Karczma "Pod Zatrutym Jabłkiem"

20 dzień pierwszego księżyca, wczesny wieczór.

Na ustach Lucasa ponownie wykwitł szeroki uśmiech. Co tu dużo mówić. Pochwały ze strony Cithrii napawały go zaskakującymi pokładami dumy. To było całkiem dziwne uczucie, ponieważ Lucas nigdy wcześniej nie popadał w samozachwyt. Nie uważał się też nigdy za specjalnie pyszałkowatą osobę. Niemniej jednak, znalazł drogę do wspomnianej wcześniej karczmy, więc mieli gdzie spać tej nocy. W dodatku dzięki jego znajomości terenu nie tracili cennego czasu na błąkanie się po okolicznych terenach. Mógł więc nagiąć trochę swoje zasady i przymknąć oko na tę drobną dawkę zadowolenia z samego siebie.
Chłopak sprawnie zeskoczył ze swojej klaczy i od razu przejął lejce z rąk Cithrii. Zanim jednak uczynił choć krok w stronę stajni, spojrzał się lekko zdziwiony na kobietę. Nie powiedział nic jednak, jedynie w duchu zastanawiając się, czy dziewczyna właśnie dała mu jasny znak, że sama wszystko załatwi, a on ma czekać na zewnątrz. Nim zdążył otworzyć buzię i zapytać otwarcie, Cithria znikła już w środku. Lucasowi zostało więc tylko skierować się w stronę stajni, gdzie zadbał, by każdy koń z osobna napił się wody. W międzyczasie pochwalił też w myślach swoją niesamowitą wręcz bystrość, przypominając sobie, że teraz był jedynie giermkiem i to oczywiste, że jego rolą było zajmowanie się końmi i innymi rzeczami Cithrii, kiedy ta załatwiła swoje sprawy. Musiał nauczyć się, a raczej oduczyć się, bycia szlachetnie urodzonym, który mógł łazić gdzie chciał i kiedy chciał. Teraz wypełniał polecenia swojej przełożonej. Z czasem się przyzwyczai, ale zapewne jeszcze nie raz przyłapie się na takich wyuczonych odruchach.

Cithria znajdowała się w środku zaledwie od kilku minut, a Lucasowi już zdawało się, że trwało to całą wieczność. Wprawdzie kobieta uprzedzała go, że musi wypytać karczmarza o kilka rzeczy, ale nie zdawał sobie sprawy, że czas będzie mu się tak dłużył. Był tym w sumie zdziwiony. Nie zdawał sobie wcześniej sprawy, że mógł być tak niecierpliwy. Chyba była to po prostu kwestia jego charakteru – zawsze przecież był człowiekiem, który musiał mieć stałe zajęcie. Nuda szybko go dopadała. Nic więc dziwnego, że stało się tak też i tym razem. Choć może wiązało się to też z tym, że uważał, że w towarzystwie Cithrii spędziłby czas o wiele ciekawiej. Nie to, żeby był jakoś specjalnie wścibski, ale zwyczajnie ciekawiło go, o jakie ważne sprawy kobieta chciała wypytywać karczmarza. A z pewnością musiała być to sprawa ciekawsza od siedzenia na tyłku i gapienia się na konie, by pilnować, aby te się nie rozproszyły.
Nie chciał jednak być nieposłuszny już pierwszego dnia swojej służby, więc posłusznie wykonywał to, co kobieta mu przykazała. Zaczął przyglądać się swojej klaczy. Wyglądało na to, że Chyłce przypasowała obecność koni Cithrii, bo przeżuwała spokojnie siano, stojąc obok nich. Greysmond za to znudzony już najwyraźniej spaniem, przemykał chyłkiem między stopami siana, szukając w nich wszystkiego, co mogło się błyszczeć dla zabicia czasu. Po jakimś czasie Fretka przyniosła mu nawet dość wygniecionego miedziaka, w dodatku z dziurą w środku, który do niczego się już nie nadawał. Luke pogładził stworzenie po grzbiecie, wzdychając cicho. Greysmond niestety miał często lepkie palce. Na szczęście po monecie, którą Osgrey trzymał teraz w dłoni, było widać na pierwszy rzut oka, że została zwyczajnie porzucona, więc tym razem nie czynił pupilowi żadnych wyrzutów. W końcu on też musiał jakoś zabić sobie czas.

