Przedpola Fairmarket

Na przedpolach Fairmarket zebrała się pokaźna grupa ludzi. Byli tam domownicy Brackenów, mały oddział zbrojnych lorda Blackwooda, a także wielu Żelaznych Ludzi. Pośród tych ostatnich był sam król Harwyn Twardoręki, który przybył by być świadkiem próby walki pomiędzy lordami Raventree Hall i Kamiennego Żywopłotu oraz by wydać osąd, kiedy walka zostanie rozstrzygnięta. Starcie opóźniło się kilka dni przez lorda Rodericka, jednak Jego Miłość został o tym uprzednio powiadomiony i był w stanie wybaczyć to niewielkie spóźnienie. W końcu lord Blackwood oczyszczał jego królestwo z rozbójników, a jego czyny potwierdzał jeden z zaufanych królewskich ludzi.
Walkę rozpoczęto poprzez obmycie oręża obu walczących, kiedy lord Blackwood domagał się wyczyszczenia broni Brackena. Król rozumiał podobne obawy przy tak nietypowej próbie i wieloletniej wrogości rodów, a by uniknąć zbędnych sporów potraktował obu walczących jednakowo. Amos Bracken stawał do walki w płytowej zbroi, z wielkim, zdobionym młotem w dłoniach. Lord Blackwood tymczasem również odziany w pełny zestaw blach dzierżył w jednej ręce buzdygan, a w drugiej tarczę. Spośród dwóch mężczyzn to pan Kamiennego Żywopłotu wyglądał na masywniejszego, acz nieznacznie.
Walka była zaciekła. Lord Blackwood skutecznie krył się za swoją tarczą i częściej trafiał odsłoniętego Brackena. Pan Kamiennego Żywopłotu miał jednak, jak to rzekł jeden z siedzących obok króla Żelaznych, pierdolnięcie. Każdy cios wymierzony przez Amosa wart był dwóch lub nawet trzech zadanych przez Rodericka. Koniec końców trudno było więc określić kto wygrywa, ponieważ obaj walczący szli łeb w łeb. Po paru minutach wydawało się, że Bracken zwali się na ziemię, ale ten poderwał się nagle i ostatkiem sił uderzył celnie zaskoczonego Blackwooda. Trafiony pan Raventree zdołał pochwycić rękę Brackena dłonią, która upuściła buzdygan, i obaj zwalili się na ziemię.
- Wasza Miłość, co teraz? - wyszeptał do Twardorękiego jeden z Żelaznych Ludzi, kiedy wokół zapadła cisza, a żaden z walczących nie wstawał.
- Zabrać ich obu do maestera, póki jeszcze żyją - polecił król i uniósł się z miejsca. - Bogowie zadecydowali! - uniósł głos. - Ród Blackwoodów jest niewinny! Ród Brackenó jednak szczery był w swoich oskarżeniach, ponieważ sami zostali wprowadzeni w błąd! - ogłosił Hoare. - Wszyscy wiemy też kto mógł odpowiadać za taką zbrodnię... Arrec Durrandon! Pokonany w polu pokazuje jedynie kolejne oblicze swojej słabości, bojąc się stanąć do walki otwarcie próbuje nas kąsać i skłócić! - rzekł pewnie władca Wysp i Rzek. - Kto wie, może nawet współpracował z Axelem Tullym, który dążył dokładnie do tego samego.
Król dał tłumowi ochłonąć chwilę, po czym kontynuował. Oznajmił, że dość już Bracken i Blackwood npsuli krwi w Dorzeczu swoim sporem, stanowiąc idealne narzędzie w rękach wrogów. Jego Miłość ogłosił, że w najbliższym czasie oba rody pojednają się i skierują swój gniew ku Burzowcom, którzy doprowadzili do tego incydentu, albo poczują królewski gniew.

Wkróce miało okazać się, że obaj lordowie przeżyją. W takim względzie Harwyn zadecydował, iż Amos Bracken poślubi kuzynkę lorda Rodericka, który z kolei poślubi siostrę lorda Amosa. Zaślubiny miały odbyć się wspólnie pod patronatem króla w Fairmarket, obie damy miały przybyć jak najszybciej do miasteczka i oczekiwać tej daty pod protekcją Twardorękiego. By dodać do tego trochę Żelaznej Krwi król zdecydował bo ostatnią dziewczynę z tych dwóch domów, córkę Edmunda Brackena, wydać za któregoś z młodych Żelaznych Ludzi, ale nie zdecydował jeszcze za którego.

