Zakład Płatnerski w Fairmarket

Rzecz w zakładzie Grzmiącego Młota miała się podobnie jak i u kowala Carla. Edmund z początku został powitany przez osobę nadzorującą sklep, która szybko powiadomiła rzemieślnika o znaczącym gościu z potężną obstawą. Gregor zjawił się natychmiast, wycierając zmoczone wodą ręce w szmatę. Ukłonił się na powitaniu i uśmiechnął, choć nie tak życzliwie jak poprzednio odwiedzany rzemieślnik. Sam mąż faktycznie był bardzo postawny, niby to jakiś niedźwiedź. Również jak niedźwiedź był włochaty. Ogólnie rzecz ujmując to wielki był na ponad dwa metry, szeroki w barach i o wielkiej piersi, ale posiadał też i znaczącego brzuchala, który sugerował, że lubi sobie podjeść.
- Witam, witam... - Odpowiedział potężnym głosem, troszkę pokrzykując, pewno od słuchania ciągle tego łomotania w zakładzie. - W czym mogę służyć? - Zapytał. Następnie wysłuchał, z czymże to wielkie panisko, a zarazem zwykły kupiec, do niego przychodzi. Gdy zaś się wyjaśniło, kazał chłopaczkom skoczyć po jeden z pancerzy, wyjaśniając, że jest on przeznaczony dla pewnego z ludzi króla.

- Co? - Zapytał. - A, że ja... Nie, Panie. żaden ze mnie rycerz. Znaczy się na pięści to se powalczyć lubię i robotę taką też mam, że ręka nie odpoczywa. Acz... - Podrapał się po brodzie. - Bardziej umu i rozumu w niej trzeba. - Zaśmiał się.
Chłopaczki płatnerza przynieśli pancerz. Była to zbroja prosta ale solidna, której ciężar dobrze się na ciele rozkładał, co nawet bez zakładania rycerze mogli zauważyć. Elementy miały dobrze pasować do fizjonomii przyszłego właściciela zaś ich opływowość i odpowiednie kształty minimalizować miały szkody zadawane przez broń, a przy okazji taka technika ich wykonania sprawiała, że mogły być cieńsze i lżejsze przy tym. Warto był także zwrócić uwagę inne niuanse techniczne, które czyniły pancerz szczelniejszym a także mniej usterkowym, szczególnie w przypadku zachodzących na siebie a ruchomych elementów.

- Ha!... - Rosły rzemieślnik zaśmiał się krótko. - Ja rycerzem, Waść?!... Ha! - Zaśmiał się raz drugi. - Może i co w tym jest, że faktycznie mam krzepę i naumieć, to bym się naumiał. Tylko ja rodzinkę mam, dziatwę, fach w ręku... Ech, gdybyście mnie piętnaście lat temu zapytali, to bym w ciemno polazł. - Westchnął. - Ojce byliby źli, matka by się zapłakała. Ale bym polazł. Teraz jednak... Wiecie. Nie te lata, nie ta werwa, żyćko już poukładane. - Wyjaśniał. Nie wydawało się, żeby w ogóle brał tą propozycję na poważnie. Ot, taka gadka-szmatka dla zabicia czasu. Trudno jednak oczekiwać, że człek żonaty i dzieciaty w pieron, mający dobre źródło utrzymania i pewno szacunek w społeczeństwie, nagle weźmie na to splunie i wybędzie gdzieś tam, żeby mieczem machać.
Druga propozycja wywołała małe skonsternowanie. Gregor podrapał się po kudłatym łbie i odkaszlnął. - Rozumiem... Ale mnie tam dobrze jest, jak jest. - Odparł. W końcu był dobrym rzemieślnikiem i nie mógł narzekać. Oczywiście Edmund mógł próbować przekonywać go zmiany zdania, ale w tej sytuacji musiałby powiedzieć sporo więcej o tym, co zapewne interesuje każdego człeka. Zysk... Co na lepsze by się zmieniło w jego życiu, i pewnie życiu rodziny, gdyby się zgodził?

- No tak. - Odparł Gregor. - A jakże by inaczej? To jest wiadomo, można znaleźć pasujące na siebie blachy. Przynajmniej częściowo. Ale żeby tak całkiem mieć pewność, to trzeba dać się, jak to rzekliście, pomierzyć. Wtedy wygoda i mobilność większe są, bo wszystko idealnie pasuje. Zaś jeśli o czas chodzi... - Cmoknął. Pomyślał chwilkę. - Wiecie co... Pierwej to bym musiał zamówienie poznać. W ciemno nie chcę strzelać. - Rzekł. Jeśli jednak pytaniem było, czy wyrobi się w te parę dni, to odpowiedź brzmiała, nie dosłownie oczywiście: "ni chuja".