Przedpola Fairmarket II

Od czasu pamiętnej ucieczki z Gulltown zmieniło się bardzo wiele w życiu księżniczki Findis. Zmieniła miejsce zamieszkania, poniekąd rodzinę, a nawet niektóre przyzwyczajenia. Ot, na przykład teraz nie mogła już tak bardzo swobodnie szwędać się i zaszywać, gdzie tylko chciała. Czy była jednak nieszczęśliwa? Było to kwestią sporną, a sama zainteresowana nawet nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. Niby niczego jej nie brakowało, nikt jej nie krzywdził, nie niepokoił za specjalnie. Z drugiej zaś strony jej największe marzenie - zostanie septą - zostało przekreślone grubą kreską.
Pan ojciec musiał być na nią poważnie zły, skoro przyzwolił na jej małżeństwo z Żelaznym. Cóż mogła zrobić? Miała się z nim spierać? Od czasu, kiedy naraziła nie tylko siebie, ale też Finroda i Rowenę na niebezpieczeństwo, nabrała dużo pokory i już nie stawiała się komuś wyżej postawionemu. Samo małżeństwo jeszcze jakoś by przebolała, ale szybko po ślubie dowiedziała się, że spodziewa się dziecka, co do tej pory nie wzbudzało w niej pozytywnych odczuć.
Zastanawiała ją też jedna rzecz. Skoro Siedmiu pozwoliło, żeby spotkał ją taki los, czy nie wysłuchało po prostu jej modłów? Dlaczego? Bo była nieposłuszna? A może Siedmiu nie słuchało aż tak bardzo ludzi? Może nie ingerowało w ich życie? Tylko wtedy skąd te sny? Te i inne pytania kłębiły się w głowie Findis, ona jednak z natury samotniczka wolała je roztrząsać po cichu. Zresztą i tak nie miałaby tutaj z kim porozmawiać.
Tak właśnie rozmyślając nad różnymi sprawami, wędrowała przedpolami Fairmarket w towarzystwie straży, kiedy to znienacka zaszedł ją jakiś jegomość. Nie wydawał się być niebezpiecznym, sprawiał wrażenie też kogoś wysoko urodzonego, więc raczej nie miał problemu z podejściem do Findis. Zresztą szybko wyjawił swe imię i ród. Dziewczyna rzuciła mu bardzo nieobecne spojrzenie. Czego mógł chcieć od niej jakiś Redwyne? Nie była osobą nieuprzejmą, wychowano ją bowiem w Dolinie, dlatego też postanowiła odpowiedzieć mężczyźnie i nawet nie czynić mu uwag co do tego, iż niekoniecznie dobrze ją tytułował.
-Jestem Findis Arryn - odpowiedziała jedynie, szybko jednak dodała: -Redwyne z Arbor? Jesteś rodziną lorda, ...ser? Jak mogę ci pomóc? - zapytała i dopiero wtedy przyjrzała mu się uważniej. Był stosunkowo młody.

Findis była nauczona rozmawiać z różnymi ludźmi, zazwyczaj jednak te rozmowy nie wprawiały jej w zakłopotanie. Zastanawiała się, ile księżniczek w swym życiu spotkał ten mężczyzna, że zadawał takie pytania. Mimo wszystko dziewczyna ciągle była zbyt dobrze wychowana, by zwracać mu uwagę na takie głupoty.
-Ja się niczego nie obawiam, ale widziałeś kiedyś, ser, księżniczkę spacerującą samotnie? - zadała retoryczne pytanie, żeby trochę rozluźnić atmosferę. Generalnie to miała poczucie, że znowu jakiś mężczyzna się do niej przypałętał, żeby porozmawiać. Najchętniej, jeśli w ogóle, to skusiłaby się na rozmowę z ser Lambertem Graftonem. To jednakże było niemożliwe, brat Melody i Sebastiona był daleko, nawet nie wiedziała gdzie, a szansa na ich związek przepadła już dawno temu.
Findis wiedziała tylko tyle, że Arbor to jakaś tam wyspa podległa Reach. Na ogół to raczej nie interesowała się geografią czy też historią innych rodów. Zdziwiła ją nieco propozycja młodego Redwyne'a. Czy on właśnie proponował, ażeby została z nim sama? Teraz już nie wiedziała, czy ma ją za taką nieostrożną czy w tym Reach panują po prostu inne obyczaje.
-Obawiam się, iż nie mogę zostać z tobą sam na sam, ser. Po pierwsze to nie znam cię i nie mogę mieć pewności co do prawdziwości twych słów. Po drugie to zwyczajnie nie uchodzi. Ale jeśli chcesz porozmawiać tylko ze mną, to straż zostanie nieco z tyłu, a ty mów troszkę ciszej. Wybacz, że to musi tak wyglądać - zaproponowała mu takie rozwiązanie. I tak szła mu na rękę, nie musiała wcale go słuchać. Strażnikom zaś dała znać, by trzymali się lekko z tyłu, zapewniając im swobodę rozmowy.
