Dziedziniec

Roderick dotarł pod Stare Kamienie dopiero pod wieczór, przeklinając wszechobecne komary, które wyszły żerować na nim oraz jego ludziach. Nad twierdzą powiewała już chorągiew Blackwoodów, powoli znikając w mrokach zbliżającej się nocy. Nim jednak zdążyli się zbliżyć, ze wzgórza dobiegł do nich donośny rogu dźwięk rogu sygnałowego, rozlegając się po okolicy przy okazji strasząc okoliczne ptaki, które teraz wzniosły się skrzecząc w poszukiwaniu spokojniejszego miejsca.
- Nasi zwiadowcy - Zauważył Blackwood - Nadajcie sygnał - Rozkazał, zwracając się do jadącego tuż obok Ser Davosa, czym prędzej chwytającego za róg by dmąc w niego dwukrotnie. Teraz przynajmniej mieli już pewność, że wzgórze znajduje się pod ich kontrolom i nie muszą go ponownie odbijać z rąk bandytów.

Gdy tylko objechali dwukrotnie wzgórze, by wreszcie dotrzeć na jego szczyt przejechali przez zawaloną część dawnego budynku bramnego, mijając wartowników czuwających przy wejściu. Wnętrze twierdzy już od wiele tysięcy lat nie reprezentowało sobą zbyt wiele, większość murów została rozebrana, a wszystko inne co zostało zrujnowane przez ząb czasu, który tylko zlitował się nad kryptą Tristifera IV Mudda, prawdziwego króla rzek i wzgórz, nadal czuwającego nad swoim zamczyskiem, mimo że jego świetność już tak dawno przeminęła. Tak samo, jak świetność Dorzecza.

Nie czekając aż zmrok ich całkowicie pochłonie, rozpalono ogniska oraz wystawiono warty, zarówno na samym szczycie przy ruinach bramy, jak i u podnóża wzgórza, by dać sobie pewność, że nie zostaną zaskoczeni przez kogokolwiek, następnego dnia również miały odbyć się patrole wokół ich bazy wypadowej.

Przy ogniu ogniska przejrzał raporty, podczas gdy reszta jego ludzi starała się rozbić kilka namiotów na kamienistym dziedzińcu. Okolica po ich ostatniej wizycie nieco się uspokoiła, wszak likwidując bande liczebności koło czterdziestu chłopa, pobliscy mieszkańcy mogli odetchnąć, a kupcy oraz rycerze, wiedząc, że umie wymierzyć sprawiedliwość  podobnym grupą chętniej będą odwiedzać jego ziemie. Zwłaszcza że heroldzi mieli postarać się, aby dobiegło to do uszów jak największej liczbie osób, być może nawet sam Twardoręki przychylniej spojrzy na niego i dam mu przynajmniej chwile wytchnienia podczas dnia imienia.
- Panie - Odezwał się bard Walbert - Wybaczcie moją bezpośredniość, ale wyglądacie dziś ponuro - Zauważył jego przyjaciel, grajek już od wielu lat przebywał na dworze Raventree hall wychwytując jego zachowania, przydatna umiejętność, jeśli umie się ją wykorzystać. Jednak teraz miał ochotę spiorunować go spojrzeniem za swoją śmiałość.
- Jestem zażenowany. - Zaczął, kładąc swój miecz obok pieńka - Dokładniej całym Dorzeczem. - Słyszałeś co wydarzyło się na uczcie w Kamiennym Żywopłocie? - Bard w odpowiedzi jedynie pokręcił przecząco głową - W takim razie będziesz równie zażenowany, co ja - Powiedział, rozpoczynając swoją historię. Zaczynając od domniemanych oskarżeń na niego o nasłanie bandytów, kończąc na rzygającym oraz pociętym Tullym i oczywiście nie zapominając od pływających w fosie żelaznych. Blackwood nawet nie wiedział co o tym sądzić, wszystko brzmiało tak absurdalnie, że nie chciało się wierzyć. Podobno ranny jego przyjaciela były wyjątkowe płytkie jak na atak skrytobójcy, podobnie wątpliwe jak samo otrucie. Nie mógł sobie wyobrazić jak można być aż tak niekompetentnym, aby nie zdołać zamordować gościa pod własnym dachem, mając do dyspozycji tak wiele możliwości, chyba że nad władcą Riverrun naprawdę czuwali zarówno Starzy, jak i Nowi Bogowie, którzy uratowali go z całej obsesji. A wszystko to podczas jednej uczty, od wielu lat nie słyszał o podobnych zdarzeniach, oczywiście zdarzały się zepchnięcie ze schodów, ale to było jeszcze całkiem normalne. Poniekąd zepsucie w taki sposób reputacji Brackenów powinno go cieszyć, jednak zwracający posiłek Tully, który zresztą przez tę sytuację załatwił sobie wycieczke do Fairmarket, nie było czymś zadowalającym. Chociaż podobno jeszcze istnieli rozsądni możni jak Lord Frey, wykazując się opanowaniem w obu sytuacjach. Niewątpliwe wypadałoby odwiedzić go w najbliższym czasie.
-  Jeśli dalej tak pójdzie Dorzecze nigdy się nie zjednoczy - Stwierdził, gdy tylko skończył swój wywód, bard zafascynowany opowieścią miał nawet zabrać się za ułożeniem żartobliwego utworu, jednak lord Blackwood szybko wybił mu to z głowy. Nie wdając się już więcej w polityczne rozmowy, udał się do swojego namiotu na zasłużony odpoczynek, pozostawiając żołnierzy pod komendą oficerów. Wkrótce też w Starych Kamieniach oświetlanych przez światło księżyca oraz żar palenisk, rozległ się utwór, który każdy dobrze znał..