Lucas aż podskoczył na stogu siana, na którym przycupnął za sprawą niespodziewanego głosu. Kompletnie nie zwrócił dotąd uwagi na przyglądającego mu się mężczyznę. Dopiero gdy ten się do niego odezwał, wydając polecenie, zdał sobie sprawę z jego obecności. Chłopak zmrużył lekko oczy, przyglądając mu się przez sekundę. Nie podobał mu się jego ton.
-- Przecież nie stoję przy pańskim wozie -- odburknął butnie w pierwszym odruchu, mierząc go spojrzeniem. Zaraz jednak zreflektował się do zejścia z tonu.
Jesteś tylko giermkiem, powtórzył sobie, tak dla przypomnienia. I postawienia samego siebie do pionu. Choć w tym przypadku bardziej zniżenia do odpowiedniego poziomu...
-- Nie mogę, muszę czekać na... -- zaczął już normalnym, pokojowym tonem, chcąc wytłumaczyć, na co czekał, ale wtedy u wejścia pokazała się Cithria i na twarzy Lucasa od razu wymalował się przeszcześliwy uśmiech. Nie trzeba było mu dwa razy powtarzać, bez słowa ruszył żwawo za nią niczym najwierniejszy piesek.
-- Do widzenia -- rzucił jeszcze do mężczyzny, gdy go mijał, uznając, że było to w dobrym tonie.
W środku rozejrzał się wokół, uznając na szczęście, że lokal nie był zatłoczony. Poczuł się z tym trochę luźniej. Zaraz jednak jego zadowolenie opadło znacznie, gdy kobieta znowu oznajmiła, że ten miał czekać w innym miejscu, kiedy ona będzie załatwiać swoje sprawy. Wykonał oczywiście bez zająknięcia jej polecenie i usiadł przy jednym z wolnych stołów, biorąc swoje piwo, ale minę miał przy tym jak zbity pies, co dzięki tym jego błękitnym ślepiom i niewinnej twarzy wyglądało naprawdę przejmująco.

Lucasa jakoś niespecjalnie ciągnęło do towarzystwa pijanych chłopów, zasadniczo nie upatrywał w nim żadnej rozrywki. Nie wspominając już o tym, że po ludziach pod wpływem nie wiadomo było, czego można się spodziewać. Tak że nasz młody giermek wybrał samotne miejsce. Jak się szybko okazało, wybór ten był słuszny. Odległość jego stolika od stołu, przy którym zasiadła Cithria była na tyle niewielka, że Osgrey mógł bez większego problemu słuchać wymiany zdań między kobietą a kupcem. Nie to, żeby podsłuchiwał jakoś specjalnie. Ot, zwykła ciekawość. Przeżuwał sobie nieśpiesznie swoją porcję chleba, a ich słowa same do niego docierały.
Lucas zmarszczył brwi, zadziwiając się propozycją, jaka padła z ust Cithrii. Tak po prostu sugerowała zupełnie obcemu facetowi wspólną podróż? A dopiero co zaklinała się przed nim samym, że woli podróżować w samotności! Nachmurzył się wyraźnie. Mimo że propozycja Cithrii była i może sensowna, ale on wcale nie cieszył się z faktu, że mieliby mieć towarzystwo. Sięgnął ruchem prawie gniewnym po stojący przed nim kufel i mimo że normalnie nie przepadał za piwem, wychilił za jednym razem ponad połowę kufla. Pragnienie po podróży dawało się we znaki.