-Nie obraziłeś mnie, ser. Ja chyba tak po prostu smutno wyglądam. A może jestem smutna? Sama nie wiem. W Dolinie, skąd pochodzę, wszystko było jakieś takie weselsze. A właśnie. Skoro mnie poznałeś, to ktoś ci musiał coś powiedzieć. Wątpię, by na Arbor rozprawiano o córce króla Doliny - zagadnęła Horasa, sugerując mu tym samym, żeby wyznał jej prawdę.

Findis spojrzała się na swoją straż. Od kiedy dwójka zaledwie osób stanowi całą kompanię? Chyba że to był tylko żart, księżniczka go nie do końca załapała. Nie wyróżniała się zbyt dużym poczuciem humoru, toteż czasem nie do końca potrafiła wyczuć takie rzeczy. W każdym razie postanowiła tego nie komentować i jedynie lekko się uśmiechnęła. Horas, nieprzejęty tym najwidoczniej, zaczął opowiadać historię swego życia. No rzeczywiście było to bardzo przykre, szczególnie to o zaginięciu siostry, ale co Findis miała na to poradzić? W życiu nawet nie słyszała o żadnej wnuczce lorda z Arbor, a nie mówiąc już o posiadaniu na ten temat jakichś dodatkowych informacji. Mimo to jakoś zrobiło jej się żal chłopaka. Odruchowo pomyślała o swej młodszej siostrze, Rowenie.
-Och, ja? Przykro mi, ale ja niestety nic nie wiem o twej siostrze, ser. Mogę oczywiście popytać paru ludzi, czy czegoś nie słyszeli, ale myślę, że lepiej byłoby skupić swe poszukiwania bliżej Arbor... Chociaż zapewne przetrząsnąłeś tam już każdy skrawek ziemi. A skąd pewność, że została porwana, poza spalonymi winnicami oczywiście? Nie chcę nic złego sugerować, ale dziewczęta czasem uciekają z domu. Ja na przykład uciekłam - wyznała mu to, choć i tak nie robiła z tego żadnej tajemnicy. Pewnie już pół Westeros znało plotki na jej temat, czym jakoś specjalnie się nie przejmowała.
Kiedy zwrócił uwagę na jej stan lekko spochmurniała. Co on myślał, że ustać sama nie może? No ale cóż, mogli wszakże usiąść. Gdy już to uczynili, zwróciła się do niego:
-Zatem zauważyłeś? Myślałam, że jeszcze tak nie widać - odparła, kładąc rękę na swym brzuchu. Horas szybko jednak pobiegł gdzieś, a ta jęła się zastanawiać, czy to aby niedopowiedni moment na ucieczkę. Niestety zanim zdążyła podjąć decyzję, Redwyne był już przy niej i wręczył jej podarunek. Dziewczyna przyjezalamu się uważnie. No... była to stosunkowo ładnie odwzorowana królicza łapka, ale co ona miała z tym począć? Z drugiej strony dobrze, że nie dał jej prawdziwej. Ostatecznie zdecydowała się obdarzyć swego darczyńcę uśmiechem.
-Ojej, jaka śliczna łapka. Dziękuję ci bardzo, ser, zachowam ją na szczęście - odparła, bawiąc się nowym przedmiotem w ręce. -No... To teraz opowiadaj, co o mnie słyszałeś? I od kogo? - zapytała zaciekawiona.

To spotkanie przybierało coraz to dziwniejszy obrót. Już sam fakt, że jakiś tam Horas Redwyne przysiadł się do Findis, wzbudził w niej pewną niechęć do tego człowieka. Po pierwsze - to zwyczajnie nie uchodziło, by nieznajomy siadał tak blisko obok księżniczki i to do tego zamężnej. Po drugie - dziewczyna odkąd tylko pamiętała,  stroniła od nadmiernego kontaktu fizycznego i nawet bliskich trzymała na pewien dystans. Z tychże powodów odsunęła się nieznacznie od rycerza. Potem ten zaczął opowiadać, że słyszał o tym, iż jest przy nadziei, co wzbudziło w niej z kolei zaniepokojenie. Wszystko wskazywało na to, iż mężczyzna plotkował na jej temat z kimś, ale to chyba jeszcze nie obsesja, prawda? Niby jeszcze nic oburzającego nie zrobił, póki nie zaczął się dziwnie do niej uśmiechać... To już ją trochę zdenerwowało.
