Lordowska Samotnia

Wezwani stawili się i rozmowy można było rozpocząć. Pierwsze padły podziękowania. Cóż, Runestone funkcjonowało jak zwykle od kilku ostatnich lat a na zawalenie się zamku jeszcze się nie zanosiło, więc osiągnięcia poddanych nie były niczym niezwykłym. Niemniej podziękę przyjęli, zapewniając lorda, że są do jego usług. Następnie można było przejść do spraw bardziej ważkich niźli pogaduchy.

Otóż... Nic niezwykłego nie wydarzyło się pod nieobecność Waymara. Domena działała tak, jak wcześniej. Czasem jakiś możny z innym możnym się o strumyk czy pastwisko sprzeczali, ale to nie było nic, z czym uprawiony do sprawowania władzy kasztelan by sobie nie poradził. Natomiast o weselu siostry to nie bardzo cokolwiek wiedzieli? O co chodziło?
Kiedy już wyjaśnili, co z początku lord chciał wyjaśnić, dalej iść można było do raportu ze stanu skarbca, zbrojowni, spichrzów oraz szacowanych możliwości mobilizacyjnych. Te zostały lordowi przedstawione w przystępnej formie a i były dość aktualne, po sporządzane właśnie na półrocze.
Dalej... I tutaj już było nieciekawie. Otóż żadnych złóż żelaza domena, jako lord pewnie świetnie wiedział, nie posiadała. Nawet zaś jeśli by posiadała, to lokalni rzemieślnicy nie potrafili się z tym surowcem obchodzić. Takoż wytworzenie żelaznej broni lokalnie było niemożliwe. Nabycie jej zaś... Cóż, niby tak. Najlepiej jednak byłoby, gdyby Waymar porozmawiał ze swą małżonką. Z pewnością na jej włościach można by nabyć stalowe wyposażenie dla żołnierzy a także znaleźć ludzi, którzy przeszkoliliby tutejszych rzemieślników. Rozkaz władcy miał w sobie moc, która mogłaby zmusić do posłuszeństwa niechętnych się do dzielenia wiedzą Andalów.

Propozycje rozwoju? Można byłoby wydobywać surowce, którymi były obdarzone włości Royców. Jak zapewne lord też wiedział, ziemie domeny były niespecjalnie ludne, na pewno mogły być lepiej zagospodarowane, no i lokalnych centrów handlu nie mieli za dużo. Jak temu zaradzić? Na pewno wszędzie potrzebni byli ludzie. Można by było skłonić do osiedlania się na ich ziemi andalskich osadników, oferując im właśnie tereny pod uprawy oraz hodowlę zwierząt. W tym wypadku należałoby też dać jakąś ulgę w postaci choćby roku bez podatku, by nowi osadnicy mogli w spokoju się osiedlić i zgromadzić zapasy potrzebne im do przeżycia oraz kolejnych zasiewów. W kwestii zaś centralizacji handlu... Miasteczka handlowe były ważne, skupiały okoliczną ludność na targach, wabiły kupców. Runestone nie miało raczej potencjału na budowanie wielkich miast, ale lokalny handel pewnie można by ożywić, fundując powstanie mniejszych miejscowości. Tylko... Lord musiał pamiętać, że nie wszystko na raz. Zarówna skarbiec jak i spichrze powinny mieć rezerwę zasobów na wypadek trudnych czasów, konieczności powołania wojska i tak dalej.

Doradcy zebrali się, skoro zostali przez swego lorda wezwani. Wysłuchali jego rozkazów i obiecali poczynić odpowiednie szacunki. Od ręki niewiele można było powiedzieć, ale za jakieś dwa czy trzy dni wszystko powinno być wyliczone. Co teraz zaś mogli poradzić... Cóż, jeśli lord nie chciał podkradać prostaczków a był otwarty na andalską kolonizację, to powinien szukać chętnych za morzem. Niechybnie wielu mieszkańców Andalos będzie wolała przybyć na miejsce z sierpami, motykami i pługami, niźli z mieczami. Trzeba im było tylko coś zaproponować.


Szacunki zostały poczynione a doradcy - czy to zarządca, czy dowódca zbrojnych - mogli zdać raport z postępu swoich prac oraz zadać pytani, które doprecyzowałby ewentualne nieścisłości w rozkazach, o ile lord zdecyduje się co do tego, jakie działania należy finalnie podjąć.