Leczenie i rany:

Harroway był obecny i rzeczywiście ze wszystkich dostępnych miejsc zajął takie w pobliżu swojego przyjaciela. Siostra Amosa była może mało urodziwą, dla niektórych zapewne nawet odpychającą, dziewczyną, ale z jakiegoś powodu przypadła lordowi Lucasowi do gustu. Tym też podzielił się z Edmundem, albowiem nie miał nic przeciwko poślubieniu jej. Sam lord Roderick, chociaż niektórzy uznaliby go przy takiej kandydatce za pokrzywdzonego, również nie należał do urodziwych. Niektórzy dla odmiany stwierdziliby pewnie, że para do siebie pasuje, a mariaż i tak polityczny, to jak zechce ładniejszej pogalopuje do burdelu. Swoją córkę Edmund kojarzył zaśmoże nie jako piękność, ale jednak jako całkiem miłą dla oka panienkę. Cóż... Jeżeli Bracken chciał w tym momencie wystąpić przed królem i przeciwko jego słowu, droga była wolna. Dwaj lordowie niesieni byli pośpiesznie do maestera, zaś monarcha jeszcze się nie oddalił. Podobnie jak większość gapiów. Należało jednak odpowiednio dobierać słowa...

Harwyn zatrzymał się i posłuchał, a w jego oku dostrzec można było ten sam przebiegły błysk, który widać było w momencie skazania na śmierć Axela Tully'ego czy ogłoszenia werdyktu w sprawie próby.
- Nie widzę w tej mowie momentu, w którym lord Amos ma się z czegokolwiek "wycofać" - orzekł monarcha, po czym wskazał na Harrowaya i przywołał go gestem. - Czyżby lord Lucas uważał, że zastosowanie się do królewskiego rozkazu to "nietakt"? - Twardoręki dobitnie podkreślił ostatnie słowo. Zgromadzeni wokół Żelaźni Ludzie przyglądali się uważnie panu Miasteczka, a nie każdy z nich silił się choćby na próbę utrzymania pozornie przyjaznej i wyrozumiałej persony ich króla. Przez chwilę zdawało się, że Harroway odpowie twierdząco i, zapewne, podzieli los Axela Tully'ego, jednak ostatecznie wybrał on bezpieczniejszą drogę. - W takim razie nie widzę problemu w tym by ród Brackenów zastosował się do królewskiego nakazu. Chyba że nie jest mu mało problemów jakimi zajmuje moją osobę w ostatnim czasie... - Harwyn uniósł brew, spoglądając na Edmunda pytająco, a jego wzrok mówił "Tylko spróbuj...". - Dobrze jest jednak wiedzieć, że lord Harroway szuka żony. Na Żelaznych Wyspach z pewnością znajdzie się zdrowa i silna dziewczyna, która da mu wielu synów.
Mając to za sobą klepnął jeszcze Brackena w ramię.
- Głowa do góry, żwawy Żelazny chłopak będzie lepszy niż Blackwood dla twojej córki - mruknął mu do ucha. - A na pewno ładniejszy, haha!
I tak, jeżeli nie był zatrzymywany, Harwyn Hoare, Twardoręki, Król Wysp i Rzek, oddalił się w stronę swojej skromnej wieży. Niby taka mała budowla, a to wszyscy inni monarchowie Westeros zdawali się być przy nim tacy mali. Najwyraźniej wielkość wieży rzeczywiście wcale nie jest taka ważna. Durrandon miał wszak ogromną, a jak się prezentował?

Plany na początku były skromne. Ot, połączyć dwa zwaśnione rody węzłem małżeńskim i pogodzić, aby więcej królowi rzyci nie zawracały swoimi sporami. W wyniku szeregu zdarzeń Twardoręki stworzył jednak coś o wiele większego...

