Lordowska samotnia

Po załatwieniu tej sprawy Elyana zajęła się innymi - zgodnie ze słowami miała zamiar odwdzięczyć się młodemu lordowi Marbrandowi zaproszeniem do Castamere. Dlatego wysłała kruka z zaproszeniem, oczekując jednocześnie potwierdzenia swego przybycia w wyznaczonym lub innym terminie. Wszak babsko Marbrand z pewnością będzie robiło pod górę, ale sobie z nią jakoś poradzi, tego była pewna.
Tymczasem musiała załatwić jeszcze dwie sprawy. Pierwszą były urodziny księcia Tommena. Prawdę mówiąc niewiele wiedziała o młodzieńcu, ale wiedziała kto się mógł czegoś dowiedzieć, ot niewinne ploteczki z Casterly Rock o tym co dziedzic Skały darzył sympatią. Był molem książkowym? Może uwielbiał jazdę konno i stawanie w szranki? Tego się mieli dowiedzieć jej szpiedzy. Zaś co się tyczyło szpiega, który ruszył z nią do Ashemarku chciała od niego usłyszeć czy dowiedział się czegoś o Morganie w trakcie ich krótkiej wizyty.

Elyana wezwała do siebie maestera, a w międzyczasie nakreśliła z zaproszenie skierowane do lorda Marbranda, wyznaczając na spotkanie w Castamere nieodległy termin lub wybrany przez niego w nieco późniejszym terminie. Ot, by mogła się na wszystko starannie przygotować. Nawet jeśli miała to być całkowicie kameralne wydarzenie, to uwielbiała uczty i miała zamiar wszystko starannie przygotować.Osobną kwestią było to czy zaproszenie zostanie przez niego zaakceptowane, a raczej przez jego matkę, ale w przypadku odmowy pomyśli nad jakimiś konsekwencjami. Może kilka starannie rozsianych plotek na temat tej wrednej kurwy, jego matulki?
W każdym razie przekazanie listu maestorowi był tylko jednym z powodów jego wezwania, uznając, że kto jak kto, ale maester na księgach znać się powinien jak mało kto. Dlatego zażyczyła sobie jego porady w kwestii wyboru prezentu dla księcia Tommena. Wydarzenie miało odbyć się za miesiąc więc wydawało się jej, że czasu było wystarczająco wiele by posłać kogoś nawet i do Starego Miasta i Cytadeli w celu zakupu ciekawych woluminów na tematy wszelakie. Może nawet sam Sebastion znał ciekawe pozycje, poza dbaniem o kondycję ciała, które zainteresowałyby młodzieńca? Oczywiście finanse nie grały tu wielkiej roli i nie trzeba się było ograniczać do jednej pozycji. Poza tym mógł zasugerować więcej rzeczy niż księgi. W Starym Mieście można było dostać wiele, a więc egzotyczne ciekawostki zawsze były w cenie.

Elyana wysłuchała słów maestera i potakując głową zapisywała na kawałku pergaminu przytoczone przez niego pozycje. Nie było czasu do stracenia, dlatego jeszcze dziś miała zamiar posłać kilku swych ludzi do Lannisportu by ci wyruszyli do Starego Miasta i Cytadeli celem negocjacji kupna woluminów. Miała też przy tym nadzieję, że książę Tommen nie miał ich dostępnych w Casterly Rock, a jeśli miał... cóż, to nie miał być jedyny prezent jaki miała zamiar mu sprawić. Z jednej strony dziedzicowi tronu należało sprezentować stosowny podarek, a z drugiej strony miała zamiar pokazać, gdyby ktoś miał wątpliwości, że Reynowie są bogaci i mają gest. Dlatego księgi i wszelkie bibeloty ze Starego Miasta, niezależnie jak drogie, miały być tylko dodatkiem. Coś co przywiezie osobiście do Casterly Rock.
Kolejnymi dodatkami miał być najlepszy koń ze stajni Castamere lub najlepszy koń jakiego będą wstanie znaleźć na Zachodzie. Być może i w Lannisporcie znajdzie się jakiś handlarz końmi. Do tego stosowne oporządzenie, robione na zamówienie i bogato zdobione. Książę miał też lubić szermierkę, więc nowy miecz, choć pewnie dostanie takich na pęczki, będzie kolejnym drobnym dodatkiem do całości. Do takiej roboty trzeba będzie też nająć najlepszych rzemieślników z Lannisportu, a nie zwykłych, zamkowych kowali.
