Samotnia

[***]

Po rozdaniu rozkazów, Żelazna powędrowała prosto do lordowskiej samotni. Przeważająca część jej rycerzy rozbiła namioty pod murami miasta. Jedynie doradcy, a także osoby zaufane Dziewicy oraz – co najważniejsze – dawni mieszkańcy tego miejsca, przekroczyli bramę. Niech nacieszą się ponownym widokiem zamczyska do czasu, aż blond niewiasta nie wyda poleceń do ponownego wymarszu.
Wchodząc do pomieszczenia ukłoniła się nisko. Wyszło to całkiem niezgrabnie, bowiem nigdy nie chowała się na damę. W dodatku nie znała etyki, toteż rozmowa z samym włośnikiem może wyglądać całkiem zabawnie. Bądź, co bądź nie przyszła tutaj rozmawiać o pogodzie. Usiadła w pierwszym lepszym, wolnym miejscu i o ile było to możliwe położyła nogi na innym meblu lub na blacie biurka czy stołu. Innymi słowy – rozsiadła się wygodnie. A całości towarzyszył dźwięk ciężkiej zbroi.

Żelazna była w dobrym humorze. Uraczyła się niewielką, dosłownie maciupką ilością wina. Siedziała wygodnie, oparta metalem o drewniane krzesło, z nogami położonymi na szerokim biurku Blackmonta. Z ciężkim naczyniem w dłoni, totalnie nieskrępowana, słuchała uważnie nie ukazując żadnych emocji. Dopiero, gdy zaprzestał mówić, wzdrygnęła obojętnie ramionami. Nie była zdenerwowana, ani wesoła. Nie czuła porażki, ani zwycięstwa. W tym momencie liczyła się dla niej tylko kompania, jej życie oraz bezpieczeństwo.