-Hmmm... - tak tylko skomentowała jego zdanie o ciąży, zastanawiając się, skąd on niby czerpie takie informacje. Doprawdy przedziwny to był człek.
-Spróbuję jakoś pomóc - odpowiedziała krótko. -Jeżeli zaś o kruka chodzi, to jeśliś rzeczywiście wysoko urodzony, jak mówisz, a maester posiada kruka do Arbor, to myślę, że nie będzie z tym problemu - odparła, starając się być mimo wszystko nadal uprzejma. Wszakże może on był tylko zrozpaczony zaginięciem swej siostry? A może w Reach mieli luźniejsze obyczaje? Tego nie wiedziała, ale musiała przyznać, że w tym Reach to jakoś tak dziwnie rozkładają akcenty w zdaniu.
Nagle stała się rzecz jeszcze dziwniejsza. Horas upuścił rękawiczkę. No, to akurat było całkiem normalne, ale on potem ośmielił się nachylić do ucha Findis i szeptać jej jakieś dziwne rzeczy. Dziewczyna naprawdę nie wiedziała, o jakiej pomocy on mówił. No dobrze, nie chciała takiego życia, ale to chyba raczej nie było głównym tematem plotek w Westeros. I kolejny raz ją zdenerwował. Chyba właśnie zaproponował jej jakąś dziwną schadzkę. Co on sobie wyobrażał? Jak w ogóle obcy człowiek może śmieć proponować takie rzeczy? Findis była już teraz naprawdę zła, ale Horas miał szczęście, iż była też stosunkowo łagodną osobą, więc jedynie zmarszczyła brwi i zmieniła ton głosu na bardziej oschły.
-Wybacz, ser, ale nie interesuję się plotkami - ucięła szybko temat. Niestety Redwyne na tym nie poprzestał... Wspomnienie lorda Sebastiona rozsierdziło ją dodatkowo, ale to jeszcze mogła mu wybaczyć. Nie mógł bowiem wiedzieć, że ten przebrzydły rudzielec jest osobą, o której Findis wolałaby zapomnieć. Mogła nawet uwierzyć w to, iż pan Gulltown naprawdę zaprosił Horasa na wspólne picie, bo to bardzo do niego pasowało. Niby nawet mógł coś po pijaku palnąć o niej, bo Sebastion oprócz tego, że był mendą, to jeszcze erotomanem. Ale w to, że Grafton miał plotkować o niej i Hallecku w taki sposób, nie była już w stanie uwierzyć. Owszem, Sebastion to był okropny człowiek, ale dlaczego miał niby opowiadać jakieś bujdy o człowieku, którego nawet nie znał? Tym niestety Horas przelał już czarę, a Findis, która wcześniej była tylko lekko zła, teraz buchała wręcz z gniewu. Zacisnęła mocniej zęby, złożyła też dłonie w pięści. Przez chwilę panowała niepokojąca cisza.
-Posłuchaj mnie teraz uważnie. W to, że lord Sebastion zaprosił cię na jakieś wspólne... świętowanie, jestem skłonna uwierzyć. Mogę nawet przyjąć za prawdę i to, że opowiadał coś wtedy o mnie. Ale czy możesz mi wytłumaczyć, dlaczego wielki pan z Doliny miałby opowiadać byle rycerzowi-przybłędzie jakieś bzdury o mnie i o moim mężu?! Tak, bzdury, bo mój mąż bynajmniej nie jest tyranem. A ty... jeżeli jeszcze raz śmiesz rozpowiadać jakieś plotki o mnie i oczerniać imię mojego męża, to każę wyrwać ci język. A jeżeli dalej będziesz się na mnie patrzył w ten sposób, to każę ci wyłupić oczy i wepchnąć ci je do gardła - wysyczała, oddychając szybciej. Próbowała jakoś utrzymać nerwy na wodzy i wyjść z tego wszystkiego z twarzą. -Ta rozmowa dobiegła końca. Żegnam - rzuciła Horasowi na pożegnanie. Już miała wstawać i odchodzić, kiedy to nagle przypomniała sobie o jeszcze jednej sprawie.
-A w zasadzie to jeszcze jedno - powiedziała i po chwili uderzyła z otwartej dłoni Horasa w policzek. Musiało choć trochę zaboleć, bowiem księżniczka użyła do tego całej swojej siły.