Wszystko to jednak miało być niczym w porównaniu z ostatnim dodatkiem. Eylana, pozostając tematycznie wśród jednej z ksiąg, zdecydowała się sprezentować księciu okręt! Co prawda nie znała się na okrętach, ale uznała, że im większy tym lepiej. Nie wiedziała jedynie ile budowa okrętu zajmuje więc jeżeli zamówienie nie będzie wstanie wyrobić się w terminie, to cóż, okręt trzeba będzie kupić i go nieco odrestaurować.
Jako, że większość zadań oscylowała w podróży do Lannisportu i robienia tam interesów, zdecydowała się posłać tam jednego ze swych zaufanych rycerzy, zarządcę i koniuszego w eskorcie zbrojnych. Koniuszy miał rozejrzeć się za końmi i porównać je z najlepszym co mieli w zamkowych stajniach, zarządca zaś miał negocjować zakup wierzchowca, oporządzenie, zamówić broń i okręt. Zaś jej rycerz miał się udać w wyprawę do Starego Miasta w towarzystwie części zbrojnych i zakupić księgi i to co uzna za interesujące na tamtejszych targach lub Cytadeli.

W końcu nadszedł dzień, że można było być pewnym, że zagrożenie ze strony księcia Hallecka i Żelaznych Ludzi, przynajmniej na razie, zostało zażegnane. Dla lady Elyane nie była to jednak okazja do świętowania, a wyliczania poniesionych strat, które to były ogromne. Spalone włości, pomordowani ludzie, oblężony zamek, wszystko to spadło na nią w ciągu kilku dni i coś w niej zmieniło. Do tej pory dość luźno podchodząca do swych obowiązków, a najlepiej ich unikająca, teraz osobiście wzięła się do pracy.
Najpierw przyjęła u siebie dowódcę wojsk przybywających pod Castamere, które miało chronić wybrzeże i wraz ze swym dowódcą zbrojnych zdała mu raport o tym co miało miejsce przed kilkoma dniami. Następnie kazała przygotować komnaty i posiłek dla co znaczniejszych gości, choć z uwagi na niedawne wydarzenia i ogrom pracy jaki miała przed sobą, z ucztą się pohamowała. Nie miała na nią ni czasu ni nastroju.
Po nich nastąpiła potrzeba spotkania się z zarządcą, z którym rozmówiła się krótko i rzeczowo - chciała mieć, natychmiast, oszacowanie strat jakie ponieśli - od ludzi zaczynając a na infrastrukturze kończąc. Ostatnią sprawę miała zaś do swej prawej ręki, Edwyna Moore, który był dowódcą zbrojnych i de facto jej prawą ręką w wielu sprawach. Lady była, co dla niego oczywiste, niezadowolona.
- Zdajesz sobie sprawę, że to co miało miejsce przez ostatnie kilka dni było... Setki ludzi zabitych, zamek mógł zostać wzięty szturmem. I ty byłeś odpowiedzialny za nasze bezpieczeństwo. Zaniepokojenie, to jedno z łagodniejszych słów jakie można użyć na to co odczuwam. Mam więc krótkie pytanie - co zrobisz żeby sytuacja jaka miała miejsce się nie powtórzyła? Lub co mamy zrobić. Wojna dopiero się zaczęła i Żelaźni raz jeszcze mogą najechać ziemie Castamere lub próbować oblegać zamek.  

Elyana Reyne od czasu napaści Żelaznych Ludzi na jej ziemie zmieniła się. Z początku nie były to znaczne i diametralne zmiany, ale cały proces, jak gdyby poczęła powoli wybudzać się z długiego snu czy letargu, który trzymał ją w swoich ryzach i miast zajmować się tym co było ważne, jak przyszłością i bezpieczeństwem swoich ziem czy zabezpieczeniem przyszłości swego rodu, wolała zajmować się unikaniem swych codziennych obowiązków i spędzać czas na mało znaczących zabawach czy uciechach dnia codziennego, czy to polując czy też zajmując się samą sobą, kupując i przymierzając nowe suknie i klejnoty, biorąc długie kąpiele i spędzając czas na ogólnym nic nie robieniu.