Pan nakazuje, sługa musi. Prostaczkowie zobowiązani do służby w armii zostaną wezwani. Może to zająć ze trzy dni, nim stawią się pod zamkiem i będzie można zacząć ćwiczenia. Po wyszkoleniu zaś mają zostać wyposażeni i?... Żadna wojenka chyba się nie szykowała, prawda? Lord raczej nie zamierzał ich powoływać na stałe, nieprawdaż? To przecież w większości są ludzie, którzy pracują na swej ziemi, płacą daninę i tak dalej. Aby mieć ludzi na stałe, lord powinien ich zatrudnić a zatrudnić można tylko osoby chętne. Oczywiście dochodził koszt żywienia ich oraz żołd wtedy.

Co do reszty spraw nie było wątpliwości. Prace mogły się rozpocząć natychmiast po zwołaniu siły roboczej.

Kasztelan Runestone starał się nie zniechęcić osadników z Andalos podczas oczekiwania na wiadomość zwrotną od lorda Waymara, a także rozważał co może ewentualnie z nimi zrobić. Rozważać musiał zaś intensywnie, ponieważ okazało się, że ma konkurencję. Lud przybywający ze wschodu nikomu nic nie przysięgał, a związany był krwią ze swymi rodakami. Nic więc dziwnego, że rękę do swoich pobratymców wyciągnęła lady oraz rycerze z Gulltown. Do przybyłych świeżo wojowników oraz rzemieślników przemawiała możliwość służby i pracy w największym mieście królestwa, natomiast prostaczkowie zawsze znaleźć mogli jakiś kawałek ziemi do uprawy lub zatrudnienie u majętniejszego gospodarza.
Szczęśliwie odpowiedź Waymara przybyła prędko, toteż w rywalizacji z Graftonami kasztelan nie pozostawał zbytnio w tyle. Niestety mężczyzna podejmował akcje odrobinę zbyt niepewne i zachowawcze. Chcąc jednocześnie zachować osadników, ale też nie podejmując zbyt drastycznych akcji bez aprobaty swego seniora. W końcu inna sprawa była zaproponować pole i ziarna dla chłopów, a inna dać ziemię wraz z odrobiną władzy rycerzom czy wojownikom, którzy byli przywódcami grupek osadników składających się na tę migrację. Na razie więc kasztelan utrzymał kogo mógł wijąc się odrobinę i zachęcając, a z ostatecznym rozstrzygnięciem sprawy nadań oraz przysiąg czekając na powrót lorda.

Stryjek podrapał się po policzku i westchnął cicho. - Zależy jak ma to wyglądać. Możemy ich wezwać do złożenia przysięgi i, rachu ciachu, we trzy dzionki się uwiniesz. Możemy też szczodrzej, wydać jakąś ucztę i trochę z tej okazji poświętować, jakbyś tak z przytupem wolał. - Uśmiechnął się. W zasadzie nikt tego od lorda nie wymagał, ale nikt też by mu nie zabronił okazać taką uprzejmość. Tym bardziej można było pokazać przybyszom, że są tutaj mile widziani na spół z królową. Jak tak to ucztę na jakieś za cztery dni. Wszyscy powinni dotrzeć tak na spokojnie. Gorzej, że pewnie spiżarnia trochę ucierpi, ale skoro i tak jest tutaj królowa i jej orszak, to właściwie piętnastu rycerzy nie zrobi wielkiej różnicy.
Co do przyszłych, przypadkowych czy skłonionych wysiłkami agitacyjnymi, przybyszów wszystko było jasne. Rycerzy i ich prostaczków osiedlić. Jakiś wojaków i rycerzy bez ambicji do bycia wasalem to co? Zaproponować im służbę na zamku, tak?

Zarządca trochę się skrzywił. Żeby precyzyjnie się określić co do tego, ile zajęłyby pracę, to potrzebował przynajmniej dnia na poczynienie jakiś szacunków. Z doświadczenia mógłby rzec, że przyjmując taką prostą kamienną budowlę razy cztery to może by się udało to zrobić na styk. Może, bo nie był pewien konkretów. Ewentualnie, wiele taniej i na pewno wiele szybciej byłoby wznieść septy drewniane. Spełniałyby swoją rolę tak samo, z tym, że byłby z drewna. Niemniej, jeśli lord chciał kamienne, to dostanie kamienne.
Resztę wyliczeń podawał już swemu panu. Ażeby dokonać poprawek przez wzgląd na utratę połowy siły roboczej na rzecz przedsięwzięcia w Gulltown też by potrzebował trochę czasu. Mógł tego dokonać, lub jeśli lord chciał tyle efektów, po prostu działać i rachunkami panu swemu głowy nie zaprzątać.