Księżniczka niekoniecznie miała ochotę wysłuchiwać w tym momencie jakichś tłumaczeń. Horasowi Redwyne'owi udało się to, co chyba jeszcze nikomu wcześniej, bo trzeba było przyznać, że Findis zazwyczaj była bardzo potulną i łagodną osobą. Nie należało jednak zapominać, że była to osoba królewskiej krwi, dosyć dumna i bardzo świadoma swojej pozycji, a jej królewski ojciec przetrzymywał swych jeńców w podniebnych celach. Nie powinno zatem dziwić to, że nawet ona miała granice wytrzymałości. Mimo wszystko ten głupiec zaczął ją przepraszać, a Findis miała jeszcze jedną cechę, która nie za bardzo przydawała się w brutalnym świecie. Tą cechą była litość, zwykłe miłosierdzie, którego uczyła Matka.
Kierowana właśnie tymi dobrymi uczuciami królewna postanowiła wysłuchać do końca rycerza. Nie przerywała mu w jego wynurzeniach, tylko z kamienną twarzą czekała, aż skończy. Ten biedak... on naprawdę musiał być zrozpaczony stratą siostry. To było całkowicie zrozumiałe. Findis za bezpieczeństwo swego rodzeństwa, a szczególnie już młodszej Roweny, oddałaby wszystko. Może i Horas był pochopny w swych słowach, nieco nieokrzesany i... inaczej wychowany, ale dziewczynie zrobiło się go najzwyczajniej w świecie żal, kiedy to tak stał przed nią i wyglądał niczym zbity pies. W innym świecie, gdzie ona nie byłaby księżniczką, może mogliby się nawet zaprzyjaźnić.
-Mam dwóch starszych braci i młodszą siostrę - odparła bardzo zimnym tonem. Zapadła chwilowa cisza, po czym księżniczka zdecydowała się kontynuować. -I zrobiłabym wszystko, gdyby któremuś z nich groziło niebezpieczeństwo, dlatego też wybaczam ci, Horasie, ale tylko ten jeden raz. Potraktuj moje słowa jako ostatnie ostrzeżenie. Spróbuj mi jeszcze raz kiedykolwiek łgać prosto w oczy, a spotka cię coś dużo gorszego niż uderzenie w twarz - powiedziała, a jej głos był już zdecydowanie bardziej spokojniejszy. Emocje powoli opadały, ale Findis i tak miała już zepsuty humor i nie czuła się na siłach, by prowadzić dłużej tę rozmowę. Zwłaszcza, że Horas miał tendencję do uzewnętrzniania się w jej towarzystwie, a dziewczyna miała wrażenie, że zaraz złoży jej tam jakąś dziwną propozycję. A może to było tylko złudzenie, a ona miała dość ludzi na dzisiaj?
-Masz ogromne szczęście, Horasie, że trafiłeś na mnie, naprawdę. Kiedyś spotkasz kogoś bardziej dumnego i okrutnego niż ja i już tak łatwo się nie wywiniesz. Wyrwą ci język, wyłupią oczy, zedrą z ciebie skórę lub będą ciągnąć końmi. Gdybyśmy byli teraz w Dolinie, kazałabym cię zamknąć w podniebnej celi, dopóki nie nauczysz się rozmawiać z księżniczkami lub dopóki nie... pofruniesz - nakreśliła mu mniej więcej, co może się z nim stać, jeśli nie zmieni swego postępowania. -Ale dobrze, zapomnijmy już o tym. Dzisiaj niestety nie jestem na siłach, by dalej prowadzić naszą rozmowę, ale z szacunku do twej zaginionej siostry i z żalu nad twoją sytuacją myślę, że możemy spotkać się jutro na rynku w porannych godzinach. Tymczasem ja cię żegnam, ser Horasie. Będę się modlić za twą siostrę - rzekła i w tym samym momencie zabrała się z miejsca, gdzie niedawno jeszcze zdzieliła jakiegoś Redwyne'a w twarz, ciągnąc za sobą strażników.

wieczór, 01/09/10 PZ

Po skończonej rozmowie z Horasem księżniczka miała mętlik w głowie. W Dolinie z żaden rycerzy jej pana ojca czy też rycerzy jego chorążych nigdy nie śmiał tak otwarcie z nią rozmawiać, a co dopiero przedstawiać jakieś kłamliwe wizje rzeczywistości. Może żal za siostrą naprawdę odebrał temu biedakowi rozum? A może nie był tym, za kogo się podawał? Wszakże czemu wnuk lorda z Arbor miałby poszukiwać swej siostry w towarzystwie jednego tylko człowieka? Wszystko to wyglądało i brzmiało bardzo podejrzanie, dlatego Findis zaczęła mieć wątpliwości co do tego, czy jutrzejsze spotkanie w ogóle powinno się odbyć.