Potem przyszedł najazd Żelaznych, który był doprawdy... doświadczeniem jedynym w swoim rodzaju. Wioski spalone i splądrowane, prostaczkowie pomordowani, setki jej ludzi zarżniętych pod murami Castamere i groźba zdobycia zamku przez najeźdźców była w tym momencie dla niej czymś niewyobrażalnym. Wtedy zaś wszystko zdawało się dziać tak szybko, że nawet o tym nie myślała. Jedyne co się liczyło, to utrzymanie zamku i liczenie na to, że ktoś przyjdzie jej z pomocą lub Żelaźni się wycofają, co wkrótce zrobili. Nie dała się zastraszyć bandzie rabusiów, co niektórzy odczytywali za siłę jej charakteru...
Potem zaś przyszedł długi czas odbudowy, liczenia strat i słuchania słów maestera Sebastiona o coraz bardziej pogorszającym się stanie zdrowia jej ojca. Nie sądził, że zostało mu już dużo czasu. Być może tak było lepiej dla jej schorowanego ojca... Nie mogła jednak pozwolić by jej umysł został przyćmiony smutkiem. Miała obowiązki, które winna była wypełniać i plany, które należało zrealizować.
Elyana zasiadała w komnacie swego ojca, jej samotni, ubrana w suknię wykonaną z najlepszych jedwabi o krwiście czerwonym kolorze, przyozdobioną złotymi i srebrnymi nićmi, które to układały się w fantazyjne wzory. Na dłoni spoczywał misternie wykonany pierścień ze złota, który obejmował duży, ociosany rubin. Na szyi znajdował się pasujący do niego naszyjnik, a uszach kolczyki. Nawet jeśli nastawienie Elyany do swych obowiązków zmieniły się i była o wiele bardziej chętna do ich wypełniania niż jeszcze kilkanaście miesięcy temu, to wciąż ceniła sobie zwykłe wygody dnia codziennego  i nie wyglądało na to, że cokolwiek miało się w najbliższym czasie zmienić. Lady potoczyła spojrzeniem swych niebieskich oczu po swoich doradcach, maesterze Sebastionie, dowódcy zbrojnych - Ser Edwynie Moore i zarządcy Felixcie
- Zacznijmy może od tego co nam wszystkim najbardziej spędza sen z powiek... - Elyana przeniosła swe pytające spojrzenie, w którym widać było drobne iskierki nadziei, które ostatnimi czasy były ciągle gaszone jego słowami. - Czy stan mego ojca się choć odrobinę poprawił? - Niezależnie jednak od tego jaką odpowiedź by nie otrzymała należało kontynuować zebranie, czy to w bardziej przygnębiającej atmosferze czy też może nieco odrobinę lżejszej.
- Byłam ostatnimi czasy nieco... niedysponowana i wypadłam z obiegu informacji. - Zaczęła przypominając im, że faktycznie ostatnie kilka tygodni były wyjątkowo ciężkie dla ich pani, gdy ta złapała paskudną grypę i gorączkę, która złożyła ją do łoża na długi czas. Teraz wyglądała już jednak zdecydowanie lepiej. - Dlatego zacznijmy od omówienia spraw najważniejszych i tego co się ostatnio działo, jeśli coś takiego miało miejsce na moich ziemiach czy Zachodzie, a potem przejdziemy do innych spraw, jak choćby na jakim etapie stoi rozbudowa zamku rozpoczęta już... Już chyba przed rokiem czasu? Jak wygląda sytuacja na ziemiach po najeździe Żelaznych Ludzi, stan skarbca... Słowem, wszelkie sprawy organizacyjne. No i sprawa ze wszech miar najważniejsza. Lord Marbrand i jego młody kuzyn Morgan. Mam nadzieję, że gdy leżałam chora nie przyszedł żaden list z ich strony? - Elyana upatrzyła sobie bowiem młodego panicza Morgana, najstarszego z kuzynów młodego lorda Marbranda i de facto jego dziedzica na swego męża. Wstępne ustalenia były już poczynione, ale matka i regentka lorda, kobieta tak brzydka, że nawet i Ibbeńczyka doprowadziłaby do płaczu i rodu Westerlingów, a więc rodziny nieprzychylnie do niej nastawionej, rzucała jej kłody pod nogi w trakcie jej ostatniej wizycie w Ashemarku i gdziekolwiek tylko mogła. Wolała się upewnić, że ma rękę na pulsie i nic się nie zmieniło w ich ustaleniach.

