Zakład Kowalski w Fairmarket

Edmund przywitany został w zakładzie rzemieślniczym z należnymi osobie o jego pozycji honorami. Nie żeby akurat czeladnik miał pojęcie o małych czy wielkich rodach oraz tym, jakich herbów poszczególne z nich używają, ale status osoby Brackena wyśmienicie podkreślały takie czynniki jak wyśmienitej jakości odzienie oraz zbrojna, groźnie prezentująca się obstawa. Chłopak był jeszcze młody i trochę brakowało mu ogłady, jednak nadrabiał entuzjazmem oraz szybkimi nogami, których użył, ażeby szybko popędzić po swego mistrza, który akurat zajęty był pracą lub też nadzorowaniem pracy swych czeladników.

- Lordzie... To niewymówiony jest zaszczyt. - Rzekł wytwórca narzędzi mordu, prosty raczej człek, biorący go pewno za wielkiego pana z groźnymi rycerzami wokoło. Oczywiście dla Edmunda było wiadomym, że rzemieślnik niesłusznie tytułował go lordem, ale jeśli ów go nie poprawił, to dalej tak czynił. Jeśli jednak poprawił, to z najszczerzej okazywana pokorą oraz przepraszając za swój brak ogłady zapytał, jak Edmund sobie życzy, by się do niego zwracał.
Co do młota. Carl, bo kowal tak się zwał, był od młodego do fachu przyuczany i nigdy wojaczki nie zaznał, ale na rzeczy musiał się znać, bo przecież nie może to być, by ktoś broń wykonywał, nie wiedząc na jakiego wała to robi. Prawda? Pewnie, że prawda. Coś tam trza wiedzieć. I on wiedział, także jak miał doradzić, to zaoferował egzemplarz, już gotowy a świetnego wykonania, co to miał długie drzewce z impregnowanej smołą dębiny, jak należy opatrzone solidnymi stalowymi listwami oraz tarczką. Broń owa posiadała karbowany małymi ząbkami (do wgniatania blach) obuch, który on zwał "tłuczkiem". Z drugiej zaś strony był dziób lekko zakrzywiony, taki jakiego sobie życzono. Po bokach były mniejsze kolce, długie jak połowa męskiego kciuka, lub może troszkę więcej. No, w sumie zależy jakiego kciuka... Ale o to mniejsza. Bowiem warto jeszcze wspomnieć o trójgraniastym szydle, dzięki któremu broń mogła robić za trochę-jakby-włócznię a którego kształt idealnie nadawał się, by wpierd... wrazić je w plecionkę kolczą i rozerwać ją. U dołu broń miała okucie i mały, graniasty kolec z niewielką tarczką.
Jeden z rycerzy ujął dzieło w dłonie i stwierdził, że jest co zachwalać. Broń, że tak to można ująć, była jednym wielkim plusem.
- Pierwszorzędna robota. Moja własna... - Zachwalał Carl, uśmiechając się zza gęstej brody. - Dla takiego zacnego pana jak wy to jedynie cztery złote monety. - Dodał, spoglądając na Edmunda. Dalej z tym uśmiechem. - Chyba, że sobie czegoś bardziej zdobnego życzycie... To poczekać trza będzie. Zależnie od fikuśności zdobień, ma się rozumieć. - Rzekł jeszcze.

Bracken... Bracken... W momencie, gdy Edmund ogłosił, że nazywa się "Bracken", Carlowi na chwilę wyraz twarzy się zmienił. Oczywiście musiał skojarzyć, że to właśnie na uczcie wyprawionej przez ten ród, pewien rybi lord postanowił dokonać w wychodu samookaleczenia. I przypłacił to życiem... Tak czy siak, chłop szybko się zreflektował i ponownie na jego ustach zagościł uśmiech. Profesjonalizm musi być w obliczu spotkania z tak bogatym klientem.

Cóż... Edmund dostał to, czego chciał. Reszta była już w rękach Amosa, jego umiejętności oraz, cóż, wiedzy. Tu warto było dodać, że dobrze wykonane blachy niechętnie ustępowały a na nakłuciu przeciwnika, jeśli już do tego doszło, można było się przejechać. Ach, się pożyję, to się zobaczy.
- Jesteście, Panie, zbyt łaskawi... - Rzekł. Ale pieniądze przyjął... Jeśli zaś o proponowaną pracę chodzi, to się facet uśmiechnął tylko lekko, przyjmując zawartą w propozycji pochwałę kunsztu, jednak chwilkę później krótko pokiwał głową na boki. - Wybaczcie, Panie, alem jest szczęśliwy, tu gdzie jestem. Mam tu mój zakładzik własny i nieźle interes mi idzie, przyznam. Przyjaciół tu mam i żonka pewno też by przenosin nie chciała. - Wyjaśnił. No, trudno oczekiwać, żeby człek swoje w miarę dostatnie i poukładane życie od tak rzucił w pierony, aby powędrować gdzieś tam indziej, zaczynać na nowo. Szczególnie, że gdzieś tam indziej ludzie się po wychodkach tną... No, niby nie wina gospodarza, ale też kurna, odesrało się coś konkretnie popieprzonego.

Rzemieślnik podziękował i zapewnił, że jeśli cokolwiek się zmieni, będzie o propozycji pamiętał. Natomiast jeśli chodziło o czeladników, to byli oni wolnymi osobami i sami mieli prawo decydować - jedyne co w tej sytuacji mógł rzec, to obiecać, że przekaże im propozycję. Jednakowoż był prawie pewien, że osiemnastoletni Robin jest już niezgorszym specjalistą i zapewne chętnie by jakiś czas popracował u Braceknów w ramach zwyczajowych w kręgach czeladników podróży w poszukiwaniu wiedzy oraz praktyki. Oczywiście z Carlem nie mógł się równać, ale chłopak miał potencjał, szybko się rozwijał i wytrwale pracował.

- Swe życie poświęciłem sztuce wytwarzania broni. - Odrzekł wytwórca. Oczywiście nie można mieć było wątpliwości, że człek tak uzdolniony i wprawny, prawie z marszu odnalazłby się na miejscu kolczużnika, przynajmniej takiego przeciętnego. Ale profesjonalne kucie blach to była rzecz na innym poziomie, przynajmniej jeśli nie chciało się odstawiać fuszerki. Zdecydowanie lepiej było mu się skupić na broni, co i tak jest tematem wybitnie rozległym i głębokim.
- Jeśli szukacie blach, Panie, to iść możecie do Gregora. Zwą go Grzmiącym Młotem. Bardzo wysoki człek. I silny. Trudny do przegapienia. I utalentowany. - Odparł. - Jeśli tego sobie życzycie, to wysłać z wami mogę jednego z chłopaków, aby was poprowadzili. - Dodał usłużnie i życzliwie, wręcz podsuwając za ramiona młodzika, którego tutaj na wejściu spotkali. Młodzik ów zaś się uśmiechnął i ochoczo skinął głową, ale nic nie odpowiedział, zapewne wyuczony, że gęby ma nie uchylać, gdy mistrz rozmawia.