Mimo wszystko część z tych rzeczy, co Horas jej opowiadał, nadal mogła być prawdą, dlatego też na wszelki wypadek dziewczyna pomodliła się za szczęśliwe odnalezienie jego siostry. W zasadzie na tym planowała skończyć jakiekolwiek aktywności tego dnia i dalej zagłębiać się w swoich myślach, kiedy to napatoczył się jej mąż i wyskoczył z propozycją spaceru. No dobrze. Raczej nie planowała mu odmawiać, bo może powinna wreszcie zacząć spędzać więcej czasu w innym towarzystwie niż swoje samo i jakichś dziwnych Redwyne'ów.
Halleck poprowadził ją lasem na jakąś polanę, gdzie płynął strumyk. Bardowie pewnie opisaliby taką sytuację jako niezwykle romantyczną, ale Findis była tylko zdziwiona. Starsi bracia opowiadali jej, że Żelaźni Ludzie to barbarzyńcy i poganie, a nie książęta z bajek. Doprawdy dziwne.
-Całkiem... ładnie. Nawet bardzo - odpowiedziała w końcu. Przez chwilę przeszło jej przez myśl, że w Dolinie mają ładniejsze strumyki, ale tego już mu nie powiedziała. -Swoją drogą nie sądziłam, że Żelaźni Ludzie aż tak lubią obcować z naturą - krótko wyraziła swoje zdziwienie i patrzyła, jak mąż podchodzi do drzewa. Słuchała, jak dalej opowiada coś o morzu i doszła do wniosku, że strumyk to takie bardzo niewielka namiastka morza, ale gdyby kropla zakwestionowała swoją przydatność, to i ocean by nie istniał.
Z zamyślenia wyrwało ją dopiero pewne pytanie. Pokiwała jedynie twierdząco głową i przysiadła się do mężczyzny, opierając się o drzewo. Przez chwilę zastanawiała się, czy ma mu opowiedzieć o spotkaniu z Horasem... Doszła jednak do wniosku, że niby czemu miałaby milczeć na ten temat.
-Spotkałam dzisiaj pewnego mężczyznę, rycerza właściwie, który koniecznie chciał ze mną porozmawiać. Zdziwiłam się nieco, ale nie miałam powodu, by mu odmówić. I wiesz, co mi powiedział? Że pracował przez pewien czas w Gulltown u lorda Graftona i podobno lord Grafton dużo mu o mnie opowiadał. W to jeszcze byłam w stanie uwierzyć, bowiem Sebastion dużo mówi, ale ten rycerz zaczął potem coś kręcić. Na przykład powiedział, iż słyszał, że mój mąż to łajdak i że ma ciężką rękę. Dasz wiarę? - prychnęła na wspomnienie tych bredni. Zrobiło się trochę chłodniej, więc przytuliła się do Hallecka.
-A jak wyglądał twój dzień? - zapytała.

Dziwni byli ci Żelaźni Ludzie, skoro potrzebowali strumyków i lasów do oczyszczenia się. Andalowie też mieli takie miejsca, ale one były budynkami z kamienia lub drewna. Nazywali je septami. Kiedy potrzebowali pokrzepienia, szukali go u Siedmiu. Lud z Wysp natomiast nawet boga miał dziwnego, bo kto to widział, by boga swego nazwać Utopionym? No tak, u nich wszystko musiało być związane z morzem.
-W takim razie nie tęsknisz za morzem? Mam na myśli... Nie pochodzicie stąd, nazywacie to miejsce Zielonymi Krainami. Nie lepiej żyłoby ci się na Wyspach? Nie tęsknicie za dawnymi zwyczajami? - zapytała, gdyż naprawdę ją to zastanawiało. Skoro są ludźmi morza, to czemu zdecydowali się na tak długo zejść na ląd? Chyba że potrzebowali dobrych ziem, a Dorzecze to był łatwy łup. Findis naprawdę zaczynała żałować, że opuściła Dolinę. Niby Siostrzanie wojowali z Północą, ale ona była zamknięta bezpiecznie w Orlim Gnieździe. Swoją drogą zawsze myślała, że ojciec ją prędzej sprzeda któremuś ze swoich chorążych niż komuś obcemu.
Reakcja męża na wieści o Horasie tylko utwierdziły księżniczkę w przekonaniu, iż dobrze uczyniła, nie zdradzając mu jego imienia czy rodu. Dobrze wiedziała, co oznaczał za długi język, ale Redwyne był chyba tylko niegroźnym, acz sfrustrowanym rycerzem, który po prostu mówił za dużo.