Elyana wysłuchała wszelkich słów swych doradców i milczała długo. Można było się domyślić, że to los jej ojca najbardziej jej w tym momencie ciążył. Zawsze się o niego wypytywała, choć nadzieje  były płonne, że jego los się poprawi i choć sama się okłamywała, to pożegnała go już dawno temu. Wyglądało na to, że za kilka dni będzie po wszystkim. Bogowie czy też natura wreszcie ulitowała się nad jego wyniszczonym ciałem i miała go ze sobą zabrać, stawiając ją jako prawną władczynię Castamere. Pożegnać się... Tak, należało to zrobić. Jak tylko skończą tutaj sprawy, to się pożegna. Najbardziej zaś z naglących kwestii na chwilę obecną była sprawa bandytyzmu, które wlewało się na jej ziemie.
- Tak... Zdaje się, że słyszałam coś o tym Dużym Jonie. Ludzie mówią o nim nawet na zamku, szeptają o nim między sobą. Nie chcę o nim więcej słyszeć. Jeśli Tarbeck nie jest wstanie sobie z nim sam poradzić, to my to zrobimy. Jestem przy tym pewna, że wszyscy jego sąsiedzi i sam lord będzie nam za pomoc wdzięczny. - Skinęła głową na maestera. - Wyślij proszę listy do odpowiednich lordów z moją propozycją wspólnego zwalczenia Jona. Powołamy pod broń ludzi, wyznaczymy patrole i jeśli będzie trzeba, zaszczujemy niczym dzikiego zwierza. Długo mógł być bezkarny, ale to wkrótce się zmieni.
- Sami zaś na początek powołamy po czterdziestu pieszych, strzelców i zamkowych zbrojnych i dodatkowo dziesięciu rycerzy. - Zwróciła się do swojego dowódcy zbrojnych. Taka siła na początek wydawała się jej całkiem spora na byle przestępcę, ale że chciała sprawę załatwić szybko a i jej włościanie zdawali się być dotknięci napaściami, kazała dodatkowo sprowadzić drugie tyle ze strony jej chorążych, głównie konnice której brakowało na patrole. To już będzie dwustu ludzi, a wierzyła że resztę dostarczą pozostali lordowie. Z takimi siłami Jon sobie nie da rady i wkrótce schowa się do dziury z której wypełzł.
Kwestie dotychczasowej budowy zamku Elyana przemilczała. Ekstrawagancja i ogromna ilość środków na to przeznaczone przyprawiały ją o zawroty głowy, ale cel był tego warty. Gdy już skończą Castareme będzie najpotężniejszą warownią na Zachodzie i już żaden napad czy oblężenie nie będzie mu straszny. Wkrótce jednak trzeba będzie zadbać o zwiększenie liczebności załogi, która będzie mogła zamek obsadzić. Nakazała więc rozpocząć zaciągi ochotników na zamkowych zbrojnych. Osobiście uważała, że potrzeba było ich przynajmniej stu, a dodatkowo niezbędny był dla nich ekwipunek, co wiązało się z kolejnymi wydatkami. Poza tym same zbrojownie też świeciły pustkami i dlatego kazała rozpocząć kucie i zakupy ulepszonego uzbrojenia dla 155 pieszych.
Ostatnią z przedstawionych spraw była kwestia jej zamążpójścia i rzekomych wątpliwości jakie wokół nich narosły. Jeśli należało działać, to działania rozpocznie. Kazała przeto przygotować stosowne poselstwo do Ashemarku złożone z rycerzy domowych i jej włościanych, szlachetnych panów którzy przypomną, że lady ze swojej strony umowę ma zamiar dotrzymać, rozmyślić się nie rozmyśliła i jest gotowa do wyznaczenia terminu zamążpójścia. A żeby nie być gołosłowną proponowała przełom trzeciego i czwartego księżyca na zaślubiny w Castamere. Miała nadzieję, że do tego czasu sytuacja z Jonem się wyjaśni, zaś same trzy miesiące powinny z okładem wystarczyć by zaprosić gości z całego Zachodu na ślub i przygotować atrakcje na ten dzień.