Oddziały Raventree Hall:

Od dwudziestego drugiego dnia do dwudziestego siódmego księżyca dziesiątego roku od Podboju,


Raporty ze zwiadów tylko utwierdziły go w kwestii, że banitów nie ma już w okolicy a jego obecność jest zapewne stratą czasu, jednak należało zachować jakiekolwiek pozory aby monarcha był przynajmniej zadowolony z jego działań. Przeszukano jeszcze raz bazy bandytów w celu odnalezienie wszelakiej maści skrytek, które nie zostały opróżnione oczekujące powrotu swoich właścicieli.
W między czasie oddziały wraz z łowczymi miały pokręcić się po okolicy w poszukiwaniu tropów do ewentualnego pościgu, jeśli nie znaleziono nic więcej to wojska stacjonujące w Starych Kamieniach po prostu zaczęły patrolować okolice przez najbliższy tydzień. Sporządzono również odpowiedni raport z dokładną lokalizacją byłych obozowisk bandytów. Nic więcej nie mogli zdziałać, więc nie było również sensu zostawać tu dłużej niż było konieczne, choć wypadałoby tu wrócić za jakiś czas aby sprawdzić czy rabusie znowu się pojawili.

Bandycie byli wyjątkowo dokładni przy zbieraniu swoich "ciężko" zarobionych dóbr nie pozostawiając praktycznie niczego po sobie oprócz ich  czarnego humoru. Lord Blackwood zdawał sobie jednak sprawe, że podobna decyzja mogła sprowadzić na jego przeciwników zgubę,  obładowani i spowolnieni mogli właśnie przypieczętować swój los, jak bardzo przyjemnie będzie patrzeć gdy zostaną powieszeni na drzewach, wijąc się a przede wszystkim zamierając w bezruchu aby już nigdy więcej nie podnieść ręki na niewinną osobę.
Wkrótce też raporty od zwiadowców do niego dotarły, oprócz jednego który podjął właściwy trop. Nie pozostało nic innego niż czekać.



Gdy tylko dotarł do nich goniec, natychmiast zarządził wymarsz zostawiając jednie łuczników i znachorów którzy mieli uprzątnąć obozowisko i powrócić  do Raventree Hall, natomiast reszta zabrała najpotrzebniejsze wyposażenie do podróży i ruszyła w drogę. Roderick wydzielił swoje zaprzysiężone tarcze i odpowiednich oficerów aby nadzorowali tempo żołnierzy i w razie konieczności pospieszali ich by nikt nie został w tyle. Wkrótce też uniesiono chorągiew Blackwoodów aby wyruszyć w pogoni, żegnając dawne włości Muddów.