-Nie wiem. Możliwe, że jest - wzruszyła ramionami, jakby w ogóle ją to nie obchodziło. -Powiedziałam mu już, że jeżeli jeszcze raz ośmieli się coś takiego powiedzieć o tobie, to każę mu wyrwać język. A jeżeli dalej będzie się na mnie patrzył maślanym wzrokiem, to każę wyłupić mu oczy i wepchać do gardła. I na koniec uderzyłam go w twarz. Dobrze zrobiłam? - dopytała, choć już spodziewała się odpowiedzi. Według Findis Halleck potrafił być naprawdę okrutny, co nie do końca jej się podobało, ale miała na to raczej średni wpływ. Cóż, dobrze że przynajmniej nie było tak, jak mówił Horas. A skoro nie chciał mówić o spotkaniu, to postanowiła o to nie dopytywać, tym bardziej że obiecał to zrobić później.
-Dobrze, powiesz, kiedy będziesz chciał - zgodziła się z nim. O samopoczuciu natomiast mogła już powiedzieć nieco więcej. -Szczerze mówiąc, nie najlepiej. Mały nie daje mi spokoju. Ciągle jest mi niedobrze - odparła. Po chwili zawahania wzięła rękę męża i położyła ją na swoim, jeszcze nie tak dużym, brzuchu. -A może to będzie mała? - zapytała z uśmiechem na ustach. Skoro już miała mieć dziecko, to zdecydowanie wolała, żeby to była córka.

Nie było w tym nic dziwnego, że lepiej mieszkało się na urodzajnych ziemiach Dorzecza niż na nie do końca przyjaznych Wyspach. Nawet taka Dolina wydawała się być dogodniejszym miejscem, szczególnie jeśli było się księżniczką i mieszkało się w takim Orlim Gnieździe. Z drugiej strony zimą był tak straszny przeciąg, ale Arrynowie przenosili się wtedy do swej zimowej rezydencji. Zupełnie inną kwestią było to, że Halleck siedział w Dorzeczu, żeby uczyć się od ojca. Findis, przyzwyczajona do bardziej cywilizowanej Doliny, nie rozumiała do końca twardych rządów króla Harwyna. Gdyby Alester traktował takiego Royce'a, Redforta czy innego Graftona tak, jak Hoare traktował Tullych, Brackenów czy Blackwoodów, to Arrynowie mogliby się spodziewać buntu. Tego jednak nie zamierzała mówić na głos. Chociaż tyle dobrze, że Żelaźni w ostatnim czasie rzeczywiście nieco bardziej ucywilizowali się.
-Część Westeros dalej uważa was za barbarzyńców. Przynajmniej część Doliny - wtrąciła swoje zdanie. Niby jej królewski ojciec przystał na sojusz z tymi barbarzyńcami, ale nie zrobiłby pewnie tego, gdyby córka mu nie wykręciła takiego numeru. Na dobrą sprawę Findis sama sprowadziła na siebie taki los. -Nie boicie się, że starzy lordowie z Wysp mogą zatęsknić za starymi czasami i zbuntować się? Jeszcze ułatwiacie im sprawę przez przebywanie na kontynencie - wyraziła swoje powątpiewanie.
Właśnie takiej reakcji na słowa, które powiedziała Horasowi, spodziewała się. Tylko że w przeciwieństwie do męża jej to nie bawiło, a przynajmniej nie tak bardzo.
-Hej, sama z siebie też potrafię być silna - zbuntowała się, ponieważ nie podzielała tego zdania, że to wszystko zasługa dziecka. Na znak swego małego protestu zaraz po pocałunku w czoło przestała się przytulać do Hallecka.
-Ano, normalne. Ale pytałeś, to mówię - odparła. W zasadzie to mógłby jej trochę bardziej współczuć, albo okazać więcej troski. Jednakże z drugiej strony zawsze mógł jej twardo powiedzieć, że on wolałby syna, a Findis była prawie pewna, że wolałby. Każdy mężczyzna wolał syna. Tylko jej ojciec kochał bardziej swą córkę, ale to nieco inna historia.
Potem nastało milczenie i szczerze mówiąc, to księżniczka miała nadzieję, że za chwilę już wrócą. Halleck jednak postanowił wyznać jej to, co słyszała już wielokrotnie, ale nigdy od niego. Nie była tym zdziwiona, przypuszczała, że mu się podoba. Mimo wszystko takie nagłe wyznanie zaskoczyło ją i przez chwilę nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Niestety nie mogła powiedzieć mu tego samego. Niby nie pałała do niego nienawiścią, mogła nawet nauczyć się z nim żyć, ale nadal nie był on rycerzem, któremu mogłaby oddać swe serce.
-Nie mówiłeś, ale... dziękuję - powiedziała jedynie, zakładając sobie włosy za ucho. W zasadzie to był dobry moment na pewne pytanie. -A... kochasz mnie? - zapytała niepewnie, spoglądając na męża. Nadal nie lubiła blizn, ale przez te kilka miesięcy przynajmniej nauczyła się na niego patrzeć.