Fairmarket oraz jego okolice pełne były ludzi, gospody pękały w szwach, przedpola zaś zmieniły się w miasteczko namiotowe dorównujące rozmiarami temu stałemu, a wszystko to przez śluby. Ślubów zaś miało być aż pięć! Roderick Blackwood miał wziąć za żonę siostrę lorda Amosa Brackena, który z kolei miał poślubić kuzynkę pana Raventree. Lordowi Harroway'owi król znalazł zgodnie z danym słowem partnerkę z Żelaznych Wysp. Młoda dama z rodu Wynch. Następnie ślub brać mieli dwaj synowie Harwyna - Halleck, jego pierworodny i dziedzic, poślubić miał księżniczkę Findis Arryn, zaś drugi syn brał za żonę urodziwą córkę Edmunda Brackena.
Niektórzy mogliby się głowić dlaczego Alester zgodził się na ślub z córki z Żelaznym Człowiekiem. Zapytamy ich - dlaczego nie? Ojciec Harwyna wzbogacił Wyspy odchodząc od łupieżczych praktyk i promując handel. Twardoręki zaś wykorzystał jego bogactwo do pełnoprawnego podboju i władał teraz jako jeden z potężniejszych monarchów kontynentu, o ile nie obecnie najpotężniejszy. Sama Findis zaś, przez liczne w Dolinie plotki pikantnej natury, straciła odrobinę na wartości jako karta przetargowa w mariażach. Dochodził również fakt, że ojciec mógł być trochę, odrobinę zły za ucieczkę.

Uroczystość odbyła się na przedpolach, gdzie przygotowano też miejsce do ucztowania w wielkich namiotach. Przybyło wielu lordów Dorzecza, Żelaznych Wysp oraz kilku możnych z Doliny towarzyszących swojemu królowi. Do tego zebrała się większa część hufca Żelaznych Ludzi jaki okupował krainy Tridentu. Mówiąc krótko - działo się. Wino, piwo oraz inne trunki lały się strumieniami. Na stoły wnoszono coraz to kolejne dania, podczas gdy wokół najważniejszych namiotów biesiadnicy, z których wielu było żołnierzami, piekli całe zwierzęta na rożnach ustawionych nad ogniskami. Z dala od oczu najwyżej urodzonych by nie gorszyć tych przy stołach w pobliżu młodych przemykały kurtyzany z Fairmarket i nie tylko, które szukały zarobku pośród tylu bawiących się mężów. Do zabawy dołączyli nawet lokalni mieszkańcy, wszak kiedy wszędzie wokół trwała biesiada nie można było pozostawać w domu.
Co do punktu kulminacyjnego tej nocy - pokładzin. Dla każdej pary przygotowano i przystrojono odpowiednio duży pokój w jednej z miejskich gospód. Oczywiście najlepsza komnata w najschludniejszym przybytku przypadła dla Hallecka oraz Findis. Cóż to miały być za pokładziny, rozbieranie i przenoszenie pięciu różnych par jednocześnie!

Spis prezentów (godniejszych uwagi):

Odpowiedz kompania najemna otrzymała pozytywną. Mało może ich było, ale Harwyn Hoare nie lubił tracić żadnej przewagi nad swoim wrogiem. Poza tym najemnicy niezatrudnieni przez ciebie stawali się najemnikami potencjalnie zatrudnionymi przez twojego wroga. Twardoręki zaś miał wielu wrogów, którzy chętnie by z takiej okazji skorzystali.
Miasteczko otoczone było częściowo przez obozowisko wojsk Żelaznych Ludzi, których znaczne hufce zebrały się tutaj na wezwanie króla z całego Dorzecza. Przez wzgląd na to nie było dziwne, że najemników powitał oddział aż stu uzbrojonych zbrojnych, gotowych by w razie czego spacyfikować ich nim zaczną sprawiać kłopoty. Żelaźni Ludzie wyglądali na zaprawionych w boju i byli dobrze uzbrojeni, z pewnością lepiej niż jacykolwiek poborowi ściągnięci przez lokalnego lorda lub jego rycerzy, a nawet lepiej niż zbrojni niektórych zamków.
- Stać! - polecił jadący konno na czele oddziału mężczyzna, najpewniej dowódca. - Król Harwyn wysłał mnie by omówić szczegóły najmu waszej kompanii, która zdaje się być zainteresowana służbą pod jego rozkazami - powiedział. - Dowódca raczej nie będzie miał problemu z udaniem się ze mną do naszego obozu, aby porozmawiać w wygodniejszych warunkach?