Do Runestone przybyła grupa kilku jeźdźców. Szybko okazało się, że przewodził im Hugh, sławny septon-wojownik. Mężczyzna z początku chciał widzieć się z kasztelanem zamku, jednak z zadowoleniem przyjął, że zamiast niego posłuchanie może uzyskać u lorda Royce'a, a nawet u samej królowej. Zatrzymywać się na długo nie zamierzał, tak więc pozostawił swoich towarzyszy na dziedzińcu, a sam udał się na spotkanie z możnymi.
Imię septona znane była obojgu małżonków. Hugh odznaczył się podczas Bitwy Siedmiu Gwiazd, a po jej zakończeniu znany był w Dolinie Arrynów jako skuteczny łowca górali i krzewiciel Wiary. Zdarzało mu się również towarzyszyć mniejszym wodzom z Andalos w wyprawach na wschodnie wybrzeża Westeros, gdzie nieśli ogień i miecz do pogańskich gajów. Przed rokiem został również namaszczony przez Wielkiego Septona na zwierzchnika jednego z najstarszych i największych septów Doliny, który położony był na terenach podległych Waynwoodom.

- Wasza Miłość, lordzie Royce - po przyjęciu septon skłonił się płytko przed Findis, po czym skinął głową Waymarowi. Widać było po nim, że trafił przed ich oblicze świeżo z drogi. Krótko przycięte czarne włosy miał poczochrane, płaszcz lekko przybrudzony, a na twarzy widoczny był kilkudniowy zarost. - Moje serce boleje, że przekazać muszę ci takie wieści, pani - zaczął, zwracając się głównie do królowej. - Jednak pomroka pogaństwa i demoniczne wpływy wciąż żyją na ziemiach wokół tego zamku - oznajmił. - Śledząc trop związany z niedawną śmiercią mego przyjaciela, septona Harrolda, trafiłem na plugawy relikt zamierzchłych czasów - czardrzewo. Ślady krwi jasno wskazywały na to, że ciemny lud żyjący wokół wciąż składał przed nim ofiary - oświadczył, a w jego głosie znać było nutę gniewu. - W imię Siedmiu przystąpiliśmy do dzieła oczyszczenia, podkładając ogień pod fałszywego bożka. Wówczas zostaliśmy zaatakowani. Prawdopodobnie przez okolicznych mieszkańców, który chcieli sprowadzić na nas ten sam los, który sprowadzili na septona Harrolda. Jak widać, przetrzymaliśmy tę burzę, natchnieni wolą Wojownika - wyłożył sprawę. - Przybyłem tutaj powiadomić lokalnego władykę o zajściu, a także dociec w jaki sposób podobne miejsca dalej mogły pozostać tu niezauważone.
Wzrok septona skierował się na Waymara, a chociaż głos jego był spokojny, to w oczach widać było nieufność i oskarżenie.

