Komnaty gościnne

[***]

Żelazna przewidziała aprobatę strażnika u bramy. Wszakże odmówić ważnej osobistości po pierwsze nie wypadało, po drugie... stojący za nią mężczyźni na pewno nie wyglądali na skłonnych do długiego czekania. Dziarskim, wolnym krokiem, podążając za służbą, została odprowadzona do komnat gościnnych. Tam też przygotowano jadło oraz kąpiel.
Nad luksusem zastanawiała się dłuższą chwilę, lecz ostatecznie zdjęła zbroję i wpłynęła niczym spragniony śledź do wody. Rozłożyła szeroko nogi, by woda napłynęła w odpowiednie miejsca i zmyła wszelkie brudy, w tym pot. Po dwudziestu minutach trwania w drewnianej misce, wstała i ubrała się. Oczywiście w metal, a nie żadne dyskomfortowe, eleganckie odzienie.

– Nie będę odpoczywać. Chcę się widzieć z lordem tego zamku natychmiast. – Odrzekła do służby, wychodząc z pomieszczenia. Złapała również jabłko, które było w koszyku z jedzeniem, a następnie powędrowała w stronę samotni. Jeżeli służka miała jakieś obiekcje, Żelazna nie wkładając dużej siły, utorowała sobie drogę płytową rękawicą.
– Ty! – Rzuciła w stronę nierosłego mężczyzny, który przycinał drzewka pozbawione liści. Właściwie to pozbawiał je gałęzi. – Proszę Cię byś poszedł do maestera i zapytał go, czy ma wolne kruki. Jeżeli tak, niech przygotuje jednego do wysłania wiadomości. Ma być gotowy za trzydzieści minut. Raport zdasz w lordowskiej samotni. Z polecenia lorda Blackmonta, oczywiście. – Służba niewielkiego ogrodu musiała wówczas oderwać się od swych czynności. Sama Żelazna nie rozkazywała w sposób zastraszający, choć sam jej lodowaty głos mógł przyprawić o ciarki. Jednocześnie – nie wiedzieć czemu – poczuwała się jak włośnik tego zamczyska.
Krętymi schodami ku górze dotarła do samotni.