- Dobrze, w takim razie paru naszych zbrojnych przejedzie się zobaczyć waszych chłopców - powiedział Żelazny Człowiek z uśmiechem, najwyraźniej szybkie przejście do konkretów mu się podobało. - A was, panowie, zapraszam ze sobą.
Vanygg i Bronn mogli ruszyć za królewskim wysłannikiem, który poprowadził ich do obozowiska pod miasteczkiem. Wokół byłby przynajmniej setki Żelaznych Ludzi, z których każdy wyglądał na zaprawionego w boju. Uzbrojenia również nie mieli złego, na pewno lepsze niż to, które większość lordów i rycerzy dawała prostaczkom zaciąganym pod broń lub z czym prostaczki te się stawiały. Widzieli dobrą stal w ich dłoniach - topory, młoty, miecze. Pośród pancerzy zaś koszulki kolcze, napierśniki oraz dobrej roboty kolczugi. Twardoręki widać było nie bez powodu wychodził zwycięsko ze swoich wojen oraz utrzymywał Dorzecze mimo wrogości sąsiadów oraz lokalnych wasali.
- Dobra, to tak... Ile liczycie sobie za wasze usługi i ilu ludzi oferujecie? - zapytał Żelazny, kiedy zasiedli przy stole w jednym z namiotów. Każdy z obecnych mógł się uraczyć piwem stojącym w dzbanie na stole. - I też jakich ludzi przyprowadziliście? Zaraz ktoś wróci z wizyty w waszym obozie i potwierdzi wasze słowa, ale nie będziemy przecież czekać jak głupi - powiedział i nalał sobie trunku do miedzianego kubka. - Jak wam idzie z grabieżą i mordowaniem pospólstwa? Zdarzają się czasem najemnicy nawet, którzy zdają się brzydzić taką robotą...

Wysłannik królewski wysłuchał co to Ibbeńczyk ma do powiedzenia i pokiwał głową. Na bitnych i dobrze uzbrojonych wyglądali jak ich zobaczył, więc tutaj nie miał wielkich wątpliwości nawet przed dostaniem potwierdzenia od posłanych do obozu najemników ludzi.
- Kwota powiedzmy, że jest uczciwa - stwierdził, kiedy przedstawiono mu należność jaką kompanii trzeba by wypłacić miesięcznie. - Co do pozostałych rzeczy, to już decyzja musi zostać podjęta przez kogoś innego. Musicie więc trochę poczekać, panowie.
Wkrótce też powrócili ludzie posłani do obozu najemników i słowa Vanygga potwierdzili. Po paru godzinach zaś odpowiedź uzyskano od króla Harwyna. Zgodził się on dać najemnikom pozwolenie na rekrutację pięciu dziesiątek ochotników na ziemiach Mootonów z Maidenpool, a także wydzierżawić teren nad rzeką w pobliżu miasta. Sama dzierżawa lordowskiej ziemi mogła być oczywiście praktycznie nieróżniąca się od posiadania jej na własność i dziedziczna... Tak długo jak wywiązywało się dobrze ze swoich zobowiązań podatkowych i nie sprawiało kłopotów. Co do zwolnienia z podatków mogło ono obowiązywać przez pierwszy kwartał działalności. Co do złota Twardoręki gotów był wypłacić najemnikom sto złotych monet z góry, a resztę na koniec miesiąca lub po ich powrocie z działań wojennych. Druga opcja była bardziej rozsądna, w końcu niemądrze było jeździć ze swoim zarobkiem po polu bitwy.
Jeżeli najemnicy byli w stanie zaakceptować takie warunki, to mogli spisać umowę i czekać na rozkazy.

Umowa została podpisana w dwóch kopiach - jednej dla najemników, drugiej dla króla. Niektórzy, kierując się starymi przyzwyczajeniami oraz stereotypami, z pewnością byliby zdziwieni dokładnością z jaką Żelaźni Ludzie dobijali interesów. Ci zapominali jednak, że ostatnie lata spędzali oni na handlu dalekomorskim, ze sporymi sukcesami zresztą, nim Twardoręki poprowadził ich na Dorzecze. Sam król również był obyty w świecie, a niewielu mogło też szczerze zaprzeczyć jego sprytowi.
Kiedy formalności zostały załatwione najemnikom wskazano miejsce pod obóz w pobliżu miasteczka. Wybrane tak, aby mogli oni swobodnie uzupełnić zapasy i korzystać z miejskich przybytków, ale jednocześnie nie mieli wielu możliwości do niezauważonego wkroczenia pomiędzy namioty Żelaznych Ludzi. Bać się siedmiu dziesiątek mając kilka tysięcy było głupotą, ale otwarta walka nie była jedynym sposobem na zaszkodzenie nieprzyjacielowi. Sabotaż również wchodził w grę.