Jeżeli wszyscy Żelaźni Ludzie mieli podobne podejście jak Halleck, to ta ponura legenda będzie się za nimi ciągnąć jeszcze przez bardzo długi czas. Oczywiście miało to pewne zalety, ale niosło też za sobą niezbyt chwalebną opinię. Z drugiej strony czy to był lud, który by czymś takim się przejmowali? No chyba nie. Samo to, że u nich nade wszystko liczył się głównie autorytet ich władcy, stawiało ich zaledwie trochę wyżej niż zwierzęta. Gdzie było miejsce na honor i zobowiązania? Gdzie miłość do swojego króla? Ta rozmowa po raz kolejny utwierdziła Findis w przekonaniu, że ona i jej mąż pochodzą z dwóch różnych światów. Księżniczka pomyślała też, że w tym momencie lord Sebastion Grafton nie wydawał się wcale taką złą partią.
-Nie boisz się, że po śmierci swego ojca nie zdobędziesz u nich na tyle poważania, by ich utrzymać? - zapytała z czystej ciekawości. Nie chciała niczego sugerować, ale Harwyn już teraz posiadał przydomek Twardoręki, a dodatkowo  opinię niezwykle sprytnego króla. Z pewnością niełatwo jest sprostać takiej żywej legendzie, a co dopiero ją przerosnąć. Jej samą niewiele to jeszcze obchodziło, ale może powinno? Wszak jej pozycja zależało wyłącznie od pozycji Hallecka. Jeżeli nie będzie wystarczająco silnym władcą, ona może nigdy nie zostać królową, a jej dzieci nie odziedziczą tronu. Cóż, wyglądało na to, że przynajmniej poniekąd mieli wspólne cele.
-Jeżeli dodaje mi siły, to chyba tylko mentalnej, bo tą fizyczną mi odbiera - zażartowała. Rzeczywiście nie do końca go zrozumiała, ale to była wina tych wszystkich lat, kiedy wszyscy wokół wypominali jej słabość. -Jak chcesz mi pomóc, to możesz być bardziej czuły - zaproponowała, choć zdawała sobie z tego sprawę, iż proszenie o coś takiego Żelaznego to prawie jak proszenie lwa o to, by powstrzymał swój ryk.
Jeszcze to jej nieszczęsne pytanie... Już chyba wolałaby go nie zadawać lub chociażby usłyszeć kłamstwo niż dostać taką prawdą prosto w twarz. Najpierw jej mówi, że mu się podoba i że jest ładna, a potem, że nie wie, czy ją kocha... Już nawet ten paskudny Sebastion Grafton był bardziej romantyczny. A kiedy dodał, że zadba o nią, to poczuła się niczym jakaś rasowa klacz, o którą się właściciel troszczy i którą można podziwiać.
-Ech, myślisz, że marzyłam o księciu z bajki? - zapytała, choć chyba bardziej retorycznie. Zbliżyła się do niego, tak, by twarzą być na wysokości jego twarzy. Jedną ręką dotknęła jego policzka. -A ja mogłabym cię pokochać... - westchnęła. -Skoro nie czujesz do mnie nic poza pożądaniem, to chociaż bądź mi wierny, dobrze? - powiedziała. Jeżeli on nie chciał, to trudno. Urodzi sobie dziecko i ono będzie ją kochać bezgranicznie. No a przynajmniej do czasu, aż nie dorośnie i nie powie jej czegoś podobnego. Tylko że wtedy będzie już starsza i może będzie miała więcej dzieci.

Tak, byli niedawno na Wyspach, to się zgadzało. Jej świeżo poślubiony mąż zabrał ją tam zaledwie kilka dni po weselu, ażeby biegać po skałach i szukać jakiegoś kapłana swojego boga, po czym go najzwyczajniej w świecie zabił. Wprost wymarzona podróż poślubna. Jeżeli takie zachowanie oznaczało siłę u Żelaznych, to współczuła już swemu przyszłemu dziecku. Generalnie to ona planowała wychowywać je w wierze Siedmiu, a nie topić w morskiej wodzie. Nie dość, że nie podobały jej się takie zwyczaje, to ponad wszystko nie chciała skazywać swego potomka na pogańskie życie w grzechu.
-Mordowanie ludzi to oznaka siły, tak? - wymsknęło się jej. Po chwili jednak dodała. -Wybacz... Tak się zastanawiałam tylko, czy nasze dziecko może się dołączyć do wiary w Siedmiu? To dla mnie bardzo ważne - poruszyła zapewne dosyć drażliwy temat, ale ona nie wyobrażała sobie innego wyjścia. Jak Halleck chciał swoją kulturę, to mógł poślubić kogoś z Żelaznych Wysp, a nie brać się za andalską księżniczkę.