Ostatnią kwestią którą chciała poruszyć była kwestia mecenatu. Elyana chciała by rozgłoszono, że jest chętna roztoczyć swoją opieką i hojną ręką bardów królestwa, młodych i zdolnych, ale jeszcze o niewyrobionym imieniu i dlatego zapraszała ich na zamek by mogła osobiście ocenić ich umiejętności.
Jeśli w stosunku do instrukcji były jakieś wątpliwości, o czymś zapomniała lub jej doradcy mieli sami jakieś propozycje to była teraz okazja by wszystkiego wysłuchać.

Elyana zastanowiła się przez chwilę, rozważając swoje możliwości związane z zamążpójściem nim wreszcie uznała, że przygotowania do wyprawienia oficjalnego poselstwa można było już rozpocząć. Zgodziła się, że Percival faktycznie mógł ją reprezentować, do tego odpowiednia ilość rycerzy domowych i może zbrojnych co by dodać temu wszystkiemu splendoru. Odpowiedni podarek również można było przygotować. Skoro jednak maester i medycy mówili, że jej ojcu pozostawało jedynie kilka dni, to stwierdziła, że ostatecznie poczekają te kilka dni, a poselstwo zostanie wysłane natychmiast jak tylko śmierć lorda zostanie ogłoszona. Kilka dni... Wszak równie dobrze już jutrzejszego dnia mogła być pełnoprawną lady. Może nawet gdy skończą naradę.
Co się zaś tyczyło powiększenia załogi zamku, zamku, który w przeciągu kilku miesięcy zostanie ukończone i większej ilości obrońców będzie potrzebował, Elyana podejrzewała, że najlepiej byłoby powołać zwyczajnie chętnych prostaczków, którzy byliby chętni zaznać nieco innego życia. Choć nie wiedziała czy aż cała setka takich osób by się znalazła. Być może w samym Lannisporcie znajdowali się jacyś najemnicy, którzy chcieliby mieć stabilną i względnie bezpieczne zajęcie lub tamtejsi członkowie straży miejskiej szukali drogi do awansu? Na zamku bowiem zawsze byliby na oku szlachetnie urodzonych i zawsze łatwiej było zostać dostrzeżonym, czyż nie? Ostatecznie jednak zostawiała sposób rekrutacji w gestii Edwyna, choć podejrzewała, że przynajmniej trzeba będzie sięgnąć do dwóch, jeśli nawet nie trzech sposobów.
W kwestii broni, to Elyana nie miała zamiaru wybrzydzać czy kręcić nosem. Dla zamkowych zbrojnych miało być przygotowane standardowe wyposażenie. Jeśli Edwyn mówił, że dobrej jakości będzie odpowiednie, to niech tak będzie. Gdy finanse powrócą do normalności po rozbudowie zamku, to pomyśli nad ulepszeniem. Co do broni dystansowej to była zainteresowana ciężkimi kuszami. Ostatni atak Żelaznych Ludzi pozostawił w niej pewien niesmak, choćby biorąc pod uwagę, że złupili oni na niej dużo ciężkiego uzbrojenia, które teraz należało mieć czym dziurawić jeśli znowu mieliby ich zaatakować.
Apropos pustek w zbrojowni, nakazała też zamówić dodatkowe sztuki podstawowego uzbrojenia dla piechoty. Ostatnim razem wykosztowanie się w jednym momencie nie przydało, więc teraz miała zamiar pomału odbudowywać swoją zamkową zbrojownię.
Ostatnią zaś sprawą poruszoną była kwestia tego całego Jona. Co niby Elyana mogła jeszcze zrobić? Powołanie ludzi żeby go schwytali było jednym pomysłem, współpraca z innymi lordami drugim. Ale skoro zwiększenie patroli nic nie da, a wystawienie przeciw niemu grupy ludzi sprawi, że tylko zapadnie się pod ziemie, to co innego pozostawało? Jedyne co jej przychodziło do głowy to wystawić nagrodę za jego głowę.
- No chyba, ser Edwynie, że macie jakiś zupełnie inny pomysł. Może jakiś fortel, który mógłby wywabić Jona z ukrycia...? Ot, choćby wymksnięcie się plotki, że jakoby z Castamere do Casterly Rock miałaby jechać specjalna danina, danina którą można byłoby ukraść?