- Dziękuję, pani - septon Hugh skinął głową, kiedy Findis obiecała modlitwę za świętej pamięci septona Harrolda.
Dalej mężczyzna słuchał jedynie cierpliwie najpierw królowej, a później lorda Royce'a. Decyzje pani Doliny o wysłaniu septonów były mu znane, chociaż Harrold nie był jednym z nich. W końcu Wiara miała wielu patronów pośród innych andalskich lordów oraz rycerzy, a i wielu duchownych czuło się w obowiązku, aby nieść światło Siedmiu nawet bez bezpośrednich rozkazów czy datków.
- Widzę, że moja wizyta została odebrana jako silne oskarżenie - spostrzegł Hugh, kiedy dane mu już było zabrać głos. Z jednej strony Findis uznała za stosowne tłumaczyć mu, że nawet Pierwsi Ludzie mogą wyznawać wartości Siedmiu. Z drugiej strony Waymar z góry założył, że septon nie tylko go podejrzewa, ale nie będzie skory uwierzyć w jego niewinność ze względu na krew. Sam duchowny jednak nic podobnego nie powiedział, a jedynie mógł zdawać się podejrzliwy względem gospodarza. - Nie będę ukrywał, że rozum dyktuje konieczność zachowania ostrożności. Mieszkańcy tego zamku ledwie siedem lat temu byli najbardziej nieprzejednanymi wrogami Wiary - oznajmił spokojnie, jego twarz przez całą rozmowę zachowywała ten sam, poważny wyraz. - Królowa jednak zdaje się być pewna waszego serca, a wasze czyny mówią głośniej niż słowa. Wszelkie obawy jakie mógłby żywić dowolny septon powinny być na tej podstawie ukojone - zwrócił się do Waymara. - Zanim powstaną wszystkie dzieła, o których mówicie, wielu misjonarzy wciąż może stracić życie na leśnych drogach i w odległych wioskach - zauważył jednak, najwyraźniej nieprzekonany tym, że kilka strażnic na drogach zapewni pokój, bezpieczeństwo i stabilność w nowym Imperium w domenie Royce'a. - Jeżeli królowa się nie myli i to lęk trzyma waszych poddanych w szponach demonów, waszym obowiązkiem jest służyć im za latarnię. To jest, świecić przykładem głośno i dawać świadectwo swojej nowej drogi. Czy prosty lud tutaj żyjący wie jak mocno ich pan, którego niewątpliwie poważają, ufa Siedmiu? Czy wiedzą, że został namaszczony siedmioma olejami i złożył rycerskie śluby w obliczu prawdziwych bogów? Publiczny pokaz czy deklaracja, z pewnością przyniósłby wiele dobrego - zaproponował Hugh. - Jeżeli zaś pragniecie dać bardziej rycerskiego dowodu w postaci czynów, to towarzyszący mi rycerze niewątpliwie z radością przyjmą kolejnego towarzysza, kiedy ponownie wyruszą przeciwko góralom nękającym pobożnych ludzi pracujących na polach Doliny.

- Taka pomoc z pewnością bardziej zwiększy bezpieczeństwo septonów - zgodził się Hugh. W końcu zdecydowanie trudniej jest zabić kogoś, kto porusza się w eskorcie zbrojnych pana danych ziem. Niosą oni bowiem nie tylko oręż, ale i autorytet swego seniora. - Cieszy mnie, że tak wiele myślicie o bezpieczeństwie swoich poddanych i wzroście naszej Wiary - oznajmił septon, chociaż na jego ponurej twarzy nie pojawiła się żadna oznaka radości. - Rozumiem, każdy z nas ma swoje obowiązki. Jeżeli jednak znajdziecie kiedyś czas i siłę, aby bezpośrednio zetrzeć się z barbarzyńcami, którzy dla swego oddania demonom wybrali wygnanie i nękają teraz lud pracujący Doliny, szerząc swój grzech, wówczas przyjmiemy was chętnie w nasze szeregi. Tak się też składa, że i ja obecnie kieruję się ku ziemiom lorda Melcolma. Niewątpliwie niedługo przyjdzie nam zobaczyć się ponownie.
Kiedy królowa poinformowała duchownego o swoim błogosławionym stanie, ten pogratulował jej i zaniósł dzięki do Matki, która pobłogosławiła królewską parę kolejnym potomkiem. Następnie udzielił Jej Miłości oraz kwitnącemu w niej dziecku wszelkich błogosławieństw.
- Widziałem Torgolda Tolleta podczas Bitwy Siedmiu Gwiazd - wyznał Hugh. - Ogromny mężczyzna, który ruszał do bitwy okazując nagi tors ozdobiony jedynie siedmioramienną gwiazdą - wspomniał. - Pamiętam jak przebił się przez najlepszych wojowników Redfort, aby jednym cięciem pozbawić lorda ramienia. Niech Siedmiu czuwa nad jego duszą - rzekł i ucałował małą, siedmioramienną gwiazdę, którą nosił na szyi. - To dobre imię, z takim patronem z pewnością wyrośnie na wielkiego rycerza, cieszącego się łaską Wojownika.
Właściwie na tym wizyta septona Hugh mogła się zakończyć, ponieważ on sam nie miał nic więcej do powiedzenia. Nie był też człowiekiem, który chciał zabierać innym czas na czcze gadanie. Pytanie pozostawało jednak - jakie konsekwencje będzie miało wydarzenie, o którym doniósł.