Przynajmniej obiecał jej być bardziej czułym, a przynajmniej tak to odebrała, chociaż ten pytający ton nie do końca się jej podobał. Mimo wszystko chciał się starać, a to już było coś. Nic już mu nie powiedziała, tylko odwzajemniła uśmiech. Nie chciała przecież doszukiwać się nieptrzebnie dziury w całym i wiecznie się sprzeczać.
Jeżeli myślał, że go nie zrozumiała, to się mylił. Findis wiedziała, że mówił o tej chwili, o stanie na dzień dzisiejszy. Mimo wszystko dla kogoś, kogo ojciec traktował niczym oczko w głowie, a rodzeństwo kochało ponad wszystko, taki nagły brak uczuć był bardzo dotkliwy, nawet jeżeli księżniczka sama nie lubiła ich okazywać.
-Mmm, nie, chyba cię zrozumiałam. Potrzebujesz po prostu czasu. Ostatecznie nie jest tak źle. Tylko rozmawiaj ze mną częściej, bo umrę tu z nudów - odparła. Myślała, że na tym się skończy, ale mąż ją zaskoczył, przygarniając do siebie i dając jej swego rodzaju wybór. Nie musiał czekać długo na jej ruch. Findis wtuliła się w niego najmocniej, jak potrafiła. Sama nie wiedziała, kiedy i jak to się stało, że jej usta odnalazły jego i zaczęła go całować. Jednocześnie jęła rozsznurowywać tasiemki przy gorsecie swej sukni, a choć nadal jej piersi nie były pokaźnych rozmiarów, to dzięki ciąży zwiększyło nieco swą objętość i nie stanowiły już dla niej takiego powodu do wstydu.

Findis czasem miała wrażenie, że przyszła na świat w złym okresie, złym czasie. Teoretycznie Dolina Arrynów zazwyczaj nie była uwikłana w jakieś większe wojny, nie licząc oczywiście Górskich Klanów i wiecznych sporów o Siostry. Mimo wszystko księżniczka zdawała sobie sprawę z brutalności świata, a nawet z niechlubnych cech i specjalnych wynalazków swego rodu, jak chociażby podniebnych cel czy Księżycowych Drzwi. Sama też jeszcze dzisiaj straszyła Horasa Redwyne'a dość okrutną karą, ale takie w uzasadnionych przypadkach jeszcze dopuszczała. Czym innym był przelew krwi, kiedy można było wybrać inną drogę. Takich czynów już nie popierała. Dziewczyna westchnęła ciężko.
-Zamordowałeś kapłana własnego boga - odparła wreszcie. -W mojej krainie coś takiego nie uchodzi... - wyraziła swoje wątpliwości. No właśnie jak miała pozwolić na to, by jej dziecko wychowywało się w wierze, której nawet jej wyznawcy nie do końca szanują? Dla niej, jako osoby wysoce religijnej, sprawy duchowe stały zawsze na pierwszym miejscu, więc nie chciała, ale też nie mogła tak łatwo odpuścić.
-Będę bardzo wdzięczna, jeśli naprawdę to przemyślisz. Przecież nawet zdarzali się Hoare'owie wychowywani w innej kulturze - zagaiła, podając swój argument. Mimo wszystko wyczuła, że Halleck nie chce w tym momencie kontynuować tego tematu, a ona nie zamierzała się przecież o to kłócić. A już na pewno nie teraz.
Ostetcznie starał się być dla niej miły. To życie wcale nie wydawało się być takie tragiczne, jak mogłaby zakładać. Obiecał poświęcać jej czas, za co odwdzięczyła mu się uśmiechem. I nie tylko. Ku własnemu zdziwieniu to ona zainicjowała dość intymną sytuację między nimi. I choć nie chciała się przed sobą do tego przyznać, to odwzajemniane pocałunki były dla niej bardzo miłe i przyjemne. Co prawda Halleck niezbyt delikatnie obchodził się z jej garderobą, ale to mu jeszcze mogła wybaczyć. Jednakże tak szybkiego rozwoju zdarzeń nie spodziewała się, choć póki co nie protestowała jakoś specjalnie.
-Ha, udało mi się cię zaskoczyć - zaśmiała się, a kiedy mąż chwycił jej piersi, jęknęła cicho. A skoro i ona była już półnaga, to nie widziała przeszkód, by pomóc swemu partnerowi w pozbyciu się chociażby koszuli. Złapał ją mocniej, fakt, ale dziwnym trafem to było tylko bardziej podniecające. Z drugiej zaś strony miała jeszcze wątpliwości.
-Może nie powinniśmy? Jestem wszak przy nadziei - zagadnęła, przytrzymując mu ręce. Akurat była to jedyna rzecz, która ją jeszcze wstrzymywała.