3 Dzień Dziesiątego Księżyca, 11PZ - Lekko po południu.

– ...A gdy odejdę, pozostanie tylko szum fal – Zakończył powolne, nawet nierówne śpiewanie Hoare, kiedy finalnie dotarli do ruin tego pięknego miejsca. A raczej wcześniej mógł udawać za piękny, gdyż na architekturze Harras się nie znał. Jedynie co mógł robić to podziwiać wykonanie. Nadal miał przy sobie swój miecz bastardowy przypięty do pasa. Czekał na to, aż jego dwaj towarzysze ogarną się z własnymi wierzchowcami i razem mogli spokojnie zacząć iść do wnętrza budynku. Wewnątrz było cicho, zdawało się nawet Hoare'owi, że mogło być za cicho. A może to po prostu sama atmosfera tego miejsca, gdzie cała "legenda" toczyła się wokół tego miejsca. Jak się dawniej nazywało? Wszyscy już zapomnieli. Przylgnęło do niego po prostu... Stare Kamienie. Harras wszedł pierwszy, zaraz oczywiście weszli za nim Loren i Heike, którzy oglądali wszystko. Byli na dziedzińcu.
– To był naprawdę dobry zamek... Ma w sobie jakiegoś... ducha. Nie wiem jak to opisać. – Podsumował Hoare, który dotknął dłonią pozostałej ściany... czegoś. Nawet nie wiedział czym była. Miejscem jakiegoś spichlerza? Może tutaj znajdowała się zbrojownia? Sam nie wiedział... Nie umiał odnaleźć odpowiedzi. Wszystko wyglądało na rozkradzione i opustoszałe. Zaraz przeszedł dalej, aby zauważyć Staro-Kamienny Boży Gaj. – Hmmm... Starzy Bogowie. – Powiedział bardziej do siebie. – Spróbujmy razem razem przeszukać to miejsce, może odkryjemy jakieś inne tajemnice... – I pokierował się wraz z Heike i Lorenem wokół zamku, starając znaleźć coś, co zainteresuje jego wzrok.

Położone na cokolwiek zarośniętym wzgórzu a wiekowe niczym herosi z legend Stare Kamienie były jedynie kupkami gruzu wystającymi spomiędzy wysokich traw i krzewów. Ongiś, bardzo a bardzo dawno temu mogłyby uchodzić za naprawdę solidną twierdzę, głównie przez wzgląd na korzystne położenie w terenie. Obecnie zaglądali tutaj zapewne tylko podróżujący po okolicy wędrowcy, ażeby rozłożyć obozowisko w dogodnym miejscu z dobrą widocznością. Ponad rok temu ponoć obozował tutaj aktualnie martwy lord Blackwood ze swymi ludźmi. Niedawnymi czasy ten człek polował na zagrażających spokojowi krainy bandziorów a dziś jego kości bielały we wroniej klatce. Cóż to się z nim poczęło, że tak zboczył z właściwej ścieżki wierności swemu seniorowi? No, jakby nie było, to nie o tym ta opowieść...

Harras i jego ludzie rozpoczęli swoje poszukiwania. Krążyli, wypatrywali, odgarniali zarośla i zaglądali między kamienie, ale próżny był ich trud, albowiem nie znaleźli tutaj nic wartego uwagi. Prócz oczywiście porośniętego różami grobu starożytnego króla a także kości kota. To znaczy... To chyba był kot. Najpewniej. Jakby jednak nie było, przeszukali całe ruiny i nie było tam nic, co zwróciłoby ich uwagę.

Tristifer Mudd. To był jego grób, jak domyślił się Harras, który wracał z oględzin wokół. Faktycznie, Stare Kamienie kiedyś były faktycznie jedną z lepszych twierdz. Można było nawet powiedzieć, że najlepszych. Ze swojego położenia mogła obserwować szlak, zaraz potem mogli zerkać na otwarte morze w oczekiwaniu przed najazdem jego ludzi. Z północy miało się Seagard i Lorda Mallistera, zaraz potem była już rzeka prowadząca do Fairmarket. Może właśnie tak powinien zadecydować młody Hoare, który zresztą już i tak nie będzie dziedziczył ziem. Hmmm... Możliwe. Póki co jednak ruszył się w kierunku Bożego Gaju, gdzie rosły jakimś cudem jeszcze czardrzewa wyznawców Starych Bogów. Harras w młodości bał się tych wszystkich wyrytych gęb na drzewach. Nie wiedział czemu one służyły. A potem... domyslił się. Patrzyły na wszystko i wszystkich. Ciekawe czy już wszystko widział. A gdyby tak? Spróbować. Dać jakąś wiarę. Czy może Utopiony pozwoli mu zobaczyć na chwilę to co widziało jedno z nich? Cóż... Dotknął po prostu, przymknął na trochę oczy...

..I nieważne co się wydarzyło, zaraz potem rozkazał jednego ze swoich ludzi, aby zaczął się wspinać lub sięgać po najbliższą z gałęzi. Chciał zdobyć ją i wykorzystać do stworzenia prawdziwego łuku z czardrzewa. Poganie będą srali ze strachu jak zobaczą go z nim w rękach. O ile znajdzie łuczarza, którzy taką pracę dla niego wykonają.

Sięgnął kory drzewa i zamknął oczy, w nadziei, iż dane mu będzie doznać wizji. Przez chwilę nic się nie działo, ale po krótkim oczekiwaniu zobaczył okolicę, taką, jaką widział ją, gdy tutaj przybywali. Co miało to znaczy? Cóż chciał mu powiedzieć Utopiony? Albo może przemawiali Starzy Bogowie Pierwszych Ludzi? Niebawem ta tajemnica miała się rozwikłać a przynajmniej po części. Tymczasem wid się skończył a on odjął rękę i rozkazał jednemu ze swoich ludzi, by ukrzywdzili drzewne bóstwo. Za rozkazem tenże zaufany towarzysz wspiął się na niższe partie drzewa i zebrał gałąź potrzebną do produkcji łuku. Znaczy... Walił trochę na ślepo, po grubości, bo przecież żaden z nich nie pracował w drewnie i nie mógł wiedzieć, czy gałąź jest dobra czy też nieodpowiednia. No ale... Już wędrowała w jego dłonie i gdy miało się to stać usłyszał głos. Głos jakby dobiegający z oddali.
- Mamy zająca. - Przemówił. I wtedy się zbudził.

Drzemka w cieniu drzewa, ot wszystko. To co widział, było senną odpowiedzią na pragnienia, może w pewnej części niezrozumiałymi nawrotami widzianych już obrazów. Tymczasem jego kompani stali nad nim, a jeden z nich trzymał za uszy zająca. No tak... Przecież poszli poszukać czego smacznego na wieczorny posiłek, zgadza się...

Przebudził się. Nie wiedział nawet, że to wszystko było snem, a on leżał pod drzewem i wypoczywał. Dziwny to był sen. Zdawało mu się, że faktycznie sięgał po czardrzewo. Zdobywał artefakt, który może użyć do stworzenia łuku. Całkiem zresztą dobrego łuku. Ale czardrzewa tak znaleźć łatwo też nie było w terenach, gdzie się znajdowali. Andalowie przecież wycinali je na potęgę, aby krzewić tę ich okraszoną hipokryzją wiarę. Ech, przynajmniej jakieś jedzenie znaleźli. Tyle dobrego. Harras zaraz stanął na równe nogi, otrzepał się z kurzu i przyjrzał zającowi. No tak, mieli znaleźć coś dobrego na wieczorny posiłek. Jeszcze trochę tutaj pobył, ale zaraz... za pewien czas... Odeszli. Nic go tutaj nie ciągnęło póki co, ale miał w pamięci to miejsce. Nic więcej nie oczekiwał po nim.

[z.t]